|
Znajdujące się tu informacje są swoistym rozszerzeniem wiedzy i nie są niezbędne do wejścia w świat gry. Jeśli zamierzasz jednak grać tą nacją, warto je sobie przyswoić, by uniknąć ewentualnych błędów, niedopowiedzeń lub niezręcznych sytuacji.
Spis treści
Rys historyczny
Z hobbitami sprawa ma się tak, że już niejeden mędrzec sądził, że wszystko o nich wie. Można spędzić całe życie z hobbitami, a wciąż będą umieli czymś zaskoczyć... Hobbici (czyli niziołki) mieszkały niegdyś w Dolinie Velidy, która leży u podnóża gór na zachód od Messyny. Tę piękną, żyzną enklawę otrzymali w zamierzchłych czasach od Messyńczyków, którzy z kolei wygnali stamtąd barbarzyńskie plemię Kymerów, gdyż ci regularnie najeżdżali messyńskie wioski i rabowali ludność. W Velidzie do dziś, gdy dobrze poszukać, znaleźć można relikty tamtych czasów, w podziemiach dzisiejszych gmachów tajemnicze znaki na kamieniach, w środku lasu postawione posągi, reliefy na skałach... Hobbici zupełnie się tym nie przejmowali, z wdzięcznością przyjęli dar i zagospodarowali Velidę tak wspaniale, że stała się ona - bez najmniejszej przesady - niemal najpiękniejszym miejscem na świecie. Południowe i zachodnie stoki gór okazały się wyśmienite do uprawy winorośli i tak Velida zasłynęła z produkcji doskonałych win, z których najlepszą opinią wśród znawców cieszy się wino Arqentiletta o głębokiej, rubinowej barwie.
W Velidzie nałożyły się na siebie dwa czynniki - oto tam, gdzie naturalnie żyzne gleby i wspaniały klimat sprawiają, że wszystko rośnie jak najęte, zamieszkał ludek, który pracowicie i miłością chciał ową ziemię uprawiać i cieszył się ze wszystkiego co rośnie, jednocześnie wspomagając siły natury swoją rolniczą wiedzą. Tak oto Velida w historii Ofiru zasłynęła jako poetycka kraina idylli, szczęścia i gospodarskiego spokoju.
Upadek Velidy
Jak jednak wszystko na tym świecie, tak i idylla Velidy znalazła swój kres. Choć krainę ominęła straszna wojna, późniejsze wydarzenia doprowadziły do wyludnienia Doliny. Kymerowie, których Ofir wypędził z Doliny, przez lata żyli pragnieniem zemsty, podsycanym przez kult ich starożytnej bogini. Gdy wojna w Ofirze rozpętała się na dobre, i gdy Izos, patron Ofirczyków, umarł, a Izofiel, jego potężny Anioł upadł na ziemię, Kymerowie otrzymali swoją szansę. Bogini połączyła się z Aniołem i czekała na właściwy moment. W chwili, gdy pogrążeni w rozpaczy po stracie Izosa ofirczycy, próbowali wskrzesić Izofiela, by odpłacić się Styrii i ich bogni Tavar, za to co uczyniła Izosowi, obudzili go wraz ze złą boginią. Izofiel, duch, który utracił swoje bóstwo, nie panował nad swoją osobowością. Pod wpływem bogini zemsty stał się morderczym narzędziem jej planów, zaś dawne artefakty wojenne, Łzy Izosa, stały się jego bronią. Postanowił uderzyć w Velidę. Bogini kazała swoim wyznawcom najechać niechronioną przez Messynę, całkowicie bezbronną Velidę. Niziołki, ostrzeżone w ostatniej chwili, zebrały prędko to, co miały i opuściły swój dom. Wkrótce potem do Doliny wjechały oddziały Kymerów, w które to uderzyła broń Izofiela. I spaliła Velidę razem z ostatnimi Kymerami. Gdyż to nie zemsty swoich ludzi chciała dokonać bogini, ale zemsty na "swoich" ludziach – nie boginią bowiem była, a starożytnym, złośliwym demonem. Hobbici utraciwszy swoją ukochaną ojczyznę, rozeszli się po świecie, zakładając nowe osady wszędzie tam, gdzie ich przyjęto. Jednak pamięć o winnicach Velidy pozostanie na zawsze w ich pieśniach
Czas wędrówki
Wygnanie z Doliny było wydarzeniem apokaliptycznym w historii niziołków, sama dolina rychło stała się w ich kulturze miejscem mistycznym, legendarnym rajem, do którego nie ma powrotu. Liczne święta i rytuały przypominały o utraconym domu, w każdej hobbickiej osadzie czytano księgi i kultywowano opowieści o Velidzie. Jednak hobbici nigdy nie poprzestawali na wzdychaniu za przeszłością. Wrodzona pracowitość i obrotność znajdywały im przychylność niemal w każdym kraju, do którego zawędrowali. Tym bardziej, że pomaganie sobie nawzajem w latach wygnania było zawsze ich pierwszym przykazaniem, zaraz po tym, które brzmiało "Pamiętaj Velidę!"
Hobbici i wojna
Podczas najazdu Qa hobbici podzielili losy krain w których zamieszkiwali. Faktem było, że niziołki mimo wszystko cieszyły się względami i pewną ochroną ze strony Qa. Podobno miało to coś wspólnego z imperialistki Primulą Seweird, na władczynię ludu Qa, Neyestecae. Qa nie krzywdzili niziołków. Mimo wszystko hobbici nie mogli zupełnie uniknąć wszystkich niedogodności wojny. Mały lud miał początkowo ogromne problemy z zaakceptowaniem kultu Opiekunów, ze względu na ich zupełnie odmienny od dotychczasowych bogów charakter, jednak z czasem i Niziołki potrafią się przystosować do zmian. Nie wyparli się jednak starych świąt, czy tradycji.
Sprawa zagłady w mieście Birka
W 937 r. wyjaśniona została sprawa zagłady miasta. Moc minerałowej bomby, którą zdetonowali Qa w czasie wojny, została powielona i przekształcona przez istotę z Pustki, żądną krzywdy istot żywych. Niewielu dowiedziało się (gdyż sprawę zatajono, aby nie wywyłoywać wrogości wobec niziołków), że ów demon zwiódł lokalnych hobbitów i oszukańczo przedstawił jako opiekun i wspomożyciel. Sprawa miała swój pozytywny aspekt – świat ludzi poznał bliżej hobbickich Oświeconych, mędrców, którzy wiedzieli więcej o istotach z Pustki, zwanych eskhara. Stało się to szczególnie ważne w obliczu licznych wystąpień tych istot w kolejnych latach.
Powrót do Velidy
W 939 r. reprezentanci gmin hobbickich wynegocjowali z senatorami Messyny ponowną dzierżawę Doliny Velidy. Poprowadzono tam kilka ekspedycji, bowiem Velida po latach zniszczenia stanowiła połać spalonej, zdewastowanej ziemi, porośniętej jedynie cierniem i zamieszkiwanej przez potwory. Kolejne lata miały pokazać, czy wystarczy determinacji hobbickim gminom, by odbudować Velidę z takich zniszczeń.
Misja Izaaka Goldbauma w Velidzie w zimie 939 roku otrzymała poparcie reprezentantów messyńskiego senatu. Co prawda warunki nie były łatwe – Messyna za oddanie hoobitom w dzierżawę wieczystą wypalonej i opustoszałej doliny zażądała 20% plonów rocznie i dodatkowych danin pieniężnych. Warunki zostały przyjęte i wiosną na obrzeżach doliny powstały pierwsze osady.
Wielka powódź i wielkie odrodzenie
Rok później, w 940 r. przez dolinę przetoczył się potężny żywioł. Gwałtowne roztopy spowodowały osunięcie się zboczy, wzbierająca rzeka zmieniła koryto, wody skumulowały się i potężna fala powodziowa runęła w dół przez Dolinę Velidy, niosąc na równiny tony popiołów i szczątków. Wiosną 940 r. epokowa powódź spowodowała hekatombę w niespodziewającym się niczego mieście. Kamienne uregulowane brzegi tylko spotęgowały siłę żywiołu.
Dla samej Velidy było to jednak obdrodzenie. Zniknęła gruba warstwa popiołów, uniemożliwiających odrodzenie się roślinności, a do tego w Dolinie pojawiły się Driady, o których mówiono że są pasterkami drzew. Z całego świata zaczęli tam wracać także hobbici. Osadnictwu w Velidzie towarzyszył niespotykany urodzaj. Z każdego ziarna wyrastało dziesięć kłosów, w każdym miocie rodziło się trzykrotnie więcej zwierząt, każdej hobbickiej parze rodziły się przynajmniej bliźnięta. Mówiono o błogosławieństwie powracającej Gabony, o magii driad, złośliwi szeptali o tym, że hobbitom służą demony. Same hobbity nie zaprzątały sobie tym głowy, bo pracy było dość i bez tego. Faktem było, że po roku społeczność Velidy ze wzruszeniem i namaszczeniem miała przystąpić do pierwszych zbiorów. I nawet biorąc pod uwagę horrendalne daniny dla Messyny – były to olbrzymie zbiory.
Zaszczytną funkcję Szomera Velidy objął Izaak Blumstein. Jesienią 939 wydał on wielką odezwę, rozesłaną do wszystkich krajów zamieszkiwanych przez hobbity. Tekst ów, nazwany później Pieśnią Powrotu, był wezwaniem do odzyskanego domu.
Sytuacja obecna
Hobbici przejęli się bardzo tragedią powodzian, zatem zaproponowały pomoc humanitarną dla pokrzywdzonych i ich rodzin. Zorganizowana została zbiórka żywności dla powodzian przeprowadzona przez hobbitów, którzy tylko tak mogą pomóc, bo sami zbytnio pieniędzy nie mają. Mówiło się też po cichu, że hobbici udzielili schronienia uciekinierom związanym z powstaniem niewolniczym. Nikt tego nie udowodnił, choć oddziały kratistosa kilkakrotnie odwiedzały dolinę. Hobbici zasłaniali się tym, że mogą pomagać przez swoją gościnność strudzonym drogą wędrowcom, nie pytając, skąd pochodzą, żadnego z powstańców w Dolinie jednak nie znaleziono.
W autonomicznej Velidzie rozwinęła się i rozkwitła hobbicka kultura. W każdy szósty dzień tygodnia poza ucztą urządzano spotkania społeczności, starsi opowiadali o dawnych czasach, uczono młodych obyczajów, pieśni i praw. Hobbici dążyli także do tego, by Velida była miejscem bez przemocy. Każdy mógł tu znaleźć schronienie. No chyba, że ktoś był ścigany przez prawo, to inne władze mogły wkroczyć na teren Velidy, by takiego delikwenta znaleźć. Nie zezwalano na walki zbrojne, no chyba, że umowne pojedynki, nie zmierzające do śmierci np. pojedynek na twarde bagietki, bo dwóch piekarzy się pokłóciło, albo kochasiów, co walczą o rękę jakiejś dziewczyny.
Spisano także wreszcie prawa hobbickie. Zawsze one były umowne albo ogólnie przyswojone np. jeśli pożyczy się coś bez pytania (ludzie to nazywają kradzieżą), to lepiej to oddać w przeciągu dnia lub trzech. Nowa Velida oznaczała nowe zasady, a hobbici zyskali wreszcie kodeks, dokument, aby oceniać niecne występki. Najgorszą karą/wyrokiem miało być dołączenie do Zwiadowców- jednostki badających dalsze ziemie Velidy, bo nigdy nie wiadomo co może w górach i lasach siedzieć. Jednostka powstała jeszcze, gdy tajemnicza mgła spowijała Velidę, a z takich wypraw mało kto wracał, a już na pewno nie w komplecie.
Hobbici, pamiętając o tym, dzięki komu ziemia znów zaczęła rodzić, starali się o polepszenie kontaktów z driadami, ujmując to w zasadach “Nie tykamy. Nie ingerujemy. Miło witamy. Jeśli chcą jakiejś pomocy, to pomagamy.” Hobbici starali się ograniczyć wycinkę drzew, domy częściej powstawały w formie tradycyjnych ziemianek, drewno jest jak już używane, to do budynków używanych przez całą społeczność, ze względu na rozmiary.
Powstały licznie nowe kaplice i duża świątynia Gabony. Powstał także druidzki Kowen Akacji w miejscu, gdzie ziarno zasiane przez trójkę dzielnych hobbitów i wyrosło na wielką, piękną Akację. Składa się głównie z hobbitów.
Podobno istnieje kapliczka wszystkich bogów (taka, gdzie można pomodlić się do każdego boga), która spełnia życzenia. Znajduje się praktycznie przy granicy nizin z górami. Trzeba tylko napisać z czym ma się problem, albo życzenie; być dobrym Hobbitem, a może życzenie się spełni.
Finansowo Velida musiała opierać się na datkach i składkach hobbickich społeczności z całego świata, w każdym razie dopóki ziemia w Velidzie nie zacznie rodzić tyle płodów rolnych, by można było utrzymać się ze sprzedaży jej nadwyżek. Hobbici jednocześnie spłacają dalej podatki “Panu Bazylemu” (senator Bazyli ev Flores, który doprowadził do wydzielenia enklawy dla hobbitów) starając się utrzymać dobre kontakty z nim i całym senatem Messyny. Ponadto hobbity zbierają od każdego 10% dochodów do „Banku Velidy” by zbierać pieniądze na jakieś niespodziewane sytuacja np. zawalenie mostu, lawina błotna, zaraza itp.
Liczebność ludności Velidy wzrastała niemalże wykładniczo, bo wszystkie gminy hobbickie na świecie rozpoczęły wielką akcję powrotu do domu. Jednak nie rezygnowano z już istniejących siedzib, z wypracowanych kontaktów z ludzkimi, krasnoludzkimi i elfickimi społecznościami. Dzięki temu państwo Velidy miało swoich sprzymierzeńców (niektórzy mówili - agentów) w niemal każdym kraju świata.
Państwo i społeczeństwo
Handel
Ubóstwiany przez hobbity w każdej formie. Uwielbiają się targować, wygrywać, a przede wszystkim stawiać na swoim. Na targu skrupulatnie liczą każdy grosz, ale też są ciepli i hojni wobec potencjalnych klientów. Te, które prowadzą poważniejsze interesy, trzymają je twardą ręką, patrząc, jak prosperuje. Bardzo dobrze wyczuwają emocje, więc, kiedy dostrzegają granicę zdenerwowania klienta, dopinają negocjacje na ostatni guzik i kończą z zadowoleniem kłótnie.
Każda gmina posiada instytucję, podobną do banku, zwaną Neszech. Hobbity przechowują pieniądze, liczą pieniądze i wydają pieniądze. Zakładają również lokaty na niewielki procent, oraz pożyczki, na nieco większy. Instytucją Neszech zarządza dowódca gminy lub osoba przez niego do tego wyznaczona. Często jest to konkretna rodzina, zajmujący się ekonomią gminy z dziada pradziada. Rodzina ta dba również o oszczędności w interesach.
Oprócz zajmowania się bankowością i udzielania pożyczek, gmina hobbicka prowadzi również inne działalności m.in: wyrób i sprzedaż dzieł rzemieślników (zabawki, sprzęty, meble), wyrób, a także import, eksport i sprzedaż alkoholi. Zajmują się również przemysłem spożywczym. Często produkty z pól i domostw hobbitów, takie jak warzywa i owoce, a także przetwory mleczne i samo mleko zasilają stoły okolicznych sąsiadów i są bardzo pożądanym towarem.
Święta
Obrzędy
Niziołki są bardzo przywiązane do swoich świąt. Szczególnie tych, które związane są z ich domem. Bo choć bardzo szybko się asymilują z krajem, do którego przychodzą, to dalej pamiętają o tym, skąd przybyły.
Gdy nadchodzi szósty dzień każdego tygodnia, rozpoczynają się wielkie przygotowania do wieczerzy. W dzień w całej gminie rozchodzą się niesamowite zapachy. Kobiety pieką Lachmaniję, czyli słodkie ciasto z miodem, orzechami i skórką pomarańczową. Mężczyźni zaś zajmują się przygotowaniem mięsa, maczając je w aromatycznych przyprawach i piekąc nad ogniem.
Po zmroku niziołki zbierają się przy stole, na którym palą się świece, zapalane przez babkę lub matkę. Ich ilość jest zawsze nieparzysta. Niziołki modlą się wtedy do Matki Natury o dobre zbiory, powrót do Velidy, żyznej i bogatej, sprzed lat. Wspominają przodków i dzielą się chlebem lub plackiem, zrobionym z mąki i wody. Obojętnie w jakim miejscu się znajdują, zawsze kultywują ten zwyczaj. Później zasiadają do bogatej wieczerzy, z której potrawy będą spożywać również dnia następnego. Nadchodzi wtedy dzień odpoczynku, podczas którego hobbity wykonują tylko najpotrzebniejsze obowiązki.
Małżeństwo
Małżeństwa hobbitów są przeważnie aranżowane przez ich rodziców, którzy szukają dla nich partnerów ze względu na status oraz brak bliskiego pokrewieństwa. Wiedza o koligacjach rodzinnych jest bardzo ważnym czynnikiem, przy łączeniu w pary niziołków.
Decyduje również oczywiście czynnik materialny, biorąc pod uwagę fakt przyszłego utrzymania rodziny. Młodzi jednak mogą się nie zgodzić na wybór, proponowany im przez rodziców. W wypadku braku zgody między pokoleniami hobbit winien wystąpić o pomoc do Heskem lub Szomera, którzy powinni dalej przeprowadzić dialog między obiema stronami.
Zgodnie z tradycją mężczyzna powinien wystąpić u rodziców swej wybranki o zgodę i błogosławieństwa na wspólne życie. Podczas ślubu, którego udziela im Szomer, młodzi przysięgają sobie wierność i tłuką szkło na wspomnienie Ojczyzny i domu. Który powinni tworzyć wszędzie, gdzie się znajdują. Następnie odbywa się huczne wesele, pełne tańców, wina, opowieści i śpiewów.
Jeśli masz jakieś pytania, skontaktuj się z nami na
info@silberberg.pl