Zmiany

{{TabelaWątkowa|poczatek=2005|status=aktywny zamknięty - permanentny|powiazania= [[Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych]] , [[Tavar - dziwna bogini]], [[Eskhara, Szakal]]}}W latach 2005 -2007 graliśmy w „starym” świecie Silberbergu, którego dzieje weszły w historię świata gry jako starożytne. Dominującym krajem na mapie świata było wówczas Cesarstwo Styryjskie. Był to kraj potężny i bardzo ekspansywny, bazujący na armii i magii, który z czasem zaczął staczać się w degenerację. Dominujący kult słońca przekształcił się w krwawą religię, na której ołtarzach poświęcano ofiary z podbitych ludów.

Ostatecznie wszystkie te kraje, za wyjątkiem części [[Qa]], zostały zalane falami potopu po tym, jak lud [[Qa|Qasyran]] użył przeciwko nim broni-mechanizmu, który naruszył stabilność Ei. Z apokalipsy uratował się następca tronu cesarskiego, arcyksiążę [[Kanon postaci#Postacie fabularne|Sefres]], wówczas utalentowany mag. Zdecydowany był zerwać z mroczną stroną dziedzictwa styryjskiego. Wraz ze swoją drużyną , na dzikiej ziemi , założyli miasto, próbując od zera odbudować to, co stracili. W ślad za nimi jednak podążali ludzie żądni zemsty za nieprawości Cesarstwa – miasto Ys zostało spalone ogniem demona, ifryta, wezwanego przez wrogów Sefresa.

Przywódca ocalałych Styryjczyków uniknął śmierci w ogniu demona dzięki magii nekromancji. Jego ukochana, na wpół legendarna mistyczka i magini, opracowała magię nieśmiertelności, czyniąc Sephresa nieumarłym liszem. Zdesperowany Sephres, wiele wieków później, próbował przywrócić życie swoim towarzyszom tą samą metodą (fabuła 2009), udało mu się to w przypadku ośmiorga z nich.

Z grona starożytnych, którzy przetrwali wraz z Sephresem zagładę Starej Styrii, wojnę przeżyło tylko kilkoro. Enid, Wulfryk, Khalid i Inubis pozostali jako członkowie Rady Regencyjnej, wycofując się z dowodzenia armią. Po śmierci Sephresa, Rada Regencyjna po śmierci Sephresa zdecydowała, że nie ma wśród Styryjczyjów nikogo, kto mógłby go zastąpić. W wyjątkowym obrzędzie zdecydowali wezwać samą Tavar i jej powierzyć styryjską koronę. Bogini przyjęła ofiarowany jej dar, jednak obwieściła, że narodziła się już devi terphilin, która będzie jej głosem wśród ludzi.

Artefakt ten powstał w starożytności, na początku dziejów Styrii, stworzony z nasączonego energią metalu – energia ta stanowiła część bogini Tavar, wówczas jeszcze będącej jedynie niszczycielską siłą, trzymaną w uwięzieniu przez elfy. W ten sposób Tavar i Styria zostały połączone u początku swoich dziejów splotem przypadków. Artefakt ten, przyjmujący zwykle formę ostrza – włóczni lub noża, jest w istocie czystą energią. Uwięziony przez zwolenników Szakala arcyksiążę przechował ów artefakt w takiej właśnie formie imimo wielu lat tortur nie pozwolił go sobie wydrzeć. W godzinie śmierci oddał go pod opiekę devi terphilin, Elidisa z Leth Caer.

=== Ulundo Zmierzch panowania Starożytnych ===Wyjątkowe stworzeniaRządząca Styrią Rada Regencyjna od 945 roku nie miała już w składzie swoich założycieli - tych, będące tworem samej Tavarktórych nazywano Towarzyszami Sefresa, styryjskich nieumarłych.<br>Ostatni z nich, Enid, były symbolem Nowej Styrii od czasów jej powstania Wulfryk i uchodziły za szczególnie powiązane Khalil, wycofali się z boginiążycia publicznego, wybierając rolę doradców czy pustelników, lub też jak Inubis - rolę mędrca kościoła Jedynej. Wielu <br>Zwierzchnikiem Rady pozostawał Lambert Ostin, devi terphilin bogini i najwyższy dowódca styryjskich tercjos, a poza nim w jej skład wchodzili przywódcy Kościoła Jedynej oraz dowódcy każdej z nich zginęło tercji, a także gubernatorzy dystryktów (ośmiu) oraz przywódcy mniejszości ulundo. ===Epilog===Po odzyskaniu wolności i śmierci samego Sefresa w czasie wojnyStyrii pozostało czworo nieumarłych ze starej Styrii - Enid, Wulfryk i Khalil, hetmani dawnych tercji, a cii Inubis, arcykapłan Tavar - oraz jeden z czasów narodzin Bogini - Lambert Ostin, zwierzchnik Rady Regencyjnej, de facto realny władca księstwa styryjskiego. Inubis, arcykapłan- senior, wydał ostatnie tchnienie odprawiając uroczysty rytuał, do którego wezwała sama Tavar. Lambert Ostin osunął się na ziemię przez frontem swoich oddziałów, którzy przetrwalizebranych na błoniach przez murami w poczuciu nienazwanego zagrożenia dla miasta. Wielki hetman zdążył przekazać swój rapier adiutantowi, byli szczególnie szanowaniszepcząc tylko “w imię bogini”. Jednak mówiło Gdy skonał, jego ciało zajęło sięogniem i obróciło w popiół, przypominając, że nie są to od ognia Tavar go ocaliła. Pozostali zmarli w pełni akceptowanymi dziećmi Eisamotności, gdyż dotychczas byli pozbawieni jej praw – żaden wybrali bowiem drogę pustelników w poczuciu przeżycia danego im czasu.  Grobowce Styryjskich Nieumarłych - już umarłych po tym kataklizmie - z nich dotąd nie umarł ze starościczarnego marmuru postawiono tuż powyżej zalanej świątyni Tavar nad brzegiem Loraniss w Styrgradzie. Historia niezłomnych, którzy przeżyli upadek swojego imperium, oszukując śmierć, i po tysiącleciach założyli nową Styrię, zakończyła się równie dramatycznie, ani też nie narodziło jak się nigdy nowe ulundozaczęła.