Zmiany

'''Wojny o Północ''' - tak nazwano okres niemal 40 lat wyniszczającego konfliktu, głównie między odrodzonym Imperium Zapołudnia i państwami Północy(900-939).

W efekcie wydarzeń na Zapołudniu niezwykle liczne plemiona [[Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych|Qa]] zjednoczyły się pod władzą charyzmatycznej [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Neyestecae]]. Gwałtownie przeszli oni próg cywilizacyny cywilizacyjny i stali się agresywną potęgą.

Pierwsze uderzenie nowej potęgi doprowadziło do uzyskania pełnej kontroli nad terenem Zapołudnia i wypchnięcia stamtąd kolonizacyjnych sił północy. Po trzyletnim oblężeniu , ostatni upadł Vekowar, nie udało się natomiast [[Qa]] wyprzeć ufortyfikowanych na bagnach elfów z [[Leth Caer]]. Po zajęciu Vekowaru siły [[Qasyran]] ruszyły na [[Styria|Styrię]].

Podczas wspólnej wergundzko-styryjskiej obrony linii rzeki Loranis doszło do zmiany sojuszników. [[Aenthil]] , w tajnym układzie, zawartym niemal równocześnie z Trójprzymierzem, zawarło układ wojskowy sprzymierzyło się z [[Qasyran]]. Księżna Helethai podjęła decyzję o zaatakowaniu dotychczasowych sojuszników i przejściu na stronę Zapołudnia. Decyzja ta spowodowała rozłam w samym [[Aenthil]] i wygnanie części kast elfickich.

W górach północnego [[Trynt|Tryntu]] ostatnie poważne siły tryntyjskie i wergundzkie podjęły próby zatrzymania triumfalnego przemarszu [[Qa]] (fabuła 2015). W wyniku desperackiej obrony ostatnie ostatniej fortecy udało się uzyskać czasową autonomię dla państwa Wysokich Ziem na północy [[Trynt|Tryntu]]. Upadek Silbrfjell dopełnił jednak podboju Północy.

Po upadku ostatniego bastionu walczyło jeszcze kilka punktów. Jeszcze w trakcie bitwy o Silbrfjell teralski wojewoda Vlad Jastrzębiec (brat Derwana) poprowadził spóźnione siły teralskie do ataku na wojska [[Qa]] w [[Trynt|Tryncie]]. W wyniku upadku bastionu tryntyjskiego bitwa ta bitwa zakończyła się dramatyczną klęską i śmiercią kniazia. Niedługo później upadły punkty oporu w fortecy Visnohora w [[Wergundia|Wergundii]] i w fortecach Kalidorei w [[Styria|Styrii]].

W roku 915 zakończyła się I Wojna o Północ, wojna zakończona spektakularną klęską mocarstw i gigantycznym szokiem kulturowym. Mocarstwo, którego istnienia nikt jeszcze kilka lat wcześniej nikt nie podejrzewał, zniszczyło i rzuciło na kolana wszystkie siły znanego świata.

* '''[[Starzy-nowi bogowie - Opiekunowie|Opiekunowie]]''' - wojna ludzi uzupełniana równoczesna była z wojną bogów, nowi władcy świata pokonali bóstwa Północy, dając wymierne wsparcie swoim wyznawcom.* '''Nieśmiertelni''' - formacja ludzi, zmienionych pod wpływem Minerału i czynnika [[Wirus Zapołudnia i Czarna Tercja|wirusowego]]. Żołnierze, których nie da się zabić, siali spustoszenie na polach bitew.

* '''[[Kanon postaci#Postaci fabularne|Neyestecae]]''' - szamanka, awatar bóstw-Opiekunów, potężna mentatka i mistyczka, stała na czele młodego imperium, osobiście prowadząc osobiście do walki swoich wojowników.

Na kolejne 20 lat Północ stała się terytorium zależnym o różnym stopniu autonomii, najczęściej niewielkim lub fasadowym, stopniu autonomii. Ani na chwilę jednak nie ustawała chęć podjęcia walki. Przez 20 lat niewoli, nazwanej Czasem Ciemności , przygotowywano bunt. Inicjatorem zjednoczenia stała się styryjska służba wywiadu, a wspólny wróg w sposób naturalny połączył dawnych wrogów i konkurentów. Czas Ciemności trwał od bitwy o Silbrfjel ([[Trynt]], 915 r.) do wybuchu postania w wergundzkim Silberburgu (Werg. Wschodnia 935 r.), w tym czasie wybuchło kilka powstań w podbitych krajach, w których nowi władcy z Zapołudnia bezwzględnie wykorzystywali i niewolili ludność i zamieniali w niewolników.

Przez lata niewoli przechowywano w tajemnicy tzw. [[Aidan-Imperator|Przepowiednię Aidana]], który miał przewidzieć właściwy moment na wybuch powstania (larp Epilog 2015).

Starannie przygotowane powstanie wybuchło we właściwym miejscu , o właściwej porze. Zdecydowały o tym przesłanki mistyczne ("przepowiednia Aidana” ) i taktyczne, a umożliwiła starannie zbudowana siatka powiązań, która zapewniła powstańcom wsparcie, zaplecze i szansę koordynacji działań z resztą Północy. Latem 935 r. wergundzcy powstańcy zdobyli więzienie i świątynię Opiekunów w Silberburgu, rozpoczynając łańcuch wydarzeń. (larp wakacje 2016)

Zjednoczenie, nazywane w niewoli Sztabem Konspiracji, realizowało swoją rolę perfekcyjnie. Niemal natychmiast po [[Wergundia|Wergundii]] wybuchły rewolty w [[Trynt|Tryncie]], [[Fiord|Fiordzie]], straszliwie zniszczonej [[Styria|Styrii]] i [[Talsoi]]. Do powstającego właśnie Sojuszu Północy, czyli zjednoczenia państw walczących o wyzwolenie, dołączyło także nigdy nie podbite [[Leth Caer]] na Zapołudniu i ofirskie miasto Itharos. Niespodziewanie Sojusz poparło militarnie państwo elfów z [[Laro|Larionu]], oskarżając [[Qasyran]] o zamordowanie dyplomatki, krewnej rodziny książęcej. To dawało Sojuszowi wymierną siłę militarną i efekt zaskoczenia, który nie został zmarnowany. Podobnego wsparcia udzieliło krasnoludzkie [[Kesham]], które zerwało dotychczasowy wymuszony sojusz z [[Qasyran]]. W przeciągu kilku miesięcy dziesiątki tysięcy ochotników zgłosiły się pod chorągwie wergundzkich magniferów czy i tryntyjskich jarlów. Armie [[Qa]] rezydujące na północy, zostały zepchnięte do obrony. Sojusz odniósł kilka pierwszych zwycięstw, odzyskując Wschodnią [[Wergundia|Wergundię]], Itharos, część [[Trynt|Tryntu]] i miasta portowe [[Talsoi]].

* '''Czarna Tercja''' (larpy zimowe 2015/2016) - w efekcie poszukiwań, mających swoje korzenie jeszcze w latach kolonizacji Zapołudnia, udało się przetworzyć stworzyć formę wirusa, częściowo uodparniającą ludzi Północy na [[Minerał]]. Na tej bazie stworzono formację oddziałów specjalnych o wysokich możliwościach, choć de facto zmutowaną.

Po klęsce Północy i w wyniku specyficznych warunków po Wojnie Bogów , niektóre dusze poległych pozostały by walczyć dalej przeciw najeźdźcom. [[Wergundia]] i [[Trynt]] mają swoje oddziały upiornych wojowników, zwane odpowiednio: Tymenem i Hirdem Mgieł. (epilog 2015)

Najpotężniejszy sojusznik imperium [[Qasyran]], koczownicze państwo kaganów samnijskich, zostało skutecznie wyłączone z wojny - najpierw przez śmierć charyzmatycznego władcy, która spowodowała walki watażków o buławę, potem przez gwałtowną epidemiąepidemię, która wybiła niemal jedną trzecią populacji.

Ocaleni przed pogromem bogowie północy schronili się na ziemi, [[Tavar]] znalazła schronienie w elfickiej enklawie potężnie ufortyfikowanej magią. Ironią losu było, że pokolenie wcześnie wcześniej utworzyły ją elfy, uciekające ze zniszczonego przez [[Styria|Styrię]] [[Aenthil]]. Dzieło Dzieła wielkiego pojednania dopełnił, w każdym razie póki co, władca [[Leth Caer|Caer]] i jeden z zabójców Neyestecae, cesarz Elidis, przyjmując dar i stając się wybrańcem bogini. Zaowocowało to silnym sojuszem [[Leth Caer]] ze [[Styria|Styrią]] i wzmocnieniem elfie elfiej enklawy.

W odpowiedzi na rewoltę Północy imperium , Imperium [[Qa|Qasyran]] wysłało na północ kolejną wielką armię, tzw. Armię Wewnętrzną (Utzyao), liczącą pół miliona wojowników. To była siła, której nikt na Północy nie mógł się równać. Utzyao podzielona na trzy wielkie brygady rozpoczęła drogę na fronty północy.

Przełęcz Cor blokowała możliwość ataku na potężną fortecę Arden, która z kolei uniemożliwiała uderzenie na - wciąż oficjalnie lojalną wobec [[Qa|Qa]] - [[Terala|Teralę]]. Sytuacja w Terali była skomplikowana i prowadziła doprowadziła do wojny domowej między zbliżonymi siłami zwolenników Północy i popleczników władzy Zapołudnia. Istotne było, że bez Bez opanowania [[Terala|Terali]] nie było możliwe uderzenie na Visnohorę. W czerwcu 937 r. siły Północy zdobyły Przełęcz (larp "Sztandary”), a w lipcu - fortecę Arden. Jesienią wergundzki IV Tymen wkroczył do [[Terala|Terali]].

Jedna z trzech wielkich brygad Utzyao przygotowywana do desantu na wybrzeża [[Wergundia|Wergundii]] i [[Trynt|Tryntu]] z morza, została w zimie 936/937 r zatrzymana na wysokości [[Talsoi]]. Flota morskich elfów nie miała militarnych możliwości by podjąć walkę, jednak , dzięki odzyskaniu magicznych narzędzi (świątynia Bogini Tulvy) , mogli użyć innych sił. Około listopada rozpętał się sztorm, trwający kilka tygodni (tzw. Sztorm perfekcyjny, niemalże samonapędzający), który zniszczył część inwazyjnej floty i zmusił do lądowania w [[Talsoi]]. Bitwa, nazwana Czarnym Szkwałem, doprowadziła do całkowitego unicestwienia całkowicie floty [[Talsoi]]. Morskim elfom pozostały niedobitki oddziałów powstańczych, zmuszone do odwrotu wgłąb w głąb lądu.

Sojusz rozpoczął poszukiwania rozwiązań i znalazł je w ruinach miasta [[Birka]], gdzie wysłano na ryzykowną akcję żołnierzy Czarnej Tercji. Zyskano schematy budowy tychże bomb i trwają rozpoczęto prace nad ich wykonaniem. Jednocześnie w wyniku politycznych zabiegów [[Liryzja]], mająca niebagatelne znaczenie dla światowego handlu, jako leżąca u ujścia 4 głównych spławnych rzek północy, została zmuszona do wyboru protektoratu: [[Trynt|Tryntu]], [[Wergundia|Wergundii]] lub zależnych od Sztabu Konspiracji organizacji. Wówczas pierwszy raz w światowej polityce wyraźnie zaznaczyła się obecność Concordii. Organizacja ta, finansowana przez Sztab Konspiracji, dzięki udostępnionym możliwościom finansowym i naukowym, przejęła kontrolę nad zapleczem medycznym armii Sojuszu, stając się w tej kwestii monopolistą.

Morskie elfy po utracie całej floty i większości armii nie miały większych szans by samodzielnie odbić kraj. Jesienią 938 r. [[Talsoi]] przyjęli przyjęło protektorat [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]].

Kraj ten znalazł się w trudnej sytuacji politycznej, ze względu na rosnącą supremację [[Wergundia|Wergundii]] w Sojuszu. [[Trynt|Trynt]] wielokrotnie był podbijany przez [[Wergundia|Wergundię]], obawy nie są były zatem bezpodstawne, zwłaszcza po wstąpieniu [[Liryzja|Liryzji]] do Federacji.

Nie chcąc mimo wszystko porzucić sojuszu, a próbując budować własną pozycję w regionie, [[Trynt|Trynt]] podjął trudną decyzję. Do odbicia Askaronu użyte zostały wojska ochotnicze i greny krasnoludów z [[Kesham]], które ponosząc wielkie straty zdobyło zdobyły miasto. Regularne hirdy tryntyskie tymczasem wkroczyły do sąsiedniej [[Terala|Terali]] z pomocą dla walczącego tam propółnocnego pro-północnego kniazia Derwana Jastrzębca.

W kraju grodów rozpętała się regularna wojna domowa między zwolennikami i przeciwnikami władzy [[Qa|Qa]]. Stronę Zapołudniu popierają wojska Obecność wojsk[[Qa|Qa]] i [[Samnia|Samni]], przechylając przechylała szalę na ich stronęzwolenników. Wkroczenie Niewiele zmieniło sytuację wkroczenie IV tymenu wergundzkiego niewiele zmieniło, [[Wergundia|Wergundowie]] rozpoczęli który rozpoczął zajmowanie terenu od zajęcia grodu Lęda na północykraju, podczas gdy na południu , ich teralskim sojusznikom groziła klęska. W efekcie , wkraczające w aurze wybawców hirdy tryntyjskie zyskały przychylność [[Terala|Terali]], stając się podstawą do przyszłego sojuszu.

Bronione potężną barierą magiczną miasto na bagnach po ugruntowaniu sojuszu ze styryjską boginią dzięki jej mocy i magii elfickich zaklęć podwoiło terytorium, rozszerzając dwukrotnie Obręcz. Po raz pierwszy to Caer zagroziło [[Qa|Qa]] i ich miastu, a nie odwrotnie. Pomimo problemów wewnętrznych, buntów, braku żywności miasto trwa trwało w bezkompromisowej walce o przetrwanie, skutecznie odciągając od północnych frontów dużą część sił [[Qa|Qa]].

Finalnie Finalne, skomplikowane starcie zakończyło się brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska [[Qa|Qa]] z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii [[Qa|Qa]] cofnęła się pod Styrgrad, a druga część - ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy [[Wergundia|Wergundii]]. („Bitwa Narodów”, fabuła 2018)

Na pomoc oblężonemu miastu ruszył wergundzki V tymen oraz styryjska partyzantka i oddziały z [[Laro|Larionu]]. Tymczasem armia oblegająca miasto została osłabiona oddelegowaniem części armii do [[Talsoi]] i próbą ataku na Telfambę. Pojawiła się nawet szansa przerwania oblężenia.

W efekcie kilku mniejszych zwycięstw wojsk Sojuszu, w trakcie pertraktacji Zapołudnie zgodziło się wycofać wojska daleko na południe , aż za linię Hawren-Perdagan-Kavelia. [[Styria|Styria]], której groziło niemalże unicestwienie, niespodziewanie odzyskała większość terenów państwa. Na mocy układu sojuszniczego na granicy z [[Qa|Qasyran]] stanęły fortyfikacje obsadzone przez wojska wergundzko-styryjskie, . [[Styria|Styria]] oddała także [[Wergundia|Wergundii]] w dzierżawę wieczystą miasto i port Kota Laud.

Morskie elfy zdecydowały o przyjęciu protektoratu [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]], dzięki . Dzięki czemu stany wergundzkie zgodziły się wysłać do [[Talsoi]] korpus interwencyjny. Tuż przed konferencją pokojową z rąk [[Qa|Qa]] i [[Aenthil]] został odbita stolica państwa, na mocy traktatu zostały odzyskane także pozostałe tereny.

W styczniu 939 r. , w Ofirze , został podpisany Traktat Vistanijski, kończący Wojny o Północ. [[Qa|Qasyran]] wycofało się z północy niemal całkowicie, nie licząc Visnohory, zdecydowało się także na liczne ustępstwa wobec [[Laro]] w zamian za odstąpienie przez nich od wojny w imię świętej zemsty. Kraje północy – wszystkie – odzyskały niepodległość. Zmieniły się granice, zależności i sojusze. Na powrót zjednoczył się [[Ofir]], [[Wergundia|Federacja Wergundzka]] z powrotem objęła protektoratem [[Liryzja|Liryzję]] oraz protektorat [[Talsoi]], [[Trynt|Trynt]] połączył się z [[Fiord|Fiordem]], [[Terala]] podzieliła się na dwa kraje. [[Samnia]] zachowała chwilową neutralność od wszelkich trwałych zobowiązań, oczekując na wybranie nowego kagana. Imperium [[Qa|Qasyran]] stanęło przed wyzwaniem wewnętrznym. [[Leth CaeCaer]]r przetrwało wojnę i uzyskało gwarancję granic, jednak utraciło swojego cesarza, który ustąpił z tronu by dać swojemu krajowi większe możliwości dyplomatyczne, które on , personalnie jako zabójca Neyestecae , uniemożliwiał.