356
edycji
Zmiany
brak opisu edycji
{{ZakładkiTrzyZakładkicztery|podstawarozszerzenie|Trynt i Fiord|nazwaTrzeciejZakladki=Fiord - rozszerzenie|nazwaCzwartejZakladki=informacje skrótowe}}{{RamkaOstrzezenie|entery=<small><br></small>|tresc='''Ważne''' <br><br>Treści na tej stronie są zaaktualizowane do fabuły "Ciężar Przysięgi" Silberberg 2025. Jednak w ciągu najbliższych tygodni może zmienić się system prezentacji tych danych. <br> }}
{{RamkaInfo|tresc=Znajdujące się tu informacje są swoistym rozszerzeniem wiedzy i nie są niezbędne do wejścia w świat gry. Jeśli zamierzasz jednak grać tą nacją, warto je sobie przyswoić, by uniknąć ewentualnych błędów, niedopowiedzeń lub niezręcznych sytuacji.}}
Szukając możliwości obrony przed rosnącą supremacją wergundzką Brynjolf w tajemnicy zdecydował o przystąpieniu do animowanego przez Ofir sojuszu, nazwanego później Paktem Szlaku Wedry. Układ, obejmujący Ofir, Teralę Wschodnią, Teralę Zachodnią, Trynt i Visnohorę, miał na celu przerzucenie handlu na rzekę Wedrę, odbierając Wergundii dochody z handlu wzdłuż nurtu Sankary. Było to jednocześnie złamanie Sojuszu Północy, jako że układ obejmował państwo pod administracją Qa. Wergundia oficjalnie zerwała Sojusz z Tryntem podczas negocjacji pokojowych. Wojny o Północ zakończyły się podpisaniem w 939 r. w Ofirze Traktatu Vistanijskiego. Trynt wyszedł z wojny bez strat, utrzymując unię z Fiordem, a także sojusze z obiema państwami Terali, Ofirem i qasyrańską Visnohorą.
=== Sytuacja obecna Po wojnie o Północ ===
Po zakończeniu wojny Trynt kontynuował politykę neutralizacji Wergundii. Sojusz Północy był oficjalnie rozwiązany, książę Brynjolf bez zobowiązań zatem podjął kontakty z Qasyran, a po rozpadzie państwa głównie z Imperium i Visnohorą.
Głównym powodem słabości Tryntu było jego niskie zaludnienie – administracja Brynjolfa podjęła wielką akcję osadniczą, zmierzając do zapewnienia godziwego bytu wszystkim rodom klanowym. Nieużytki, część ziem książęcych oraz wyludnione obszary podzielono na działki, które można było itrzymać za darmo w zamian za zobowiązanie zagospodarowania.
Rosnąca koniunktura w związku z handlem z Qa umożliwiła wkrótce także rozdawanie nowym osadnikom zwierząt do założenia hodowli oraz maszyn i narzędzi.
Trynt był na najlepszej ścieżce do znacznego podniesienia zamożności. Z posunięć militarnych – zdecydowano się na fortyfikację tzw. Północnej Bramy, czyli pasa równin na wschód od Wysokich Ziem. Fortece miały zabezpieczyć przed najazdami samnijskimi. === Kryzys visnohorski === Polityka prewencyjnego osłabiania Federacji Wergundzkiej w obawie przed jej dominacją w regionie, po drugiej stronie granicy postrzegana była jako zaczepna. W 942 r. rozpoczął kryzys wokół Visnohory, dla Tryntu oznaczało to możliwe preludium do wojny. Wergundia przeprowadziła swoje wojska pod przełęcz, czyszcząc uprzednio drogę (w tym przyczółki na terenie Tryntu) rękami watah orków z plemienia Tar-Zul. Przygotowując się do ewentualnej konfrontacji Trynt podjął liczne działania, zaczynając od umocnienia unii z Fiordem. Dzięki temu fiordyjska flota osłabiła blokadę na Wielkiej Zatoce. Zdobyto także potencjalną przewagę geomantyczną, zyskując kontrolę nad kluczowym węzłem. W latach 42-44 Trynt podjął również wielkie inwestycje wojenne, podnosząc stan armii do 30 tys., mając w zapasie drugie tyle. Trynt zawiązał też współpracę z Ormurinem, rekrutując kolejne 5 tys. Spore jednostki najemne zaczęły pojawiać się także bez flagi w okolicach granicy z Teralą i Wergundią. Przyspieszono także prace nad kanałem Wedra - Gjovik oraz budową fortec na Północnej Bramie. Wergundzka wojna domowa przyhamowała konflikt wokół Visnohory, a cała północ czekała na jej wynik, by wystosować reakcję. ==== Secesja Wysokich Ziem ====W kraju coraz większe poparcie Tryntyjczyków zyskiwała księżna Givienne (Żywia), która osobiście poprowadziła misję tryntyjską na fiordyjskiej Wyspe. W 942 r. Brynjolf i Givienne zdecydowali poprzeć małżeństwo kniaziewicza teralskiego, syna Derwana (ojca Żywii) z córką kniazia Gocława ze Wschodniej Terali. Malżeństwo rokowało w przyszłości zjednoczenie obu Terali, ale oznaczało dyplomatyczny zgrzyt - kniaziewicz był już żonaty z dziedziczką rodu Borgh Du z północnego Tryntu. Co prawda prawo teralskie dozwalało na wielożeństwo, ale pierwsza żona i kniahini mogła być tylko jedna. W atmosferze skandalu Aoife Borgh Du wyjechała z Terali, zrywając małżeństwo z Witomirem Derwanowicem. Jednocześnie jej ojciec, jarl Wysokich Ziem Orm Halfdanson, ogłosił odłączenie Wysokich Ziem od korony tryntyjskiej, a jednocześnie ich wystąpienie z Paktu Wedry. Wysokie Ziemie zawarły wstępne porozumienie z Wergundią, utrzymując jednocześnie gwarancje od Samnii, że ich ziemie pozostaną bezpieczne. === Czas Zamętu ======= Secesja Wysokich Ziem ==== W roku 945 w niejasnych okolicznościach (oficjalnie pod lawiną) zginął jarl Orm Borgh Du oraz, szykowany na jego następcę, jego syn - Jorund. Władzę objęła jedyna dziedziczka Orma, Aoife, wciąż tytułująca się kniahinią Zachodniej Terali. Potwierdziła ona secesję Wysokich Ziem, obwołując się księżną i zwołując niezależny od Tryntu thang. W tym samym roku podpisała oficjalne przymierze z księciem-protektorem Wergundii, dotyczące współpracy i wzajemnego wsparcia na wypadek zagrożenia ze strony Tryntu. Rok później, po straszliwej zimie 946 roku, księżna Aoife zawarła układ z Kompanią Nowej Magii, udzielając Kompanii pozwolenia na budowę eaformatora (urządzenia magicznego, kontrolującego żyzność obszaru przy węźle geomantycznym). Niepotwierdzone plotki głosiły, że pieniądze na ową inwestycję Aoife zyskała od Samnii, w zamian za bezczynność podczas samnijskiego najazdu na Trynt wiosną owego roku. Aoife podjęła liczne działania, aby uczynić Wysokie Ziemie niezależnymi - zawarła układy z Kesham, Samnią, Wergundią i Kompanią Nowej Magii, zapewniające księstwu dostawy. W 946 r. Aoife osobiście reprezentowała Wysokie Ziemie na konferencji w Birce. ==== Najazd samnijski ====Wiosną 946 roku na kraj spadł najazd samnijskich arbanów pod wodzą Tsagaana, pustosząc ziemie Przedgórza aż po Askaron, który został zmuszony do zamknięcia bram. Najazd był szczególnie dotkliwy, ponieważ tym razem nie został zatrzymany, ani nawet osłabiony przez fortece Wysokich Ziem. Niepotwierdzone plotki twierdziły wręcz, że księżna Aoife zawarła układ z Samnią, przepuszczając arbany na Trynt w akcie swojej zemsty za upokorzenie, jakiego doznała.Najazd stał się jednym z tematów międzynarodowej konferencji, jaka została zwołana pod auspicjami Kompanii Nowej Magii zimą 946 roku. ==== Katastrofalna zima ====Czwarta dekada stulecia dla dalekiej Północy była niełatwa. Kataklizmy zdarzały się coraz częściej, jednak wszystkie przyćmiła straszliwa zima, która nadeszła w roku 949. Pierwsze mrozy nadeszły we wrześniu, wyganiając gjeterów i ich stada z wyższych hal, a potem było tylko gorzej. Rekordowe mrozy, jakich nie pamiętali najstarsi highlanderzy, zabiły wiele setek ludzi, krew zamarzała w żyłach niemal dosłownie. Rzeka Szarka zamarzła całkowicie już w listopadzie, a Askaron został zasypany śniegiem do wysokości bram miejskich i stanął oko w oko z widmem głodu. Tylko funkcjonujący w stolicy od 946 roku minerałowy rdzeń magiczny pozwolił na uniknięcie straszliwego losu prowincji, gdzie tej zimy zmarło z zimna i głodu kilka tysięcy osób. ==== Handlowy Szlak Wedry i kanał Wedra- Gjovik ==== Trwające od końca wojny prace nad kanałem zostały zakończone wiosną 947 r., dzięki znacznej pożyczce od Kompanii Nowej Magii. Po przejęciu przez Kompanię kontroli nad Południowym Stepem (po układzie z Kaganatem) szlak handlowy został uroczyście otwarty. Pierwszy statek, o nazwie “Octavius”, który wypłynął z Ofiru, dotarł do rzecznego portu w Gjovik 10 czerwca i został uroczyście przywitany przez samego księcia Brynjolfa, w towarzystwie reprezentantów Kompanii. Towary, które dalej miały trafiać do portu morskiego w Akareim, zostały przepakowane na pokład prototypowego pojazdu transportowego, napędzanego mocą minerałowego rdzenia, który został umiejscowiony w faktorii Inveranan w połowie drogi pomiędzy obydwoma portami. Rdzeń Inveranan ma także zasilać machiny, uruchomione celem stworzenia przekopu od Gjovik do Akareim, który ukoronuje Szlak Wedry, doprowadzając go do morza. Koniec budowy zapowiedziano na rok 950. === Fiord===W 950 roku Fiord nawiedziła seria katastrof naturalnych, jakich nigdy nie widziano w tych rejonach. Zaczęło się od serii trzęsień ziemi. W łańcuchu gór Kanteverde obudziły się stare wulkany, w 951 roku lawa i pył wulkaniczny zmiotły z powierzchni ziemi miasta Sundsvall i Ulvebukt. Popioły zanieczyściły przybrzeżne wody, zabijając ryby i morskie zwierzęta, a w zimie głód zajrzał w oczy wyspiarzy. === Trynt ===W roku 950 całą północą wstrząsnęły katastrofy naturalne. W efekcie zaburzeń geomantycznych fala energii zniszczyła rdzenie minerałowe w Askaronie i Iveranan, powodując wyciek Minerału i skażenie terenu. Kryzys został szybko opanowany, ale największy problem stanowił trwający już kilka lat kryzys żywnościowy. Dodatkowo wybuchy wulkanów na Fiordzie spowodowały zatrucie całej zatoki i kilka dramatycznie słabych lat połowów, na szczęście Trynt zyskał zupełnie inne już źródło dochodów.Działający od kilku już lat pod zarządem Kompanii Nowej Magii kanał Wedra-Gjovik wiosną 950 roku został przedłużony o odcinek kanału między Gjovik, a portem morskim Akareim. Napływ towarów wzdłuż Wedry spowodował rozwój portów tryntyjskich i umożliwił krajowi szeroko zakrojony eksport głównego “złota” Tryntu - wełny. W 951 roku z Qasyran sprowadzono pierwsze modele krosien, opartych na goblińskiej mechanice magimaszyn, które w przeciągu roku podbiły tryntyjski rynek. Zgodnie z projektem gospodarczym księżnej Givienne Trynt miał wkrótce przekształcić się w tekstylną potęgę. Wzrost zamożności kraju okazał się zbawienny w krytycznym 950 roku - zakupiono olbrzymie ilości zboża z Terali Zachodniej, której kryzys geomantyczny nie dotknął. Zapobieżono w ten sposób nieuchronnej klęsce głodu. Od 950 r. datuje się też wycofanie z polityki księcia Brynjolfa - oficjalną ceremonią koronacyjną za zgodą Thangu potwierdzono status Givienne jako współ-władcy, nie zaś tylko księżnej małżonki. Plotki głosiły, że książę zapadł na tajemniczą chorobę, choć niektórzy twierdzili, że to efekt zetknięcia z minerałowym skażeniem. Żadna z tych wersji długo nie znalazła oficjalnego potwierdzenia. === Wysokie Ziemie===W roku 950 całą północą wstrząsnęły katastrofy naturalne. Trzęsienia ziemi. których epicentrum były półwyspy Fiordu, oraz wybuchy wulkanów były odczuwalne nawet w rejonie Silbrfjell. Efekty te jednak zbladły w efekcie katastrofy, jaką wywołał wybuch eaformatora, zamontowanego na węźle Silbrfjell kilka lat wcześniej. Księżna Aoife została zmuszona, by zamknąć dostęp do stolicy Wysokich Ziem z racji na skażenie terenu.
== Państwo i społeczeństwo ==