| Wątki świata gry: Cywilizacja Wschodniego Morza - rewolucja naukowa |
|---|
| Początek wątku: 2021 |
| Status: otwarty |
| Powiązania: Rewolucja magiczna, Historia elfów, Ogrody Życia |
Spis treści
Historia świata, historia ludzi
Dotychczasowa wiedza naukowa o wiekach przeszłych miała ograniczone źródła. Ze źródeł pisanych były to przede wszystkim ludzkie kroniki, które nie sięgały jednak czasowo dalej niż okres powstania pierwszego państwa ludzi, Ofiru. Źródła materialne, ze względu na ograniczony rozwój archeologii, były nieliczne.
Świat według Ofiru
Obowiązująca do 943 roku historiografia opierała się zatem głównie na pamięci pokoleń. Historia zaczynała się więc od przybycia Ofirczyków i wyznaczana była ich kalendarzem. Przez ponad tysiąc lat urządzali się oni na wyżynie pomiędzy pustynią Asura Makan, a górami Maegros, pomiędzy źródłami dwóch wielkich rzek - Wedry i Sankary. Cywilizacja ta wyrosła w przekonaniu, że są jedynymi ludźmi na świecie, co ciekawe - Ofiryjczycy nie zachowali żadnej wiedzy o tym, skąd pochodzili i dlaczego opuścili dawne siedziby. Wiadomo było jedynie, iż przyszli ze wschodu, a gdzieś wśród odległych legend zachowały się podania o wielkim potopie, który zatopił niekreślone niziny.
Gdy pojawiły się kolejne ludzkie grupy osadnicze, dla Ofirczyków był to szok tak wielki, że uznali, iż jest to koniec czasów i rozpoczęli od nowa liczenie kalendarza.
Okres budowy kolejnych ludzkich państw to czas, gdy nauka nie miała zbyt szerokiej swobody działania - źle się prowadzi wykopaliska i analizuje kroniki, gdy nad głową latają strzały i inne żelastwo. Dopiero po utrwaleniu granic i ustanowieniu konsensusu z elfami (których po prawdzie dużo bardziej obchodziło to, co mieli na południe od siebie) ludzkość mogła zająć się zastanawianiem, skąd się wzięliśmy i dlaczego.
Wiedziano, że wszystkie ludzkie plemiona przyszły ze wschodu oraz, że kiedyś wydarzyła się jakaś apokalipsa, wiążąc jedno z drugim naukowcy ustalili więc, że plemiona Rzeki i Fiordu pojawiły się na północy, gdyż uciekały przed potopem. Musiał się on zdarzyć więc jakoś niedawno, może kilka pokoleń temu. Nie bardzo wiedziano, jak skleić to z legendami, które mówiły o zatopionych ziemiach na ZACHODZIE, więc uznano, że to po prostu jakiś błąd.
Świat według elfów
Oczywiście były jeszcze elfy - trzy znane ludziom elfie kraje trwały przecież w ludzkim mniemaniu “od zawsze”, więc elfy powinny móc zwyczajnie przekazać ludziom, co działo się na świecie nim przybyli Ofirczycy.
Pomijając wszelkie problemy w kontaktach elficko-ludzkich, istniała jedna podstawowa przeszkoda.
Dlaczego żyjące 1000 lat elfy nie pamiętają przeszłości lepiej niż ludzie? Otóż kolejne badania i współpraca z coraz bardziej otwierającymi się kulturami elfów wskazała ludziom pewną cechę psychiczną, a jednocześnie zjawisko społeczne w elfickich wspólnotach. Pamięć elfa nie różni się bowiem specjalnie od ludzkiej, żyjąc zaś około 10-krotnie dłużej, elfy pamiętają 10-krotnie więcej wydarzeń ze swojego własnego życia, niż ludzie. Z tego wynika stosunkowy brak zainteresowania historią i wydarzeniami mającymi miejsce za życia poprzednich pokoleń, elfy zwyczajnie nie zajmują sobie nimi pamięci. Najciekawszym społeczeństwem (i najbardziej tragicznym) są z kolei Laro, którzy pamięć poprzednich pokoleń pozostawili … duszom przodków, których w każdej chwili mogli o przeszłość zapytać. Z chwilą utraty dusz z Ikni Laryjczycy stracili także swoją pamięć historyczną.
Zjawisko to zostało nazwane elfickim paradoksem pamięci.
Oczywiście elfy również zapisywały przeszłość, jednak w sposób dużo bardziej ogólny, niż ludzie. Przeszłość w ich kronikach podzielona była na ery, o nieokreślonym czasie trwania, ale naznaczonych gigantycznymi wydarzeniami na skalę całej Ei.
Bodaj najważniejszym wydarzeniem na tej linii czasu był upadek Tavar i wielka misja utrzymania w ryzach rozprzestrzeniającej się i paczącej materię anomalii. Potop, jeśli się wydarzył, był mało zauważalny w elfickich kronikach.
Starożytność, która przeżyła
Historiografia być może nigdy nie ruszyłaby z tego pata, gdyby nie niespodziewane źródła informacji o przeszłości. A konkretniej starożytni, Sefres i jego ludzie.
Byli niegdyś obywatelami starożytnego cesarstwa Styrii i pamiętali wszystko - uderzenie w Styrgrad, apokalipsę, zatopienie swojej ojczyzny. Doskonale wiedzieli, gdzie ona leżała. Dzięki ich wiedzy zweryfikowano mity o “zatopionych lądach na zachodzie”.
To, czego Sefres nie wiedział, to ile czasu minęło od zatopienia jego kraju. Bazując więc na logice, iż wędrówki ludów musiały być spowodowane potopem, przyjęto, iż Styria zatonęła jakieś pięćset, może tysiąc lat przed przybyciem Wergundów i Fiordów.
Dlaczego ci ostatni jednak przybyli ze wschodu, zamiast z zachodu, tego już teoria wyjaśnić nie mogła. Przyjęto, że po prostu jakoś obeszli góry Larionu i tyle.
Starożytność uparcie jednak nie chciała przeminąć - około roku 900 do grona ludzkości dołączyło kolejne plemię, lud Qa. Niezwykła społeczność, która pod wpływem dramatycznych wydarzeń sama sobie nakazała wygaszenie cywilizacji i zapomnienie własnej historii, niespodziewanie tę pamięć odzyskała.
I tutaj także powtórzył się problem, gdyż Qa doskonale znali wydarzenia starożytności, dysponowali mapami, kronikami i dokumentami… Ale Qa nie wiedzieli, ile pokoleń trwali w uśpieniu, nie potrafili więc ustalić dokładnie momentu Apokalipsy, którą wywołali. Wiedza ludzi o starożytności wzrastała, a wciąż nie rozumiano, jak łączyła się się ona ze współczesnością.
Aż do momentu, gdy z wód oceanu wynurzyły się wyspy Felnor.
Felnoryjczycy nie przespali ani chwili ze swojej długiej i ciężkiej egzystencji pod wodami. Każdy rok dokumentowali drobiazgowo, animując sztucznie swoje ciała, by przetrwać. Gdy Północ pierwszy raz zetknęła się z Felnorem, ku wielkiemu swojemu zdziwieniu dowiedziała się, że wyspy były zatopione przez sześć tysięcy lat.
To oznaczało, że Apokalipsa wydarzyła się nie tysiąc, a sześć tysięcy lat temu!
A skoro tak… to co spowodowało wielką migrację ludów, które przyszły ze wschodu…? I skąd w mitach tych ludów pamięć o potopie…?
Elfickie prawdy i mity
Kolegium Messyńskie, która rozpoczęło badania nad legendami o Ogrodzie Życia, niespodziewanie uzyskała szokujące wyniki - elficki “ogród życia” z pierwszej ery to nie legenda! Takie miejsce istniało, co więcej, prawdopodobnie nie jedno, miejsce o wyjątkowych właściwościach, życiodajnych i leczniczych, miejsce, w którym bezpiecznie mogło rozwinąć się życie, wolne od zagrożeń i braku zasobów.
Ogród Pahoro, skupiony wokół źródła wody o wyjątkowych właściwościach, zlokalizowany został na granicy Larionu i styryjskiej Kawelii, a w dodatku dzięki badaniom mógł też zostać umiejscowiony w czasie. Elficka era Cuivea najprawdopodobniej zaczęła się około 15 tys. lat temu.
Badania te stały się wielkim przełomem także dla elfów, którzy, powoli przełamując swoją naturę, zaczęli coraz bardziej interesować się własną przeszłością i zadawać sobie pytanie, skąd pochodzą.
Fikołek nauki
W styczniu 943 roku nastąpił przełom.
Na wielkim sympozjum naukowym w Messynie naukowcy z zespołu prof. da Tirelli wystąpili z serią odczytów, prezentujących wyniki ich badań. To, co przedstawili, wstrząsnęło światem nauki – ofirski kalendarz okazał się być całkowicie błędny, a ludzie w swoich obliczeniach mylili się o… całe tysiące lat! Historiografia została wywrócona do góry nogami, ukazując nowe wielkie pytanie - dlaczego ludzie przybyli ze wschodu i co ich do tego pchnęło?
Czy przyszliśmy znad Morza Wschodniego? Wyprawa
Wśród licznych szokujących odkryć była także prezentacja, dotycząca nowej, nieznanej dotychczas cywilizacji, nazwanej Cywilizacją Wschodniego Morza. Rewelacja ta natychmiast skupiła powszechną uwagę, pobudzając wyobraźnię i poruszając inwestorów.
Czy ludzkość, obecna cywilizacja Północy, pochodzi od starożytnej Eordai i Agade?
Dlaczego te cywilizacje upadły?
A przede wszystkim - jaką wiedzę i zasoby posiadali… Sądząc po ruinach, jakie uciekinierzy z Agadu pozostawili na fiordyjskiej wyspie - cywilizacja była zaawansowana i rozwinięta.
Tuż po sympozjum w Messynie ogłoszono, że na tereny Cywilizacji Wschodniego Morza zostanie wysłana olbrzymia ekspedycja badawcza.
Ciężar finansowania wyprawy wzięła na siebie Kompania Nowej Magii - Kompania nie kryła, że podejmuje tę misję głównie w celach wizerunkowych. Liczono na znalezienie dowodów na pochodzenie Wergundów, a w dalszej perspektywie na pogodzenie zwaśnionych stron wojny domowej poprzez ideę wspólnych korzeni.
Oczywiście cele naukowe miały tu także wielkie znaczenie - Kompania zastrzegła sobie prawo do własności wszystkich zdobytych w trakcie ekspedycji znalezisk.
Drugim organizatorem była Akademia Messyńska, której naukowcy posiadali największą wiedzę o przedmiocie poszukiwań.
Do wyprawy dołączali również kolejni inwestorzy. Ostatecznie wyprawę podzielono na dwie części - ekspedycja morska miała wyruszyć wzdłuż wybrzeży Qasyran, poszukując przesmyku, łączącego ocean z Morzem Wschodnim. Ekspedycja lądowa natomiast miała wyruszyć z Ofiru wzdłuż gór Larion na południe, poszukując wszelkich śladów po przemarszu ludzkich plemion.
Obydwie wyprawy były gotowe w lecie 943 r. i jesienią wyruszyły.
