1238
edycji
Zmiany
m
brak opisu edycji
* zwycięstwo pod Akwirgranem <br>Dwie olbrzymie armie qasyrańskiej Utzyao latem 938 r. stanęły pod stolicą Wergundii, Akwirgranem. Przeciwko nim stanął pospiesznie sformowany V tymen, wielkokrotnie mniej liczny niż wojska przeciwnika. O wyniku starcia zadecydowało wiele różnych czynników – teren, który nie ułatwiał inwazji (obrońcy wykorzystali dawne umocnienia na górskim paśmie w pobliżu Akwirgranu, tzw. linię Matfrida), przeprawy rzeczne, aktywność miejscowej ludności. Wielotygodniowej bitwie towarzyszyły wybuchające epidemie i głód, trudne warunki pogarszały towarzyszące Qa arbany samnijskie, pustoszące tereny na północ od stolicy. <br>Finalnie skomplikowane starcie zakończyło brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska Qa z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii Qa cofnęła się pod Styrgrad, a druga część- ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy Wergundii.
==== Sytuacja po wojnie – zachwianie Zachwianie kolosa ====
Qasyran wyszło z wojny upokorzone i podzielone. Co prawda najlepsi dowódcy wojskowi zdawali sobie sprawę, że dzieło podboju Północy było zadaniem niewykonalnym, tym niemniej efekt Traktatu Vistanijskiego został uznany za gorzej niż klęskę.
Stronnictwu wojskowemu przywodził Oepetl Cuitla, Czarny Wilk, określany zwycięzcą spod Akwirgranu i Kalidorei. Znany był ze swojego honorowego, ale bezwzględnego postępowania na polu walki. Wiosną 939 r. powrócił do stolicy na czele pierwszych wracających z północy oddziałów weteranów Utzyao, ogłaszając w wielkiej świątyni przed bogami swoją kandydaturę do tronu i wzięcia odpowiedzialności za kraj. Zapowiadał renegocjację upokarzającego układu z Larionem oraz wzmocnienie północnej flanki w Visnohorze.
Wraz z zakończeniem wojny sytuacja zaczęła się zmieniać. Południowe miasta zawarły szereg umów z goblinami, od których otrzymały technologie upraw oraz maszyn do zbiorów. Zwielokrotnienie plonów południa dzięki goblińskim wynalazkom spowodowało, że w ciągu roku miasta południa wyprzedziły te północne w Radzie Plemion. W obliczu wielkiej decyzji wyboru nowego władcy, a tym samym przyszłości Imperium – miało to wielkie znaczenie.
=== Sytuacja obecna Po wojnach o Północ ===
Wielka Wojna determinowała życie wszystkich mieszkańców Qasyran przez trzy pokolenia. Od
Montebianco, powołana na styryjskiego ambasadora na południu, córka samej Tlilxuchtli i
Styryjczyka. Jej osoba miała być przykładem i symbolem nowych czasów.
=== Sytuacja obecna ===
Przez 4 lata funkcjonowania osobnych organizmów państwowych udało się powstrzymać rosnącą niechęć i wygasić wojenne emocje. Obydwa kraje zmagały się ze skutkami wojny - olbrzymią liczbą powracających z północy weteranów, w większości wymagających pomocy zdrowotnej.
Unia Plemion znalazła rozwiązanie w zmianie ustrojowej - po zlikwidowaniu niewolnictwa południowe prowincje zaczęły zmieniać swoje oblicze. Współpracując z krasnoludami z Horinsham oraz goblinami zakupowano technologie i rozpoczęto na szeroką skalę wydobycie i przetop rud metali. Byli niewolnicy oraz weterani wojenni masowo byli zatrudniani w hutach i kopalniach.
Północne Qa utrzymało niewolnictwo, nasilając kontakt z innymi państwami, które ten proceder akceptowały - z Ofirem, Samnią oraz podziemnym państwem goblinów, będącym łącznikiem handlowym wszystkich powyższych. Ekonomia państwa opierała się na kopalniach minerału i wielkich latyfundiach rolnych, w których pracowali niewolnicy, a kadrę zarządzająca stanowili najczęściej byli żołnierze.
Tym samym oba kraje stanowiły dla siebie uzupełnienie - północ stanowiła zaplecze żywnościowe, południe stopniowo stawało się potentatem przemysłu.
== Państwo i społeczeństwo ==