Został znany jako Straszliwy Szakal, Pan Pustki, lub po prostu Szakal. Lecz nie zawsze nosił takie miano. Ongiś ludzie składali mu cześć, wyznawali jako Swarta, jednego z dwóch synów Bogini Równowagi, Pana Nocy. Lecz to było dawno, a on porzucił to imię na rzecz większej mocy i władzy. Zdobył władzę nad legionami Eskhara i tysiącami śmiertelnych wyznawców, pozostając w ukryciu. Planował, knuł i pociągał za sznurki. Jak daleko sięgały wpływy kogoś, kto miał tysiąclecia na przygotowywanie swoich działań? Ile znanych od dawna zaklęć i rytuałów miała ukryte drugie dno, tak jak Ikni, którą skorumpował i zatruł swoją wolą? Komu można było ufać, a kto był częścią sieci wpływów Upadłego Boga? Niepojęte pozostały odpowiedzi na te pytania, a groza ich znaczenia paraliżowała umysły władców, zaś cień potęgi samego Szakala odzierała z rozumu magów i szamanów, którym dane go było zobaczyć. Tym niemniej, dzieci Ei stanęły do walki.

Gdy w 937 roku w Liryzji Swart objawił się po raz pierwszy, zawiązało się przeciwko niemu przymierze, nazwane Trzech Przeciwko Szakalowi. Trzech – jak trzech demonicznych generałów upadłego boga, którzy mieli poprzedzać jego przyjście. Owych trzech – zwierzchnik Kościoła Pięciu, Baldwin dar Kerran, Hobbit Izaak Goldblum i wysoki oficer wywiadu Styrii, Kethren (później zastąpił go przywódca Talsoi, Meril) – zjednoczyli wokół siebie licznych magów, kapłanów i wojowników, a przede wszystkim siły polityczne i przywódców państw. Przez następne kilka lat trwała wielka praca i wielkie poszukiwanie odpowiedzi. Odkryto i wydobyto z mroku wiedzę o Ikni, wiedzę o Roju i Pożeraczce Światów, o siatce geomantycznej Ei i wiele innych tajemnic świata. Dzięki temu, dwa lata później, możliwe było podjęcie wielkiego wysiłku – wypchnięcia Szakala do Pustki i odgrodzenia go od Ei, by nie mógł tu powrócić. Wszystkie wysiłki byłyby jednak zbyt wątłe, gdyby nie szczególna pomoc jaką Dzieci Ei otrzymały… od losu? Wiedza o istocie świata, o magii kreacji, została okazana i objawiona w najpotrzebniejszym momencie. Tylko dzięki niej możliwe było prawdziwe wprowadzenie zmian w ciele Ei, bowiem żadna dostępna śmiertelnikom magia nie umie tworzyć niczego trwałego.

W pogranicznej Silarezie objawiło się ostatecznie największe dzieło Szakala - jego Naczynie. Istniał wielki i tajny niegdyś projekt wyznawców Swarta, który trwał przez wiele pokoleń. Dawne świątynie i eremy Swarta selekcjonowały dzieci wysokich rodów, oddawane im na wychowanie, czasem posuwając się także do porywania czy podmieniania potomków. W tajemnych rytuałach kojarzono w pary osoby o odpowiednich zdolnościach magicznych - poszukiwano ludzi o cechach umysłu, pozwalających przepuścić przez niego największe ilości many. Ta swoista hodowla została wykryta dopiero w 938 roku, gdy ówczesna Inkwizycja wpadła na trop kolejnej ofiary tych manipulacji. Nie zdołano jednak zapobiec kolejnemu rytuałowi i narodzinom kolejnego dziecka - tym razem matką dziecka była eskhara, ojcem zaś jeden z wergundzkich możnowładców.

Dziecko - ostateczny efekt wielkiej intrygi, zyskało wielką moc. I niemal natychmiast po narodzinach zniknęło z oczu inkwizycyjnych śledczych.

Ostateczny cios zadał Larion. Twierdza Telfamba, dysponująca potężną magią. To była skała, rozpędzona do wielkiej prędkości. Inspiracją dla tego pomysłu były wydarzenia sprzed lat, gdy Telfamba zalała deszczem meteorytów pozycje armii Qasyran. Tym tazem trzeba było trafić tylko jednego człowieka - boga, eskhara, Szakala, władcę Pustki, wcielonego w swojej pysze w śmiertelne ciało.

Meteoryt zakończył istnienie upadłego bóstwa tym razem na zawsze, definitywnie i nieodwołalnie.

[[Kategoria:Wątki świata gry]]