Orkowie od stuleci byli ludem pozostającym na uboczu. Żyjąc w niedostępnych górach , stronili od kontaktu z innymi rasami, nie mieszali się w ich sprawy. Przynajmniej na ogół. Orkowie to potężni wojownicy żyjący pogonią w pogoni za sławą i honorem, zatem od czasu do czasu pojawia się wódz, którego ambicja pcha orków na równiny w poszukiwaniu godnego przeciwnika.

Tak stało się nieco ponad sto lat temu kiedy Elmeryk z [[Wergundia|Wergundii]] sprzymierzył się z Orkami przeciw [[Trynt|Tryntowi]], tak stało się teraz kiedy Tergor dar Toller, Wielki Mistrz [[Zakon Mieczowy|Zakonu Kawalerów Mieczowych Modwita]] sprzymierzył się z Orkami przeciw [[Qa]]. I być może historia powtórzyłaby się w całości gdyby nie manipulujące podszepty pewnej złowrogiej istoty.

Zawierając przymierze Tergor zawarł układ z Wodzem Orfrede Turulem, ten bowiem ten nienawidził [[Qa]] i odrzucał ich bogów, czcząc istoty, które nazywał „Starymi Bogami”. Niestety, pod mianem tym nie kryli się dawni Bogowie Północy, a istoty znacznie bardziej przebiegłe i podłe.

Pomiot Pomioty Pustki wiedziony wiedzione przez Szakala.

Nie jest pewne czy dar Toller zdawał sobie z tego sprawę zawierając sojusz, lecz wkrótce potem orkowie Turula , wspierani przez Wergundię , niemal całkowicie opanowali pozostałe plemiona zmuszając je do przyjęcia swej wiary, lub wybijając. Wszystko to zaś wydarzyło się po cichu, z dala od oczu Północy i wkrótce, niepostrzeżenie, Swart-Szakal dysponował zastępami dzikich wojowników na swoje usługi, gotowych podbijać i terroryzować dowolne wskazane ziemie.

Rok później Wielki Mistrz naprawił jednak swój wcześniejszy błąd. W rytualnym pojedynku pokonał wodza Turula, choć stracił przy tym jednak swoją prawą dłoń. Zwycięstwo dało mu władzę nad większością lojalnych zwyczajowy zwyczajowi orków, dzięki czemu mógł sprowadzić w góry paladynów Modwita i rozprzestrzenić tam wkrótce kult tego boga. Część orków jednak, wierna Swartowi-Szakalowi, wraz z Turulem udała się na wygnanie - do swoich pobratymców z plemienia Gruat w górach Silber. Gruat od dawna oddawali cześć Szakalowi i skupiali wokół siebie licznych jego wyznawców.

Wkrótce , dowodzeni przez dar Tollera , orkowie stali się poważną siłą, która pozostawała w dyspozycji Wergundii, był . Był to jednak niestabilny i wymagający sojusznik. Idąc na rękę panującym w plemieniu nastrojom , dar Toller pozwolił na rajd w kierunku bogatych dolin Ofiru - zrealizował tym jednocześnie kilka celów, : wspomógł powstanie niewolników, umożliwiając dużej części powstańców ucieczkę w góry, oraz utwierdził swoją pozycję jako wodza usatysfakcjonowanych zdobyczami wojowników. Z przyczyn oczywistych , konieczne było drastyczne odcięcie się od tej akcji, . Federacja na forum międzynarodowym ogłosiła, że nie ma nic wspólnego z tym rajdem, a dar Toller nie pełni w strukturach wergundzkich żadnej funkcji. Sam Tergor ustąpił z funkcji wielkiego mistrza Wielkiego Mistrza Zakonu Mieczowego, nie chcąc obciążać go konsekwencjami swoich decyzji.

Gdy rozpoczął się konflikt o Visnohorę, orkowie stali się dla Wergundii niezwykle użyteczni. Ich , wyprzedzający nadejście armii wergundzkiej, atak na całe przedgórze Maegros zdezorganizował obronę południowego Tryntu i rozbroił armię Derwana Jastrzębca. Choć atak ten atak wiązał się z licznymi ofiarami wśród ludności cywilnej, pozwolił Wergundii na uniknięcie bezpośredniej wojny z obydwoma tymi krajami. Jednocześnie orkowie zadowoleni wrócili do swoich górskich siedzib, a sojusz został umocniony.