Silberberg

Powrót do historii świata gry.

Rok 940 (wydarzenia larpów 2020)

Parszywe Pogranicze

Fabuła Wakacyjna 2020

Gorączka Kruszców

Zrujnowana po wojnie Styria rozpoczęła trudny proces odbudowy, zaś kluczowym jego elementem stała się eksploatacja bogatych w zasoby ziem Kaweli. Ta z trudem wynegocjowana ziemia była jedynym prawdziwym zagłębiem górniczym Styrii i niemal dziewiczą ziemią. Inwestorzy z całego świata spłynęli do Kaweli celem wykupywania gruntów pod przyszłą eksploatację. Zaczęła się gorączka złota, srebra i miedzi w jakie opływała Kawelia.

Kłótnia w rodzinie

Wydarzenia Wielkiego Rytuału, prawda o Ikni, jego zburzenie i odbudowa, porażka i upokorzenie w wojnie oraz śmierć t’antsan Sawry Kroczącej z Ogniem, która od setek lat władała krajem Górskich Elfów do głębi wstrząsnął ich społeczeństwem. Ów szok był dość mocny by wywołać rewoltę części rodów zamieszkujących południowe huany, najmocniej dotknięte wojną. By zapobiec wojnie domowej i rozpadowi kraju nowy t’antsan, Altaris udał się wraz ze swoimi reprezentantami na granicę Styrii i Laro by rozmawiać ze zbuntowanymi rodami, które zaczęły atakować ziemie Styrii pomne dawnych granic Larionu sprzed pojawienia się ludzi, nie zaś tych obecnych. Odkrywając inspiratora buntu, najwyższego kapłana Ikni Roimatę oraz wyznawcę Eskhara Altarisowi udało się położyć kres buntom, zaś zdradziecki kapłan został usieczon w pojedynku ręką niejakiego Kame, który zajął jego miejsce jako nowy najwyższy kapłan Ikni.

Wielka Sieć Geomantyczna

Fenomen magiczny odkryty przy okazji Wielkiego Rytuału stał się języczkiem uwagi państw i organizacji naukowych, które dostrzegając potencjał owego zjawiska rzuciły się celem przeprowadzenia badań nad nowymi formami magii. Ich odkrycia stały się bezpośrednim napędem gorączki kruszców w Kaweli, bowiem jak pokrewieństwo srebra do magii było znane od dawna, tak nowe odkrycia wskazały antymagiczne właściwości złota, oraz niespodziewane właściwości miedzi rezonującej z samą Wielką Siecią. W badaniach tych na szczyt wspięła się Merredith z Wergundzkiego Instytutu Badań Magicznych przy Akademii Magicznej w Bibraktborgu. Czarodziejce udało się opracować metodę translokacji, czy inaczej teleportacji z wykorzystaniem Wielkiej Sieci za co przyznano jej tytuł Mistrzyni Magii.

Święta Inkwizycja, Nieświęci Sojusznicy

By walczyć z zagrożeniem z Pustki Świątynia Siódemki na Nieboskłonie powołała do istnienia Świętą Inkwizycję, której celem było odnajdywanie wyznawców Eskhara i walka z nimi, lecz nowa organizacja potrzebowała broni. Zaś jedynie inny Eskhara ma moc zabicia Eskhara. Tak więc Inkwizycja weszła w rozmowy z Wampirami Wyższymi, istotami będącymi w połowie śmiertelnikami, w połowie pomiotami Pustki. Wampiry zgodziły się sprzymierzyć ze śmiertelnikami w zamian za pomoc w przetrwaniu mocy Wielkiego Rytuału, który powoli ich zabijał. Choć liczne były głosy opozycji koniec końców pakt z Dworem dar Cendre, reprezentującym stronę zainteresowanych Wampirów Wyższych został przypieczętowany.

Źródło Życia

Prócz inwestorów, badaczy i Inkwizycji do Kaweli przybyła także grupa archeologów z Uniwersytetu Messyńskiego goniących za jednym ze świętych grali ich domeny, legendą o pochodzeniu Elfów Laro. Poprzez wykopaliska, mozolną pracę nad tekstami oraz kilka rytuałów magicznych archeologom udało się znaleźć resztki owego Źródła Życia, które wkrótce stało się języczkiem uwagi, bowiem Inkwizycja pożądała go dla podpisania paktu z Wampirami Wyższymi, Styria dla Ulundo, zaś t’antsan Altaris potrzebował go z powodów personalnych. Koniec końców udało się znaleźć polubowne rozwiązanie za sprawą działań Tkaczki Ruty.

Felnor

Nowa, potężna i nieznana siła zaznaczyła swoją obecność w Kaweli, elfy ze starożytnych, zatopionych wysp Felnoru. Jeden z ich magów pojawił się na Laryjskiej twierdzy, jednak jego cele i prawdziwy rozmiar mocy starożytnego ludu pozostały nieznane.

Ale to nie jest potwór stąd...

W cieniu gorączki zasobów, pogoni za zmieniającą świat magią, polityki i badań na legendarnymi legendami do Kaweli przybyły małe, lecz jakże oddane ekspedycje Łowców Potworów bawiących się w rzetelną naukę. Mianowicie Łowcy Potworów z całego świata zaczęli zachodzić w głowę z jakiego cholernego powodu stworzenia endemiczne dla danych regionów zaczęły pojawiać się losowo po całym świecie, albo migrować ze swoich leży. W typowo chaotyczny, a często po prostu... niestandardowy sposób Owcom udało się ustalić iż potwory, jako stworzenia powstałe z magii są aktywnie reaktywne i jak się za pałętają na Węzły Wielkiej Sieci Geomantycznej to mogą zupełnym przypadkiem i ku wielkiej własnej konfuzji zostać teleportowane do losowego innego Węzła. Instynktownie świadome tego zjawiska bestie zaczęły migrować od, lub do Węzłów, różne potwory wykazywały różne zachowania. Kolejna zagadka rozwiązana dzięki Łowcom Potworów pod skrzydłami Mieczysława Co Kiedyś Mu Się Zdarzyło Zabić Wendingo (Jakimś Cudem, a Głównie To Lawiną Kamieni).

Cena Nieśmiertelności

Epilog 2020

Błogosławieństwo Ei

Posiadając dostęp do resztek mocy Źródła Życia Styryjczycy postanowili przeprowadzić rytuał celem uczynienia Ulundo częścią świata i Dzieci Ei. Gdyby rytuał się powiódł Ulundo zyskaliby zdolność naturalnego rozmnażania się i mogli zacząć odbudowywać swoje liczby po zagładzie w trakcie wojny. Jednak jak się okazało podstawa owego rytuału, Błogosławieństwo Ei nie została zdobyta przez Styryjczyków w zgodzie z Matką Naturą, a jej wykradziona. Ów fakt odbił się echem na świecie, sprowadzając wizję świata, w którym rytuał się powiódł a Ulundo zalali resztę ras, wybijając je do nogi. W odpowiedzi na owe wizje Inkwizycja wysłała swoich przedstawicieli by wydrzeć Błogosławieństwo z rąk Styrii. Jednak owego daru pożądała jeszcze jedna strona, starożytne elfy z Felnoru.

Rytuał Udaremniony

Przynajmniej na razie. W trakcie rytuału niewolnik jednego z Inkwizytorów porwał pierwsze dziecko Ulundo narodzone w trakcie magicznego obrządku. Jego grzech dzieciobójstwa udaremnił wysiłki Styrii i kupił śmiertelnym rasom czas kosztem wielkiego grzechu. Na jak długo pozostaje jednak kwestią nierozwiązana, gdyż koniec końców Styrii udało się odzyskać Błogosławieństwo uniesione z rytuału przez agentów Felnoru.

Władca Obalony

W swej pewności siebie i pysze do miejsca rytuały przybył sam władca Felnoru, Faraon Sechemset. Ta starożytna, potężna i nienawistna istota była po części śmiertelnikiem, po części zaś Eskhara, a zatem władca był nieśmiertelny w normalnych okolicznościach, jednak przeciw niemu stanęły dwie istoty zdolne go zgładzić, Komandor Czarnej Tercji, oraz jeden z Wampirów Dworu dar Cendre. W chaotycznej i piekielnej walce o jakiej nie zabrzmi żadna pieśń, a żadna kronika nie napisze, Sechemset został zgładzony, wydarte przez niego Błogosławieństwo Ei zostało odebrane. Niestety owo zwycięstwo okupiono wielką ceną. Wielu ze śmiałków zostało uwięzionych na wyspach Felnor gdy portal przez który przeszli dla odzyskania Błogosławieństwa został zamknięty.

Krew i piach

Sesja PBF 2020/21

Czas, którego zabrakło

Badania nad Ogrodem Życia w Kavelii przyniosły nadzieję na to, że możliwe jest powołanie nowego życia dla rasy, która nie była do tego zdolna. Tkanki z Pahoro, nośnik tajemniczego życiodajnego czynnika, a także drugi czynnik, nazwany “błogoslawieństwem Ei”, zostały dostarczone do rąk przywódców ulundo i jesienią 940 r. w styryjskim Kelahiran rozpoczęto rytuał Narodzin.
To, co dla ulundo zdobyli Styryjczycy, było także obiektem pożądania Felnoru. Wyspy, choć przetrwały i wynurzyły się na powierzchnię, po sześciu tysiącach lat były całkowicie jałowe pod każdym względem. Od kiedy Raeth (kopuła) objęła wyspy, nie przyszedł tam na świat żaden elf.
Ludzie Sekhemseta, arcyksięcia wyspy Amrun, wykonali uderzenie na sanktuarium ulundo, zabierając to, czego potrzebowali - błogosławieństwo Ei wraz z dzierżącym je kapłanem. Wsparli ich w tym kultyści Swarta-Szakala, szukając swojej szansy po klęsce w Laro i Kawelii.
Sytuacja stała się wysoce skomplikowana, bo nie tylko pretendujący do schedy po Echironie felnoryjski książę wysłał do Kelahiran swoją bojówkę. Uczyniła to także organizacja Sędziów Pięciu, zwana potocznie Inkwizycją. Oni również zamierzali przerwać Narodziny,przekonani o prawdziwości objawionej wizji, w której ulundo mogąc się rozmnażać zdobywają dominację nad ludźmi i wyniszczają ich. Jeden z sług inkwizytorów zamordował nowo narodzoną w rytuale istotę, wzbudzając wściekłość Styryjczyków.
Na miejscu był także oddział Larionu, prowadzony przez samego tantsana - Laryjczycy podążali śladem informacji o zwojach dusz swoich ziomków, pojmanych wieki temu przez Felnor i więzionych prawdopodobnie na Felnorze. Rychło okazało się, że stara laryjska twierdza w Kelahiran połączona jest starożytnym portalem ze swoją bliźniaczą budowlą na Felnorze. Błyskawiczna reakcja Styrii i Laro, wspomaganych przez część osób, związanych z Inkwizycją, po drugiej stronie portalu doprowadziła do znamiennych wydarzeń. Odebrano z powrotem Błogosławieństwo, zaś w czasie walk zabity został Sekhemset, po tym, jak przełamano wszystkie nekromanckie zabezpieczenia, jakimi obkładał swoją osobę.
Nie wszyscy jednak zdążyli wycofać się przez zamykający się portal…

Nowa-Stara Ziemia - Tol Felnor

Po felnoryjskiej stronie został przee wszystkim tantsan Larionu i jego ludzie, a także komandor Czarnej Tercji, magiczka z Zakonu Kreacji , dyplomata caeryjski Alfar-Ai, poseł kniazia Gocława Wilczan z Terali i kilkoro innych. Zostali pojmani przez felnoryjską armię, wezwaną na miejsce przez głośne echa nocnej bitwy na Kha Mirabi.
Jeńcy wylądowali w samym środku felnoryjskiej walki o władzę, walki pomiędzy generałem wojsk Amrunu, a arcykapłanem świątyni Swarta.
Część pojmanych została uznana za więźniów na prawach dyplomatów, część z kolei przeznaczona na ofiarę w rytuale, najbardziej niezwykła rola przypadła jednak Rucie z Zakonu Kreacji.
Niespodziewanie została uwolniona z lochu przez niewolników, najniższą kastę istot pomiatanych i upokorzonych za to, że nie zgodzili się przyjąć kultu Szakala. Amanyi, czyli wierni, jak mówili o sobie, przechowywali przepowiednię o nadejściu Ruty - i o tym, że to ona wyzwoli ich z kajdan. Magiczka poprowadziła ich, wywołując niemalże małe powstanie niewolników.
Jednocześnie ci, których przeznaczono na ofiary do śmierci na arenie, uwolnili się, ściągając na siebie uwagę połowy wyspy.

Gdy pojmani walczyli o swoją wolność, z zewnątrz podążała ku nim wyprawa ratunkowa, prowadzona przez Elidisa Caernotha, Ebenezera Dedre z Zakonu Szkarłatnej Pani, Czarnych Diabłów, Laryjczyków, łowców potworów i innych. Otworzyli oni drugi portal, wykorzystując felnoryjską magię - felnoryjskie portale były czymś zupełnie innym niż te, zakładane przez magów. Po żyłach geosiatki wędrowały duchy istot, zwanych Nawigatorami, powiązanie miejscami, gdzie złożono elementy ich ciał, niczym kotwice, do ktorych mogli się przyciągać. Felnoryjczycy wirtuozersko rozpracowali tajniki duszy istot rozumnych, jej powiązania z ciałem i wszystko, co dotyczyło natury życia, wykorzystując tę wiedzę w bezwzględny sposób.
Nawigator został pokonany i zmuszony do posłuszeństwa, a jego duch, zgodnie z obietnicą Elidisa, przed gniewem jego panów został ukryty na wyspie Elterlide. Wcześniej jednak umożliwił ekspedycji dostanie się na Felnor, na jedyną wyspę, która nie podlegała władzy Swarta - Sakkarę.
I wtedy stało się jasne, że zadziwiające sploty okoliczności miały swoją przyczynę i cel.

Sakkara była ostatnim z miejsc na Ei, które zmieniła anomalia Alta Tavar, ostatnim jej okruchem. Odizolowana pod kopułą, nie przemieniła się wraz z samą Tavar i pozostała śmiertelną pułapką dla każdej żywej istoty. Przed kilkoma tysiącleciami wyspa zmasakrowała siły Felnoru, próbujące ją podbić, nim to jednak nastało, energia Tavar była pod kontrolą, to tam tysiące lat wcześniej powstał grot włóczni, nazwanej Draig-a-Hernem, unikalny artefakt, który dał początek Styrii. Artefakt wykonany z okrucha bogini.
Portal na Sakkarę pozwolił przejść tam także samej Tavar i tak ratownicy stali się świadkami, jak bogini przywróciła światu ostatnie swoje “dzieci”, ostatnie istoty, skrzywdzone jej “szaleństwem”.
Przemieniona Sakkara obudziła się do nowego życia na oczach przybyszów. Oni sami znaleźli tam pomoc, której potrzebowali - oraz okręt, który wyruszył ku Amrun na pomoc pojmanym.

Ci w tym czasie mieli już za sobą szaleńczą walkę o swoje życie na arenie u stóp świątyni i dramatyczną ucieczkę przez podziemia. Nie wszystkim się udało, niektórzy dobrowolnie zaangażowali się w działania w głębi archipelagu. Alfar-Ai dotarł aż do serca Felnoru, Wielkiej Piramidy, jako jeden z kilku przybyszów, którzy mogli zobaczyć na własne oczy cuda Miasta na Wodzie - Memryiah. Kapłan Vellossury, Falibór, pozostał, ratując swoich towarzyszy i cały Amrun przed oszalałym z wściekłości upiornym cieniem Sekhemseta. Wyznawcy Szakala zostali dobrowolnie, znajdując wreszcie miejsce, gdzie podzielano ich wiarę w moc Pana Pustki.
Pozostali, wraz z Rutą, prowadzącą ze sobą kilkuset niewolników, przebili się przez podziemne korytarze i stanęli do ostatniej bitwy o swoją wolność.
Nie była to bitwa możliwa do wygrania, siły Felnoru były przygniatające.
A jednak wydarzyło się tam swoiste zwycięstwo - zwyciężyli walczący o swoją wolność, zdoławszy wycofać się i uciec na Sakkarę. Zwyciężyli też Felnoryjczycy, którym udało się rozpracować spisek we własnych szeregach. Tron Amrunu okazał się ważniejszy od utrzymania w niewoli jeńców, których dyplomatyczna wartość i tak znacząco zmalała. Uciekinierom udało się wrócić do domu poprzez odradzającą się Sakkarę.
Nawet Amanyi, którzy w większości przetrwali ucieczkę i bitwę, dotarli bezpiecznie na kontynent i ostatecznie zamieszkali na wyspie Zakonu, dzieląc się swoją wiedzą o Felnorze.
Ci, którzy nie uciekli, wrócili do domu poprzez zainicjowaną przez nowego władcę Amrunu akcję dyplomatyczną. Wykryta z niejaką pomocą przybyszów intryga, która ujawniła głębokie podziały wśród władców wysp, zatrzęsła polityką Felnoru. Koronę Amrunu przywdział dowódca wojskowy, Nefrek, który wykazał się bezwzględnością, ale i osobistą odwagą, honorem i zmysłem politycznym. Biorąc sobie na doradców przybyszów z kontynentu, kultystów Szakala, zainicjował on wielkie otwarcie się na świat. Już wkrótce na wyspy zaczęły przybywać okręty, wyładowane tym, czego Felnor potrzebował najbardziej - ziarnem, roślinami, żywnością. Warto było za to oddać kilku jeńców.

Wtargnięcie na Felnor stało się początkiem szerokich kontaktów z tą zadziwiającą kulturą. Felnoryjczycy dokonali czegoś wbrew naturze i bogom, czegoś niemożliwego - przetrwali. Ceną była służba Swartowi, ale wielu na kontynencie uważało to za zrozumiałe i odwracalne, i że możliwym jest dążenie do prawdziwego przywrócenia Felnoru Ei.
Były też inne konsekwencje - nie wszyscy bowiem uciekli z wysp … całkowicie. Felnoryjczycy wiedzę o duszy doprowadzili do perfekcji, podobnie jak magię, która dawała nad duszą pewną władzę. Amanyi uciekli z wysp tylko ciałem. Starożytne pieczęci, niewidzialne kajdany ściągały każdą duszę pod Wielką Piramidę, by służyła Szakalowi.
Podobne kajdany nałożono na niektórych uciekinierów.

Rok 942 (wydarzenia larpów 2021)

Sztorm

Fabuła Wakacyjna 2021

Sytuacja na ziemiach jarlów

Świat, zajęty odbudową i swoimi sprawami, nie zwracał uwagi na peryferia. Tymczasem na krawędzi świata, na fiordyjskich półwyspach, trwała lekka stagnacja. Wielcy dowódcy, liderzy, wodzowie, w większości polegli w bitwach morskich Wojny o Północ, pozostali albo nie mieli dość charyzmy, by poprowadzić ludzi, albo przygniatał ich wiek i lokalne problemy.

Na ziemie Falarskadów, na Dalurgratt, uwagę zwróciły krzyżujące się tutaj interesy. Węzeł geomantyczny kusił możliwościami, ale była też sprawa krasnoludzkiego szlaku handlowego, na którym znikały karawany, zaś jarl ewidentnie nie wiązał końca z końcem i ewidentnie niedomagał.

Opowieść o zbrodni i braku kary

Zaczęło się niewinnie. To była tylko latarenka, rozpalona na skalistym klifie… Kto mógł przypuszczać, że ktoś weźmie ją za latarnię morską? Ale morze wyrzuciło na brzeg tyle dóbr, że żal, by się marnowały…

Potem były kolejne statki, zupełnie już nieprzypadkowe latarenki, potem, już w głębi lądu, to nie były statki, a wozy karawan, zrzucane z urwisk albo zgruchotane głazami lawiny.

Była też bezsilna klątwa, rzucona w rozpaczy, w godzinie śmierci. I był artefakt, runiczna tablica, która chroniła morderców przed klątwą, przed karą i odpowiedzialnością.

Generalnie dolina kwitła i rozrastała się, zamożna i syta.
Aż coś się zmieniło. Tablica została ukruszona.
I nadeszła mgła, a z niej wyszły widma, żądające krwi i zemsty…
Dolina miała jednak dość złota, by wynająć najlepszych łowców potworów na całej Północy wraz z solidnym wsparciem zbrojnym. Miała ich czym nagrodzić - skarbami, naznaczonymi krwią, oraz stanowiskami na dworze jarla.

Co śpi pod półwyspem

Gdyby chodziło tylko o upiory we mgle… Jednak prowincjonalni zbrodniarze sięgnęli do znacznie potężniejszego zła. A może to ono sięgnęło po nich?
Tablica, która chroniła przed karą za morderstwa, miała wielką moc, której korzenie sięgały jednego z demonów, bardzo słabo poznanych, starszych niż świat, wyjątkowo potężnych. Ten trwał w letargu pod Fiordem, gdzieś u korzeni gór, syty złem i rozpaczą, jaką dzięki tablicy otrzymywał. Ile takich tablic jeszcze istniało, prócz tej jednej, która w lipcową noc została obrócona w pył?...
Ci, którzy wystąpili przeciwko aposafowi, przypłacili to życiem i tylko łasce bogów zawdzięczali, że nie dane im było jeszcze oglądać progów Walhalli. Ale istota się obudziła i zapamiętała ich głosy.

Losy zadupia a losy świata

Walka z Upiornym Żeglarzem odbiła się szerokim echem na całym Fiordzie. Dwoje młodych bohaterów, brat i siostra z rodu Falarskadów, nagle stali się nowymi bohaterami swojego ludu. Jarna otrzymała po ojcu stanowisko jarla, jej brat stanął na czele jej floty.

Choć Folkbjorn związany był blisko z wergundzkimi możnymi, nie pomogło to zanadto w zyskaniu wpływów Wergundii na półwyspach. Szerokie za to możliwości otrzymała, wergundzka wprawdzie, ale apolityczna, Kompania Nowej Magii, której przedstawiciel objął stanowisko gothiego.

Tymczasem na kontynencie rozpoczęła się kolejna awantura.

Wergundia od końca wojny dążyła do odzyskania Visnohory, miejsca, skąd wrogie wojska w każdej chwili mogły zaatakować wergindzkie włości. Skomplikowana sytuacja strategiczna wymagała, by wprowadzić jednak wojska przez Trynt do Terali Zachodniej, to groziło złamaniem traktatów, nową wojną.
By tego uniknąć, użyto sojuszników, orków, od kilku lat będących pod wpływami Zakonu Mieczowego - ci uczynili na pograniczu taki chaos, że wergundzki tymen przeszedł jak ciepły nóż przez masło.
Trynt i Terala zagrzmiały oburzeniem, póki co jednak gra toczyła się o to, kto więcej punktów nacisku zyska, kto ustawi więcej armat wokół przeciwnika.
Jako, że Wergundia zablokowała ujście Wielkiej Zatoki, by uniemożliwić qasyrańskim okrętom jakąkolwiek pomoc dla Visnohory, olbrzymiego znaczenia nagle nabrała flota fiordyjska, która mogła tę blokadę przełamać. Zaś na Fiordzie niespodziewanie najwięcej do powiedzenia mieli Jarna i Folkbjorn Falarskad.

Nowy Cel

Epilog 2021

Tajemnicza Wyspa

Po okresie pewnej stagnacji, trochę tylko spowodowanej działaniem Mgły i upiorów, poddani Falarskadów rwali się do czynu. Było lato, był jeszcze czas, by podjąć wyprawy, by dać ludziom jakiś cel i zajęcie.

Takim celem stała się Wyspa, bezimienne miejsce, o którym wiadomo było, że leży 10 dni żeglugi na południe, że w przeszłości wielu kapitanów zawijało do jej brzegów, a niektórzy wrócili stamtąd niezwykle bogaci.

Końcem sierpnia wyruszyły tam więc okręty, dowodzone przez Svalę Runadottir, wiozące na pokładach osadników i poszukiwaczy, mających ową wyspę zająć dla Falarskadów. Niebanalnym czynnikiem było także i to, że na wyspie był olbrzymi węzeł geomantyczny, bezpośrednio połączony z dwoma wielkimi portami Federacji - Birką i Talsoi. Co przez węzeł można uczynić? Od przerzucania oddziałów dywersyjnych począwszy, po paraliż wszystkiego, co opiera się o manę. A o manę w ostatnich czasach opierało się coraz więcej rzeczy, stabilna magia ze stałym dopływem energii pozwalała tworzyć trwałe cuda nowoczesnej techniki magicznej.

To było dość powodów, by Wyspa zainteresowała wszystkie strony lokalnego konfliktu - Fiord, Trynt, Wergundię, obie Terale…

Apetyty na miejscu przytępiła nieco sama wyspa, rozbijając okręty potężnym sztormem u swoich brzegów. Potem zaś większym problemem okazała się lokalna fauna, niby niezbyt agresywna, niby mało wojownicza, ale skutecznie za to rozmnażająca się… pasożytując w ciałach przeciwników, których udało się zainfekować.

Koniec końców plany osadnicze na razie wstrzymano, złota, którego rzeczywiście na wyspie było pod dostatkiem, wywieźć się nie udało. Za to zostały podjęte decyzje. Wergundia odpuściła walkę o wpływy w rejonie. Fiord nie zerwał unii z Tryntem i udzielił pomocy w postaci swojej floty. Visnohora została zaopatrzona, przez co zdobycie jej w krótkim czasie stało się niemożliwe. Obie Terale pod wpływem wydarzeń podjęły wstępne rozmowy o połączeniu, zaczynając od małżeństwa książęcych dzieci. W efekcie tej zadziwiającej klęski w Wergundii odpaliło się nowe źródło problemów. Część książąt elektorów wypowiedziało posłuszeństwo… Federacja pękała. Bodaj jednak najważniejszym skutkiem wyprawy na Wyspę były przywiezione stamtąd archiwalia.

Dowodziły one wprost, że wszystko, co świat dotychczas wiedział o apokalipsie, wielkim potopie, zatopieniu nizin na zachodzie - wszystko to działo się o tysiące lat wcześniej niż sądzono. To wywracało całą wiedzę historyczną, dodając do niej nowy element - nieznane dotychczas cywilizacje.

Lata 942-944 (przed fabułą 2022)

Pod koniec lata wzmocnione siły IV Tymenu przekroczyły granicę wergundzko-tryntyjską na rzece Wedrze, wchodząc na teren całkowicie opustoszony. Było to efektem wyniszczającego rajdu plemion orków, które zeszły z gór, czyszcząc przedpole przed wergundzką armią. Federacja za wszelką cenę chciała uniknąć pretekstu do otwartej wojny, choć przecież powiązania orków z wergundzkimi przywódcami były tajemnicą Poliszynela.

IV tymen, pod wodzą bohaterki wojennej, magnifer dar Ittigen, wyruszył niezatrzymywany pod Visnohorę, by domknąć od północnej strony oblężenie fortecy. Równocześnie flota Federacji, w tym także okręty Talsoi, wypłynęła na wody Wielkiej Zatoki, aby zablokować możliwość morskiej pomocy dla Visnohory.

Wyspa

Wergundzkie plany zostały zweryfikowane niespodziewanie w kontekście żywiołowo rozwijającej się magii. Nowe zastosowania dla węzłów sieci geomantycznej miały przecież gigantyczny wpływ na technologię wojenną, poprzez węzły możliwe było paraliżowanie działań magicznych przeciwnika w całym regionie, przenoszenie portalami niewielkich oddziałów dywersyjnych czy też akcje szpiegowskie na niespotykaną dotychczas skalę.

W jesieni 942 r. jeden z węzłów o krytycznym znaczeniu, położony na odległej wyspie, dostał się w ręce Fiordyjczyków (epilog 2021 “Nowy Cel”). Ponieważ równocześnie Fiord zdecydował o utrzymaniu unii z Tryntem, węzeł ów stał się ważnym atutem w rękach przeciwników Federacji. Flota fiordyjska wypłynęła na morze, rozszczelniając blokadę zatoki i umożliwiając qasyrańskim okrętom dotarcie do tryntyjskich portów, a w następstwie – do samej Visnohory.

Tym samym, gdy dotarł tam IV tymen, forteca była wyposażona i uzbrojona w maksymalny sposób.

Kryzys wewnątrz Wergundii

Zła passa Federacji na tym się nie kończyła. Kraj osłabiany był przez liczne problemy ekonomiczne i społeczne. Większość mieszkańców była zdecydowanie przekonana do tego, że Wergundia powinna kontynuować dzieło Elmeryka czyli podbic i zjednoczyć całą Północ, aby nigdy już nikt spoza tego obszaru nie zagroził regionowi. Jednocześnie pomimo wysiłków władz olbrzymim problemem były rzesze weteranów wojennych, w dużej mierze niepełnosprawnych, niezdolnych do pracy czy walki. Obawiano się zwolnienia z tymenów kolejnych setek tysięcy, a jednocześnie utrzymanie ich pod bronią pochłaniało wielką część budżetu zrujnowanego kraju.

W kontrze do powszechnych nastrojów pro-supremacyjnych pojawiły się bardzo silne nurty ekstremalnego pacyfizmu, kwestionujące sens i wartość walki w ogóle, w tym wartość dopiero co zakończonej walki o własną niepodległość.

W tych warunkach rozhuśtanego wahadła społecznych nastrojów nastąpiły wydarzenia jesieni roku 942. IV Tymen, zamiast błyskawicznie zająć fortecę, utknął we Wschodniej Terali, która zmieniła niespodziewanie stronę "frontu" i dołączyła do Paktu Wedry. Zamiast precyzyjnego, szybkiego uderzenia Wergundia uzyskała długotrwałe oblężenie, z koniecznością zbrojnego obstawienia szlaku dostaw, co oznaczało nieuniknione starcia z Tryntem i Zachodnią Teralą. Jednocześnie wycofanie się spod Visnohory z podkulonym ogonem byłoby nie do pomyślenia.

W tej sytuacji odżył przytłumiony, ale wciąż aktualny podział wśród wergundzkich polityków – podział na zwolenników starej arystokracji i na tych, popierających dowódców, którzy w czasie wojny wyrośli na mężów stanu dzięki własnym talentom dowódczym. W odpowiedzi na klęskę wyprawy na Wyspę i rywalizacji o węzeł część książąt elekcyjnych, pod przywództwem Arminii dar Domittius, władczyni Dakonii, wypowiedziało posłuszeństwo koronie Federacji.

Wojna domowa w Wergundii

Do buntu Dakonii dołączyły się Wschodnia Wergundia, Parve, Salicja i Mercja, a także duża część rodów arystokratycznych z Wergundii, Daramonu i Liryzji. Zimą 943 roku pod sztandarem secesji zgromadziły się spore siły, liczące kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy. Secesjoniści wysunęli swoje żądania, od których uzależnili utrzymanie federacji – pierwszym i podstawowym z nich było ustąpienie z tronu Einharda dar Avarette i zastąpienie go rzekomym dziedzicem Elmeryka, tajemniczo odnalezionym synem Arnulfa z Danwigów. W dalszej części swoich planów secesjoniści nie kryli, że ich priorytetowym celem będzie otwarta inwazja na Trynt i Teralę zgodnie z tzw. ideą Elmeryka.

Pod sztandarami odrodzenia Federacji Arminia dar Domittius zgromadziła przeszło 50 tys. wojska, głównie z prywatnych armii starych rodów, ale w skład oddziałów secesji weszli licznie dezerterujący z tymenów żołnierze, przekonani, że tutaj znajdą cel i uznanie ich bojowej wartości.

Pierwsze starcie między siłami książęcymi, a wojskami secesjonistów było właściwie niewielką potyczką na granicy Dakonii i Wergundii, o wielkim znaczeniu dla morale. Oddział wojsk książęcych wycofał się z mało ważnego przyczółka, nie chcąc tracić sił na mało ważny posterunek, wszem i wobec jednak ogłoszono potyczkę pod Larencotte jako wielkie zwycięstwo secesji.

Zima 942 i większość 943 roku upłynęły jednak na obopólnym unikaniu bezpośrednich starć. Książę dar Avarette wydał oficjalne rozkazy by bitwy przyjmować w ostateczności, a nawet wówczas starać się o minimalizowanie strat. Secesjoniści, choć podobnych rozterek nie mieli, to jednak nie mogli się w otwartym polu mierzyć z przeważającymi siłami tymenów. Półtora roku wojny wypełnione było przez przeszło setkę mniejszych i większych potyczek w rodzaju bitwy o przyczółek Larencotte, pochłaniając życie blisko 5 tys. ludzi po obydwu stronach.

Największa z bitew miała miejsce wiosną 944 r. w pobliżu miasta Ligmell w Salicji. Była wynikiem ofensywy sił książęcych, nakierowanej na rozdzielenie sił rebeliantów i odbicie dwóch ważnych obszarów – wybrzeża Mercji wraz ze stoczniami i portami oraz linii obronnej u podnóża Maegros, blokującej Visnohorę od południa. Tamtejszy garnizon, składający się niemal wyłącznie z żołnierzy dakońskich, jeszcze na początku wojny domowej przeszedł w całości na stronę secesjonistów.

Pod Ligmell starły się siły II tymenu Federacji z połączonymi wojskami książąt elekcyjnych. Trwająca dwa dni bitwa nie została ostatecznie rozstrzygnięta. Wojna domowa przyniosła paraliż kraju i pogłębiła istniejące już problemy. Po słabych zbiorach w lecie 942 r. dodatkowo Wergundii zaczął grozić głód, w wielu miejscach ludność siłą odebrała rezerwy z książęcych magazynów. Wydatki na działania wojenne nadwyrężały i tak już naciągnięty budżet, osłabiony dodatkowo brakiem wpływów ze zbuntowanych prowincji. Zakończenie wojny w taki czy inny sposób stawało się koniecznością.

Wojna domowa w Wergundii wytworzyła dziwną sytuację – od południa bowiem oblegały Visnohorę wojska secesji, od północy – nieodmiennie wierny Federacji IV tymen magnifer Ittigen. W granicach Federacji pozostał także Daramon, po tym, jak tron elekcyjny przejęła tam Carmen dar Bettany, księżna Haermont, oraz rządzona przez Rorika Rosgalena Liryzja. Dzięki temu książę -protektor zachował kontrolę nad flotą oraz szlakiem zaopatrzeniowym dla IV tymenu.

Między 942 a 944 r. odbyły się łącznie szczyty polityczne, które miały doprowadzić do konsensusu w sprawie Visnohory, za każdym razem jednak absolutnie przeciwstawne interesy obydwu stron uniemożliwiły porozumienie.

Wiosną 944 r. sytuacja jednak zmierzała do samoczynnego rozwiązania - zapasy Visnohory były olbrzymie, ale nie wieczne. Z drugiej strony osłabiona wojną domową Wergundia nie mogła wiecznie utrzymywać sił oblężniczych oraz ochrony szlaku zaopatrzeniowego. Lato owego roku miało okazać się decydujące.

Sympozjum w Messynie - wielki przełom w nauce

W styczniu 943 roku na wielkim sympozjum naukowym w Messynie naukowcy z zespołu prof. da Tirelli wystąpili z serią odczytów, prezentujących wyniki ich badań. To, co przedstawili, wstrząsnęło światem nauki – ofirski kalendarz okazał się być całkowicie błędny, a ludzie w swoich obliczeniach mylili się o… całe tysiące lat! Historiografia została wywrócona do góry nogami, ukazując nowe wielkie pytanie - dlaczego ludzie przybyli ze wschodu i co ich do tego pchnęło?

Czy przyszliśmy znad Morza Wschodniego?

Wyprawa

Wśród licznych szokujących odkryć była także prezentacja, dotycząca nowej, nieznanej dotychczas cywilizacji, nazwanej Cywilizacją Wschodniego Morza. Rewelacja ta natychmiast skupiła powszechną uwagę, pobudzając wyobraźnię i poruszając inwestorów. Czy ludzkość, obecna cywilizacja Północy, pochodzi od starożytnej Eordai i Agade? Dlaczego te cywilizacje upadły? A przede wszystkim - jaką wiedzę i zasoby posiadali… Sądząc po ruinach, jakie uciekinierzy z Agadu pozostawili na fiordyjskiej wyspie - cywilizacja była zaawansowana i rozwinięta.

Tuż po sympozjum w Messynie ogłoszono, że na tereny Cywilizacji Wschodniego Morza zostanie wysłana olbrzymia ekspedycja badawcza. Ciężar finansowania wyprawy wzięła na siebie Kompania Nowej Magii - Kompania nie kryła, że podejmuje tę misję głównie w celach wizerunkowych. Liczono na znalezienie dowodów na pochodzenie Wergundów, a w dalszej perspektywie na pogodzenie zwaśnionych stron wojny domowej poprzez ideę wspólnych korzeni.

Oczywiście cele naukowe miały tu także wielkie znaczenie - Kompania zastrzegła sobie prawo do własności wszystkich zdobytych w trakcie ekspedycji znalezisk. Drugim organizatorem była Akademia Messyńska, której naukowcy posiadali największą wiedzę o przedmiocie poszukiwań.

Do wyprawy dołączali również kolejni inwestorzy. Ostatecznie wyprawę podzielono na dwie części - ekspedycja morska miała wyruszyć wzdłuż wybrzeży Qasyran, poszukując przesmyku, łączącego ocean z Morzem Wschodnim. Ekspedycja lądowa natomiast miała wyruszyć z Ofiru wzdłuż gór Larion na południe, poszukując wszelkich śladów po przemarszu ludzkich plemion.

Obydwie wyprawy były gotowe w lecie 943 r. i jesienią wyruszyły.