Eskhara, Szakal

Co dzieje się z duszami ze słanymi na potępienie? Gdzie znajdują się błędy Stwórcy i ci, którzy zwrócili się przeciw niemu? Zostają zesłani w Pustkę. W miejsce po za ramami kreacji, gdzie kończy się świat i nie ma nic, gdzie pozostają tylko odbicia realnej egzystencji, puste i mdłe, wiecznie nie satysfakcjonujące, wiecznie nieprawdziwe.

Biada tym strąconym w ową otchłań, bowiem ich losem jest wieczna nienawiść i głód, głód świata który utracili, głód który można nasycić jedynie żerując na żywych.

Starożytne elfy i ludzie nazwali ich Eskhara.

Słowo które dziś jest tak samo nieznane jak istoty je noszące. Owe wyrzutki kreacji zgrzeszyły w taki czy inny sposób przeciw Deucesowi, naruszając prawa świata. Czego chcą? Do czego dążą? Któż może wiedzieć? Jednak jest jedna znana nam wola, jedna istota, której się boją, jeden byt który powoli i nieubłaganie pcha je w stronę własnego celu, własnej ambicji.

Czego można dokonać mając do dyspozycji wieczność? Jakie plany ułożyć? Jakich ambicji nabrać? On zapragnął zająć miejsce Stwórcy.

Dziś znany jest jako Straszliwy Szakal, Pan Pustki, lub po prostu Szakal. Lecz nie zawsze nosił takie miano. Ongiś ludzie składali mu cześć, wyznawali jako Swarta, jednego z dwóch synów Bogini Równowagi, Pana Nocy. Lecz to było dawno, a on porzucił to imię na rzecz większej mocy i władzy. Dziś włada legionami Eskhara i tysiącami śmiertelnych wyznawców, lecz pozostaje w ukryciu. Planuje, knuje i pociąga za sznurki. Jak daleko sięgają wpływy kogoś, kto miał tysiąclecia na przygotowywanie swoich działań? Ile znanych od dawna zaklęć i rytuałów ma ukryte drugie dno, tak jak Ikni, którą skorumpował i zatruł swoją wolą? Komu można ufać, a kto jest częścią sieci wpływów Upadłego Boga? Niepojęte pozostały odpowiedzi na te pytania, a groza ich znaczenia paraliżowała umysły władców, zaś cień potęgi samego Szakala odzierała z rozumu magów i szamanów, którym dane było go zobaczyć. Tym niemniej dzieci Ei stanęły do walki.

Jak pokonano Swarta-Szakala

Gdy w 937 roku w Liryzji Swart objawił się po raz pierwszy, już wówczas zawiązało się przeciwko niemu przymierze, nazwane Trzech Przeciwko Szakalowi. Trzech – jak trzech demonicznych generałów upadłego boga, którzy mieli poprzedzać jego przyjście. Owych trzech – zwierzchnik Kościoła Pięciu, Baldwin dar Kerran, Hobbit Izaak Goldblum i wysoki oficer wywiadu Styrii, Kethren (później zastąpił go przywódca Talsoi, Meril) – zjednoczyli wokół siebie licznych magów, kapłanów i wojowników, a przede wszystkim siły polityczne i przywódców. Przez następne kilka lat trwała wielka praca i wielkie poszukiwanie odpowiedzi. Odkryto i wydobyto z mroku wiedzę o Ikni, wiedzę o Roju i Pożeraczce Światów, o siatce geomantycznej Ei i wiele innych tajemnic świata. Dzięki temu dwa lata później możliwe było podjęcie wielkiego wysiłku – wypchnięcia Szakala i odgrodzenia go od Ei, by nie mógł tu powrócić. Wszystkie wysiłki byłyby jednak zbyt wątłe, gdyby nie szczególna pomoc, jaką Dzieci Ei otrzymały… od losu? Wiedza o istocie świata, o magii kreacji, została okazana i objawiona w najpotrzebniejszym momencie. Tylko dzięki niej możliwe było prawdziwie wprowadzenie zmian w ciele Ei, żadna magia bowiem nie umie tworzyć niczego trwałego.

W jesienną noc w Bibraktborgu dokonano rytuału, który odgrodził Szakala-Swarta od Ei. Tam też pokonano trzech jego generałów – Echiron, demon światła, został unicestwiony przez Faltorna z rodu Andhakara, Lyria, pani szaleństwa, została odesłana w Pustkę. Zaś Dagmara, władczyni ciemności, została pokonana przez wojowników Czarnej Tercji.

Zagrożenie zostało odsunięte. Ani jednak Swart nie został zniszczony, ani też liczni jego słudzy, eskhara, które pozostały w obrębie Ei.

Źródło: „http://silberberg.pl/index.php?title=Eskhara,_Szakal&oldid=908”