Pethaban

Pethaban jest niegrywalny.

Z racji na usytuowanie na mapie i historię świata gry, nie jest możliwa gra jako postać z tej nacji.

Pethaban – kraina po drugiej stronie Asura Makan. Niegdyś w wyobrażeniach mieszkańców północnych krain, opartych na nielicznych relacjach podróżników, to kraina o dachach z czystego złota, której mieszkańcy chadzają w jedwabiach i jedzą w naczyniach ciętych z opalu. Rzeczywistość, znana uprzednio głównie władcom Ofiru z przechowywanych w archiwach relacji, jest nieco skromniejsza, kraina Pethaban, zwana w swoim własnym języku Bharat, rządzona przez despotycznych, ale mądrych władców, rzeczywiście jest miejscem bogatym. Rozłożona na żyznych równinach, rzadko cierpi głód. Ze względu na obfitujące w kruszce wysokie góry, z którymi Pethaban graniczy na północy, złoto ma tam stosunkowo niewielką wartość i jest powszechnie używane do wyrobu średniej wartości precjozów. Dodatkowo łagodny klimat sprzyja hodowli jedwabników.

Ze względu na trudność przebycia Asury, kontakt z Pethabanem był szczątkowy, sytuacja ta uległa zmianie po aferze, jaką wywołała informacja o stworzonych przez Ligę Kupiecką oazach na pustyni, dzięki którym stworzyła ona w końcu stały szlak karawan do Pethabanu. Dwie wielkie sukursje wojenne i liczne mniejsze wyprawy, jakie zostały podjęte przez władców zachodu w latach 882 - 895 jako odzew na wezwanie o pomoc , przyniosły zacieśnienie kontaktów z tym egzotycznym krajem oraz otwarcie szerszego przepływu towarów, a także poszerzenie wiedzy o nim. Zachodni świat ze zdumieniem słuchał więc informacji o tym zadziwiającym kraju.

Tak przekazał to jeden z uczestników pierwszej sukursji:

„Ludność tam mieszkająca wydaje się wyznawać zasadę, iż los ich od dawna zapisany jest w mistycznych źródłach, głównie determinowany układem gwiazd w momencie urodzenia i w ważnych momentach życia. Fatalizm ów przekłada się na pokorne i filozoficzne podejście do wszelkich trudności, jak również na absolutne posłuszeństwo względem władcy. Tym bardziej, że włodarze kraju Bharat to ni mniej ni więcej mędrcy o wielkiej wiedzy i władający mocą, tam zwani w ichnim języku mahami. Najpotężniejsi spośród mahów zasiadają w zgromadzeniu, zwanym mahrada, stąd oni zwani są maharadżami (w ich języku brzmi to „maharszi” czyli wielki mędrzec). Spośród siebie wybierają tego, który włada mocą najlepiej, i tego wynoszą do zaszczytu Wielkiego Maharadży, który pełni rolę taką, jak u nas książęta, choć bardziej to pokrewne się wydaje sposobowi wyboru ofirskich kratistosów.

Mahowie w sposób niepojęty czerpią moc z gwiazd, moc tę zwykli nazywać mahiją. Używają jej po to, by wzywać i nakłaniać do swojej woli duchy rozmaite i istoty niecielesne, które mahom służą i ich rozmaite polecenia spełniają. Są to stwory różne, zwane dżinami, ifrytami, silami i merydami, to znaczy o tych słyszałem, ale zapewne są także inne. One to na rozkaz mahów czynią to, co nasi magowie i kapłani zwykli czynić z pomocą zaklęć.

Najdziwniejsze jednak są tu obyczaje. Ludność tutaj żyje w przekonaniu, że gwiazdy decydują o tym, czy powinien być wyniesion ku zaszczytom, czy raczej życie całe trudzić się pracą nad siły. Dlatego każde urodzone dziecię zanosi się do wielkich świątyń, zwanych mahiala, gdzie mahowie patrząc w gwiazdy wyznaczają los nowonarodzonego. To uroczysty wielce obrząd, który zwą „atmaniwedana”. Rzadkie są przypadki, gdy przepowiednia wskazuje na los inny niż rodzicieli, dlatego obowiązki i zaszczyty najczęściej z rodziców na dzieci zwykły przechodzić. Czasem jednak tak się zdarza, że dziecku dostojników wywróżą los żebraczy, a żebrakowi – książęcy. takie przypadki wszyscy tam sobie opowiadają, choć nie sposób dojść czy traktują to jako legendy czy prawdę prawdziwą, dość, że świadomość ta jest dla nich źródłem pokory, przypominając, że bogactwo w mgnieniu oka utracić można, a z ubóstwa z kilka chwil wyjść na wyżyny potęgi. W ogóle zwykli tam ludzie z pokorą przyjmować, co los im przyniesie, za największą cnotę uznając spełnianie codziennych obowiązków z uśmiechem i pogodą ducha.

Dzielą się tam ludy na grupy, które oni zwą „ghotra”, co się tłumaczy jak „pokolenie”. Wywodzą się od mitycznych przodków, z których jedni byli książętami, inni zaś ich sługami. Jedne więc ghotra służą innym i określonymi rzeczami się zajmują lub określone im strefy zostały przypisane. Kto się w jakim ghotra urodził, takie też ma obowiązki przypisane, chyba, że gwiazdy inaczej zdecydują. Niepojęte to jest, ale są tam też takie wspólnoty pobożne, gdzie urodzone dziecię przed okazaniem matce oddane zostaje opiekunkom, które wszystkimi dziećmi z wszystkich ghotra na raz się opiekują. Wtedy to od rodziców jest oddzielone i nie rozpoznają oni swojego dziecka. Dopiero, gdy dziecię kończy dni siedem, odprawia się ów obrzęd i gwiazdy wskazują, w której ghotra spędzi ono życie i wedle tego wskazania dziecię jest oddane wskazanym rodzicom, co znaczy, że być może nie swoje dziecię wychowują. Nie jest to zwyczaj powszechny, choć podobno niegdyś był.

Jakie by dziwne ich zwyczaje nie były, mieszkańcy Bharat to ludzie wielkiego serca, a prawa gościnności są u nich święte. Wiele razy nas od śmierci ratowali, ofiarowują schronienie, posiłek czy choćby wodę. Ze zdumieniem żeśmy też się dowiadywali, że Asura Makan to imię nadane wielkiej pustyni przez lud Bharat, w istocie brzmi „Asura Aham” co znaczy „jam jest demonem”. I zaiste, każdy, kto przetrwał w jej okrutnym uścisku, wie, jak prawdziwe jest to imię. Błogosławieni więc niech będą mieszkańcy oaz i osad, prości ludzie wielkiego serca, którzy podzielili się swą strawą i wodą z wędrowcami wyrwanymi z trzewi demona.”

Znany ryt historyczny

Sytuacja w kraju po rytuale w Bibractborgu

W obliczu sytuacji, jaką spowodowała sprawa Swarta-Szakala, Kraina Bharat znalazła się w dziwnej sytuacji. Wyjątkowa magia, na jakiej opierał się ten kraj, stała się w tym czasie przyczyną jego problemów. Pethabańscy mahowie opierali swoje umiejętności magiczne na eskhara – istotach spoza swiata, powszechnie nazywanych demonami. Potrafili je pętać i zmuszać do współpracy, więzić w materialnym świecie lub spychać z powrotem do Pustki. Na mocy eskhara zbudowane były miasta-państwa, którymi mahowie rządzili, a także cały szereg aspektów życia, jak rolnictwo, rozmaite wynalazki czy broń.

Gdy pojawił się Upadły Bóg, nazywany tutaj Raat Ka-Malik (Władca Nocy), większość eskhara odpowiedziała na jego wezwanie. Niektórzy mahowie zgodzili się na oddawanie czci Szakalowi, ci wzrośli w siłę i przejęli władzę na większości terenów. Inni próbowali walczyć, ci w większości ginęli pokonani przez własne eskhara, które uważali za będące w ich mocy. Nieliczni zdołali na czas odseparować się od mocy eskhara, unikają ich destrukcyjnego wpływu. Rozpoczęła się wojna domowa, w której mahowie wspomagani mocą Raat Ka-Malika dążyli do przejęcia władzy nad jak największą częścią kraju. Echa tej wojny docierały na zachód niezwykle rzadko, przefiltrowane przez barierę Assury. Jednak niektórzy byli świadomi, że za pustynią wkrótce powstać może pierwsze ludzkie królestwo, całkowicie poddane Swartowi.

Po upadku Szakala

W Bharat tylko nieliczni wiedzieli o rytuale w Bibractborgu. Owszem, byli tacy, niektóre rody, bliżej powiązane z kręgiem Trzech Przeciwko Szakalowi. Jednak w większośći klęska Szakala była zaskoczeniem. Upadek małych imperiów, stworzonych przez kultystów Swarta, pogłębił istniejący chaos. Niektóre eskhara uwolniły się całkowicie spod władzy mahów, inne wzmocniły władzę swoich panów. Jedno stało się pewne – nie dało się po Birbactborgu wypchnąć żadnego eskhara do Pustki. Pozbycie się demonów z krainy Bharat stało się niemożliwe.

Samnijski podbój Meghalayi

Najbardziej na północ wysunięte królestwo Meghalaya już uprzednio było obiektem zainteresowania zachodu - w czasie sukursji to tam właśnie zagnieździły się bandy Uzurpatorów, próbując z pomocą zmutowanych stworzeń rządzić krajem.

Od tego czasu minęło ponad pół wieku.

W 940 r. pod mury Meghalayi, targanej wewnętrzną wojną między przeciwnikami i zwolennikami Raat Ka-Malika, dotarły wielotysięczne arbany samnijskiej kagani Enktoi. Zdobycie miasta, nawet bez machin wojennych, przyszło łatwo, jako że spora część ludności poparła Samnijczyków, widząc w nich wybawienie od szalejącej władzy demonów. Wojska kagani wyparły mahów poza obręb prowincji czyli poza łańcuch górski, oddzielający żyzną dolinę od reszty kraju. W 941 r. Enktoia obwołała się “samraati” (władczyni, która nie jest mahem, wersją męską jest samraat).

Większość armii kagani powróciła do Samni w 943 r., zabierając ze sobą tysiące jeńców, pojmanych w wojnie o Meghalayę. Zostawiła jednak swoich namiestników i dowódców, przede wszystkim wiernych jej Pethabańczyków.

Mentalność

Kraina Pethabanu jest wielka i zamieszkuje ją wiele różnych ludów, ale łączą je liczne wspólne cechy. Na pewno jest to bardzo wysoka kultura, umiłowanie sztuk pięknych, tańca, śpiewu i poezji, czy zmysł handlowy. Pethabańczycy to ludzie pogodni i oddani swojemu władcy, istotną częścią ich kultury jest bowiem absolutna akceptacja swojego miejsca w społeczeństwie i ładu, wg którego ono działa. Wiąże się to z niezachwianą wiarą w moc gwiazd, których układ w momencie urodzenia determinuje ludzki los i miejsce człowieka w społeczności.

Religie Pethabanu nie są zbyt dobrze poznane, wiadomo, że funkcjonuje tam wiele kultów i systemów filozoficznych, mieszkańcy oddają cześć rozlicznym bóstwom i istotom, wyznają także filozofię równowagi czy ideę systemu wcieleń.

Wygląd

Z punktu widzenia ludzi zachodu stroje pethabańskie są niezwykle bogate, krawędzie tunik są obszywane złotem i kamieniami, a tkaniny przetykane złotą nicią. Trzeba pamiętać jednak, że złoto na tamtejszym rynku ma dużo niższą wartość.

Mężczyźni noszą prostą tunikę sięgającą łydki, rozcinaną po bokach, ze stójkowym kołnierzem i długim rękawem, do szerokich spodni, wiązanych na kostkach, przepasaną szerokim jedwabnym jednobarwnym pasem.

Stroje kobiet są niezwykle fantazyjne, do długiej sukni z krótkim rękawem lub obszernych spodni noszą one delikatne i kunsztowne szale, upinane na głowie, owijane wokół ramion i pasa. Wszyscy noszą kunsztowną biżuterię - liczne bransolety, łańcuszki na czole, duże kolczyki, najdroższa jest srebrna z dodatkiem kości tamtejszych bardzo rzadkich dużych zwierząt.

Trzeba pamiętać, że większość Pethabańczyków, podróżując na zachód, przyjmuje strój bardziej typowy dla danego obszaru, raczej więc nie zdarza się spotkać osoby w tradycyjnym stroju pethabańskim.

Broń

Wojownicy zza pustyni bardzo chętnie używają krótkiego, refleksyjnego łuku, a z broni białej - charakterystycznej szabli z rozszerzaną klingą, zwanej bułatem. Popularne są też pewne odmiany wekier i halabard.

Tamtejsza armia rekrutuje się tylko z określonych grup społecznych i opiera się na wpojonym przez system wierzeń poczuciu obowiązku. Armia władców (mędrców, zwanych maharashi) składa się prawie wyłącznie z mężczyzn, kobiety często pełnią rolę osobistej gwardii i ochroniarzy.

"Ma ktoś goblińskie ustrojstwo?"

Jeśli masz jakieś pytania, skontaktuj się z nami na

info@silberberg.pl