W prowincji Kelahiran stworzona została enklawa ulundo, gdzie nadal pracowano nad rytuałem Narodzin. Kelahiran posiadało zbudowane stałe połączenie z felnoryjska wyspą Sakkarą, gdzie odkryto obszar wpływu Tavar, nietknięty dotychczas przemianą, wraz z ulundo, które dopiero teraz zyskały łączność z boginią. Było to miejsce unikatowe dla ulundo, o niesłychanej energii, nigdy nie skażone wpływem Swarta-Szakala i felnoryjskiej magii. Dla styryjskich ulundo stało się miejscem pielgrzymek, swoistą świątynią i sanktuarium, jednocząc i wzmacniając ich społeczność. === Sytuacja obecna === W latach 942-950 seria katastrof naturalnych zahamowała zapowiadający się nieźle rozwój kraju. W 945 roku w efekcie potężnych, niespotykanych dotychczas w tej skali, opadów, wylała rzeka Loranis, zalewając rozległe tereny pól uprawnych oraz miasto Perdagan, stolicę dystryktu o tej samej nazwie.  Rok później, wiosną, po niesłychanie śnieżnej zimie, topniejące czapy śnieżne i zatory lodowe spowodowały serię powodzi wzdłuż Yro, przede wszystkim w Kalidorei i Kavelii. Jeszcze w tym samym roku potężne trzęsienie ziemi spowodowało duże straty w dystrykcie Kavelii, w rozwijającym się tam przemyśle wydobywczym.  ==== Decentralizacja kraju ==== Rządząca Styrią Rada Regencyjna od 945 roku nie miała już w składzie swoich założycieli - tych, których nazywano Towarzyszami Sefresa, styryjskich nieumarłych. Ostatni z nich, Enid, Wulfryk i Khalil, wycofali się z życia publicznego, wybierając rolę doradców, pustelników, lub też jak Inubis - rolę mędrca kościoła Jedynej. Zwierzchnikiem Rady pozostawał Lambert Ostin, devi terphilin bogini i najwyższy dowódca styryjskich tercjos, a poza nim w jej skład wchodzili przywódcy Kościoła Jedynej oraz dowódcy każdej z tercji (w tym okresie Styria dysponowała sześcioma tercjami - tercją kalidorejską, gerejską, styrgradzką, południową i czarną oraz Frontierą, czyli tercją pograniczną), a także gubernatorzy dystryktów (ośmiu) oraz przywódcy mniejszości ulundo. ==== Zmiany ustrojowe - w kierunku republiki ==== Specyficzna sytuacja Styrii powodowała, że władza centralna stopniowo zaczynała pełnić głównie rolę instytucji spinającej poszczególne dystrykty, każda zaś prowincja radziła sobie na własnym obszarze coraz bardziej niezależnie, najczęściej w oparciu o fundusze potentatów finansowych.  Dystrykty:* stołeczny dystrykt Styrgradu - obejmował stolicę i jej trzy miasta-satelity (Mesin, Cordaverę i Trewlę).* dystrykt Gereji - miasto-twierdza Gereja oraz źródła Loranis aż do granicy z Wergundią. Gospodarka nakierowana na handel wzdłuż rzeki. * dystrykt górski Kotalaud - gospodarka oparta przede wszystkim o węzeł geomantyczny, wspomagający przemysł wydobywczy i nowe technologie magiczne. * dystrykt nadmorski Hawren - wybrzeże Styrii, gospodarczo nakierowane na rybołówstwo, handel (głównie eksport z regionu Kotalaud) przez (dzierżawiony przez Wergundię) port Hawren i rozwój przemysłu stoczniowego. * enklawa Kelahiran - autonomiczny obszar administrowany przez [[ulundo]]. Region dawnego “serca” Alta Tavar, najbardziej zniekształcony jej działalnością. * dystrykt Perdaganu i dolnej Loranis - leśny region, skupiony na handlu wzdłuż Loranis.* dystrykt górniczy Kavelii - obszar podgórski bogaty w niemal wszelkie naturalne złoża mineralne, oprócz atexatli.* dystrykt górski Kalidorei - silnie ufortyfikowany rejon obejmujący dawny laryjski system umocnień.* dystrykt rolniczy Perbatasanu - wyżyna tzw. korytarza Erwick, rekultywowana z pomocą eaformatora po niszczycielskich skutkach jednej z największych bitew Wojny o Północ. Zadłużone po uszy i przygniecione rozlicznymi problemami państwo styryjskie zostało zmuszone do scedowania części uprawnień na lokalne władze. Od 945 roku gubernatorzy dystryktów zyskali możliwość samodzielnego stanowienia części praw ekonomicznych i karnych niższego szczebla, zyskali także niemal całkowitą kontrolę nad systemem podatkowym, mając jedynie obowiązek odprowadzania podatku centralnego do Styrgradu.  Dystrykty mogły samodzielnie decydować o inwestycjach oraz pożyczkach na nie, dzięki czemu do 950 r. na całym terytorium Styrii zamontowano dziesięć rdzeni minerałowych oraz eaformator (na węźle Kotalaud, dzierżawionym przez Kompanię Nowej Magii).  W 945 r. po głośnym wystąpieniu przed Radą, nieformalny wówczas przywódca ulundo, khor’zighira Teire’de, uzyskał dla Kelahiran status autonomicznej enklawy z prawem stanowienia własnej tercji do liczebności 2 tysięcy. W odpowiedzi pozostałe dystrykty zażądały analogicznych praw. Po serii buntów społecznych Rada zdecydowała się wprowadzić nowy organ polityczny - parlament wzorowany na ofirskich senatach. W jego skład mieli wejść przedstawiciele wszystkich dystryktów na określonych warunkach, w liczbie proporcjonalnej do liczby ludności dystryktu. Parlament, nazwany Corte (“dwór”) mógł przedstawiać Radzie Regencyjnej projekty praw i zyskał głos niemal jej równy.  W wyniku trwającej wojny domowej i serii katastrof naturalnych w sąsiedniej Wergundii dystrykty Gereji i Perbatasanu przyjęły olbrzymie liczby uchodźców wojennych, co dodatkowo skomplikowało sytuację. Uchodźcy stanowili obciążenie, ale także byli tanią siłą roboczą, która znacząco przyspieszała rozwój gospodarczy regionów.  ==== Rekonkwista Piramidy na Felnorze ==== Od czasu wynurzenia wysp Felnorskich stały się one jednym z głównych kierunków polityki styryjskiej. Miało to wiele przyczyn - począwszy od Sakkary, ostatniej enklawy nieprzemienionej mocy Tavar (Turkusowa Kopuła skutecznie zatrzymywała wszelką energię), aż po kwestię monitorowania zagrożenia ze strony eskhara, których wyznawcami byli Felnorczycy. Katalizatorem wydarzeń była diametralna zmiana świadomości Felnorczyków po ujawnieniu wiedzy na temat praprzyczyny zatopienia Felnoru i roli samego Swarta - Szakala w tym wydarzeniu. Od dawna niektórzy Felnorczycy podejrzewali, że zdradziecki bóg wykorzystał jedynie Felnor do swoich celów, skazując na zagładę całą starożytną cywilizację. Oczywistą reakcją na przywiezione z Dormenos informacje był gniew i wściekłość wyspiarskich elfów. Równie oczywista stała się konieczność wyzwolenia spod wpływów podległych Szakalowi demonów.  Szukając sprzymierzeńców w tej walce Felnorczycy zdecydowali się na współpracę ze Styrią, a pomostem, łączącym Felnor z kontynentalnym sojusznikiem, stała się wyspa Sakkara. Tam, jesienią 944 roku, oba kraje zawarły porozumienie, dotyczące działań w mistycznej felnorskiej Piramidzie.Szczegóły układu nie zostały ujawnione szerokiej opinii publicznej, powszechnie wiadome było jedynie, iż Felnor zgadza się, że wyspa Sakkara pozostanie niezależnym terytorium z bezpośrednim połączeniem portalowym ze Styrią, a Styria udostępni siły Czarnej Tercji oraz swoich inkwizytorów i Szkarłatnych Paladynów do walki w odbiciu Piramidy spod władzy eskhara. Nie obyło się także bez uzyskania wsparcia bóstw, przede wszystkim Tavar oraz Vellosury - ta ostatnia zgodziła się objąć Felnor swoją szczególną opieką.  Wielka kampania w Piramidzie rozpoczęła się w dzień przesilenia zimowego, trwała sześć miesięcy. Jej skutkiem były wielkie zmiany jakie nastąpiły na Felnorze, ich szczegóły znali tak naprawdę tylko wtajemniczeni, cały świat za to usłyszał o tym, że władca Felnoru, Nefrek, został koronowany starożytnymi insygniami dawnych faraonów. Był to pierwszy od tysiącleci władca, który nie był estjeret (kapłanem-wiedzącym), nie był powiązany z mocą Pustki. Rozpoczął on rytuał Drogi, wstępując po stopniach Piramidy, jako raz pierwszy od tysiącleci. Uświęcona uroczystość otwarcia Złotych Wrót odbiła się szerokim echem na całym świecie - podobnie, jak słowa Nefreka:“Dopiero dziś Felnor prawdziwie wstaje z martwych”. W trakcie owej uroczystości Styria przekazała w darze dla Felnoru artefakty - Wodę Życia z Pahoro oraz Dar Życia Ei (czasem zwany też “Błogosławieństwem”, nie wiadomo, czym dokładnie on jest, w tym wypadku przyjął formę fiolki z cieczą).  Akt ten spowodował pogłębienie konfliktu Styrii z częścią Inkwizycji, związaną z kowenami druidzkimi i kultem Ei. Druidzi ogłosili, że Dar został wydarty oszustwem, podobnie jak w przypadku sprawy narodzin ulundo, a Ea nigdy nie uznała Felnoru za oczyszczony, w jej oczach wciąż pozostaje abominacją. To zrodziło liczne dywagacje co do tego, co właściwie stało się w Piramidzie.  Ponad rok po zakończeniu wojny o Piramidę na Felnorze narodziło się pierwsze elfickie dziecko.  ==== Powstania niewolnicze i kontekst styryjski ==== Wzrost wydobycia atexatli na Zapołudniu wiązał się ze wzrostem wyzysku tysięcy niewolników i robotników, w olbrzymim procencie ludzi uprowadzonych z Północy w okresie Wojen o Północ, jeńców i więźniów.  Największe ośrodki górnicze Zapołudnia mieściły się na terenie gór Dragevig, Sowiogórza (Imperium) i gór Diablich (Unia). Na obu tych obszarach, w tym samym niemal czasie, czyli wiosną 947 roku, wybuchło powstanie niewolnicze. Za jego przywódcę uznawano tajemniczą, właściwie legendarną postać, nazywaną Khor’M. Miał to być ulundo khor’gona (kamienny), pojmany w niewolę w czasie wojny o Północ, który zbiegł i w lasach Sowiogórza zorganizował siatkę przerzutową, pomagającą zbiegłym niewolnikom w ucieczce poza granice Qasyran, do Styrii, Larionu lub Leth Caer. Z czasem, siatka ta miała objąć cały obszar Zapołudnia, a Khor’M był obwiniany za liczne zabójstwa latyfundystów i urzędników qasyrańskich oraz akty terroru wobec posiadaczy niewolników. Powstanie w przeciągu miesiąca zgromadziło ponad 10 tysięcy zbiegłych niewolników, z których mniej niż połowa stanowiła siłę bojową. Początkowo celem powstańców było zebranie możliwie wielu zbiegów i ewakuacja do, najbliższej Sowiogórzu, granicy laryjskiej. Plan ten jednak został zablokowany przez błyskawiczną reakcję armii miasta Tecuani wraz z przysłanymi z Qatzeran posiłkami. Qa nie dopuścili do połączenia się obydwu ognisk buntu, powstańcy zostali rozbici w bitwach pod Oateni (Sowiogórze) i u źródeł Yro. Powstańcy, którym udało się ujść z rąk sił qasyrańskich, skierowali się przez góry Dragevig w kierunku równiny Asolellat i granicy styryjskiej.  Ponieważ powstanie wybuchło równocześnie z rewoltą Theonasa w Ofirze, za tę podejrzaną synchronizację obwiniano działanie styryjskiej SSW. Qasyran i Ofir na kongresie Wolnych Narodów oficjalnie oskarżyły Styrię o próby ingerencji w wewnętrzne sprawy innych krajów, nie przedstawiono jednak żadnych dowodów.  Styria odpowiedziała oficjalnym oświadczeniem, w którym poparła dyplomatycznie wszelkie działania niesłusznie uwięzionych dla odzyskania wolności, jednak zaprzeczyła, jakoby miała inspirować i sponsorować powstania.  Sprawy reakcji styryjskiej Frontiery, której oddziały przekraczały granicę, aby ewakuować do Styrii możliwie wielu powstańców, zakończyły się oficjalnym i formalnym ukaraniem dowódców, tym niemniej powszechnie było wiadome, że kara była na pokaz, a nieoficjalne wielu żołnierzom frontiery nadano odznaczenia.  ==== Konflikt z kowenami ====Nie były to jedyne międzynarodowe problemy Styrii. Z powodu wsparcia, jakiego udzieliła Felnorowi, ale także z powodu odrodzenia społeczności ulundo, ostre wystąpienia przeciwko niej wystosowywali druidzi i kapłani Ei, w tym aenthilscy taure’yaro, oskarżając o wspieranie przeciwnych naturze świata abominacji.  Przyniosło to dalsze zgrzyty wewnątrz Inkwizycji (Trzech przeciwko Szakalowi), a ostatecznie doprowadziło do wydania dekretu Rady Regencyjnej, zabraniającego druidom i taure’yaro wstępu na ziemie styryjskie.