Styria
|
Styria (wł. Wielkie Księstwo Styryjskie) - grywalna nacja ludzka, zamieszkująca centrum południowej części Kontynentu, na terenie dawnej Alta Tavar - Wielkiej Puszczy Południowej.
Spis treści
Krótki rys historyczny
Wielka Puszcza Południowa (Alta Tavar)
Niegdyś rozległe, acz niedostępne lasy na południe od magicznych granic, postawionych przez elfy. Obszar poddany mocy Alta Tavar był śmiertelną pułapką dla każdej istoty, bowiem moc Tavar zmieniała i mutowała każdą materię. Dopiero kiedy bogini Tavar przyjęła właściwą formę, stając się częścią tego świata, puszcza stała się domem dla przybywających tam osadników. Na ich czele stali potomkowie starożytnego imperium styryjskiego, którzy nadali nowemu krajowi charakter i tożsamość.
Zniszczenie Aenthil
Styria (przedtem Nowa Styria) to państwo, utworzone na ziemiach dawnej Wielkiej Puszczy. Pierwszym, dramatycznym aktem bogini Tavar była zemsta na trzymających ją przez wieki w uwięzieniu elfach. W ten sposób zostało zniszczone Aenthil, rzucając między elfy, a nowo powstający kraj ziarno nienawiści. Pomimo przejścia bogini w wymiar boski, autentyczne przywiązanie mieszkańców Nowej Styrii do jej osoby nie ustawało, powszechnie nazywali siebie "dziećmi Tavar" lub "ludem bogini".
Wojna Ofirska
W latach 868-870 armia styryjska zaatakowała Ofir, żądając wydania artefaktu, będącego własnością bogini Tavar. Sama Tavar rzuciła wyzwanie innym bogom i pokonała w pojedynku boga słońca Izosa, zabijając go, czym udowodniła, że w wymiarze ziemskim nawet bogowie są śmiertelni. Po upadku Izosa jedno z miast Ofiru, Itharos, przyjęło Tavar za swoją boginię, reszta Ofiru została rozbita i pokonana.
Wielka Wojna
W 896 roku Wergundia uderzyła na Styrię po kilku latach intensywnych przygotowań do wojny z obu stron. Tak zwana Wielka Wojna, która ukazała porównywalną potęgę armii obu mocarstw (Styrii i Wergundii), uruchomiła cały szereg sojuszy, wciągając w konflikt mocarstw niemal wszystkie kraje Północy. Zakończyła się w 900 roku Pokojem Vekowarskim i zawarciem przymierza między walczącymi ze sobą krajami, nazwanego później Trójprzymierzem (Styria, Wergundia i Aenthil).
I Wojna o Północ
Jeszcze za czasów Wielkiej Wojny Styria, podobnie jak inne państwa północy, wysyłała swoje misje zwiadowcze na teren zwany Zapołudniem – był on niezabezpieczonym zapleczem tego kraju, dziką granicą, której Styria nie mogła ignorować. Efekt wejścia na ów teren przerósł jednak wszelkie oczekiwania. Na Zapołudniu odrodziła się potęga, która w przeciągu kilkunastu lat zniszczyła wielkie imperia północy. Zrekonstruowane po wiekach państwo Qa uderzyło z całą potęgą, na którą nie poradziły nawet sojusznicze od niedawna tymeny wergundzkie.
Być może zjednoczone armie Trójprzymierza zdołałyby powstrzymać inwazję, gdyby nie zdradziecko wbity nóż w plecy – w walkach nad brzegami Loranis, prawie u przedmieść Styrgradu, Aenthil ujawniło dawno przygotowaną zdradę, przechodząc na stronę Zapołudnia.
Styria musiała wycofać się z większości niegdyś posiadanych ziem, w tym także Aenthil, do skrawka ziemi u stóp Gór Kalidor, który ostatecznie także straciła. Po zwycięstwie imperium Qa w Wojnie o Północ Styria pozostała krajem bez terytorium, a niedobitki armii zostały przyjęte jako wygnańcy w ciasnej enklawie w Górach Larion.
Czas Ciemności
W pokonanym i zniszczonym kraju Qa rozpoczęli regularną akcję niszczenia wszystkiego, co styryjskie. Ludność dotknęły ciężkie represje i prześladowania, wielu uciekło w lasy, zwłaszcza ulundo, których zabijano bez litości. Wszelkie przejawy, nawiązujące do dziedzictwa Starej Styrii, tej z czasów przed potopem, były tępione i niszczone. Styryjska społeczność w takich warunkach stanęła na krawędzi zagłady. Ogromna część osadników, wszyscy ulundo i żołnierze z rozbitych formacji tentary (armii) wycofali się do lasów, tworząc tam oddziały partyzanckie, wspierane z zewnątrz przez działających z terenu Laro i Leth Caer agentów SSW (Styryjskiej Służby Wywiadowczej) i oddziałów odwetowych Czarnej Tercji.
Dzięki działaniom wywiadu powstał Sztab Konspiracji Północy, tajny organizm polityczno-wywiadowczy, którego emisariusze zjednoczyli Północ w walce o wolność, doprowadzając do wybuchu postania we Wschodniej Wergundii, a następnie na całej północy.
II Wojna o Północ
Wraz z wybuchem wojny granicę przekroczyły szkolone w Laro tercje, w kraju ruszyły do walki oddziały partyzanckie, styryjski wywiad na wszystkich frontach podjął działania wspierające całą walczącą Północ. Precyzyjne uderzenia Czarnej Tercji dały się potężnie we znaki przeciwnikowi - pod koniec lata udany zamach w Monta Argenta pozbawił życia przywódczynię państwa Qa, szamankę Neyestecae, zimą zlikwidowano jej przypuszczalnego następcę, głównodowodzącego wojsk Zapołudnia, Seitiriego.
Tym, co najbardziej jednak podniosło ducha Styryjczyków, było odbicie Styrgradu. Miasto, zniszczone, ze zdziesiątkowaną ludnością, ale wciąż walczące, wydarto z rąk Qa, ponosząc przy tym wielkie straty. 14 listopada 936 do stolicy wkroczyły wspólnie wojska wergundzkie i styryjskie. Nie był to jeszcze jednak koniec zmagań.
Styria, mimo wycieńczenia Czasem Ciemności i utraty 1/4 ludności, stanęła do zażartej walki o swoją wolność i godność. Za desperacko pożyczane pieniądze wyposażani byli ochotnicy, tłumnie ciągnący pod sztandary nowo zakładanych tercji. Idąca z Zapołudnia armia Qasyranu zatrzymała się na rzece Loranis, po czym przystąpiła do oblężenia Styrgradu. Miasto obroniły dwa wergundzkie tymeny, kilka styryjskich tercji i sojusznicy z innych krajów. Cała bitwa zaangażowała niemal pół miliona walczących… Ostatecznie po bitwie o Akwirgran wergundzka pomoc dla Styrgradu przechyliła szalę i po zawarciu Traktatu Vistanijskiego wojska Qasyran ustąpiły spod Styrgradu.
Czas powojenny
Ze wszystkich krajów Północy żaden nie ucierpiał jak Styria. Księstwo zostało spustoszone przez ludobójstwa popełniane przez Qa, grabieże i czystą, bezmyślną destrukcję której celem było złamanie ducha Styryjczyków. Lecz naród bogini nadziei nie poddaje się łatwo i Styria kontynuowała walkę, jednak jej los stanął pod znakiem zapytania wraz z groźbą oblężenia Akwirgranu, które zmusiłoby Wergundów do wycofania swych sił. Do tego jednak nie doszło. Mimo to pozycja Styrii na negocjacjach pokojowych była niezwykle słaba, zaś w początkowych rozmowach rozważano oddanie Styrgradu w ręce Qa. Szale obróciły się w raz z ofertą cesarza Elidisa, wybrańca bogini Tavar, który zrzekł się korony by wzmocnić pozycję Północy. Konsolidacja nacisków ze strony reszty Państw Północy pozwoliła Styrii odzyskać niemal całe utracone tereny, poświęcając jedynie drobny, niezamieszkały fragment południa.
Cudowne, niemal przeczące logice odrodzenie kraju sygnowało czas wielkiego wysiłku i odbudowy, jednak Styria nie była sama. Wojna zmieniał Federację, dawnego wroga w wiecznego brata broni, Księstwo Laro oficjalnie weszło w skład Sojuszu Państw Północy stając po stronie Styrii, zaś z Cesarstwem Świtu Księstwo łączyła mistyczna więź poprzez boginię Tavar uratowaną przez elfy. Dla Styrii nastał nowy świt, pełen pracy i trudu, lecz nic co cenne nie przychodziło łatwo.
Sytuacja po wojnie
Styria była bodajże najbardziej dotkniętym przez wojnę krajem. Utraciła połowę terytorium i około 15% populacji, reszta była zniszczona i wypalona. Jednak niemal natychmiast po wycofaniu się Qa spod Styrgradu rozpoczęto odbudowę miasta i porządkowanie tego, co zostało, z czego najbardziej palącą sprawą było pogrzebanie wielu tysięcy zabitych w oblężeniu i uporządkowanie setek mogił powojennych.
Zdecydowano o odbudowie głównych węzłów cywilizacyjnych, największych miast i przepraw przez Loranis. Na południe od rzeki rozpoczęto wielką akcję osadniczą. Działki ziemi były przydzielane za darmo lub za symboliczną opłatą, warunkiem było podpisanie umowy z państwem styryjskim. Kilka lat po wojnie największe miasta wciąż stanowiły w większości sterty gruzów. Odbudowa przebiegała powoli, a ruiny nie zapewniały wystarczającej ilości żywności. Większość społeczeństwa była przeraźliwie biedna, tym niemniej ogólne morale nie było złe.
Zgodnie z traktatem z Federacją Wergundzką południowa granica kraju została obsadzona częściowo przez wergundzkie tymeny, a częściowo styryjskie tercje. Wzdłuż granicy rozpoczęto budowę szeregu umocnień, które w planach wkrótce miały stać się nowoczesnymi fortyfikacjami, chwilowo jednak w wielu miejscach były to niewielkie drewniane i ziemne forty, stanowiące jednocześnie na Nowych Ziemiach centra władzy i styryjskiego prawa. W obrębie armii utworzono nową formację - Straż Pogranicza - wyspecjalizowaną do zadań rozpoznawczych i patrolowych na granicy.
Wkrótce po wojnie i odkryciach związanych z siatką geomantyczną na rynkach gwałtownie wzrosła cena metali aktywnych magicznie oraz kamieni szlachetnych. To były doskonałe wiadomości dla regionu Kavelii. Leżąca u podnóża gór Larion kraina jeszcze przed wojną była kwitnącym ośrodkiem górnictwa metali. Gdy tylko pojawiła się koniunktura, wartość działek w Kavelii gwałtownie wzrosła. Pojawili się inwestorzy ze Styrii i spoza niej. W przeciągu roku ilość odwiertów poszukiwawczych wzrosła o ponad 1000%, a liczba czynnych kopalń o 150%, przekraczając stan sprzed inwazji Qa. Styria wsparła inwestycje w regionie zwolnieniami podatkowymi, sytuacja nie była jednak łatwa. Podobnie jak całe Nowe Ziemie, czyli południe obecnej Styrii, tak i Kavelia, były dzikie i niezorganizowane, kwitła przestępczość, a życie osadników było trudne.
Boom w Kavelii w 940 r. stał się jednym z kół zamachowych styryjskiej gospodarki. W regionie ruszyły pełną parą inwestycje górnicze, znajdując zbyt na błyskawicznie rozrastającym się rynku nowoczesnej magii. Ta ostatnia stała się zresztą drugim z kolei fundamentem odbudowy zrujnowanego kraju. Po zmianie struktury Kompanii Nowej Magii Styria podpisała z kompanią umowę o dzierżawę Węzła Kotalaud, dzięki czemu na przestrzeni kolejnych dwóch lat miasto rozrosło się w nowoczesną metropolię. Nowoczesna magia została także użyta do odbudowy Styrgradu i trzebienia puszczy, w której rozpoczęto akcję osadniczą.
Styria zaangażowała się także we współpracę z Felnorem, sprzedając tam zboże i sadzonki. Na wyspy wyjechali licznie specjaliści, ale także zwykli rolnicy, oferując wyjałowionej ziemi swoje umiejętności. Wielu z nich po kilku latach wróciło do Styrii z olbrzymimi pieniędzmi.
Kavelia, Felnor oraz Kompania Nowej Magii generowały nową klasę ludności - nowoczesnych magnatów, ludzi, którzy na udanych inwestycjach dorobili się gigantycznych majątków. Byli oni bardzo często elementem wspomagającym rozwój kraju, w majątkach Marco da Cardanii czy Enrique Nuneza znajdywało zatrudnienie tysiące Styryjczyków, magnaci inwestowali w wynalazki i nowe rozwiązania, wspomagając skarb wysokimi podatkami.
Powojenne życie w Styrii nie było łatwe, ludność wciąż zmagała się z ciężarem odbudowy, jednak z roku na rok pojawiało się coraz więcej perspektyw i możliwości rozwoju. To odbijało się w nastrojach mieszkańców, wśród których zapanował swoisty entuzjazm i optymizm. W roku 943 stopa przyrostu naturalnego w kraju przekroczyła 2%.
W obliczu kryzysu wokół Visnohory Styria wyraźnie stanęła po stronie Wergundii, jednak wraz z Ofirem, Aenthil oraz Larionem prowadziła intensywne wysiłki dyplomatyczne na rzecz pokojowego rozstrzygnięcia - zwłaszcza na rzecz powstrzymania wojny wergundzko- tryntyjskiej.
W prowincji Kelahiran stworzona została enklawa ulundo, gdzie nadal pracowano nad rytuałem Narodzin. Kelahiran posiadało zbudowane stałe połączenie z felnoryjska wyspą Sakkarą, gdzie odkryto obszar wpływu Tavar, nietknięty dotychczas przemianą, wraz z ulundo, które dopiero teraz zyskały łączność z boginią. Było to miejsce unikatowe dla ulundo, o niesłychanej energii, nigdy nie skażone wpływem Swarta-Szakala i felnoryjskiej magii. Dla styryjskich ulundo stało się miejscem pielgrzymek, swoistą świątynią i sanktuarium, jednocząc i wzmacniając ich społeczność.
Sytuacja obecna
Specyficzna sytuacja Styrii powodowała, że władza centralna stopniowo zaczynała pełnić głównie rolę instytucji spinającej poszczególne dystrykty, każda zaś prowincja radziła sobie na własnym obszarze coraz bardziej niezależnie, najczęściej w oparciu o fundusze potentatów finansowych. Zadłużone po uszy i przygniecione rozlicznymi problemami państwo styryjskie zostało zmuszone do scedowania części uprawnień na lokalne władze. Od 945 roku gubernatorzy dystryktów zyskali możliwość samodzielnego stanowienia części praw ekonomicznych i karnych niższego szczebla, zyskali także niemal całkowitą kontrolę nad systemem podatkowym, mając jedynie obowiązek odprowadzania podatku centralnego do Styrgradu. Dystrykty mogły samodzielnie decydować o inwestycjach oraz pożyczkach na nie, dzięki czemu do 950 r. na całym terytorium Styrii zamontowano dziesięć rdzeni minerałowych oraz eaformator (na węźle Kotalaud, dzierżawionym przez Kompanię Nowej Magii).
Wzrost wydobycia atexatli na Zapołudniu wiązał się ze wzrostem wyzysku tysięcy niewolników i robotników, w olbrzymim procencie ludzi uprowadzonych z Północy w okresie Wojen o Północ, jeńców i więźniów. Największe ośrodki górnicze Zapołudnia mieściły się na terenie gór Dragevig, Sowiogórza (Imperium) i gór Diablich (Unia). Na obu tych obszarach, w tym samym niemal czasie, czyli wiosną 947 roku, wybuchło powstanie niewolnicze.
Powstanie w przeciągu miesiąca zgromadziło ponad 10 tysięcy zbiegłych niewolników, z których mniej niż połowa stanowiła siłę bojową. Powstańcy, którym udało się ujść z rąk sił qasyrańskich, skierowali się przez góry Dragevig w kierunku równiny Asolellat i granicy styryjskiej.
Ponieważ powstanie wybuchło równocześnie z rewoltą Theonasa w Ofirze, za tę podejrzaną synchronizację obwiniano działanie styryjskiej SSW. Qasyran i Ofir na kongresie Wolnych Narodów oficjalnie oskarżyły Styrię o próby ingerencji w wewnętrzne sprawy innych krajów, nie przedstawiono jednak żadnych dowodów. Styria odpowiedziała oficjalnym oświadczeniem, w którym poparła dyplomatycznie wszelkie działania niesłusznie uwięzionych dla odzyskania wolności, jednak zaprzeczyła, jakoby miała inspirować i sponsorować powstania.
Nie były to jedyne międzynarodowe problemy Styrii. Z powodu wsparcia, jakiego udzieliła Felnorowi, ale także z powodu odrodzenia społeczności ulundo, ostre wystąpienia przeciwko niej wystosowywali druidzi i kapłani Ei, w tym aenthilscy taure’yaro, oskarżając o wspieranie przeciwnych naturze świata abominacji. Przyniosło to dalsze zgrzyty wewnątrz Inkwizycji (Trzech przeciwko Szakalowi), a ostatecznie doprowadziło do wydania dekretu Rady Regencyjnej, zabraniającego druidom i taure’yaro wstępu na ziemie styryjskie.
Mentalność
Styria to XVI-wieczna Hiszpania, charakter państwa zbliżony do pionierskiego USA.
Choć naród styryjski jest młody i trwa zaledwie od kilku pokoleń, to zdążył wytworzyć silną, nadspodziewanie jednorodną mentalność, zbudowaną tak na wspólnych cechach przybywających do Styrii osiedleńców, jak i na szerzonych przez państwową propagandę wzorcach. Podstawową cechą Styryjczyków jest ich religijność. Bogini Tavar jest wyjątkowym bóstwem, opiekującym się swoimi wiernymi w szczególny sposób, ci odwdzięczają się jej żarliwością i oddaniem. Wiadomo o niej, że gotowa była narazić swoje istnienie w ich obronie, co jest rzadką cecha bogów. Wielu ludzi zawdzięcza bogini życie, dach nad głową i rozwój, dlatego są przepełnieni wiarą, chcą z własnej woli bronić Tavar i walczyć w jej imieniu. Ze względu na to, że Tavar pokonała Izosa, Styryjczycy długo byli przekonani o tym, że są narodem niepokonanym. Znacząco wpływało to na ich morale podczas bitew i na podejście do innych. Gdy Styria została pokonana, wiara ta przerodziła się w przekonanie, że tylko moc bogini pozwoli przetrwać czas niewoli, także tutaj nazywany Czasem Ciemności.
W obyczajach styryjskich zachował się także archaiczny obyczaj, przeniesiony z czasów starożytnych, gdy dawne Cesarstwo Styryjskie stoczyło się w degenerację obyczajów, przyjmując zwyczaje krwawych ofiar z wrogów. Współcześni Styryjczycy znają te wypaczone formy religijne raczej od swoich wrogów, Qa, którzy paradoksalnie przejęli je jako zemstę za swoje starożytne krzywdy.
Zdarza się jednak natrafić na zwyczaj Dara Musuh, Wrogiej Krwi, słowa te wypowiedziane przez Styryjczyka mają znaczenie symboliczne i wypowiadane są wyłącznie po samodzielnym zabiciu wroga. Symbolizują nie tylko siłę zwycięzcy, ale również pokonanego, są zarówno wyrazem szacunku dla przeciwnika i radości z wygranej. Gdy Styryjczyk przyklęknie przed ciałem pokonanego, przykładając dwa palce do jego serca lub mocząc je w krwi zabitego, następnie przyłoży je do pochylonego czoła, będziesz wiedzieć, że masz do czynienia z obyczajem, który przetrwał tysiąclecia.
Ogólna styryjska mentalność jest rzeczywiście trudna do skategoryzowania. Można jednak wymienić cechy, które we większości są wspólne nowo powstałemu narodowi styryjskiemu: odwaga (często mało rozsądna), upór wobec przeciwności, kult siły, zadziorność, zuchwałość oraz awanturniczość, a co najważniejsze, chęć tworzenia nowego świata i uczynienia z niego potęgi.
Wygląd
Styryjczycy ulubili sobie kolor czarny i złoty lub srebrny. Styryjskie stroje są zazwyczaj stonowane w kolorze, oszczędne w ozdobach, eleganckie i mało krzykliwe.
Kobiety – w czasach zamożności powszechne u kobiet jest zapuszczanie włosów i zaplatanie warkoczy i wplatanie w nie srebrnych lub złotych nitek, uboższe Styryjki ubierają się w jednolite w kolorze ciemne suknie lub – co najbardziej powszechne – w marszczone spódnice połączone z koszulą i gorsetem lub kaftanem o przylegającym kroju, sięgającym poniżej bioder, zapinanym z przodu na szereg guzików lub haftek, z charakterystycznym "wałkiem" opasującym rękaw u góry ramienia.
Ze względu na trudne warunki terenowe kobiety często i bez zażenowania noszą męskie stroje, powszechnie noszą także styryjskie kapelusze.
Styryjki lubią mocny makijaż z czarną kreską, szczególnie podkreślającą oczy. Srebrne albo złote ozdoby, naszyjniki i bransolety, ale także diademy są często noszone przez zamożniejsze Styryjki, jednak ich ilość zawsze musi pozostawać w granicach dobrego smaku i być zgodna z zasadą unikalnego, styryjskiego minimalizmu.
Mężczyźni - bardzo często wybierają dla siebie czerń. Noszą czarne kapelusze z szerokim, podgiętym ku górze rondem i płaszcze często zapinane przez jedno ramię. Podstawowy krój stroju obejmuje szerokie spodnie (szarawary), noszone do wysokich butów lub owijaczy, koszulę z bufiastymi rękawami, białą lub w ciemnym kolorze, na którą zakłada się kaftan, najczęsciej wełniany, o przylegającym kroju, sięgający poniżej bioder, zapinany z przodu na szereg guzików lub haftek, z charakterystycznym "wałkiem" opasującym rękaw u góry ramienia.
Kapłani – wyróżniają się od pozostałych mieszkańców przypisaną Tavar barwą strojów (oczywiście nie wtedy, kiedy musieli się ukrywać) – ciemnoczerwone płaszcze z kapturami, powłóczyste szkarłatne suknie wiązane na karku to rozpoznawalne elementy celebrantów kultu styryjskiej bogini.
Państwo i społeczeństwo
Styria przed Wojną o Północ była teistyczną monarchią autorytarną, na jej czele stał władca, którego wyboru miała dokonywać sama bogini. Władca nosił tytuł Arcyksięcia.
Pierwszym wybranym był Sephres, postać wyjątkowa, człowiek, który posiadł zdolność nieśmiertelności, mag, strateg i mistyk, dziedzic dawnego Cesarstwa Styrii, zatopionego w starożytności pod wodami oceanu. Po klęsce wojennej i zniszczeniu państwa Sephres rządził jeszcze kilka miesięcy na uchodźctwie, po czym został zabity w niewyjaśnionych okolicznościach. Rządy przejęła Rada Regencyjna, złożona z dowódców armii i przywódców religijnych, na której czele stanął Lambert Ostin.
Rada przyjęła, że nowy Arcyksiążę wybrany zostanie z pomocą bogini po tym, kiedy Styria w pełni odzyska niepodległość.
Wspólnota Jedynej, wcześniej Kościół Jedynej, ogólne określenie organizacji religijnej, oddanej bogini Tavar. Wspólnota powstała z potrzeby posiadania mocnego spoiwa, które posłuży utrzymaniu jedności narodu składającego się z wielu różnych kultur. Więź ta była na tyle silna, że Wspólnota przetrwała Czas Ciemności, kapłani Tavar dawali liczne przykłady bohaterstwa i oddania, w lasach powstawały prowizoryczne świątynie i przytułki, a – potwierdzona faktami – legenda o istnieniu Sanktuarium, gdzie przebywa bogini, dodawało sił jej prześladowanym "dzieciom". Po wybuchu II Wojny o Północ wyznanie bogini Tavar wybuchło z nową siłą i entuzjazmem, pojawiły się nowe formacje, także bojowe, jak Paladyni Szkarłatnej Pani. Dotychczasowy przywódca Wspólnoty, Prorok Durgh, został z racji poważnych przeciw niemu oskarżeń, pozbawiony owej funkcji, którą przejął jego protegowany - Dalio Esteve, młody kapłan cieszący się niezwykłymi łaskami Bogini.
Zaprzysiężeni - pełnoprawni i wręcz elitarni obywatele Styrii, mający szczególne prawa i obowiązki wobec kraju i bogini. Dołączenie do tej grupy oznacza przejście przez skomplikowany i trudny rytuał zaprzysiężenia, jednak tylko Zaprzysiężeni mogą pełnić wysokie funkcje państwowe i obejmować wyższe stopnie oficerskie. Wraz z ulundo w czasie rządów Qa podlegali szczególnym represjom i prześladowaniom.
Imiona
W Styrii nie ma szczególnej tradycji związanej z imionami ani przedstawianiem się. Każdy Stryjczyk przedstawia się imieniem swoim oraz nazwiskiem odziedziczonym po ojcu lub w przypadku kobiet przybranym po mężu.
Popularne imiona męskie: Adan, Alvaro, Beil, Dalio, Eder, Enric, Gaspar, Hector, Jokin, Mateo, Narcis, Octavio, Tomas, Xavier.
Popularne imiona kobiece: Adelia, Ainoa, Ariadne, Calista, Cande, Celia, Delia, Eloisa, Iris, Lia, Maia, Rut.
Wojsko
Armia styryjska tradycyjnie składała się z kilku głównych formacji. Tentara – czyli całość armii – dowodzona była przez Wielkiego Hetmana, stanowisko to piastował i piastuje jeden z najważniejszych ludzi w Styrii, Lambert Ostin. Jego osobistą ochronę i jeden z bardziej elitarnych oddziałów stanowili niegdyś Besar Takut – kompania najgroźniejszych mutacji ulundo. Obecnie formacja ta powoli się odradza.
Tentara pertama, armia zawodowa, odbudowywana jest na bazie szkolonych poza granicami kraju, w Larion i Leth Caer, jednostek. Pierwszą z nich jest Tercja Kalidoryjska, która weszła do wojny w czasie bitwy pod Erwick. Drugą odtwarzana powoli w kraju Tercja Gerejska.
Tercja stanowi tak formację bojową jak i jednostkę taktyczną (ok. 20 tys. osób). Tercja to charakterystyczny sposób walki trzech rodzajów uzbrojenia (muszkiety, piki, rapiery), wedle których szeregi uzupełniają się i wymieniają w starciu.
Część Tentary stanowią także konne oddziały rajtarii, paladyni bogini Tavar oraz oddziały minerów, szerzące spustoszenie za pomocą materiałów wybuchowych. Mówiąc o armii styryjskiej, należy wspomnieć Gwardię Arcyksiążęcą. Gwardziści słynęli z niezachwianego morale i wysokich, bardzo wszechstronnych umiejętności bojowych.
Styryjska Służba Wywiadowcza
Podczas Wielkiej Wojny, a potem Wojny o Północ Styria rozwinęła i wyszkoliła jedną z najlepszych i najsprawniejszych służb wywiadowczych. Wywiad podlega bezpośrednio władcy kraju, obecnie Radzie Regencyjnej.
Broń
Oprócz spotykanych w każdym zakątku świata rodzajów broni, jak miecz czy tarcza, w Styrii funkcjonuje kilka charakterystycznych jej rodzajów. Razem z kapeluszami z podwiniętym rondem ze starego cesarstwa przywędrowały długie, bardzo wąskie trójgraniaste miecze o rękojeściach okolonych szeroką zabudowaną gardą, które zwą się rapierami. Po odkryciu zapołudniowego Minerału i zdobyciu starożytnego przepisu na proch, Styryjczycy opracowali broń palną bliskiego i średniego zasięgu, ładowaną odprzodowo (muszkiety, arkebuzy i krótkie samopały). To najbardziej charakterystyczny dla Styrii element uzbrojenia.
Jeśli masz jakieś pytania, skontaktuj się z nami na
info@silberberg.pl