Utworzono nową stronę "{{TabelaWątkowa |poczatek=2009 |status=otwarty |powiazania= Wielka Wojna, Orkowie i sojusz z Wergundią}} Elmeryk z rodu Danwiga wstąpił na tron Wergundia|..."
{{TabelaWątkowa
|poczatek=2009
|status=otwarty
|powiazania= [[Wielka Wojna]], [[Orkowie i sojusz z Wergundią]]}}
Elmeryk z rodu Danwiga wstąpił na tron [[Wergundia|Wergundii]] około 813 roku. Rychło dał się poznać jako niezwykle zdolny wódz i strateg, ale także jako charyzmatyczny przywódca polityczny. Do 830 r. zdołał zjednoczyć tak siłą, jak i dobrowolnie, wszystkie krainy doliny Sankary, tworząc [[Wergundia|Federację Wergundzką]]. Zawarł także historyczny sojusz z plemionami orków, wykazując się przy tym wielką osobistą odwagą. Epizod ten powiązał na długo losy [[Wergundia|Wergundii]] i orków, doraźnie wzmacniając siły militarne młodego mocarstwa.
== Imperium Elmeryka ==
W 833 r. rozpoczął podbój krain północy, rozpoczynając od [[Trynt|Tryntu]], który podporządkował po zwycięstwie pod Arden. Wcześniej jego oddziały wkroczyły na teren państewek teralskich, które zadeklarowały dobrowolną kapitulację. Po podbiciu [[Trynt|Tryntu]] oddziały wergundzkie wkroczyły na samnijskie stepy, zajmując teren aż do północnych granic [[Ofir|Ofiru]].
U szczytu potęgi państwo Elmeryka rozciągało się od półwyspu [[Shamaroth]] do granic elfickich i [[Ofir|Ofiru]]. Elmerykowi towarzyszyła wizja, którą opisał w pozostawionych po sobie przemówieniach i pismach, jako formę objawienia lub proroctwa. Był głęboko przekonany, że z bliżej nieokreślonego południa przybędzie zagrożenie, wielokrotnie przewyższające potęgą [[Wergundia|Wergundię]] i wszystkie sąsiednie krainy, a jedyną szansą na jego pokonanie będzie zjednoczenie całej Północy w jedną siłę.
== Klęska idei ==
Elmeryk zginął w zamachu, zabity przez własnego przyjaciela i dowódcę armii, księcia Dakonii Eudomara. Fakt ten wyszedł na jaw dopiero po wielkim powstaniu w 858 r., wraz z informacjami o tym, że zabójca nie był w pełni zmysłów.
Eudomar przejął tron imperium wergundzkiego, rychło przekształcając je w opresyjne państwo wyzysku, które nigdy nie było celem samego Elmeryka.
W 858 r. Wiec Narodów rozpoczął wielkie powstanie, które oderwało od [[Wergundia|Wergundii]] [[Trynt]], [[Samnia|Samnię]], [[Terala|Teralę]] i [[Liryzja|Liryzję]], choć dwie ostatnie pozostały w orbicie wpływów Wergundii jako protektoraty. Władzę w [[Wergundia|Wergundii]] objął syn Elmeryka, Olaf, wychowany w [[Trynt|Tryncie]] po tym, jak matka wyniosła go w noc zamachu i ukryła w rodzinie tryntyjskich jarlów.
== Dziedzictwo ==
Proroctwo Elmeryka po latach zaczęto odczytywać jako ostrzeżenie przed powstającą na południu Styrią, co zaowocowało wybuchem Wielkiej Wojny w 995 r.
Ostatecznie jednak najtrafniejszą interpretacją wydaje się być powstanie [[Qa|Imperium Zapołudnia]], które w latach 900 -915 całkowicie podbiło całą Północ, ostatecznie doprowadzając do powstania Sojuszu Północy i czasowego zjednoczenia sił przeciwko wspólnemu wrogowi. W oczach zwolenników idei Elmeryka oznacza to, że gdyby jego idea nie upadła, podbój Północy przez Zapołudnie nie byłby możliwy, w tym kontekście ma ona w każdym pokoleniu w [[Wergundia|Wergundii]] wielu zwolenników.
|poczatek=2009
|status=otwarty
|powiazania= [[Wielka Wojna]], [[Orkowie i sojusz z Wergundią]]}}
Elmeryk z rodu Danwiga wstąpił na tron [[Wergundia|Wergundii]] około 813 roku. Rychło dał się poznać jako niezwykle zdolny wódz i strateg, ale także jako charyzmatyczny przywódca polityczny. Do 830 r. zdołał zjednoczyć tak siłą, jak i dobrowolnie, wszystkie krainy doliny Sankary, tworząc [[Wergundia|Federację Wergundzką]]. Zawarł także historyczny sojusz z plemionami orków, wykazując się przy tym wielką osobistą odwagą. Epizod ten powiązał na długo losy [[Wergundia|Wergundii]] i orków, doraźnie wzmacniając siły militarne młodego mocarstwa.
== Imperium Elmeryka ==
W 833 r. rozpoczął podbój krain północy, rozpoczynając od [[Trynt|Tryntu]], który podporządkował po zwycięstwie pod Arden. Wcześniej jego oddziały wkroczyły na teren państewek teralskich, które zadeklarowały dobrowolną kapitulację. Po podbiciu [[Trynt|Tryntu]] oddziały wergundzkie wkroczyły na samnijskie stepy, zajmując teren aż do północnych granic [[Ofir|Ofiru]].
U szczytu potęgi państwo Elmeryka rozciągało się od półwyspu [[Shamaroth]] do granic elfickich i [[Ofir|Ofiru]]. Elmerykowi towarzyszyła wizja, którą opisał w pozostawionych po sobie przemówieniach i pismach, jako formę objawienia lub proroctwa. Był głęboko przekonany, że z bliżej nieokreślonego południa przybędzie zagrożenie, wielokrotnie przewyższające potęgą [[Wergundia|Wergundię]] i wszystkie sąsiednie krainy, a jedyną szansą na jego pokonanie będzie zjednoczenie całej Północy w jedną siłę.
== Klęska idei ==
Elmeryk zginął w zamachu, zabity przez własnego przyjaciela i dowódcę armii, księcia Dakonii Eudomara. Fakt ten wyszedł na jaw dopiero po wielkim powstaniu w 858 r., wraz z informacjami o tym, że zabójca nie był w pełni zmysłów.
Eudomar przejął tron imperium wergundzkiego, rychło przekształcając je w opresyjne państwo wyzysku, które nigdy nie było celem samego Elmeryka.
W 858 r. Wiec Narodów rozpoczął wielkie powstanie, które oderwało od [[Wergundia|Wergundii]] [[Trynt]], [[Samnia|Samnię]], [[Terala|Teralę]] i [[Liryzja|Liryzję]], choć dwie ostatnie pozostały w orbicie wpływów Wergundii jako protektoraty. Władzę w [[Wergundia|Wergundii]] objął syn Elmeryka, Olaf, wychowany w [[Trynt|Tryncie]] po tym, jak matka wyniosła go w noc zamachu i ukryła w rodzinie tryntyjskich jarlów.
== Dziedzictwo ==
Proroctwo Elmeryka po latach zaczęto odczytywać jako ostrzeżenie przed powstającą na południu Styrią, co zaowocowało wybuchem Wielkiej Wojny w 995 r.
Ostatecznie jednak najtrafniejszą interpretacją wydaje się być powstanie [[Qa|Imperium Zapołudnia]], które w latach 900 -915 całkowicie podbiło całą Północ, ostatecznie doprowadzając do powstania Sojuszu Północy i czasowego zjednoczenia sił przeciwko wspólnemu wrogowi. W oczach zwolenników idei Elmeryka oznacza to, że gdyby jego idea nie upadła, podbój Północy przez Zapołudnie nie byłby możliwy, w tym kontekście ma ona w każdym pokoleniu w [[Wergundia|Wergundii]] wielu zwolenników.