Zmiany

U podłoża starcia leżało powstanie państwa styryjskiego i jego „kamień węgielny” czyli zniszczenie [[Aenthil]]. Brutalny atak nowej bogini i idącego za nią żywiołu stanowił szok dla państw ościennych, państwo . Państwo elfów, które wydawało się ludziom wieczne – upadło. Uciekinierzy z własnej ziemi nigdy nie pogodzili się klęską i wygnaniem, i byli gotowi zapłacić za powrót do domu każdą cenę. Lata zabiegania o wsparcie i budowania sojuszy przyniosły efektu efekt w 995 rroku 885.

Największym wsparciem dla elfów z [[Aenthil]] była [[Wergundia]], której władca, Olaf Szalony, panicznie wręcz obawiał się potęgi bogini [[Tavar]]. To [[Wergundia]] właśnie stała się głównym zapalnikiem Wielkiej Wojny. Za mocarstwem stał [[Trynt]], choć po latach okupacji tego kraju , przymierze z [[Wergundia|Wergundią]] miało więcej przeciwników niż zwolenników. Do bloku sojuszy dołączył także [[Ofir]], skonfliktowany ze [[Styria|Styrią]] z powodu Itharos, oraz [[Samnia]]. Po stronie [[Styria|Styrii]] z kolei stało połączone motywami religijnymi Itharos, oraz niespodziewany sojusznik, czyli [[Terala]], zjednoczona pod buławą charyzmatycznego kniazia [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Dragana]]. Państwa elfów – [[Talsoi]] i [[Laro]] – zachowały neutralność, nie chcąc występować przeciwko pobratymcom, ale jednocześnie nie akceptując agresywnej polityki [[Aenthil]].

Artefakt ten został stworzony pierwotnie do celów kultów kapłańskich, służył do związania uwagi bóstwa w trakcie rytuału. Odnaleziony w [[Terala|Terali]] został przejęty przez [[Wergundia|Wergundię]] i wykorzystany do związania uwagi [[Tavar]]. W rytuale poświęcił się książę Olaf, połączony z boginią wyjątkową więzią. Równocześnie z rozpoczęciem rytuału , na froncie ruszyły do ataku wojska wergundzkie, odpychając przeciwnika daleko na południe i odbijając [[Aenthil]], . Rytuał został jednak rytuał został przerwany uderzeniem [[SSW]] (Styryjska Służba Wywiadu), Styryjczycy przerwali rytuał, umożliwiając bogini [[Tavar]] wsparcie swoich wyznawców.

Równolegle z rytuałem ruszyły na południe wergundzkie tymeny, odbijając miasto [[Aenthil]] i większość jego terytoriów. W chwilę później do wojny dołączyły kolejne państwa. [[Terala]] uderzyła na [[Wergundia|Wergundię]], podstępem zdobywając fortecę Visnohora, [[Trynt]] i [[Samnia]] uderzyły na [[Terala|Teralę]], Itharos zaatakowało [[Wergundia|Wergundię]] na Bramie Itharyjskiej, na co zareagował [[Ofir]], uderzając na Itharos. Jak klocki w domino, po kilku miesiącach , w wojnę wciągnięty był niemal cały świat.

Po zatrzymaniu rytuału Aramediconu [[Styria]] wykonała kontruderzenie, odpychając [[Wergundia|Wergundię]] na północ , prawie do Sankary. Wkrótce jednak siły walczących stanęły w równowadze. Nad Sankarą na dwa lata front zatrzymał się w jednym miejscu, a wojna zmieniła się w pozycyjną. Aktywność przeniosła się na teren kolonii, gdzie stawką stała się starożytna receptura prochu. Skupione na rywalizacji mocarstwa zignorowały powstające właśnie zagrożenie w postaci ludu [[Qa]]. W 900 r. [[Styria]] zdobyła recepturę, pochodzącą od swojego jej starożytnego pierwowzoru. Jednak rywalizacja wkrótce straciła na znaczeniu.

Agenci obydwu wywiadów pierwsi zorientowali się, co dzieje się na Zapołudniu, tym niemniej i tak było już za późno, aby temu zaradzić. W obliczu rosnącego zagrożenia [[Wergundia]], [[Styria]] i [[Aenthil]] zawarły pokój i przymierze, na mocy którego [[Styria]] zwróciła podbite tereny państwa elfów. Nie uchroniło jej to przed wrogością [[Aenthil]], które wkrótce zerwało przymierze i przyłączyło się do inwazji Zapołudnia.