m
=== Obecnie ===
brak opisu edycji
==== Dusze-niewolnicy i Studnie Dusz ====
Aby w jakiś sposób poradzić sobie z koniecznością pracy tak, aby nie tracić energii. Ukradziony od Laro rytuał Ira Kati został przekształcony tak, aby można było więzić dusze i zmuszać do służby. Nie może to być oczywiście dosłowna służba (duch jest eteryczny), ale trwanie w cierpieniu jako generator darmowej energii. W podziemiach gigantycznych budowli, w tym także w podziemiach Wielkiej Piramidy, stworzone olbrzymie struktury, zwane Studniami Dusz. Umieszczone tam za pomocą zwojów dusze były rozciągane na olbrzymim kole, za pomocą mechanizmów magii wprawianym w ruch, w ten sposób poprzez torturę zmuszano je do niemego krzyku lub innego tworzenia energii magicznej (many).
=== Orya – Wynurzenie ===
Choć zobaczyli na powrót słońce, niektóre z problemów nie zniknęły. Wreszcie było dość tlenu, by można było funkcjonować fizycznie, jednak wyjałowiona ziemia nie mogła wciąż jeszcze wykarmić populacji. Rozpoczęto sprowadzanie roślin i zwierząt na wyspy, rozpoczęto hodowlę i uprawę, ale zanim osiągnęła ona wystarczające rozmiary, na wyspach głodowano.
Szokiem była zmiana ciśnienia oraz kontakt ze słońcem – wszyscy mieszkańcy Felnoru po tysiącleciach pod wodą mieli bowiem skórę bladą, pozbawioną melaniny podobnie jak elfy podziemne. ==== Starcie ze światem - Bibraktborg i konflikt w Kelahiran ==== Ukrycie pod falami oceanu nie oznaczało, że Felnor zniknął całkowicie z kart historii. Dzięki mocy Swarta-Szakala jego najwierniejszy sługa, wicefaraon Felnoru, Echiron posiadał wielką moc, był w końcu tym, który zstąpił w głąb Piramidy i spojrzał w Otchłań Pustki. Niegdyś ambitny mag Światła, ostatecznie Echiron stał się sam częścią Pustki, Księciem Światła (w znaczeniu mistycznym Światło to jeden z dwóch podstawowych pierwiastków, które tworzą wszechrzeczy), jednym z najpotężniejszych eskhara, jakie istniały. Nosił tytuł Generała Szakala jako jeden z Trzech, obok Księżnej Ciemności i Pani Szaleństwa. Mając do dyspozycji moc Piramidy mógł kontaktować się z kontynentem, nawiązując relacje ze sługami Szakala, zgromadzonymi w tzw. Sztabie. Po Oryia, czyli Wynurzeniu, faraon Felnoru zaangażował się w pełni w politykę na kontynencie, pozostając co prawda w ukryciu. Echiron został zabity podczas próby powstrzymania rytuału w Bibraktborgu przez swojego zdradzieckiego sługę, laryjczyka Faltorna rodu Andhakara. Władcy wysp podjęli rywalizację o schedę po legendzie Felnoru, jaką był Książę Światła. Na czoło tych zmagań rychło wysunął się arcyksiążę wyspy Amrun, Sekhemset. Jego wpływy sięgnęły daleko w głąb styryjskiej, ofiryjskiej i qasyrańskiej administracji, a kontrolowana przez niego struktura przestępcza, jedna z kilku, które pozostały po Sztabie, z powodzeniem rywalizowała o władzę nad półświatkiem. Było tak do momentu, kiedy zagroził on rytuałowi Narodzin w Kelahiran.Styryjski odwet był krwawy - działając wspólnie z Inkwizycją (Trzech przeciwko Szakalowi) i najlepszymi wojownikami Larionu - wdarli się oni na Felnor starożytnym portalem, zabijając Sekhemseta w jego własnej fortecy. Dopiero późniejsze śledztwo, przeprowadzone przez następcę Sekhemseta, arcyksięcia Nefreka, ujawniło, że nie tylko pycha władcy Amrun stała się jego zgubą. To rywalizujący z nim arcyksiążęta zdradzili tajemnice Sekhemseta i wystawili go na śmierć, licząc na wzrost własnej potęgi po upadku rywala. Ostatecznie to właśnie Nefrek przejął jego koronę i dziedzictwo Amrunu, a wkrótce miał się stać czymś znacznie większym. ==== Sakkara ====Wyspa ta, choć wraz z resztą archipelagu znalazła się pod Turkusową Kopułą, nie była podobna do innych części Felnoru. Przede wszystkim powiązana była w tajemniczy sposób z potężną istotą, i bynajmniej nie był to Swart. Jeszcze przed apokalipsą Sakkara była niezależna, a żyjące tam dziwne stworzenia okrutnie rozprawiały się z wszelkimi próbami podporządkowania jej. Po wynurzeniu się okazała się ostatnim z miejsc na Ei, które zmieniła anomalia Alta Tavar, ostatnim jej okruchem. Odizolowana pod kopułą, nie przemieniła się wraz z samą Tavar i pozostała śmiertelną pułapką dla każdej żywej istoty. Przed kilkoma tysiącleciami wyspa zmasakrowała siły Felnoru, próbujące ją podbić, nim to jednak nastało, energia Tavar była pod kontrolą, to tam tysiące lat wcześniej powstał grot włóczni, nazwanej Draig-a-Hernem, unikalny artefakt, który dał początek Styrii. Artefakt wykonany z okrucha bogini, mistyczny początek linii styryjskich cesarzy, iskra, która przetrwała unicestwienie starego kraju, by wraz z Sefresem odrodzić się w Styrii, jaką znamy. W trakcie wyprawy ratunkowej (po zamieszaniu w Kelahiran w 940 r.) portal na Sakkarę otworzył cesarz Elidis - w tym punkcie spotkały się po raz kolejny zagmatwane linie losu. Elf z Aenthil, założyciel Leth Caer, był bowiem od lat powiernikiem Draig-a-Haerna, który to przekazał mu umierający Sefres. Sam tytuł, który nosił - cesarz - nieznany wcześniej wśród elfów, był przejawem wiedzy, której sam Elidis nie był świadom, będąc dziedzicem tych Felnoryjczyków, którzy stworzyli Draig-a-Haern, wracając na Felnor poniekąd powrócił do domu. Portal na Sakkarę pozwolił przejść tam także samej Tavar i tak ratownicy stali się świadkami, jak bogini przywróciła światu ostatnie swoje “dzieci”, ostatnie istoty, skrzywdzone jej “szaleństwem”. Przemieniona Sakkara obudziła się do nowego życia na oczach przybyszów. Oni sami znaleźli tam pomoc, której potrzebowali - oraz okręt, który wyruszył ku Amrun na pomoc pojmanym. === Rekonkwista Piramidy na Felnorze === Od czasu wynurzenia wysp Felnorskich stały się one jednym z głównych kierunków polityki styryjskiej. Miało to wiele przyczyn - począwszy od Sakkary, ostatniej enklawy nieprzemienionej mocy Tavar (Turkusowa Kopuła skutecznie zatrzymywała wszelką energię), aż po kwestię monitorowania zagrożenia ze strony eskhara, których wyznawcami byli Felnoryjczycy. Katalizatorem wydarzeń była diametralna zmiana świadomości Felnorczyków po ujawnieniu wiedzy na temat praprzyczyny zatopienia Felnoru i roli samego Swarta - Szakala w tym wydarzeniu. Od dawna niektórzy Felnorczycy podejrzewali, że zdradziecki bóg wykorzystał jedynie Felnor do swoich celów, skazując na zagładę całą starożytną cywilizację. Oczywistą reakcją na przywiezione z Dormenos informacje był gniew i wściekłość wyspiarskich elfów. Równie oczywista stała się konieczność wyzwolenia spod wpływów podległych Szakalowi demonów. Szukając sprzymierzeńców w tej walce, Felnorczycy zdecydowali się na współpracę ze Styrią, a pomostem, łączącym Felnor z kontynentalnym sojusznikiem, stała się wyspa Sakkara. Tam, jesienią 944 roku, oba kraje zawarły porozumienie, dotyczące działań w mistycznej felnorskiej Piramidzie.Szczegóły układu nie zostały ujawnione szerokiej opinii publicznej, powszechnie wiadome było jedynie, iż Felnor zgadza się, że wyspa Sakkara pozostanie niezależnym terytorium z bezpośrednim połączeniem portalowym ze Styrią, a Styria udostępni siły Czarnej Tercji oraz swoich inkwizytorów i Szkarłatnych Paladynów do walki w odbiciu Piramidy spod władzy eskhara. Nie obyło się także bez uzyskania wsparcia bóstw, przede wszystkim Tavar oraz Vellosury - ta ostatnia zgodziła się objąć Felnor swoją szczególną opieką. Siły styryjskich “Diabłów” wspomógł też sam wielki mistrz Zakonu Kreacji, Elidis. Wielka kampania w Piramidzie rozpoczęła się w dzień przesilenia zimowego i trwała sześć miesięcy. Jej skutkiem były wielkie zmiany, jakie nastąpiły na Felnorze, ich szczegóły znali tak naprawdę tylko wtajemniczeni, cały świat za to usłyszał o tym, że władca Felnoru, Nefrek, został koronowany starożytnymi insygniami dawnych faraonów. Był to pierwszy od tysiącleci władca, który nie był estjeret (kapłanem-wiedzącym), nie był powiązany z mocą Pustki. Rozpoczął on rytuał Drogi, wstępując po stopniach Piramidy jako pierwszy od tysiącleci. Uświęcona uroczystość otwarcia Złotych Wrót odbiła się szerokim echem na całym świecie - podobnie, jak słowa Nefreka:“Dopiero dziś, Felnor prawdziwie wstaje z martwych”. W trakcie owej uroczystości Styria przekazała w darze dla Felnoru dwa artefakty - Wodę Życia z Pahoro oraz Dar Życia Ei (czasem zwany też “Błogosławieństwem”, nie wiadomo, czym dokładnie on jest, w tym wypadku przyjął formę fiolki z cieczą). Akt ten spowodował pogłębienie konfliktu Styrii z częścią Inkwizycji, związaną z kowenami druidzkimi i kultem Ei. Druidzi ogłosili, że Dar został wydarty oszustwem, podobnie jak w przypadku sprawy narodzin ulundo, a Ea nigdy nie uznała Felnoru za oczyszczony, w jej oczach wciąż pozostaje abominacją. To zrodziło liczne dywagacje co do tego, co właściwie stało się w Piramidzie.
Mieszkańcy wysp Felnoru różnie oczywiście odnosili się do tego wydarzenia. Jeden skutek Rekonkwisty był jednak niepodważalny. Oto bowiem, w około rok po zakończeniu wojny o Piramidę, na Felnorze narodziło się pierwsze elfickie dziecko.
== Mentalność ==