75
edycji
Zmiany
Laro
,brak opisu edycji
{{ZakładkiZakładkiNacje||Laro/Rozszerzenie}}
[[File:laro5.jpg|upright=|frameless|border|right]]'''Laro''' - plemię elfów, przez ludzi czasem zwanych górskimi z uwagi na zamieszkały teren. Nazwa odnosi się również do państwa ([[Księstwo Laro]]).
[[File:laro4.jpg|upright=0.7|frameless|border|right]]Po niejasnych wydarzeniach plemię podzieliło się, część rodów odeszła po dramatycznych wydarzeniach, nazwanych później Rozłamem, zaś plemiona podzieliła bardzo głęboka nienawiść, która przetrwała całe pokolenia elfów. Przyczyny rozłamu długo pozostawały tajemnicą, zapisane w tajemnym Zwoju, przechowywanym przez Zakon Złamanego Kręgu, jedynym, który po Rozłamie pozostał wspólny dla obu plemion.
W kronikach ludzkich pierwszy raz pojawia się wzmianka o czarnych elfach w roku 580, kiedy to t'antsan Savra Enei Motte -oeni Leidenei Kodanara Ahi podpisała pakt z Ofirem. Elfy z Laro raczej nie angażowały się przez wieki w sprawy ludzkiego świata, z paroma wyjątkami.
Elfy z Larionu interweniowały w Telfambie podczas wydarzeń towarzyszących narodzinom [[Tavar]]. Nie zapobiegły temu wydarzeniu, jednak nowa bogini zadecydowała oddać niepotrzebną jej fortecę w ręce Laro, co stało się z kolei przyczyną konfliktu Laro z [[Aenthil]], roszczącymi sobie prawa do intersekcji. Elfy Laro pozostały neutralne w czasie I Wojny o Północ, nie angażując się po żadnej ze stron. Prące na północ młode imperium [[Qa|Qasyran]] uszanowało granice górskich elfów, nawet pomimo tego, że przyjęli oni uciekinierów ze [[Styria|Styrii]] i umożliwili im szkolenie wojska i funkcjonowanie państwa na wygnaniu. Dzięki zabiegom wygnanego z [[Laro]] rodu Andhakara w Larionie było wielu zwolenników walki z [[Qa|Qasyran]] i ostatecznie, po prowokacji – zabójstwie laryjskiej dyplomatki w Silberburgu – Laro przystąpiło do wojny.
Wojna odcisnęła swoje piętno na górskich elfach. Wpierw w postaci klęski w Kalidorei, potem nadeszła rzeź cywilów w południowych huanach. T'antsan Savra poprowadziła wyprawę odwetową przeciwko [[Qa|Qasyran]], docierając aż do [[Leth Caer]]. By zmazać winę zaniedbania rzuciła się samotnie na armię [[Qa]] ponosząc chwalebną śmierć. Za nią poszło uderzenie armii Laro, które uratowało [[Leth Caer|Cesarstwo Świtu]]. Nowym t'antsanem zgodnie z ostatnią wolą władczyni został obwołany Altaris z Andhakary, wcześniej banita. Altaris zawarł ścisły sojusz militarny z Cesarstwem, wprowadził Laro oficjalnie do Sojuszu Państw Północy, wymógł na [[Qa]] strefę zdemilitaryzowaną wzdłuż granic i akt przeprosin od nowego imperatora. Jednak nad nowym władcą ciążył cień Upadłego Boga, ten sam cień który swe macki zagrzebał głęboko, stawiając przyszłość elfów Laro pod znakiem zapytania.
=== Sytuacja obecna Klęska za klęską - utrata Ikni ===
Kraj ten pod koniec Wojen o Północ napotkał taki szereg nieszczęść, że wielu mówiło o klątwie czy innej nadprzyrodzonej przyczynie. Klęska w Kalidorei (Kalidore Ahu), w której poległa niemal cała armia laryjska, potem masakra cywilów, jakiej dopuścili się Qa w południowych huanach. Wreszcie śmierć t'antsan Savry w wyprawie odwetowej. Aż w końcu nadeszła największa z klęsk, czyli koniec Ikni.
Decyzją nowego władcy wkrótce po zamilknięciu Ikni ogłoszono do publiczne wiadomości każdego Laryjczyka wszystkie tajemnice wojny z Szakalem, treść Zwoju Rozłamu, oraz to, co stało się w czasie
rytuału. Informacje te wyjaśniały wiele niezrozumiałych dotychczas wydarzeń, ale nie wszyscy w nie wierzyli, nie usuwało to zresztą fatalnego poczucia chaosu i opuszczenia, jakie stało się powszechne w tamtym czasie.
Udana misja tantsana Altarisa na południu uspokoiła i wygasiła bunt południowych huanów. Huan’tsanem Waitiri został Saigo Taharua Waitiri, zwolennik i sprzymierzeniec Altarisa.
Nowym arcykapłanem odbudowanego Ikni mianowany został Kame Aki Hjen Hopui z huanu Taimate, który zasłynął zwycięską walką z przywódcą buntu, Roimatą. Rozbicie sił starego arcykapłana Ikni dokonano niezwykle ważnego odkrycia - setki zwojów, więżących dusze pojmanych wiele pokoleń wcześniej Laryjczyków. Po tym, jak odkryto powiązania buntowników z ośrodkiem na Felnorze, t’antsan podjął misję do Kelahiran w Styrii i dalej na Felnor, w poszukiwaniu kolejnych dusz, które mogły stanowić zalążek, grunt dla nowego Ikni.
Akcja na Felnorze, w której zabito arcyksięcia Sekhemseta, stała się początkiem dyplomatycznego zgrzytu - tantsan został pojmany, a Felnor zażądał rekompensaty za śmierć jednego ze swoich władców. Ostatecznie po objęciu tronu przez nowego władcę i interwencji Styrii oraz Zakonu Kreacji sytuacja została rozbrojona. Ostatecznie nowe Ikni wzbogaciło się o dusze starożytnych Laryjczyków, które powoli odzyskiwały kontrolę nad świadomością i wspomnieniami. Był to jednocześnie dar i obciążenie - dar wiedzy, ale i obciążenie cierpieniem.
Larion zaangażował się także w próbę mediacji na północy, t'antsan wystąpił z propozycją uczynienia Visnohory neutralną, pod laryjską protekcją, ale ten pomysł nie spotkał się z aprobatą Qasyranu. Tym niemniej nie ustawano w staraniach, aby nie dopuścić do kolejnej wojny.
=== Sytuacja obecna ===
Po okresie zaangażowania w wydarzenia światowe Larion wycofał się z areny międzynarodowej, skupiając się przede wszystkim na naprawie sytuacji wewnętrznej. Wiele osób zarzucało t’antsanowi, że nieustannie angażuje się w sprawy poza granicami, ryzykuje własnym życiem bardziej niż powinien, odbierając swym ludziom możliwość wykazania się (choć ten ostatni argument wydaje się dziwny, wiązał się ze specyficzną laryjską mentalnością).
Granice kraju pozostawały zamknięte.
Larion konsekwentnie odmówił wpuszczenia zarówno powstańców Theonasa w Ofirze, jak i uciekinierów z terenu Qasyran (w tym wypadku krążyły liczne plotki, że było to tylko stanowisko oficjalne), pomimo tego, że z tym ostatnim Larion miał zamrożone relacje. Co roku stolica wysyłała do Qasyran wezwanie do zrealizowania postanowień traktatu pokojowego. Po powstaniu Kongresu Wolnych Narodów Larion zażądał rozliczenia Qa z podpisanych traktatów. W związku z powyższym, Kompania Nowej Magii podjęła się roli mediatora, otwierając serię spotkań bilateralnych pomiędzy reprezentantami obu krajów.
== Mentalność ==
== Armia ==
[[File:laro7.jpg|upright=0.7|frameless|border|right]]Laro - jako państwo zmilitaryzowane , o niezwykle mocno rozwiniętym kulcie walki - ma największą moblizację na swoim terenie zdolność do moblizacji wojsk w całym znanym świecie. Podczas wojny laryjscy wojownicy pojawiają się na polach bitew wedle rodów, zwierzchnicy rodów (''ma'tui'') są jednocześnie dowódcami oddziałów (dlatego ma'tui mogą zostać jedynie doświadczeni w boju wojownicy lub osoby obdarzone talentem strategicznym). Nad ma’tui w drabinie hierarchii znajduje się ''huan’tsan'', czyli przywódca huanu.
Broń Laro bywa bardzo zróżnicowana, jako że każdy wojownik tworzy sobie broń sam, a tradycje płatnerskie w różnych rodach są odmienne. Przeważa jednak zakrzywiony jednosieczny miecz o przedłużonej rękojeści, którym posługują się dwiema rękami. Zdarzają się też inne rodzaje broni - naginaty, glewie, długie koncerze lub szable. Rzadziej trafia się krótka broń, połączona z niewielką tarczą.
Laro, jeśli walczą w grupie, stanowią zwarty oddział, z którego każdy broni siebie i swoich towarzyszy. Częściej jednak stawiają na indywidualne starcia, w których mogą wykorzystać swoją olbrzymią przewagę umiejętności fechtunku i walki wręcz, uważani są bowiem za najlepszych szermierzy na świecie.