1238
edycji
Zmiany
m
brak opisu edycji
=== Sytuacja obecna ===
Rok 939 był dla Ofiru czasem wielkich porządków i odbudowy. Zjednoczenie stało się faktem, ale powrót do wspólnoty krajów wciąż trwał, a w dodatku bynajmniej nie wszystko szło po myśli ofiryjskich polityków.
Poważnym cieniem na polityce państwa położyła się klęska projektu Paktu Szlaku Wedry. Co wprawda Ofir podtrzymał zabiegi o wciągnięcie Samni w owo porozumienie, to póki co Enktoia pozostała nieugięta, ponadto konflikt między Wschodnią Teralą a Visnohorą na tle "kryzysu Otortenu" groził dalszym rozpadem. Próba budowy alternatywnego wobec Wergundii szlaku handlowego wciąż czekała na realizację, zmuszając Ofir do negocjacji z Federacją na bardzo niekorzystnych warunkach. Wkrótce jednak nadeszły kolejne klęski.
==== Velida i Wielka Woda ====
W zimie senatorowie Messyny, Sybilla Vistania i Strigidaes Florus podpisali z reprezentantem gmin hobbickich układ o odrodzeniu Velidy. Prawdopodobnie oboje nie wierzyli, że może się to ziścić, tym niemniej już rok później w opustoszałej dolinie wybudowano pierwsze osady. Jednak radość z tego faktu przysłoniło nieszczęście.
Wiosną 940 roku na rzece Pamisos utworzył się zator. Gwałtownie topniejące śniegi spowodowały osunięcia zboczy, a woda znalazła sobie nowe koryto. Potężny żywioł przetoczył się przez [[Velida|Dolinę Velidy]], a woda runęła nowym korytem, tworząc olbrzymią falę powodziową niosącą tony popiołów wypłukane z doliny. Nikt nie ostrzegł Messyńczyków. Powódź zniosła po drodze wszystkie mosty, w górskim terenie nie miała możliwości wyhamować na polach zalewowych. Uderzyła na miasto 4 kwietnia o 4 rano.
W samej Messynie zginęło kilkaset osób, zaskoczonych w domach w środku nocy, dalsze żywioł dopadł w wioskach i miasteczkach wzdłuż górnego biegu rzeki. Zniszczenia były niewyobrażalne.
==== Powstanie Sofidesa ====
Wkrótce po kataklizmie, nazwanym Wielką Wodą, wybuchło wielkie powstanie niewolników. Zaczęło się od Messyny, rychło jednak ogarnęło wszystkie pozostałe prowincje. Na czele stanął Sofides Thorakos, dotychczas trener gladiatorów. Dzięki powodzi w Messynie powstańcy zaskoczyli prowincję, pojawiły się nawet głosy, że to właśnie powstańcy odpowiadają za straszliwy żywioł. Świetnie zorganizowana i dofinansowana rewolta odniosła kilka bardzo poważnych sukcesów w Messynie i Tulos. W Itharos powstanie było najsłabsze ze względu na brak na terenie Miasta i jego prowincji dużych niewolniczych ośrodków (Itharos zezwalało na niewolnictwo, ale go nie popierało). Powstanie spowodowało olbrzymie straty u posiadaczy majątków i zmusiło Oligoi do poważnych decyzji polityczno-militarnych. Kampania wewnętrzna przeciwko buntownikom została rozpoczęta z początkiem lata. Na czele stanął senator tulijski Kasjusz ev. Karakalla , obiecując, że do zimy utopi powstanie we krwi. Spirala terroru nakręcała się coraz bardziej, a wojna domowa pustoszyła kraj.
==== Najazd orków ====
Kolejnym wielkim kataklizmem był najazd orków, których watahy zeszły z gór wiosną 940 roku, niszcząc, paląc i rabując obszary wzdłuż podnóży Maegros od Itharos aż do Arethyny. Najazd pogłębił chaos panujący w kraju, a do tego stał się powodem poważnego kryzysu politycznego. To, że orkowie Tar-zul pozostają pod wpływem Tergora dar Tollera, nie było żadną tajemnicą, ów przypadek, że akurat teraz ich nagły i od dawna nie widziany na tych ziemiach najazd osłabił przeciwnika Wergundii, dla mało kogo wydawał się w istocie przypadkiem. Politycy ofirscy oficjalnie zarzucili Federacji działania podburzające przeciwko ich krajowi i zażądali wzięcia odpowiedzialności za mistrza Zakonu Modwitowego, tworzącego właśnie przyczółek Modwita w górach Maegros. Dowodem oskarżenia był liczny wergundzki sprzęt bojowy, znaleziony przy schwytanych i zabitych orkach.
==== Powrót bogini ====
W potoku nieszczęść wielkim pocieszeniem i nadzieją było zdarzenie z jesieni 939, które wstrząsnęło całą północą. W dawnych świątyniach, z których większość była już ruinami, zapłonęły same z siebie ognie ofiarne, a kapłani płacząc oznajmili ludziom – oto wróciła część starych bogów. A nade wszystko do ludu Ofiru wróciła Dobra Mateczka, pani pól uprawnych, opiekunka rodzin, bogini [[Gabona]].
== Państwo i społeczeństwo ==