Styria (kraina)

Arcyksięstwo Styryjskie zajmuje w przeważającej większości teren dawnej Alta Tavar, porośnięty gęstą dżunglą, dzikim interiorem, którego ostępy nie zostały jeszcze zbadane przez człowieka. Puszcza na południowym zachodzie przechodzi łagodnie w rozległą sawannę Równiny Darnair, zaś na wschodzie odcięta jest masywem Kalidoru, a potem kolejnymi pasmami Gór Larion. Główną arterię i trakt komunikacyjny stanowy potężna rzeka Loranis, dopływ Yro, spływająca na południe z wyżyn Ilveranu i Aenthil. Nieliczne miasta stanowią wyspy w morzu gęstej roślinności, osady ludzkie są rzadkie, oddalone od siebie, często mają formę dużego gospodarstwa. Miasta są połączone siecią rzadkich, ale niezłych dróg, umożliwiających komunikację przez niebezpieczne tereny puszczy. Zachodnie wybrzeże odcinają od reszty kraju wyżynne tereny Kotalaud, centrum stanowi nizina, przechodząca w niektórych obszarach w depresję.

Styryjski klimat jest ciepły i deszczowy przez większość roku, w porze zimowej zdarzają się jednak potężne fale mrozów, przynoszonych przez rozległe suche układy niżowe znad pustyni Asury, a także niespotykanie gwałtowne burze i opady śniegu na styku mas powietrza oceanicznych i pustynnych.

Styryjska ziemia jest bardzo urodzajna, jednak niewielki procent kraju stanowią wykarczowane pola uprawne. Bogactwem naturalnym Styrii są lasy, a także złoża srebra i metali na jej wschodnich granicach.

Miasta Styrii

Styrgrad

Metropolia zbudowana nad brzegami olbrzymiej rzeki Loranis, powstała na surowym korzeniu, wzniesiona od zera przez styryjskich osadników. Miasto-forteca, brak obronnej lokalizacji rekompensujące potężnymi, nowoczesnymi liniami murów i bastionów, było dumą i chlubą Styryjczyków. Reprezentacyjna dzielnica, Odearetta, budowana z wydobywanego nieopodal czarnego bazaltu, przez wiele lat stanowiła jeden z cudów świata, a zwłaszcza położona na Placu Odrodzenia Wielka Świątynia Bogini. Wznosząca się zaś ponad 60 metrów powyżej poziom wód Loraniss Forteca Cartalezza i znajdująca się na drugim brzegu Cytadela stanowiły wzór dla nowoczesnej architektury militarnej na całym świecie, wprowadzając w tej dziedzinie nowe trendy.

Stolica Styrii została jednak ogromnie zniszczona w czasie Wojen o Północ. Styrgrad przezył dwie wielkie apokalipsy.

W roku 908 miasto broniło się zażarcie przez kilka miesięcy. Tentara styryjska nie dopuściła do oblężenia i okrążenia, gdy sytuacja stała się dramatyczna, po zdradzie Aenthil, wojsko wycofało się głownym traktem na Kalidoreę, ściągając na siebie uwagę najeźdźcy, jednak maruderzy wojska pomocnicze urządzily w mieście piekło, rozpoczynając rzeź ludności cywilnej. Spłonęły wówczas zwłaszcza zabudowania centrum i dzielnicy książęcej na Odearetcie.

Po klęsce Enklawy i zakończeniu wojny zarządcy miasta przesiedlili Styryjczyków wyłącznie do trzech południowych dzielnic (Alcaron, Cortania, Loranitta), zakazując dodatkowo posiadania na własność zabudowań, przez co cały ten obszar zamienił się w uliczno-piwniczne koczowisko. Obecnie część kamienic południowego Styrgradu jest wyburzona, pozostałe zamieszkują żołnierze Qa, Styryjczycy natomiast "wynajmują" sutereny i piwnice, płacą pracą i służbą.

Kolejna rzeź stolicy miała miejsce w roku 920, kiedy w Wergundii wybuchło Wielkie Powstanie, zaś w Qasyran probowano przeprowadzić zamach na Neyestecae. Styrgrad powstał do walki, w efekcie czego regularne egzekucje doprowadziły do śmierci ponad 30 tys. mieszkańców. Teren poza południowymi wałami, zwłaszcza pod Pierwszą Redutą, jest usiany masowymi grobami z tamtego czasu. Obecnie miasto pomimo tragicznych warunków, w jakich żyje ludność, jest gotowe do wybuchu. Głodujący, pozbawieni domów i majątków ludzie po prostu nie mają wiele więcej do stracenia, natomiast wściekłość wobec zarządców miasta jest gigantyczna. W mieście ze względu na silnie uzbrojony garnizon był problem z przemytem uzbrojenia i wyposażenia dla mieszkańców.

Notka wywiadowcza z początku II Wojny o Północ:

Od października walczy także miasto Styrgrad. Po ponad 30 latach od upadku miasta kolejne pokolenie Styryjczyków, wychowane w niewoli, szkolone w leśnych partyzantkach, rozpoczęło walkę o odzyskanie swojej ziemi. Byłaby to walka bez szans, gdyby nie wsparcie spoza granic okupowanego kraju. Do Styrgradu wkroczyły zgrupowane wcześniej w miescie Gereja oddziały sił specjalnych, słynącej z bezwzględności Czarnej Tercji i oddziały kompani kadrowych Pertamy z terenu Laro, natychmiast ściągające pod swoje sztandary tysiące ochotników. Tym samym miasto Styrgrad zmusiło do zawrócenia znad granicy 60-tysięczny 4 korpus Mityao, zagrażający Talsoi i zachodniej Wergundii i utrzymało w walce o miasto 5 korpus. Tymczasem kolejne desanty styryjskich oddziałów specjalnych rozpalają zarzewia powstania w kolejnych punktach kraju, ze względu na wycieńczenie dziesięcioleciami okupacji Styria nie będzie w stanie zrównoważyć liczebnie przeciwnika. Zamrożenie działań wojennych pozwoli powstańcom przetrwać zimę, bo armie Qa są unieruchomione opadami śniegu, niespodziewanymi w tych rejonach. Z wiosną sytuacja stanie się prawdopodobnie dość dramatyczna.

2 października wybuchły walki w Styrgradzie.
Atak na miasto był przewidziany jako błyskawiczne uderzenie Tercji, jednak chaos i napięcie wśród ludności cywilnej zmusiły do zbyt wczesnego ataku. Aby ludność nie wykrwawiała się sama, dowodzący wojskami w Gerei komandor Gare Hettereno zdecydował o przejęciu inicjatywy i uderzeniu na stolicę. Zajęto wówczas wszystkie trzy dzielnice cywilne południowego Styrgradu, z obiektów fortecznych zajęto Przyczółek Hawreński i Przyczółek Południowy oraz odcinek wałów. W rękach Qa pozostaje cała część miasta za rzeką oraz Cartalezza, Przyczółek Zachodni i Norte oraz Rawelin.

Styrgrad stanowi centrum polityczne, ale także komunikacyjne kraju. Tam schodzą się główne trakty, zaś miasto otaczają trzy mniejsze miasta handlowe - Mesin, Trewla i Cordavera, oraz dwie dodatkowe przeprawy przez rzekę w Białych Brodach (powyżej Styrgradu) i Kizafierze (poniżej).

Oprócz tego na mapie Styrii widnieją cztery największe metropolie, rozłożone w czworoboku, którego centrum stanowi Styrgrad. Są to:

• Perbatasan – forteca położona w tzw. Wschodnim Korytarzu, na dawnej granicy z Wergundią, w czasie II Wojny P. teatr wielomiesięcznej bitwy, niemal zrównane z ziemią po bombardowaniu ze strony Telfamby.
• Gereja – położone nad brzegiem Seivy, dopływu Loraniss, kiedyś centrum religijne, miasto najpiękniejszych świątyń i klasztorów, zniszczone w czasie okupacji Qa;
• Perdagan – druga przeprawa na Loraniss, miasto handlowe, centrum handlu srebrem z rejonu Kavelii;
• Hawren – potężny port wojenny i handlowy, styryjskie okno na świat, w czasie okupacji siedziba floty Qasyran.

Oprócz tych pięciu głównych miast na mapie Styrii wyliczyć można jeszcze kilka bardziej zurbanizowanych punktów:

• Kalidorea Yembatan – potocznie zwana Enklawą, post-laryjska forteca w Górach Kalidor, będąca ostatnim punktem oporu styryjskiego w czasie I Wojny o Północ.
• Kavelia – ośrodek górniczy na zachodnim brzegu Yro, przy granicy laryjskiej. Wydobywane tam ołów i srebro stanowiły jedną z podstaw gospodarki styryjskiej.
• Kotalaud – miasto położone na trakcie z portu Hawren do Styrgradu, duży ośrodek handlowy.

Ciekawostką jest fakt, że miasto Aenthil, zanim nie zostało odbite przez elfy po zdradzie Trójprzymierza, znajdowało się administracyjnie w granicach Styrii pod nazwą Kotaperi. Do dziś używanie tej nazwy dla każdego elfa Aenthil stanowi poważną obelgę.