m
brak opisu edycji
{{TabelaWątkowa|poczatek=2021|status=otwartyzamknięty|powiazania= [[Wojny o Północ]]}}
== Geneza, czyli w czym właściwie jest problem ==
Kilka dziesięcioleci qasyrańskiej okupacji na północy co prawda, w oczywisty sposób, spowodowało zjednoczenie podbitych krajów, jednak, rychło po wyzwoleniu, okazało się, że dawne animozje i zastarzałe niechęci wcale nie zostały zapomniane.
Niespodziewaną nadzieję dla wergundzkich oddziałów przyniosła jednak informacja o nowym odkryciu z Agade.
Kolchidyra - bo o niej mowa - to tworzywo, które miało całkowicie osłaniać przed promieniowaniem minerałowym. Instrukcję wytwarzania kolchidyry wraz z planami wysokotemperaturowych pieców do jej wytwarzania dostarczyli pod Visnohorę sojusznicy - krasnoludy i styryjskie SSW. Dowodząca północną flanką oblężenia magnifer Sirila dar Ittigen zdecydowała o wytworzeniu kilkudziesięciu pierwszych pancerzy osłonowych z kolchidyry, planując decydujące uderzenie na chronionych minerałem Qa. Możliwość wyposażenia całej armii w takie osłony bez wątpienia dawałoby Wergundii szansę, a nawet pewność, zdobycia Visnohory przed zimą, bowiem jej obrońcy także byli już zmęczeni dwuletnim oblężeniem.
== Odzyskanie Visnohory ==
Szturm na fortecę okazał się jednak być niepotrzebny.
W Dormenos został bowiem zawarty układ pomiędzy reprezentacją separatystów wergundzkich, a Qasyran, w którym ci ostatni deklarowali ustąpienie i poddanie fortecy Visnohora, pod warunkiem, że oddziały Iltepe będą mogły odejść z przełęczy na stronę teralską w pokoju.
Realizacja tego układu okazała się nie tak znowu łatwa.
Układ pomijał zupełnie wojska książęce, których reprezentant z niejasnych przyczyn nie dotarł do Dormenos (kilkuosobowe poselstwo zaginęło w drodze przez góry).
Ostatecznie obie strony wergundzkie doszły do kruchego porozumienia, które prysnęło równie szybko, jak zostało zawarte.
Dowodząca wojskami Qa Iltepe Moe złożyła akt kapitulacji na ręce przedstawicieli obydwu stron, po czym jej oddziały, z bronią i sztandarami, wycofały się w kierunku Terali i dalej do Tryntu. Szybko okazało się, że strona separatystów przejęła visnohorskie zapasy minerału, doszło także do starć, gdy oddziały dakońskie próbowały pierwsze zająć visnohorski donjon.
Zaplanowane rozmowy pokojowe między zwaśnionymi stronami wojny domowej zostały zerwane, zanim się rozpoczęły.
Ostatecznie fortecę przejęły oddziały IV tymenu, był to jednak wyjątkowo desperacki krok. Wypuszczone z oblężenia oddziały qasyrańskie w przeciągu tygodnia unicestwiły całkowicie funkcjonujące wzdłuż Wedry wergundzkie linie zaopatrzenia, w efekcie czego tymen magnifer Ittigen, odcięty wojskami separatystów od reszty swoich sił, sam znalazł się w okrążeniu, w obliczu śmierci głodowej tracąc więcej ludzi, niż w czasie dwuletnich walk o przełęcz.
Po krwawej bitwie pod sanktuarium Viran (15-16 marca 945 r.) wojska książęce dotarły do Visnohory, zastając tam mogiłę samej magnifer Ittigen i kilku tysięcy jej ludzi, którzy zmarli w przeciągu 5 miesięcy blokady fortecy. Liczebność IV tymenu spadła z 30 tysięcy do 17 tysięcy żołnierzy.
Straszny los żołnierzy IV tymenu na Visnohorze stał się symbolem i punktem zwrotnym całej wojny.
Decyzja, by zablokować i zagłodzić książęcą załogę na Visnohorze, była powszechnie potępiana i spowodowała tak odpływ ochotników z szeregów separatystów, jak i determinację i zawziętość po stronie książęcej. Zawołanie “Visnohora!” jako okrzyk bojowy książęcych tymenów stało się wyrazem wściekłości i żądzy zemsty za los magnifer Ittigen, bohaterki wojennej.
[[Kategoria:Wątki świata gry]]