brak opisu edycji
{{ZakładkiZakładkiTrzy|podstawarozszerzenie|Samnia|nazwaTrzeciejZakladki=informacje skrócone}}{{RamkaOstrzezenie|entery=<small><br></small>|tresc='''Ważne''' <br><br>Treści na tej stronie są zaaktualizowane do fabuły "Ciężar Przysięgi" Silberberg 2025. Jednak w ciągu najbliższych tygodni może zmienić się system prezentacji tych danych. <br> }}
{{RamkaInfo|tresc=<br>Znajdujące się tu informacje są swoistym rozszerzeniem wiedzy i nie są niezbędne do wejścia w świat gry. Jeśli zamierzasz jednak grać tą nacją, warto je sobie przyswoić, by uniknąć ewentualnych błędów, niedopowiedzeń lub niezręcznych sytuacji.}}
Samnia jednak konsekwentnie unikała zobowiązań, trzymając się swojej niezależności. Kagani czekała na dalszy rozwój sytuacji, szykując się powoli do podbudowania swojej rosnącej legendy wyprawą na Pethaban.
=== Sytuacja obecna Po wojnie o Północ ===
Wiosną 939 r. samnijska kagani odmówiła wstąpienia do Paktu Szlaku Wedry, uniemożliwiając tym samym realizację założeń paktu. Z jej inicjatywy samnijscy szamani aktywnie zaangażowali się w walkę w obronie Ei, przeciwko Wielkiemu Kłamcy, jak nazywali upadłego boga Swarta. Jeźdźcy Duchów, szamańscy wysłannicy, roznieśli w kluczowe miejsca najważniejsze informacje. Hayat, wysłanniczka Enktoi, wychowanica Emmerana, wergundzkiego doradcy kagani, uczestniczyła w rytuale w Biborgu. Dzięki temu Samnia powoli zaczęła wracać do międzynarodowej polityki.
Wiosną 940 r. wielka wyprawa wyruszyła w kierunku Pethabanu. ''Orun-basajem'', czyli namiestnikiem, na czas nieobecności władczyni została jej niedawna rywalka, Ochir Sukh'enei. Na wyprawę wyruszyli najbliżsi doradcy i dowódcy Enktoi, Baavhain i Tsagaan, a także wergundzki ambasador, Emmeran.
Kagani i część jej wojsk powróciła po trzech latach. Samnijczycy podbili jedno z pethabańskich królestw, najbardziej wysuniętą na północ Meghalayę. Enktoia ustanowiła tam swojego namiestnika, uprzednio pokonawszy rządzącego prowincją maharadżę Karhut-Atharwana. Tysiące jego zwolenników Samnijczycy wzięli w niewolę, dlatego powracająca wyprawa wiodła ze sobą tłumy jeńców, których większość wyznaczone jaghany natychmiast powiodły do Ofiru, na lokalne rynki.
Dla Samni podbój Meghalayi był wydarzeniem historycznym. Enktoia zamierzała rozszerzyć kaganat i podnieść go na wyższy poziom cywilizacyjny, traktując pethabańskie królestwo jak kotwicę, która mogla w tym dopomóc. Oprócz niewolników sprowadziła z Meghalayi naukowców, rzemieślników i artystów, wprowadzajac w Samarkandzie epokę postępu i sztuki.
Część niewolników, których nie sprzedano w Ofirze, została osiedlona na pustych obszarach stepu i zasiliła tysiącami ludzi arbany kagani, podnosząc liczebność dyspozycyjnych arbanów do 60 tysięcy ludzi.
Jednocześnie utrzymany został luźny sojusz z Wergundią, wciąż jednym z najpotężniejszych ludzi na dworze kagani pozostawał Emmeran. Enktoia potwierdziła gwarancje dla Wysokich Ziem, jednocześnie nie kryjąc się z przygotowaniami do najazdu na Teralę latem 944 r.
Po roku 944 rozwój potęgi Kaganatu nabrał znaczącego tempa.
Po zawarciu umów z Kompanią Nowej Magii w Górach Sokolich (Orchil-tyyn) zaczął działać eaformator (urządzenie magiczne, kontrolujące żyzność obszaru przy węźle geomantycznym), wspomagany przez rdzenie minerałowe. W przeciągu kilku lat zmienił on oblicze północnej Assura Makan. <br>
Pustynia zakwitła.<br>
Khanem Orchil-tyyn mianowany został Nahrin, wychowanek słynnej Selenge. Jemu powierzono nadzór nad nowymi ziemiami Assury.
Zgodnie z układami zawartymi w Agade granice Kaganatu Samnijskiego zostały przesunięte daleko na południe, aż po pustynną oazę w Wadi Gher, gdzie rozpoczęto prace nad dotarciem do węzła na słonym jeziorze Khorat.
Do Kaganatu zostało także wcielone pethabańskie miasto-państwo Meghalaya, gdzie namiestnikiem i khanem została uroczyście mianowana jedna z wodzów samnijskich, Ochir Uterysenei.
Meghalaya była niezwykle ludnym regionem i zasiliła armię Kaganatu o kolejne tysiące zbrojnych. Do Samnii sprowadzono licznych niewolników, a na wschodzie wprowadzono szkolenia janczarów, wojowników ukształtowanych od najmłodszych lat do służby w armii Kaganatu.
Wielotysięczne oddziały janczarów stały się trzonem kolejnego uderzenia, które pod wodzą Baahavina miało dotrzeć do kolejnego pethabańskiego państwa, Tipura Nadu. W 948 roku armia przekroczyła góry Nokhandan, dzielące Megalayę i Tipura Nadu.
W roku 946 przyboczny kagani Enktoi, Tsagaan, poprowadził arbany na Trynt, pustosząc ziemie Przedgórza, docierając daleko za Askaron. Było to zgodne z polityką samnijskiej neutralności - czyli utrzymania wszystkich stron światowych układów w równym strachu przed potęgą kaganów. Najazd nie wyrządził jednak żadnej szkody Wysokim Ziemiom, które oddzieliły się od Tryntu kilka lat wcześniej. Z tego powodu mówiono o tajnym układzie, jaki z kaganią zawarła księżna Aoife Borgh Du.
W 946 roku kagani przyjęła ofertę Kompanii Nowej Magii w sprawie obszaru Południowego Stepu i górnego biegu Wedry. Teren został oddany Kompanii w lenno, z którego organizacja płaciła tradycyjny, gigantyczny zresztą, trybut. W zamian, pod administracją Kompanii, możliwe stało się uruchomienie rzecznego szlaku handlowego, wiodącego z Ofiru do portu Gjovik w Tryncie i dalej.
Samnia przystąpiła do światowego układu na konferencji w Birce, jednak reprezentujący tam Samnię, Nehri, w imieniu kagani oświadczył, że nie zmienia to niczego w dotychczasowej polityce Kaganatu
Kaganat od 948 roku toczył wojnę o dominację nad kolejnym z państw Pethabanu - Tipura Nadu. Po wydarzeniach roku 950 i ostatecznym zniszczeniu Szakala, stolica Tipura Nadu skapitulowała, uznając władzę samnijskiej kagani.
W wyniku podboju Samnia rozszerzyła swoje granice niemal dwukrotnie, stając się największym i najzamożniejszym państwem znanego świata.
Kryzys geomantyczny roku 950 dotknął Samnię głównie w kontekście wielkiego projektu rekultywacji Assury. Zniszczony eaformator w Górach Sokolich opóźnił prace nad dotarciem do kolejnego węzła na środku słonego jeziora Khorat. Już rok później magimachinę odtworzono, a z podbitego Tipua Nadu sprowadzono tysiące jeńców, których rękami wznowiono budowę szlaku.
== Mentalność ==
Tatuaże schulam – jak wiadomo w Samnii tylko szamani mogą mieć tatuaże. Drugą grupę posiadającą je, są właśnie czarownicy. Jest to jasno określony wzór, pozioma linia przechodząca przez środek przegrody nosowej, następnie pod skosem ciągnąca się poprzez policzki aż do szczęki. Ten tatuaż oznacza kim są, dostają go na końcu szkolenia a zarazem ostrzega ludzi którzy ich spotkają przed ich przewrotną naturą.
===Tabun Mori Khana===
Wraz z przebudzeniem się być może najpotężniejszego szamana w historii Samnii pojawili się ludzie pokładający w nim swoją wiarę. Tak zwany „Tabun Mori Khana” to relatywnie mała, lecz wokalna i rosnąca w siłę grupa traktująca Khana jako przywódcę religijnego Ludu Stepu. Sam Tabun wciąż jest dość tajemniczą organizacją, której szczegóły działania znane są jej członkom, lecz mimo to plotki zaczęły narastać wokół ich praktyk. Mówi się, iż Tabun został założony przez ucznia samej Selenge, że grupa posiada metody bezpośredniej komunikacji z Mori Khanem, że starożytny szaman personalnie prowadzi swoich wyznawców, których realnym celem jest przejąć władzę w Samnii, nie tylko religijną, ale też tę świecką. Na razie jednak Tabun skupiony jest na powiększaniu swoich wpływów i rekrutacji nowych członków, jedynie sam Mori Khan może wiedzieć jakie są plany tego młodego kultu.
{{RamkaMail}}