m
brak opisu edycji
W potoku nieszczęść wielkim pocieszeniem i nadzieją było zdarzenie z jesieni 939, które wstrząsnęło całą północą. W dawnych świątyniach, z których większość była już ruinami, zapłonęły same z siebie ognie ofiarne, a kapłani płacząc oznajmili ludziom – oto wróciła część starych bogów. A nade wszystko do ludu Ofiru wróciła Dobra Mateczka, pani pól uprawnych, opiekunka rodzin, bogini [[Gabona]].
=== Sytuacja obecna = Nowa siła robocza ====
Trwający od 942 r. kryzys visnohorski zmobilizował wszystkie państwa Paktu, także Ofir. Oligoi rozważało, czy należy militarnie udzielić pomocy Tryntowi i Terali, ostatecznie stanęło tylko na postawieniu w stan gotowości wszystkich mor ofiryjskich, zwłaszcza tej w Itharos. Ofir przyjął jednak przede wszystkim rolę mediatora.
W 943 r. na rynki Ofiru sprowadzono tysiące nowych niewolników, jeńców sprowadzonych przez Samnię z Pethabanu. Dla Ofiru oznaczało to nowy impuls do rozwoju, ale też wielkie zmiany - Pethabańczycy, choć wcześniej obecni w Ofirze, nigdy nie byli tam tak liczni. Teraz wnosili ze sobą elementy nowej, obcej kultury, a przede wszystkim religii, podporządkowanej kultowi Raat Ka-Malika.
=== Epoka po Agade ===
Głośna wyprawa odkrywcza oznaczała dla Ofiru wiele zmian, tym bardziej, że czołowa uczelnia tego kraju, Kolegium Messyńskie, była jednym z partycypantów odkryć. Projekty eaformatorów (urządzenia magicznego, kontrolującego żyzność obszaru przy węźle geomantycznym) były własnością Kolegium i każda wybudowana maszyna przynosiła krociowe zyski uczelni i senatowi. Pierwszy eaformator zresztą został wybudowany właśnie w Ofirze, w należącym do Arethyny, Dormenos.
Dolina Dormenos, pierwotnie sanktuarium bogini Widy u źródeł Wedry, po odejściu starych bogów przebudowane na fortecę przeciwko Samnijczykom, została wydzierżawiona Kompanii Nowej Magii jako jej główna siedziba i centrum badawcze.
Praca eaformatora stała się zauważalna już po kilku latach od jego uruchomienia. W latach 945-947 Ofir zanotował rekordowe plony w wysokości dochodzącej do 10 kwintali (kwintal to tradycyjna jednostka miary równa ok. 100 kg) z hektara, gdy tymczasem uznawane za najżyźniejsze na świecie czarnoziemy parveńskie nad Sankarą dawały średnio plony nie większe niż 5-6 q.
W połączeniu z potężnymi problemami, jakie nękały państwa Północy, przede wszystkim Trynt i Wergundię, Ofir po raz pierwszy w swojej historii stał się eksporterem zboża, co w połączeniu z otwarciem szlaku wedrzańskiego w 947 r (dzięki wydzierżawieniu rok wcześniej przez Kompanię Nowej Magii obszarów Południowego Stepu od Samnii) dało Ofirowi dostęp do potężnego rynku, powodując dalszy wzrost zamożności.
Miasta Ofiru przeżywały istny skok cywilizacyjny. We wszystkich większych ośrodkach miejskich zamontowano rdzenie minerałowe, dzięki czemu do domów w miastach docierało ciepło, bieżąca woda, kanalizacja i inne luksusy, dotychczas znane tylko w najbogatszych rezydencjach rodów senatorskich.
Do tego doszło otwarcie na wschód. <br>
Eaformator Samnijski (jak nazywano maszynę zamontowaną w Górach Sokolich) sukcesywnie zmieniał klimat na północnej Assurze, dzięki czemu szlak do pethabańskiej Meghalayi przestał już być drogą ekstremalnie niebezpieczną, w efekcie ofirskie targowiska zostały zalane egzotycznymi, luksusowymi towarami z dalekiego Bharaat. Wśród średnio zamożnych mieszkańców Ofiru zapanowała szalona moda na wschodni styl, dotychczas charakteryzująca tylko zamożne elity.
Powszechne w Ofirze stało się powiedzenie, że historia dzieli się na epokę przed i po Agade.
==== Zjawiska społeczne ====
Moda wiązała się ze specyficznymi zjawiskami, które stały się powszechne na ulicach ofirskich miast. Wraz z modą na wszystko, co pethabańskie, wzrosło zainteresowanie mahiją, demonologią i nekromancją. Powszechnie akceptowane (choć oficjalnie ścigane przez prawo) stawały się już nie tylko kapliczki Fortuny, ale wręcz ołtarze samego Swarta - Szakala, którego odtwarzany kult stawał się szczególnie popularny wśród ofirskiej zamożnej młodzieży. Jego pethabańska wersja, oparta na wizji Szakala, jako “prawdziwego Stwórcy” walczącego z uzurpatorem Deucesem i jego sługami, była z kolei niezwykle chwytliwa wśród niewolników i niższych warstw społecznych.
=== Powstanie Theonasa ===
Wzrost zamożności mieszkańców Ofiru nie przekładał się na sytuację niewolników, którzy wciąż stanowili podstawę ekonomii kraju. Wręcz przeciwnie, wzrost zysków z handlu zbożem spowodował zwiększenie obowiązków rolników, a wzrost zamożności - większe zainteresowanie ekskluzywnymi walkami gladiatorów czy domami uciech. Wyzysk stawał się coraz bardziej bezwzględny, doprowadzając do wybuchu.
W roku 947 grupa, dowodzona przez Theonasa, rozpoczęła bunt w mieście Denajon. Siłą rzeczy trzonem powstania szybko stali się świetnie wyszkoleni gladiatorzy, powstanie było dobrze zorganizowane i zaopatrzone, szybko wchłaniało też kolejne tysiące ludzi zbiegłych z plantacji i latyfundiów. Armia Theonasa, nie chcąc przekraczać Sankary, ruszyła na północ ku Tulos, a następnie, po dwukrotnym spektakularnym pokonaniu mor (armii) Messyny i Tulos, skręciła na zachód, kierując się ku stokom Maegros. Tam siedzibą powstańców na dłuższy czas stały się obszary na zachód od Mittejonu, gdzie powstańcy zyskali wsparcie od watah górskich orków.
Wybuch powstania uniemożliwił planowaną w senacie interwencję w rozbitej wojną domową Wergundii, w związku z czym podejrzewano, że znakomite przygotowanie nie było wyłącznie zasługą talentu Theonasa i jego ludzi, ale było też finansowane z zewnątrz.
Powstanie przyciągało zbiegów, paraliżując prace polowe i obniżając zyski, na początku 948 r. połączony senat zdecydował więc o powołaniu dodatkowej armii, którą skierowano przeciwko powstańcom.
Kampania wojenna trwała dwa lata. <br>
Mora interwencyjna, dowodzona przez senatora Grakusa Verresa, trzykrotnie była wzmacniana posiłkami z armii poszczególnych miast, ostatecznie na początku 950 roku udało się zmusić powstańców do opuszczenia rejonu Mittejonu.
W bitwie na stokach góry Tarramakos Verresowi udało się okrążyć armię powstańczą, z klęski wysmyknęły się jednak oddziały przyboczne samego dowódcy, Theonasa. Powstańcy skierowali się na południe, rabując i pustosząc wioski i plantacje między Messyną, a Satrum. Desperację powstańców podtrzymywały informacje o losie pojmanych pod Tarramakos. Theonasowi udało się przeprawić przez Pamissos, potem Sankarę, przebić wzdłuż Traktu Itharyjskiego do granicy laryjskiej. Celem było błaganie o azyl w Larionie, państwo górskich elfów nie było jednak skore do mieszania się w wewnętrzne sprawy sąsiada. Powstańcy, których armia liczyła wówczas już nie więcej niż tysiąc ludzi, zostali zatrzymani z zamiarem oddania ich w ręce Verresa, Laryjczycy jednak wstrzymali się z decyzją. Los Theonasa pozostał niejasny, jego obecność w obozie na laryjskiej granicy nie została potwierdzona. Ponieważ to jego właśnie Verres miał pojmać żywego, aby przed senatem udowodnić, że działał przy współpracy z obcymi służbami, sytuacja stała się patowa.
==== Reperkusje międzynarodowe ====
Powstanie odbiło się szerokim echem na arenie międzynarodowej, powstańców oficjalnie, ale jedynie dyplomatycznie, poparła Styria, Talsoi i Wergundia, natomiast zdecydowanie potępiło Imperium Qasyran - równocześnie w tym państwie trwało tamtejsze powstanie niewolnicze.
W roku 948 na forum Kongresu Wolnych Narodów Ofir i Qasyran oskarżyły Styrię o inspirowanie buntów w ich krajach, ale z braku dowodów Kompania Nowej Magii nie podjęła żadnych kroków przeciwko tejże.
== Państwo i społeczeństwo ==