75
edycji
Zmiany
brak opisu edycji
Nieustannie pojawiały się informacje o nowych formach i wersjach eskhara - dziełami Swarta-Szakala okazały się wampiry, odkryto istnienie istot nazywanych Aposafami oraz setki innych, pomniejszych demonów, wrośniętych i zakorzenionych na Ei ku jej krzywdzie.
=== Kataklizm ===
Pod osłoną magicznej bariery na Ei trwała wieloletnia walka z przyczajonymi sługami Szakala. Walka ta była zwycięska raz dla jednej, raz dla drugiej strony, choć wydawało się, że siły Pustki są w odwrocie. Nad potężnymi państwami Pethabanu zawisła groźba podboju przez Kaganat Samnijski, zaś mroczna Piramida na Felnorze została odzyskana przez inkwizytorów dla nowego władcy Felnoru, Nefreka.
Nieliczne zwiastuny nadciągającego kataklizmu zinterpretowano zupełnie nieprawidłowo. Potężna bariera energetyczna, która miała chronić Eę przed wpływem Pustki, unieruchomiła gigantyczne ilości energii, energii, która nie krążyła już w żyłach geomantycznych. Świat odczuwał niedobór many, rozchwiane żywioły powodowały katastrofy, powodzie, huragany, trzęsienia ziemi, a w ślad za tym szedł nieurodzaj i głód. Za przyczynę jednak uznano nie Barierę, a Nową Magię, która właśnie szturmem zdobyła sobie miejsce w cywilizacji Północy. Gdy badacze doszli do prawdziwej przyczyny, było niemalże za późno. Osłabiona brakiem many Ea umierała i dosłownie dni dzieliły od momentu, kiedy proces stałby się nieodwracalny. Po tym nawet wpompowanie many w geosiatkę Ei nie przywróciłoby już normalnego jej funkcjonowania.
Tymczasem Szakal był w pełni tego świadom i w pełni gotów.
W pogranicznej Silarezie objawiło się ostatecznie największe dzieło Szakala - jego Naczynie. Istniał wielki i tajny niegdyś projekt wyznawców Swarta, który trwał przez wiele pokoleń. Dawne świątynie i eremy Swarta selekcjonowały dzieci wysokich rodów, oddawane im na wychowanie, czasem posuwając się także do porywania czy podmieniania potomków. W tajemnych rytuałach kojarzono w pary osoby o odpowiednich zdolnościach magicznych - poszukiwano ludzi o cechach umysłu, pozwalających przepuścić przez niego największe ilości many. Ta swoista hodowla została wykryta dopiero w 938 roku, gdy ówczesna Inkwizycja wpadła na trop kolejnej ofiary tych manipulacji. Nie zdołano jednak zapobiec kolejnemu rytuałowi i narodzinom kolejnego dziecka - tym razem matką dziecka była eskhara, ojcem zaś jeden z wergundzkich możnowładców.
Dziecko - ostateczny efekt wielkiej intrygi, zyskało wielką moc. I niemal natychmiast po narodzinach zniknęło z oczu inkwizycyjnych śledczych.
Moc owego dziedzictwa ujawniła się dopiero, gdy dziecko weszło w wiek nastoletni. Już mając lat kilkanaście młodzieniec posiadał genialny umysł, a posiadając także odpowiednie nazwisko i koneksje, z łatwością zyskał przywództwo wśród wergundzkich możnowładców.
Gdyby książę Einhard nie stłumił prowadzonej przez niego rebelii, bardzo możliwe, że to właśnie dziecię Szakala zajęłoby niegdyś tron Wergundii - do tego zmierzała owa intryga. Jednak w czasach, gdy ją obmyślano, mierzono znacznie niżej, zaś ostatecznie Swart nie chciał władać Wergundią - chciał całego świata.
Czekał na moment, gdy osłabienie Ei spowoduje zawalenie się całego systemu, upadek Bariery w akompaniamencie apokaliptycznej katastrofy. Idealne warunki, by przeprowadzić swój plan - “stworzyć” Eę od nowa na swój obraz. Naczynie było gotowe - człowiek, w którego Szakal mógłby się wcielić, a dzięki jego cechom także używać w pełni swojej potęgi. I Naczynie owo, czyli Leofric dar Marenthal, przebywało właśnie w rejonie Silarezy… ściągając tam swoją obecnością uwagę całej Pustki.
Ktoś jednak w porę uczynił wariacki, ale konieczny krok. Bariera chroniąca Eę została naruszona i pękła, fala uwolnionej energii uderzyła w Eę, powodując kryzys geomantyczny, brzemienny w katastrofalne skutki. Zaś Szakal zmuszony został do ataku tu i teraz, w miejscu, gdzie wówczas przebywało Naczynie - w Silarezie.
Najwyraźniej boska istota, nawykła do starannego rozgrywania intryg przez całe tysiąclecia, nie radziła sobie dobrze pod wpływem wymuszonych okoliczności. Wszystkie demoniczne istoty w okolicy natychmiast rzuciły się, by służyć nachodzącemu panu, armia sług i opętańców rosła błyskawicznie w siłę.
By opóźnić uderzenie, uwięziono Leofrica w pułapce. Oczywiście żadne więzienie ostatecznie nie utrzymałoby go w swoich murach, jednak udało się to wystarczająco długo, by opóźnić marsz upiornej armii. By wiadomość dotarła do Telfamby. By obrońcy, będący jednocześnie przynętą na wściekłego i zirytowanego swoim uwięzieniem Leofrica, zdążyli zabarykadować się w forcie Altarocca.
Nie byli sami. Na wezwanie przybyły Dzieci Śpiącej - istoty nazywane przez ludzi “koszmarami”, eteryczne potwory, żywiące się energią Pustki. Ostatecznie to one zatrzymały Szakala w miejscu, by udał się cały podstęp. Wszystkie zostaly unicestwione wraz z nim…
Ostateczny cios zadał Larion. Twierdza Telfamba, dysponująca potężną magią. To była skała, rozpędzona do wielkiej prędkości. Inspiracją dla tego pomysłu były wydarzenia sprzed lat, gdy Telfamba zalała deszczem meteorytów pozycje armii Qasyran. Tym tazem trzeba było trafić tylko jednego człowieka - boga, eskhara, Szakala, władcę Pustki, wcielonego w swojej pysze w śmiertelne ciało.
Meteoryt zakończył istnienie upadłego bóstwa tym razem na zawsze, definitywnie i nieodwołalnie.
[[Kategoria:Wątki świata gry]]