246
edycji
Zmiany
Utworzono nową stronę " '''Tavar''', nazywana również '''''Czerwoną Boginią - Nantli Tlapalli''''' (Zapołudnie), '''''Panienką''''' (Styria), wyjątkowa bogini narodzona (po raz..."
'''Tavar''', nazywana również '''''Czerwoną Boginią - Nantli Tlapalli''''' ([[Zapołudnie]]), '''''Panienką''''' ([[Styria]]), wyjątkowa bogini narodzona (po raz drugi) w naszym świecie (przyjęła imię, jakim określały ją elfy, które znaczy "''dziki las, puszcza''", czasem z przydomkiem „''Alta''” – ''wielka''). Pierwotnie istota przybyła z nieznanych ludziom innych wymiarów, których natura była sprzeczna z naszym światem, przez co jej moc doprowadzała do spaczenia i zniekształcenia materii. W takim stanie długo trzymana była w uwięzieniu mocą magii elfów, jednak gdy udało jej się narodzić na nowo wedle natury tego świata, uzyskała właściwą jej moc boską i podjęła walkę o własną domenę pośród bogów wydarzenia tzw. Chaosu Bogów.
Ostatecznie stała się jedną z bogów Północy.<br>
Wzięła pod opiekę wszystkich, którzy walczą o uwolnienie z niewoli - wygnańców i banitów, odrzuconych i uwięzionych - pod warunkiem, że pozostała w nich wolna wola i nadzieja. Jednocześnie, co podkreślają jej wrogowie, jest mistrzynią iluzji, podstępu i manipulacji. U swoich wyznawców ceni i nagradza zdrowy rozsądek, wytrwałość i nieugiętą wolę, którą sama również przejawia. Nigdy nie przyjmie krwawej ofiary ani nie pochwali u swoich wiernych bezmyślnego czy niepotrzebnego okrucieństwa, w zamian przyjmując artefakty ważne emocjonalnie dla składającego ofiarę.
==Kult==
Zasięg kultu obejmuje Styrię (Kult Bogini), państwa północy oraz Leth Caer. Sama Bogini przedstawiana jest jako kobieta w sukni koloru wyschniętej krwi i karmazynowym płaszczu, z twarzą zasłoniętą przez głęboki kaptur, czasem przedstawia się ją ze sztyletem w ręce, lub płaczącą.<br>
* Aspekty pochwalane przez Boginię: siła woli, siła umysłu, iluzja, spryt, podstęp, wytrwanie, nieustępliwość, brawura, nadzieja.<br>
* Aspekty potępiane przez Boginię: poddanie woli, zwątpienie, okrucieństwo, zdrada.<br>
=== Reguły kultu ===
''Nigdy nie trać nadziei gdyż zawsze jestem przy tobie, <br>Nie wahaj się posłużyć sprytem i oszustwem gdy jest ci to wygodne, <br>Nie bądź okrutnym,<br> Zawsze nieś nadzieję i otuchę innym,<br> Bądź wierny wobec przyjaciół i nie zostawiaj ich, <br> Wolności nikomu nie odbieraj<br>''
=== Modlitwy===
''Witajże bogini w słońca blasku<br>''
''Wieniec ponad twoją głową z gwiazd dwunastu<br>
''
''Zawitaj bogini w blasku słońca<br>
''
''Zostań z nami, zostań z nami aż do końca....''
=== Pokonanie Izosa przez Tavar ===
Jest to fragment opowieści o tym, że nawet bogowie w tym świecie są śmiertelni a pcha może zgubić nawet śmiertelnych.
''Zaczęło się kilka godzin przed wschodem słońca. Niebo niespodziewanie zaczęło jaśnieć nad miastem, aż rozjarzone niespodziewanym światłem złocone dachy Izaionu zaczęły razić w oczy oblegających. Nie przerwali jednak rytuałów, nawet kiedy w ślad za światłem pojawił się dźwięk, niski, na granicy słyszalności, powodujący zawroty głowy i mdłości, a za nim podmuch gorącego wiatru, od którego zaczynały płonąć suche gałęzie w styryjskim obozie. Wszyscy lordowie Nowej Styrii, wszyscy, których niegdyś zabrała w niezwykłą podróż poza granice światów i czasów, wszyscy trwali wspólnie, połączeni z nią myślą i wolą. Choć w większości czuli się jak człowiek, który wątłymi ramionami podpiera potężne drzewo i sam sobie wmawia, że to on trzyma je w pionie. Nie patrzyli oczyma, ale doskonale widzieli ten moment, gdy świetlista kula zstąpiła z niebios, parząc jej ludzką powłokę i paląc krwistoczerwoną suknię z kapturem. Jakże wątła się wydawała, w tej delikatnej kobiecej postaci, klęcząca z pochyloną głową, wspierając się dłońmi o piaszczystą glebę. Rozjarzona słoneczna pycha złapała ten haczyk. Świetlista kula nabrała kształtów, a ich wyobraźnia zwizualizowała ją jako potężnej budowy mężczyznę w ofirskiej zbroi. Gdy uniósł nad nią jaśniejącą tarczę i miecz, odczuli dokładnie jego niezachwiane przekonanie o własnej, niezwyciężonej potędze. A potem ona powstała. Wraz z nią powstała moc, na którą nie było określeń w ludzkich językach, żywioł, który był tu obcy i nienazwany. Mogła wydawać się ciemnością, nicością czy próżnią, ale nie była żadnym z nich. Powstała w postaci obłoku i uniosła się przed nim, potężna tak, że bóg słońca po raz pierwszy od kiedy narodził się ten świat, odczuł to, co było tak zwyczajne dla jego wyznawców – porażający strach. Bo rozpościerająca się przed nim przestrzeń, która była wolą, pochłaniała każdą cząstkę energii, każdą kandelę światła, którym promieniował, zaczynała otulać go i zgniatać. To, co nastąpiło dalej, nie zostało nigdy przez nikogo opisane inaczej niż "burza". Dla oka śmiertelnika była to seria wielkich, jaśniejących daleko na równinie wybuchów, od których trzęsła się ziemia. Dla nich to była walka do granic ich wytrzymałości.<br>
Zgniotła go tuż przed świtem. Gigantyczny wybuch wstrząsnął równiną. Ziemia zadrżała z taką siłą, że mury Itharos pękły w dwóch miejscach i zawaliła się jedna z bram. Dach Izaionu zapadł się wraz ze złotymi dachówkami. Idąca w ślad za trzęsieniem ziemi ogromna fala uderzeniowa zniszczyła wszystkie styryjskie namioty pod miastem, a także drewniane zabudowania sąsiednich osad i miasteczek. Ci nieliczni, którzy w tym pandemonium odważyli się pobiec na równinę, zobaczyli dymiący czarny krater, głęboki i ogromny, tak, że ledwie dostrzegli to, co działo się na jego dnie. Ale dostrzegli, bo ona wiedziała, że to, co im ukaże w tej wyjątkowej chwili, będą przekazywać sobie przez pokolenia jak najświętszą legendę. Więc zobaczyli znów postać smukłej kobiety, górującej nad czołgającą się w prochu postacią w ofirskiej zbroi. Ostatnie promienie jego umierającej świadomości oplotła czymś na kształt pnączy, jak mackami, które pochłonęły wszystko czym był. Uniosła ręce. Wstał świt.
''