1238
edycji
Zmiany
m
===Sytuacja obecna===
brak opisu edycji
Wiosną 940 r. bunt zmierzał ku końcowi, siły Gosława zepchnęły zdziesiątkowane oddziały kniazia Olgierda w góry na północ od Nitry.
====Projekt fortyfikacji ściany wschodniej====
Jak długo istnieje Terala, jak długo istnieje Samnia obydwa kraje były swoimi wrogami. Nomadyczni Samnijczycy regularnie najeżdżają ziemię Terlów, wierząc iż nie ma sensu pracować na swoje jeśli można to po prostu komuś zrabować. Jak sięga pamięć Teralów ich wschodnie ziemie nękane były najazdami Ludu Stepów, zaś największe z tych ataków potrafiły przebić się przez całą Wyżynę Teralską, pustosząc wsie i paląc grody, wjeżdżając nawet do położonego na zachodzie Tryntu.
Odkrycia magiczne, jak również troska związana z istotą zaklętą w górze oraz presja ze strony Bractwa Tarczy Rugiewita zmotywowała władzę Terali Wschodniej do wzniesienia na terenie Otorten sanktuarium, którego celem jest badanie tego potężnego miejsca mocy i trzymanie w ryzach tego co zostało zamknięte w górze, lub potwierdzenie, iż istota ta została rzeczywiście przegnana. W budowie tego centrum magii, religii i nauki udział wzięło wiele różnych grup zainteresowań.
Z jednej strony władza świecka wyłożyła pieniądze goniąc za najnowszymi osiągnieciami osiągnięciami magii i nauki, desperacko starając się zmniejszyć stopień zacofania Państwa Grodów. Z drugiej strony druidzi i magowie nie chcieli przepuścić okazji do położenia rąk na tak potężnym zjawisku magicznym, które dla sług Ei miało wręcz wymiar świętości jako jawny element ciała Matki Natury. W końcu kapłani, głównie z ramienia Bractwa chcieli upewnić się w tym, iż góra pozostawała oczyszczona z wpływów Pustki, choć mieli w tym jeszcze jeden motyw, licząc na zdobycie wpływów wśród pozostałych grup i pchanie ich ku zjednoczeniu.
Samo sanktuarium nie jest pojedynczym budynkiem, lecz kompleksem złożonym ze szkół i warsztatów magicznych, elementów kowenu druidzkiego, licznych świątyń i budynków mieszkalnych rozlokowanych wokół szczytu Otorten na którym stoi główny, monumentalny element kompleksu. Owo małe miasto magii i nauki stanowi tętniące serce rozwoju w do tej pory zacofanej Terali.
===Sytuacja obecna===
W 942 r. rozpoczął kryzys wokół Visnohory, dla Tryntu oznaczało to możliwe preludium do wojny. Wergundia przeprowadziła swoje wojska pod przełęcz, czyszcząc uprzednio drogę rękami watah orków z plemienia Tar-Zul. Armia Zachodniej Terali zgromadzona pod grodem Szyszak, na wieść o tym, że ich wsie i domostwa płoną, rozpłynęła się w mgnieniu oka, a wergundzki tymen przemaszerował niezatrzymywany, utrzymując jednocześnie przyczółki wzdłuż rzeki Wedry. Derwan stracił jednak całkowicie możliwość reakcji.
Sytuacja zmieniła się wkrótce, po wydarzeniach na Wyspie.
Bractwo Rugiewita, posiadające spore wpływy we Wschodniej Terali, odmówiło poparcia dla obecności wergundzkich wojsk w Terali, stanowisko podtrzymał kniaź Gosław, wstrzymując dostawy żywności dla IV Tymenu. Jednocześnie pod patronatem Bractwa i księżnej tryntyjskiej, Żywii Derwanówny, rozpoczęły się negocjacje zjednoczeniowe, oparte na małżeństwie Witomira Derwanowica i Wojmiry Gosławówny.
Politycznie skończyło się to małym trzęsieniem ziemi. Małżeństwo rokowało w przyszłości zjednoczenie obu Terali, ale oznaczało dyplomatyczny zgrzyt - kniaziewicz był już żonaty z dziedziczką rodu Borgh Du z północnego Tryntu. Co prawda prawo teralskie dozwalało na wielożeństwo, ale pierwsza żona i kniahini mogła być tylko jedna.
W zimie 943 r. zawarta został umowa ślubna, w myśl której zjednoczenie w formie unii personalnej nastąpi w momencie, gdy oboje dziedziców zgodnie z prawami przejmie trony po swoich ojcach, pełne połączenie zaś - gdy władzę po obojgu przejmie dziedzic kniaziowskiej pary.
W atmosferze skandalu Aoife Borgh Du wyjechała z Terali, zrywając małżeństwo z Witomirem Derwanowicem. Jednocześnie jej ojciec, jarl Wysokich Ziem Orm Halfdanson, ogłosił odłączenie Wysokich Ziem od korony tryntyjskiej, a jednocześnie ich wystąpienie z Paktu Wedry. Wysokie Ziemie zawarły wstępne porozumienie z Wergundią, utrzymując jednocześnie gwarancje od Samnii, że ich ziemie pozostaną bezpieczne.
Dla Terali z kolei perspektywy ze strony Samni były wprost przeciwne - wiosną 944 r. spodziewano się raczej najazdu ze strony arbanów Enktoi, wzbogaconych o tysiące pethabańskich janczarów.
== Państwo i społeczeństwo ==