1238
edycji
Zmiany
m
=== Sytuacja obecna ===
brak opisu edycji
Wiosną 940 r. wielka wyprawa wyruszyła w kierunku Pethabanu. ''Orun-basajem'', czyli namiestnikiem, na czas nieobecności władczyni została jej niedawna rywalka, Ochir Sukh'enei. Na wyprawę wyruszyli najbliżsi doradcy i dowódcy Enktoi, Baavhain i Tsagaan, a także wergundzki ambasador, Emmeran.
Kagani i część jej wojsk powróciła po trzech latach. Samnijczycy podbili jedno z pethabańskich królestw, najbardziej wysuniętą na północ Meghalayę. Enktoia ustanowiła tam swojego namiestnika, uprzednio pokonawszy rządzącego prowincją maharadżę Karhut-Atharwana. Tysiące jego zwolenników Samnijczycy wzięli w niewolę, dlatego powracająca wyprawa wiodła ze sobą tłumy jeńców, których większość wyznaczone jaghany natychmiast powiodły do Ofiru, na lokalne rynki.
Jednocześnie utrzymany został luźny sojusz z Wergundią, wciąż jednym z najpotężniejszych ludzi na dworze kagani pozostawał Emmeran. Enktoia potwierdziła gwarancje dla Wysokich Ziem, jednocześnie nie kryjąc się z przygotowaniami do najazdu na Teralę latem 944 r.
=== Sytuacja obecna ===
Po roku 944 rozwój potęgi Kaganatu nabrał znaczącego tempa.
Po zawarciu umów z Kompanią Nowej Magii w Górach Sokolich (Orchil-tyyn) zaczął działać eaformator (urządzenie magiczne, kontrolujące żyzność obszaru przy węźle geomantycznym), wspomagany przez rdzenie minerałowe. W przeciągu kilku lat zmienił on oblicze północnej Assura Makan. <br>
Pustynia zakwitła.<br>
Khanem Orchil-tyyn mianowany został Nahrin, wychowanek słynnej Selenge. Jemu powierzono nadzór nad nowymi ziemiami Assury.
Zgodnie z układami zawartymi w Agade granice Kaganatu Samnijskiego zostały przesunięte daleko na południe, aż po pustynną oazę w Wadi Gher, gdzie rozpoczęto prace nad dotarciem do węzła na słonym jeziorze Khorat.
Do Kaganatu zostało także wcielone pethabańskie miasto-państwo Meghalaya, gdzie namiestnikiem i khanem została uroczyście mianowana jedna z wodzów samnijskich, Ochir Uterysenei.
Meghalaya była niezwykle ludnym regionem i zasiliła armię Kaganatu o kolejne tysiące zbrojnych. Do Samnii sprowadzono licznych niewolników, a na wschodzie wprowadzono szkolenia janczarów, wojowników ukształtowanych od najmłodszych lat do służby w armii Kaganatu.
Wielotysięczne oddziały janczarów stały się trzonem kolejnego uderzenia, które pod wodzą Baahavina miało dotrzeć do kolejnego pethabańskiego państwa, Tipura Nadu. W 948 roku armia przekroczyła góry Nokhandan, dzielące Megalayę i Tipura Nadu.
W roku 946 przyboczny kagani Enktoi, Tsagaan, poprowadził arbany na Trynt, pustosząc ziemie Przedgórza, docierając daleko za Askaron. Było to zgodne z polityką samnijskiej neutralności - czyli utrzymania wszystkich stron światowych układów w równym strachu przed potęgą kaganów. Najazd nie wyrządził jednak żadnej szkody Wysokim Ziemiom, które oddzieliły się od Tryntu kilka lat wcześniej. Z tego powodu mówiono o tajnym układzie, jaki z kaganią zawarła księżna Aoife Borgh Du.
W 946 roku kagani przyjęła ofertę Kompanii Nowej Magii w sprawie obszaru Południowego Stepu i górnego biegu Wedry. Teren został oddany Kompanii w lenno, z którego organizacja płaciła tradycyjny, gigantyczny zresztą, trybut. W zamian, pod administracją Kompanii, możliwe stało się uruchomienie rzecznego szlaku handlowego, wiodącego z Ofiru do portu Gjovik w Tryncie i dalej.
Samnia przystąpiła do światowego układu na konferencji w Birce, jednak reprezentujący tam Samnię, Nehri, w imieniu kagani oświadczył, że nie zmienia to niczego w dotychczasowej polityce Kaganatu