brak opisu edycji
{{ZakładkiZakładkiNacje|podstawarozszerzenie|Qasyran}}
{{RamkaInfo|tresc=<br>Znajdujące się tu informacje są swoistym rozszerzeniem wiedzy i nie są niezbędne do wejścia w świat gry. Jeśli zamierzasz jednak grać tą nacją, warto je sobie przyswoić, by uniknąć ewentualnych błędów, niedopowiedzeń lub niezręcznych sytuacji.}}
* zwycięstwo pod Akwirgranem <br>Dwie olbrzymie armie qasyrańskiej Utzyao latem 938 r. stanęły pod stolicą Wergundii, Akwirgranem. Przeciwko nim stanął pospiesznie sformowany V tymen, wielkokrotnie mniej liczny niż wojska przeciwnika. O wyniku starcia zadecydowało wiele różnych czynników – teren, który nie ułatwiał inwazji (obrońcy wykorzystali dawne umocnienia na górskim paśmie w pobliżu Akwirgranu, tzw. linię Matfrida), przeprawy rzeczne, aktywność miejscowej ludności. Wielotygodniowej bitwie towarzyszyły wybuchające epidemie i głód, trudne warunki pogarszały towarzyszące Qa arbany samnijskie, pustoszące tereny na północ od stolicy. <br>Finalnie skomplikowane starcie zakończyło brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska Qa z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii Qa cofnęła się pod Styrgrad, a druga część- ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy Wergundii.
==== Sytuacja po wojnie – zachwianie Zachwianie kolosa ====
Qasyran wyszło z wojny upokorzone i podzielone. Co prawda najlepsi dowódcy wojskowi zdawali sobie sprawę, że dzieło podboju Północy było zadaniem niewykonalnym, tym niemniej efekt Traktatu Vistanijskiego został uznany za gorzej niż klęskę.
Stronnictwu wojskowemu przywodził Oepetl Cuitla, Czarny Wilk, określany zwycięzcą spod Akwirgranu i Kalidorei. Znany był ze swojego honorowego, ale bezwzględnego postępowania na polu walki. Wiosną 939 r. powrócił do stolicy na czele pierwszych wracających z północy oddziałów weteranów Utzyao, ogłaszając w wielkiej świątyni przed bogami swoją kandydaturę do tronu i wzięcia odpowiedzialności za kraj. Zapowiadał renegocjację upokarzającego układu z Larionem oraz wzmocnienie północnej flanki w Visnohorze.
Wraz z zakończeniem wojny sytuacja zaczęła się zmieniać. Południowe miasta zawarły szereg umów z goblinami, od których otrzymały technologie upraw oraz maszyn do zbiorów. Zwielokrotnienie plonów południa dzięki goblińskim wynalazkom spowodowało, że w ciągu roku miasta południa wyprzedziły te północne w Radzie Plemion. W obliczu wielkiej decyzji wyboru nowego władcy, a tym samym przyszłości Imperium – miało to wielkie znaczenie.
=== Sytuacja obecna Po wojnach o Północ ===
Wielka Wojna determinowała życie wszystkich mieszkańców Qasyran przez trzy pokolenia. Od
Montebianco, powołana na styryjskiego ambasadora na południu, córka samej Tlilxuchtli i
Styryjczyka. Jej osoba miała być przykładem i symbolem nowych czasów.
Przez 4 lata funkcjonowania osobnych organizmów państwowych udało się powstrzymać rosnącą niechęć i wygasić wojenne emocje. Obydwa kraje zmagały się ze skutkami wojny - olbrzymią liczbą powracających z północy weteranów, w większości wymagających pomocy zdrowotnej.
Unia Plemion znalazła rozwiązanie w zmianie ustrojowej - po zlikwidowaniu niewolnictwa południowe prowincje zaczęły zmieniać swoje oblicze. Współpracując z krasnoludami z Horinsham oraz goblinami zakupowano technologie i rozpoczęto na szeroką skalę wydobycie i przetop rud metali. Byli niewolnicy oraz weterani wojenni masowo byli zatrudniani w hutach i kopalniach.
Północne Qa utrzymało niewolnictwo, nasilając kontakt z innymi państwami, które ten proceder akceptowały - z Ofirem, Samnią oraz podziemnym państwem goblinów, będącym łącznikiem handlowym wszystkich powyższych. Ekonomia państwa opierała się na kopalniach minerału i wielkich latyfundiach rolnych, w których pracowali niewolnicy, a kadrę zarządzająca stanowili najczęściej byli żołnierze.
Tym samym oba kraje stanowiły dla siebie uzupełnienie - północ stanowiła zaplecze żywnościowe, południe stopniowo stawało się potentatem przemysłu.
=== Nowa era Imperium ===
==== Nowa era Minerału ====
''Atexatli'', czyli błękitny kamień o wyjątkowych cechach, od dawna był skarbem ziem Qasyranu, jednak po wyprawie do Agade i odkryciach stamtąd przywiezionych, jego znaczenie wzrosło do stopnia, w którym miał szansę stać się podstawą ekonomii obu państw Zapołudnia.
Cały świat rozpoczął bowiem masową budowę rdzeni minerałowych, generujących energię magiczną. Umożliwiał to wynalazek kolchidyry, czyli tworzywa w pełni ekranującego promieniowanie Atexatli, dotychczas zabójcze dla ludzi z Północy.
Z jednej strony kolchidyra redukowała wojenną przewagę Zapołudnia, którą dawało Atexatli i wykonywane z niego bomby, z drugiej - otwierała nową drogę budowania przewagi ekonomicznej.
W latach 945 - 950 nastąpił skokowy wzrost wydobycia atexatli, przekraczając wartość 1000 ton rocznie (wartość dla obydwu państw Zapołudnia), przy czym jeden gram osiągnął na rynku wartość ok. 1 tys. bezantów.
==== Nowa Magia w Qasyran ====
Technologia rdzeni minerałowych w Qasyran nie nastręczała żadnych problemów (nie wymagały tam specjalnego ekranowania) i poniekąd zawsze były one wykorzystywane w charakterze super wydajnych baterii magicznych. Nowa Magia, czyli stabilne trwałe zaklęcia oraz machiny sterujące przepływem geosiatki (eaformatory) były jednak istotną nowością.
Obydwa państwa ludu Qasyran zmagały się z wieloma problemami. Szczególnie na północy istniał problem z wydajnością pól (południe rozwiązywało to za pomocą goblińskich nawozów alchemicznych), w związku z tym, najnowsze wynalazki zostały na Zapołudniu przyjęte z dużym zainteresowaniem.
W 947 roku w dawnym sarkofagu w Sowiogórzu (tam, gdzie przechowywano niegdyś wiedzę ludu Qa) zamontowany został eaformator, skierowany szczególnie na wschodnią część Darnair, które w zamierzeniach miało stać się żyznym zapleczem kraju.
Na terenie Unii Plemion trwały rozmowy o montażu eaformatora w Górach Diablich, ale ostatecznie zdecydowano o budowie większej liczby rdzeni minerałowych. Na terenie całego Qasyran wybudowano ich ponad 10 (m. in. w Mazatl, Atoyaatl, Omio i w samym Qasyran), zasilając z ich pomocą szeroko zakrojone prace budowlane, wodociągi, kanalizację i ogrzewanie obszarów.
==== Powstanie niewolnicze ====
Wzrost wydobycia atexatli w Imperium Qasyran wiązał się ze wzrostem wyzysku tysięcy niewolników, w olbrzymim procencie ludzi uprowadzonych z Północy w okresie Wojen o Północ, jeńców i więźniów.
Na terenie Unii Plemion problem ten przybrał inne oblicze - pracujący w kopalniach mieli tam status wolnych ludzi, ale byli w pełni zależni od właścicieli kopalń i kamieniołomów, co czyniło ich de facto niewolnikami, tym bardziej, że także, w swojej większości, wywodzili się od sprowadzonych z Północy niewolników.
Największe ośrodki górnicze Zapołudnia mieściły się na terenie gór Dragevig, Sowiogórza (Imperium) i gór Diablich (Unia). Na obu tych obszarach w tym samym niemal czasie, czyli wiosną 947 roku wybuchło powstanie niewolnicze. Za jego przywódcę uznawano tajemniczą, właściwie legendarną postać, nazywaną Khor’M. Miał to być ulundo khor’gona (kamienny), pojmany w niewolę w czasie wojny o Północ, który zbiegł i w lasach Sowiogórza zorganizował siatkę przerzutową, pomagającą zbiegłym niewolnikom w ucieczce poza granice Qasyran, do Styrii, Larionu lub Leth Caer. Z czasem siatka ta miała objąć cały obszar Zapołudnia, a Khor’M był obwiniany za liczne zabójstwa latyfundystów i urzędników qasyrańskich oraz akty terroru wobec posiadaczy niewolników.
Powstanie w przeciągu miesiąca zgromadziło ponad 10 tysięcy zbiegłych niewolników, z których mniej niż połowa stanowiła siłę bojową. Początkowo celem powstańców było zebranie możliwie wielu zbiegów i ewakuacja do najbliższej Sowiogórzu granicy laryjskiej. Plan ten jednak uniemożliwiła błyskawiczna reakcja armii miasta Tecuani wraz z przysłanymi z Qatzeran posiłkami. Qa nie dopuścili do połączenia się obydwu ognisk buntu, powstańcy zostali rozbici w bitwach pod Oateni (Sowiogórze) i u źródeł Yro. Powstańcy, którym udało się ujść z rąk sił qasyrańskich, skierowali się przez góry Dragevig w kierunku równiny Asolellat i granicy styryjskiej.
==== Reperkusje międzynarodowe ====
Ponieważ powstanie wybuchło równocześnie z rewoltą Theonasa w Ofirze, za tę podejrzaną synchronizację obwiniano działanie styryjskiej SSW. Qasyran i Ofir na kongresie Wolnych Narodów oficjalnie oskarżyły Styrię o próby ingerencji w wewnętrzne sprawy innych krajów, nie przedstawiono jednak żadnych dowodów.
Styria odpowiedziała oficjalnym oświadczeniem, w którym poparła dyplomatycznie wszelkie działania niesłusznie uwięzionych dla odzyskania wolności, jednak zaprzeczyła, jakoby miała inspirować i sponsorować powstania.
Sprawy reakcji styryjskiej Frontiery, której oddziały przekraczały granicę, aby ewakuować do Styrii możliwie wielu powstańców, zakończyły się oficjalnym i formalnym ukaraniem dowódców, tym niemniej powszechnie było wiadome, że oficjalnie rozdawano reprymendy, a nieoficjalnie - odznaczenia dla tych, którzy pomogli powstańcom.
==== Ku ponownemu zjednoczeniu ====
Powstania niewolnicze paradoksalnie spowodowały zacieśnienie kontaktów i - w obliczu wspólnych problemów - poszukiwanie wspólnych rozwiązań w obydwu krajach Qasyran. W 947 roku w Tecuixin nad Yro odbyło się spotkanie Oepetla Cuitli oraz Tlilxuchtli, czyli przywódców obydwu państw. Po wielotygodniowych rozmowach, zdecydowano o zawarciu wstępnej unii polityczno-gospodarczej, mającej - w dalszej perspektywie - doprowadzić do ponownego zjednoczenie ludu Qasyran. W trakcie rozmów Oepetla oficjalnie oświadczył, że ustępuje z rywalizacji o koronę połączonych plemion.
Okazją do ogłoszenia unii stała się wielka uroczystość, która odbyła się w mieście Qasyran z okazji powrotu korpusu Iltepe Moe - ostatniej armii Qa wracającej z walk na północy, obrońców Visnohory. Tanatlatoni Iltepe przywiozła ze sobą także prochy generała Seitiriego, poległego w wojnie o Północ. Jego pogrzeb stał się pretekstem do wielkiej, wspólnej manifestacji jedności ludu Neyestecae. Uroczystości skupiały się także na tym, że teraz właśnie, wraz z powrotem ostatnich dzieci Zapołudnia do domu, dla Qa zakończyła się ich wielka wojna.
Poruszającym i symbolicznym momentem była koronacja najwyższego ''cozcatlaton’a'' (imperatora) - potwierdzając swoje słowa, wygłoszone na spotkaniu nad Yro, Oepetla Cuitli, bohater wojny o Północ, odebrał z rąk Iltepe Moe diadem Neyesecae, przechowywany przez Seitiriego na Visnohorze. Zwycięzca spod Akwirgranu na oczach tłumów oddał pokłon Tlilxuchtli, koronując ją cozcatloani - cesarzową Zjednoczonych Plemion Qasyran.
W tym samym roku, obydwoje przywódców, na Kongresie Wolnych Narodów, ogłosiło, że od tej pory lud Qasyran znów mówi jednym głosem, a jego wyrazicielem jest ''cozcatloani'' Tlilxuchtli.
== Sytuacja Obecna ==
W 950 r. tsunami geomantyczne rozsadziło część rdzeni minerałowych w Imperium, powodując zniszczenia i spore straty. Mieszkańcy Qasyran, z natury odporni na promieniowanie minerałowe, nie ucierpieli jednak ani w połowie tak, jak mieszkańcy Północy.
W związku z kryzysem geomantycznym na jesiennej sesji Kongresu Narodów cesarzowa Tlilchuxtli zaproponowała pomoc ludu Qa w usuwaniu skutków skażenia minerałowego wszędzie tam, gdzie wybuchły minerałowe rdzenie. W Qasyran dorastało właśnie nowe pokolenie, urodzone pod koniec wojny, wychowane w czasach pokoju, nierozumiejące i nieakceptujące brzemienia, jakie złożyli na nie rodzice. Chcieli normalnych relacji ze światem, także światem Północy, nie rozumiejąc problemu, jakim było źródło zamożności ich kraju. Problem ten miał rozwinąć się dopiero w przyszłości.
== Państwo i społeczeństwo ==