m
Było to szokiem dla elfów. Te, które przegrały, zostały wygrane z Larionu i musiały uciekać pod ziemię, ścigane nieustającą nienawiścią dawnych współbraci. <br>Przyczyna wojny została ukryta na długie pokolenia i została ocalona ocalała dla wiedzy potomnych dzięki Zakonowi Złamanego Kręgu. Ta organizacja, który, w największej tajemnicy przekazywała , przekazywał z pokolenia na pokolenie Zwój - to , w nim którym zapisano wiedzę o przyczynie pęknięciarozłamu.
A był nią właśnie Elfy, które przegrały, zostały wygrane z Larionu i musiały uciekać pod ziemię, ścigane nieustającą nienawiścią dawnych współbraci. Tak powstał naród [[Elfy Podziemne|Elfów Podziemnych]] Nikt jeszcze wtedy nie wiedział, że Swart. to w rzeczywistości Upadłe bóstwo, Szakal, który cierpliwie wplatał swoje nici w substancję Eii, także tutaj , uczynił ze śmiertelników swoje narzędzie. Ikni , od samego powstania zależne od początku było kontrolowane przez niegoSwarta, a miało ostatecznie miało znależć się pod jego wpływem, czyniąc uczyć z Laryjczyków wojowników wiernych i posłusznych SwartowiSzakalowi.
Bardzo wcześnie też, Wkrótce po Wojnie Rozłamu, z plemienia Larionu odeszły elfy podziemne. Wkróce także doszło też do kolejnej wojny między elfami Laro, a mieszkańcami wysp Felnoru. <br>W późniejszych latach trwał ciągły konflikt graniczny między Laro i Aenthil.Gdy powstały pierwsze ludzkie państwa, elfy niewiele ingerowały w ich rozwój. Raczej nie wiadomo o wojnach elfów z innymi rasami w tym okresie,wiadomo natomiast o wsparciu, jakie jakiego udzieliły elfy z Felnor Felnoru rozwijającej się cywilizacji starożytnej Styrii.
Ostatecznie w W traktacie pokojowym , Onfis In’Tebri wynegocjował dla Aenthil niezależne państwo, jednak w okrojonych granicach, otoczone terytoriami Styrii i Wergundii.
brak opisu edycji
'''Obecnie mamy 135 loa (926 - 945 r.) Ery Ciepłej (Saiwa Randa)'''
Znane wszystkim plemionom elfów legendy mówią o tym, że rasa elfia ma swój początek w odległym, a właściwie najprawdopodobniej mitycznym (najprawdopodobniej) , miejscu. Gdzie dokładnie nastąpiło ''Cuivea'' – Przebudzenie, ani czy było to jedno miejsce czy wiele, tego legendy nie mówią. Niektórzy spośród elfich filozofów głosili nawet, że nie było to na tym świecie, a w wymiarze dziś należącym do istot zwanych bogami. Co ciekawe, to ludzie wiedzeni właściwą swojej rasie ciekawością świata, odkryli i udowodnili prawdziwość elfickich legend, odnajdując jeden z Ogrodów Życia, miejsc, gdzie zaczęła się elficka rasa.
== Wojna Rozłamu i Ikni ==
Pierwszy konflikt pomiędzy elfami rozpoczął się jeszcze zanim pojawiły się na świecie inne rasy. Już wtedy elfy Laro zaczęły tworzyć Ikni, swoją zbiorową świadomość, gromadzącą duchy wszystkich tych, którzy umierali. Był to czas pierwszych pokoleń, śmierć i definitywne rozstanie z osobą, która umiera, były czymś nowym i musiały być w jakiś sposób trudne do zniesienia. To zwyciężąjące , zwyciężające śmierć , poczucie wspólnoty wymagało ingerencji mocy ponad możliwości śmiertelników - i pomoc elfom Laro zaoferował jeden z bogów Ei, Swart, panujący wówczas nad domeną Nocy i Ciemności. Część elfów sprzeciwiła sięprzyjęciu pomocy bóstwa, rozpoczynając bratobójczą wojnę.
== Starożytność ==
Zanim ludzie pojawili się na powierzchni Ei, elfy zdążyły stworzyć stabilne organizmy państwowe. Trzy największe plemiona - Talsoi, Aenthil i Laro - na wiele pokoleń skupiły swoje działania tylko na jednym dziele, czyli ochronie Ei przed rozprzestrzeniającą się anomalią Alta Tavar. <br>
== Nowsze czasy ==
W czasach nowożytnych, czyli po tym, jak cywilizacja ludzi rozkwitła na Północy, relacje elfów z ludźmi nie były już tak łatwe. Przybycie Ofirczyków, a potem plemion wergundzkich i fiordyjskich, spowodowało wieloletnie wojny, ludzie bowiem weszli częśćiowo zajęli częściowo na tereny, które and którymi elfy albo sprawowały kontrolę i uważały za swoje, albo sprawowały nad nimi kontrolę. <br>
Aenthil było pierwszym elfickim państwem, które podpisało pokój z ludźmi. Stało się to w 14 roku gwiezdnym 25 loa (1132 r. p.w.e). Przez kolejne loa Aenthil wspierało Ofir w budowie ich państwa, także udzielając ludziom bezcennych tajników elfickiej wiedzy. Laro wyraźnie się temu sprzeciwiało, opóźniając podpisanie pokoju aż do 7 roku gwiezdnego 113 loa (515 po Wielkiej Ekspansji), gdy księżna Savra zawarła pokój ze strategosem Matheusem.
Na południowym-wschodzie państw elfickich wciąż trwały Morque Ando, Czarne Kamienie, chroniąc całą północ przed wpływem Alta Tavar.
== Upadek Czarnych Kamieni ==
Rozkwitowi przeszkodził konflikt z ludźmi, a dokładniej z Wergundią Elmeryka. W 9 roku gwiezdnym 129 loa (821r. według rachuby ludzkiej) zaatakował on kraj elfów leśnych i mimo ich brawurowej obrony i wygranej w wąwozie Samaria zepchnął starszy lud za dopływ Sankary, rzekę Dakme. Sama bitwa w wąwozie Samaria przeszła do legendy i , w czasach pokoju , wielokrotnie śpiewało się o niezrównanym talencie zarówno Lutha’yaro, łuczników, jak i Nolwe’yaro, magów, którzy ponoć wykorzystali wtedy własną magię do zrzucenia na wroga skalnych ścian wąwozu.
Podobną legendą cieszyła się talsojsko-fiordyjska bitwa morska na głębinie Meite (3r. 131 loa, 853 rok ludzki). Talsojów wspomagały wtedy sprzymierzone siły wergundzkie, a Fiordyjczycy zostali rozniesieni. Od tamtego czasu zarówno wśród Wergundów jak i elfów rozpowszechniła się pieśń „To 24 był nocoire, poranna zrzedła mgła”
Jednak żadna z tych wojen nie mogła równać się kataklizmowi z 8. roku gwiezdnego 131. loa (858 rok ludzki) Saiwa Randa. Wtedy to, w niewyjaśnionych okolicznościach , padły Czarne Kamienie, uwalniając z więzów Alta Tavar. Nieliczni magowie mówią o potężnym wyładowaniu energii, które miało spowodować przerwanie odwiecznych barier. Niedługo później także Talsoi na morzach także odkryli niepokojące zjawiska, takie jak na przykład wzrost aktywności morskich potworów.
Katastrofa Morque Ando i następująca ekspansja Nowej Styrii, natychmiast zbliżyła do siebie elfy. Pchnięte koniecznością , Laro i Aenthil położyły kres wzajemnemu konfliktowi, zawierając sojusz w Telfambie w 12 roku 131 loa. Okazał się on niezbyt trwały i po wydarzeniach z 18 roku tego samego loa drogi obu krain ponownie się rozeszły.
W Aenthil, czy raczej Hehta-nore, po upadku stolicy pod atakiem wojsk styryjskich, rozpoczął się okres zwany Nyerelume (Czas Smutku), na krótko przerwany w siódmym roku 133 loa (895r. ludzki) odzyskaniem utraconego miasta. Przez dobrych kilka lat elfy wciąż nie mogły podnieść się po ponownej klęsce.
12 rok 133 loa (900) i lata bezpośrednio go poprzedzające przyniosły krótkotrwałą zmianę priorytetów. Wszystkie trzy kraje, dotąd skupione tylko na walce przeciwko Nowej Styrii, zaczęły rozglądać się za nowymi sposobami ekspansji i tym samym ataku. Coraz częściej zaczęto spoglądać ku południowym lądom, co przyniosło nieodległe w czasie wyprawy, zwłaszcza w wykonaniu Talsoi i Hetanoru.
Wydarzenia, które zaszły latem tego roku, mogłyby zająć wiele kronik. Na północy po trwającej pięć lat wojnie podpisano wreszcie zawieszenie broni pomiędzy Hehta-nore, Wergundią i Nową Styrią. Traktat ten (zwany Porozumieniem Nelramarskim) stanowił podstawę przyszłego Trójprzymierza. Zmiany na południu tymczasem zupełnie zachwiały układem sił, zmuszając państwa do zweryfikowania własnych priorytetów. Taką zmianą było przede wszystkim nagłe obudzenie się i zjednoczenie niesłychanie liczebnego tubylczego ludu Qa, który bardzo szybko zagroził kolonizatorom.
Laro skupiło się na próbie zahamowania, a później walki z nowopowstałym zagrożeniem w postaci ludu Qa, by wreszcie wycofać się w góry. Talsoi najpierw skupiło się ochronie południowych wybrzeży, by później całkowicie odpuścić swoje interesy na Zapołudniu i skoncentrować się na obronie własnych granic. Leth Caer (Cesarstwo Świtu) na mocy traktatów , oraz w związku z korzystnym położeniem jako bazy wypadowej , zyskało tymczasem wsparcie militarne ze strony Styrii i Wergundii. Natomiast Hetanor zaczął szybko zyskiwać na znaczeniu pod wpływem podpisywanych traktatów, jednocześnie prowadząc własną, niebezpieczną grę. Od samego początku między Hetanorem i Leth Caer panuje niemal otwarta wrogość.
W miesiącu Nóquelle, gdy podpisywano Trójprzymierze, Hetanor był już zdecydowany na zdradę, w podziemiach Vekowaru zawiązując tajne porozumienie z ludem Qa. Tulya’Astendet Meliaor, wysłannik księżnej Helethai, zobowiązał się wtedy do współpracy z Ludem Szamanki. Plotki głoszą, że przez jakiś czas wahano się, które przymierze zdradzić, ale ostatecznie, gdy zimą Tulya’Astendet powrócił do Hetanoru, wraz z Tulya’Setilionem ostatecznie przekonał księżną i resztę Tulya’yaro do pozostania przy Qa.
Sojusz Hetanoru z Ludem Qa stanowi także tło dla innego dramatu. Gdy ogłaszana jest decyzja księżnej, natychmiast wzburzają się kasty kapłańskie – Envyn i Tawanien’yaro. Powszechnie wiadomo jest, że Qa wymagają czci dla ich własnych bóstw (tzw. Starych Bogów) i zwalczają kult panteonu Północy, na co kapłani Silvy i Herby nie mogą pozwolić.
Równo z wyruszeniem armii, po niewyjaśnionym zniknięciu przełożonych kast kapłańskich, rozpoczyna się ewakuacja tych kast, przez zainteresowanych zwana Drugim Wygnaniem. Spora ich część, zwłaszcza na początku roku, przebija się, bądź próbuje się przebić , do Leth Caer. Innym kierunkiem emigracji staje się wciąż walcząca Wergundia.
Równo trzy miesiące od zdrady, 7 Nólaire (lipca) 16 roku 133 loa armia Hetanoru zajmuje Aenthil. Tym samym kończy się trwający niemal dwa loa Nyerelume. Tego samego dnia rozłam w Eailinge staje się faktem, żaden przedstawiciel Tawanien’yaro nie pojawia się na sali obrad. Do historii przechodzi pytanie przywódcy Nyar’yaro: „A gdzie jest inueinor Tawanien?” i odpowiedź Envyn’Eruana: „Jeszcze nie przybyła”. Ta wymiana zdań staje się później nagminna w wykonaniu owych dwóch kast na niemal wszystkich, nawet nieoficjalnych posiedzeniach.
Na jesieni niewiele brakuje do kolejnego sukcesu Aenthil (wreszcie odrzucającego nazwę Hetanor). Wojska Zapołudnia odbijają zdobywają laryjską Telfambę (zarzewie większości ostatnich konfliktów), lecz po przekazaniu jej Ohtat’yaro, Laro znów odbijają fortecę. Oznacza to początek (kolejnej) wojny między Aenthil i Laro.
W 17 roku 133 loa elfy z Aenthil przekraczają Sankarę wraz z armią Zapołudnia, w swoim mniemaniu unieważniając podboje Elmeryka (wojny z 9r. 129 loa). Aenthil umacnia się u boku Qa.
Koalicja Zapołudnia ostatecznie wojnę przegrała.<br>
== Epoka po wojnie ==
Choć podziały z okresu wojny wydawały się niewybaczalne, to jednak czas wszystko weryfikowałzweryfikował. Sojusz Północy rozpadł się już w rok po wojnie, dały o sobie znać nowe - stare animozje. Pakt Szlaku Wedry, który zjednoczył kraje obawiające się dominacji Wergundii, objął także Aenthil. <br>Talsoi jeszcze w czasie wojny zadeklarowało chęć przystąpienia do Federacji i stanowilo stanowiło jej ważną, bo wyposażoną w stale rosnącą flotę, część. <br>
Larion poniósł w wojnie wielkie straty, tak w ludziach, jak i w duszy, Laryjczycy pierwszy raz doświadczyli wejścia wroga na ich własny teren. Górski naród przeżył serię wielkich tragedii, tracąc swoją księżną, a w chwilę potem - Ikni. <br>
Elfickie plemiona pozostawały podzielone cieniem wojny i przelanej krwi. Jedynym jaśniejszym akcentem było niespodziewane porozumienie między Laryjczykami a elfami podziemnymiElfami Podziemnymi, po tym, jak odkryto tajemnice Zwoju Złamanego Kręgu i przyczyny Wojny Rozłamu. Po tysiącleciach wrogosci wrogości pobratymcy ponownie znaleźli ponownie wspólny język.
[[Kategoria:Wątki świata gry]]