356
edycji
Zmiany
brak opisu edycji
{{ZakładkiZakładkiTrzy|podstawarozszerzenie|Qasyran|nazwaTrzeciejZakladki=informacje skrócone}}{{RamkaOstrzezenie|entery=<small><br></small>|tresc='''Ważne''' <br><br>Treści na tej stronie są zaaktualizowane do fabuły "Ciężar Przysięgi" Silberberg 2025. Jednak w ciągu najbliższych tygodni może zmienić się system prezentacji tych danych. <br> }}
{{RamkaInfo|tresc=<br>Znajdujące się tu informacje są swoistym rozszerzeniem wiedzy i nie są niezbędne do wejścia w świat gry. Jeśli zamierzasz jednak grać tą nacją, warto je sobie przyswoić, by uniknąć ewentualnych błędów, niedopowiedzeń lub niezręcznych sytuacji.}}
Montebianco, powołana na styryjskiego ambasadora na południu, córka samej Tlilxuchtli i
Styryjczyka. Jej osoba miała być przykładem i symbolem nowych czasów.
Przez 4 lata funkcjonowania osobnych organizmów państwowych udało się powstrzymać rosnącą niechęć i wygasić wojenne emocje. Obydwa kraje zmagały się ze skutkami wojny - olbrzymią liczbą powracających z północy weteranów, w większości wymagających pomocy zdrowotnej.
Tym samym oba kraje stanowiły dla siebie uzupełnienie - północ stanowiła zaplecze żywnościowe, południe stopniowo stawało się potentatem przemysłu.
=== Nowa era Imperium ===
==== Nowa era Minerału ====
''Atexatli'', czyli błękitny kamień o wyjątkowych cechach, od dawna był skarbem ziem Qasyranu, jednak po wyprawie do Agade i odkryciach stamtąd przywiezionych, jego znaczenie wzrosło do stopnia, w którym miał szansę stać się podstawą ekonomii obu państw Zapołudnia.
Cały świat rozpoczął bowiem masową budowę rdzeni minerałowych, generujących energię magiczną. Umożliwiał to wynalazek kolchidyry, czyli tworzywa w pełni ekranującego promieniowanie Atexatli, dotychczas zabójcze dla ludzi z Północy.
Z jednej strony kolchidyra redukowała wojenną przewagę Zapołudnia, którą dawało Atexatli i wykonywane z niego bomby, z drugiej - otwierała nową drogę budowania przewagi ekonomicznej.
W latach 945 - 950 nastąpił skokowy wzrost wydobycia atexatli, przekraczając wartość 1000 ton rocznie (wartość dla obydwu państw Zapołudnia), przy czym jeden gram osiągnął na rynku wartość ok. 1 tys. bezantów.
==== Nowa Magia w Qasyran ====
Technologia rdzeni minerałowych w Qasyran nie nastręczała żadnych problemów (nie wymagały tam specjalnego ekranowania) i poniekąd zawsze były one wykorzystywane w charakterze super wydajnych baterii magicznych. Nowa Magia, czyli stabilne trwałe zaklęcia oraz machiny sterujące przepływem geosiatki (eaformatory) były jednak istotną nowością.
Obydwa państwa ludu Qasyran zmagały się z wieloma problemami. Szczególnie na północy istniał problem z wydajnością pól (południe rozwiązywało to za pomocą goblińskich nawozów alchemicznych), w związku z tym, najnowsze wynalazki zostały na Zapołudniu przyjęte z dużym zainteresowaniem.
W 947 roku w dawnym sarkofagu w Sowiogórzu (tam, gdzie przechowywano niegdyś wiedzę ludu Qa) zamontowany został eaformator, skierowany szczególnie na wschodnią część Darnair, które w zamierzeniach miało stać się żyznym zapleczem kraju.
Na terenie Unii Plemion trwały rozmowy o montażu eaformatora w Górach Diablich, ale ostatecznie zdecydowano o budowie większej liczby rdzeni minerałowych. Na terenie całego Qasyran wybudowano ich ponad 10 (m. in. w Mazatl, Atoyaatl, Omio i w samym Qasyran), zasilając z ich pomocą szeroko zakrojone prace budowlane, wodociągi, kanalizację i ogrzewanie obszarów.
==== Powstanie niewolnicze ====
Wzrost wydobycia atexatli w Imperium Qasyran wiązał się ze wzrostem wyzysku tysięcy niewolników, w olbrzymim procencie ludzi uprowadzonych z Północy w okresie Wojen o Północ, jeńców i więźniów.
Na terenie Unii Plemion problem ten przybrał inne oblicze - pracujący w kopalniach mieli tam status wolnych ludzi, ale byli w pełni zależni od właścicieli kopalń i kamieniołomów, co czyniło ich de facto niewolnikami, tym bardziej, że także, w swojej większości, wywodzili się od sprowadzonych z Północy niewolników.
Największe ośrodki górnicze Zapołudnia mieściły się na terenie gór Dragevig, Sowiogórza (Imperium) i gór Diablich (Unia). Na obu tych obszarach w tym samym niemal czasie, czyli wiosną 947 roku wybuchło powstanie niewolnicze. Za jego przywódcę uznawano tajemniczą, właściwie legendarną postać, nazywaną Khor’M. Miał to być ulundo khor’gona (kamienny), pojmany w niewolę w czasie wojny o Północ, który zbiegł i w lasach Sowiogórza zorganizował siatkę przerzutową, pomagającą zbiegłym niewolnikom w ucieczce poza granice Qasyran, do Styrii, Larionu lub Leth Caer. Z czasem siatka ta miała objąć cały obszar Zapołudnia, a Khor’M był obwiniany za liczne zabójstwa latyfundystów i urzędników qasyrańskich oraz akty terroru wobec posiadaczy niewolników.
Powstanie w przeciągu miesiąca zgromadziło ponad 10 tysięcy zbiegłych niewolników, z których mniej niż połowa stanowiła siłę bojową. Początkowo celem powstańców było zebranie możliwie wielu zbiegów i ewakuacja do najbliższej Sowiogórzu granicy laryjskiej. Plan ten jednak uniemożliwiła błyskawiczna reakcja armii miasta Tecuani wraz z przysłanymi z Qatzeran posiłkami. Qa nie dopuścili do połączenia się obydwu ognisk buntu, powstańcy zostali rozbici w bitwach pod Oateni (Sowiogórze) i u źródeł Yro. Powstańcy, którym udało się ujść z rąk sił qasyrańskich, skierowali się przez góry Dragevig w kierunku równiny Asolellat i granicy styryjskiej.
==== Reperkusje międzynarodowe ====
Ponieważ powstanie wybuchło równocześnie z rewoltą Theonasa w Ofirze, za tę podejrzaną synchronizację obwiniano działanie styryjskiej SSW. Qasyran i Ofir na kongresie Wolnych Narodów oficjalnie oskarżyły Styrię o próby ingerencji w wewnętrzne sprawy innych krajów, nie przedstawiono jednak żadnych dowodów.
Styria odpowiedziała oficjalnym oświadczeniem, w którym poparła dyplomatycznie wszelkie działania niesłusznie uwięzionych dla odzyskania wolności, jednak zaprzeczyła, jakoby miała inspirować i sponsorować powstania.
Sprawy reakcji styryjskiej Frontiery, której oddziały przekraczały granicę, aby ewakuować do Styrii możliwie wielu powstańców, zakończyły się oficjalnym i formalnym ukaraniem dowódców, tym niemniej powszechnie było wiadome, że oficjalnie rozdawano reprymendy, a nieoficjalnie - odznaczenia dla tych, którzy pomogli powstańcom.
==== Ku ponownemu zjednoczeniu ====
Powstania niewolnicze paradoksalnie spowodowały zacieśnienie kontaktów i - w obliczu wspólnych problemów - poszukiwanie wspólnych rozwiązań w obydwu krajach Qasyran. W 947 roku w Tecuixin nad Yro odbyło się spotkanie Oepetla Cuitli oraz Tlilxuchtli, czyli przywódców obydwu państw. Po wielotygodniowych rozmowach, zdecydowano o zawarciu wstępnej unii polityczno-gospodarczej, mającej - w dalszej perspektywie - doprowadzić do ponownego zjednoczenie ludu Qasyran. W trakcie rozmów Oepetla oficjalnie oświadczył, że ustępuje z rywalizacji o koronę połączonych plemion.
Okazją do ogłoszenia unii stała się wielka uroczystość, która odbyła się w mieście Qasyran z okazji powrotu korpusu Iltepe Moe - ostatniej armii Qa wracającej z walk na północy, obrońców Visnohory. Tanatlatoni Iltepe przywiozła ze sobą także prochy generała Seitiriego, poległego w wojnie o Północ. Jego pogrzeb stał się pretekstem do wielkiej, wspólnej manifestacji jedności ludu Neyestecae. Uroczystości skupiały się także na tym, że teraz właśnie, wraz z powrotem ostatnich dzieci Zapołudnia do domu, dla Qa zakończyła się ich wielka wojna.
Poruszającym i symbolicznym momentem była koronacja najwyższego ''cozcatlaton’a'' (imperatora) - potwierdzając swoje słowa, wygłoszone na spotkaniu nad Yro, Oepetla Cuitli, bohater wojny o Północ, odebrał z rąk Iltepe Moe diadem Neyesecae, przechowywany przez Seitiriego na Visnohorze. Zwycięzca spod Akwirgranu na oczach tłumów oddał pokłon Tlilxuchtli, koronując ją cozcatloani - cesarzową Zjednoczonych Plemion Qasyran.
W tym samym roku, obydwoje przywódców, na Kongresie Wolnych Narodów, ogłosiło, że od tej pory lud Qasyran znów mówi jednym głosem, a jego wyrazicielem jest ''cozcatloani'' Tlilxuchtli.
=== Kryzys geomantyczny ===
W 950 r. tsunami geomantyczne rozsadziło część rdzeni minerałowych w Imperium, powodując zniszczenia i spore straty. Mieszkańcy Qasyran, z natury odporni na promieniowanie minerałowe, nie ucierpieli jednak ani w połowie tak, jak mieszkańcy Północy.
W związku z kryzysem geomantycznym na jesiennej sesji Kongresu Narodów cesarzowa Tlilchuxtli zaproponowała pomoc ludu Qa w usuwaniu skutków skażenia minerałowego wszędzie tam, gdzie wybuchły minerałowe rdzenie. W Qasyran dorastało właśnie nowe pokolenie, urodzone pod koniec wojny, wychowane w czasach pokoju, nierozumiejące i nieakceptujące brzemienia, jakie złożyli na nie rodzice. Chcieli normalnych relacji ze światem, także światem Północy, nie rozumiejąc problemu, jakim było źródło zamożności ich kraju. Problem ten miał rozwinąć się dopiero w przyszłości.
== Sytuacja Obecna ==
Pomoc Quasyrańczykow w usuwaniu skutków wybuchu rdzeni minerałowych została przyjęta w niewielu miejscach. Młode pokolenie miało problem by to przyjąć, jednak zanim zdążyło zachwiać to państwem doszło do innej tragedii.
Wiosną 957 roku zmarł Oepetl Cuitla - Czarny Wilk - nie wyznaczając swojego duchowego spadkobiercy chociaż wielu dopatrywało się w jego przysposobionym synu podobnej zapalczywości co u ojca za młodu. Same ceremonie pogrzebowe przeprowadziła Cesarzowa Tlilxuchtli, odbywały się one dokładnie w tym samym miejscu, w którym wcześniej otrzymała ona z rąk Czarnego Wilka symbol władzy jakim był diadem Neyescecae.
Śmierć Oepetl Cuitla otworzyła drzwi dla dyskusji o ciągłości władzy w zjednoczonym Quasyran. Cesarzowa, chociaż bez trudu czuwała przy ciele bohatera i prowadziła całość ceremonii, nie należała już do najmłodszych.
Wśród quasyrańskiej młodzieży, która pragnęła zacieśniania kontaktów z resztą świata mówiło się, że korona powinna być dziedziczna i trafić w ręce jedynej córki Czarnej Orchideii - wyniku zmieszania krwii ze styryjczykami, Estell. Starsze pokolenie jednak patrzyło na ten pomysł jak na szalone majaki chorego i zaczęło szukać innego kandydata do przejęcia władzy. Sama Tlilxuchtli wstrzymała się od wypowiadania w tej kwestii.
== Państwo i społeczeństwo ==