__TOC__[[File:pethaban1.jpg|upright=1|frameless|border|right]]'''Pethaban''' – kraina po drugiej stronie [[Asura Makan]]. Niegdyś w wyobrażeniach mieszkańców północnych krain, opartych na nielicznych relacjach podróżników, to kraina o dachach z czystego złota, której mieszkańcy chadzają w jedwabiach i jedzą w naczyniach ciętych z opalu. Rzeczywistość, znana uprzednio głównie władcom Ofiru z przechowywanych w archiwach relacji, jest nieco skromniejsza, kraina Pethaban, zwana w swoim własnym języku Bharat, rządzona przez despotycznych, ale mądrych władców, rzeczywiście jest miejscem bogatym. Rozłożona na żyznych równinach, rzadko cierpi głód. Ze względu na obfitujące w kruszce wysokie góry, z którymi Pethaban graniczy na północy, złoto ma tam stosunkowo niewielką wartość i jest powszechnie używane do wyrobu średniej wartości precjozów. Dodatkowo łagodny klimat sprzyja hodowli jedwabników.

== Znany ryt historyczny ===== Sytuacja w kraju po rytuale w Bibractborgu ===

Gdy pojawił się Upadły Bóg, nazywany tutaj ''Raat Ka-Malik'' (Władca Nocy), większość eskhara odpowiedziała na jego wezwanie. Niektórzy mahowie zgodzili się na oddawanie czci Szakalowi, ci wzrośli w siłę i przejęli władzę na większości terenów. Inni próbowali walczyć, ci w większości ginęli pokonani przez własne eskhara, które uważali za będące w ich mocy. Nieliczni zdołali na czas odseparować się od mocy eskhara, unikają ich destrukcyjnego wpływu. Rozpoczęła się wojna domowa, w której mahowie wspomagani mocą Raat Ka-Malika dążyli do przejęcia władzy nad jak największą częścią kraju. Echa tej wojny docierały na zachód niezwykle rzadko, przefiltrowane przez barierę Assury. Jednak niektórzy byli świadomi, że za pustynią wkrótce powstać może pierwsze ludzkie królestwo, całkowicie poddane Swartowi.

== Mentalność i wygląd = Samnijski podbój Meghalayi ===[[File:pethaban1Najbardziej na północ wysunięte królestwo Meghalaya już uprzednio było obiektem zainteresowania zachodu - w czasie sukursji to tam właśnie zagnieździły się bandy Uzurpatorów, próbując z pomocą zmutowanych stworzeń rządzić krajem.  Od tego czasu minęło ponad pół wieku.jpg|upright W 940 r. pod mury Meghalayi, targanej wewnętrzną wojną między przeciwnikami i zwolennikami Raat Ka-Malika, dotarły wielotysięczne arbany samnijskiej kagani Enktoi. Zdobycie miasta, nawet bez machin wojennych, przyszło łatwo, jako że spora część ludności poparła Samnijczyków, widząc w nich wybawienie od szalejącej władzy demonów. Wojska kagani wyparły mahów poza obręb prowincji czyli poza łańcuch górski, oddzielający żyzną dolinę od reszty kraju. W 941 r. Enktoia obwołała się “samraati” (władczyni, która nie jest mahem, wersją męską jest samraat).  Większość armii kagani powróciła do Samni w 943 r., zabierając ze sobą tysiące jeńców, pojmanych w wojnie o Meghalayę. Zostawiła jednak swoich namiestników i dowódców, przede wszystkim wiernych jej Pethabańczyków.  == Mentalność =1|frameless|border|right]]=Kraina Pethabanu jest wielka i zamieszkuje ją wiele różnych ludów, trudno więc wyliczyć ich ale łączą je liczne wspólne cechy. Jeżeli jakieś są, Na pewno jest to bardzo wysoka kultura, umiłowanie sztuk pięknych, tańca, śpiewu i poezji, czy zmysł handlowy. Pethabańczycy to ludzie pogodni i oddani swojemu władcy, ważną istotną częścią ich kultury jest bowiem absolutna akceptacja swojego miejsca w społeczeństwie i ładu, według wg którego ono działa. Wiąże się to z niezachwianą wiarą w moc gwiazd, których układ w momencie urodzenia determinuje ludzki los i miejsce człowieka w społeczności. Religie Pethabanu nie są zbyt dobrze poznane, wiadomo, że funkcjonuje tam wiele kultów i systemów filozoficznych, mieszkańcy oddają cześć rozlicznym bóstwom i istotom, wyznają także filozofię równowagi czy ideę systemu wcieleń.

Religie Pethabanu nie == Wygląd ==Z punktu widzenia ludzi zachodu stroje pethabańskie są zbyt dobrze poznaneniezwykle bogate, wiadomo, że funkcjonuje tam wiele kultów krawędzie tunik są obszywane złotem i systemów filozoficznychkamieniami, mieszkańcy oddają cześć rozlicznym bóstwom i istotoma tkaniny przetykane złotą nicią. Trzeba pamiętać jednak, wierzą także w filozofię równowagi czy ideę systemu wcieleńże złoto na tamtejszym rynku ma dużo niższą wartość.

CiMężczyźni noszą prostą tunikę sięgającą łydki, którzy przebyli pustynię razem z wyprawami z zachodurozcinaną po bokach, byli urzeczeni bogactwem strojów tamtejszych ludzi. Stroje pethabańskie zdały im się ogromnie bogate, krawędzie tunik są obszywane złotem ze stójkowym kołnierzem i kamieniamidługim rękawem, a tkaniny przetykane złotą nicią. Trzeba pamiętać jednakdo szerokich spodni, że złoto wiązanych na tamtejszym rynku ma dużo niższą wartośćkostkach, przepasaną szerokim jedwabnym jednobarwnym pasem.

Mężczyźni noszą prostą tunikę sięgającą łydki, rozcinaną po bokach, ze stójkowym kołnierzem i długim rękawem, do szerokich spodni, wiązanych na kostkach, przepasaną jedwabnym jednobarwnym pasem. Stroje kobiet są niezwykle fantazyjne, do długiej sukni z krótkim rękawem lub obszernych spodni noszą one delikatne i kunsztowne szale, upinane na głowie, owijane wokół ramion i pasa. Wszyscy noszą kunsztowną biżuterię - liczne bransolety, łańcuszki na czole, duże kolczyki, najdroższa jest srebrna z dodatkiem kości tamtejszych bardzo rzadkich dużych zwierząt.

Praktycznie nic nie wiadomo o organizacji tamtejszej armiiTamtejsza armia rekrutuje się tylko z określonych grup społecznych i opiera się na wpojonym przez system wierzeń poczuciu obowiązku. Armia władców (mędrców, zwanych maharashi) składa się prawie wyłącznie z mężczyzn, kobiety często pełnią rolę osobistej gwardii i ochroniarzy.