m
W 18 obrocie gwiezdnym 131 loa ery Saiwa nastąpił kres państwa Aenthil Upadek Tavar (868 rok ofirskiwówczas nazywanej Fea). Siły Tavar wyrwały się spod kontroli i wzmocnione udzieloną im przez ludzkich ignorantów mocą uderzyły na północzapoczątkowuje okres intensywnych walk elfów z postępującym spaczeniem materii, docierając aż do stolicy w niespełna 10 obrotów gwiazdjakie powodowała wokół siebie. Miasto padłoDo wojny z Fea przystąpiły wówczas wszystkie elfickie plemiona, grzebiąc w swoich gruzach księcia Adarnila i wielu bohaterów. Ci, którzy ocaleli, wycofali się na północny zachód, w góry Ilweran (Deszczowe). Tam, w miejscu, które nazwali Hehta-nore, czyli Ziemią Wygnania, elfy próbują ocalić, odbudować i uleczyć to, co zostało tym także niegraniczące z ich kraju, zebrać siły i sojuszników, by w przyszłości odebrać swoją ziemię. Nyerelume znaczy Czas Smutku i tak nią bezpośrednio elfy z Aenthil określają lata mijające poza ich domem.W wyniku niesłychanego ciągu zdarzeń Alta Tavar zerwała łańcuchy, pochłaniając połacie Aenthil i unicestwiając stolicę państwa wraz z jej obrońcamiFelnoru, po to, by w chwilę potem przeobrazić się, narodzić na nowo już jako istota dostosowana do praw tego świata, istota o mocy boskiej, nowe bóstwo - bogini Tavar.Na odebranych elfom ziemiach powstało nowe państwo - Nowa Styriadziałające poprzez system portali.
Hetanor, czyli elfie państwo na wygnaniu, długie lata pozostawało w stanie wojny nie tylko Na podstawie badań elfickich ruin z Nową Styriąobecnego obszaru Styrii można wyprowadzić hipotezę, która na terenach Puszczy powstała, ale również z pobratymcami ze szczepu Laro. Na dawne, archaiczne konflikty nałożył że mimo przedsięwziętych działań zapobiegawczych teren degeneracji stopniowo się nowy powód do nienawiści - przejęcie przez Laro spornego rejonu wokół twierdzy Telfambapowiększał, najsilniejszej intersekcji magicznej w znanym świecieobejmując coraz szersze obszary. Elfy Aenthil oskarżają krewniaków o cios w plecy i zdradziecką kradzież ich terytorium przy współdziałaniu z boginią Tavar. Laro oskarżają elfy z Hetanoru o ułatwienie Tavar dostępu do mocy Telfamby, dzięki czemu zyskała boską moc.W roku 903 dyplomaci Aenthil Astendet i Toruviel Meliaor, ojciec i córkaJednocześnie zjawisko drastycznej mutacji tkanek dotykało coraz większą liczbę elfów, dokonali historycznej decyzji podpisując zmienianych w sekrecie pakt z Qaistoty, w wyniku którego w 904 roku Aenthil zdradziło członków Trójprzymierza, Styrię i Wergundię, za cenę swojej dawnej ojczyznynazwane wówczas ulundo (po przemianie Tavar dały one początek nowej rasie humanoidów).
Dzięki paktowi Elfy Aenthil na stałe jednak związały swój los z ludem Zapołudnia elfy zyskała potężnego sojusznikadziwnym i niebezpiecznym wówczas organizmem, który na tysiąclecia podporządkowując swoje państwo i kulturę wielkiemu dziełu obrony świata przed spaczeniem Alta Tavar. Do obrony tej rubieży zaangażowali wszystkie swoje siły i, choć w ich imieniu odbił dawne ziemie kordonie ochronnym uczestniczyły także inne plemiona elfów, to właśnie Aenthilnadawali kształt temu przedsięwzięciu. To oni stworzyli kasty vayle i nyar, a następnie zwrócił je elfom. Wielu elfów wyspecjalizowane w walce z radością przyjęło odzyskanie ukochanej ojczyznyPuszczą, oni opracowali Morque Ando - Czarne Kamienie, potężne magiczne punkty, jednak wielu innych wytkało gorzką cenę jaką przyszło im za to zapłacić. Te różnice zdań miały stać się linią podziału wśród mieszkańców Aenthilktórych sieć umocniła granicę.
Qa Ten stan rzeczy zdeterminował mentalność leśnych elfów tak bardzo, że nawet po przemianie Tavar pozostała ona dla nich głównym punktem odniesienia i ich bóstwa, Opiekunowienajwiększym z wrogów.W czasie, gdy Aenthil zaangażowani byli wrogami wszystkich bogów północyw walkę z Tavar, zaś Leśne Elfy od wieków czciły Silvęświat zmienia się drastycznie - w wyniku dramatycznych wojen i spowodowanych przez nie kataklizmów zalane zostają rozległe równiny na zachodzie i południu. Ocean pochłania rozkwitające cywilizacje ludzi (starożytną Styrię, panią lasuChanat, którą utożsamiano z prastarymi lasami AenthilQasyran) oraz elfickie wyspy Felnor i krasnoludzki Mortheim. Jednym z warunków paktu z Qa było zaprzestanie oddawania czci Silvie. Nie byłoby w tym nic wielkiego gdyby nie faktRozpoczyna się okres topnienia lodowców, że elfy miały całą kastę kapłanek poświęconą na północ od urodzenia czczeniu SilvyAenthil po cofającym się lądolodzie szaleje gigantyczna rzeka, która później przekształci się w Sankarę. Tawanien’yaro Wkrótce też, od wieków były częścią kultury elfówwschodniej strony, a w czasie ich wygnania w Hetanorze stanowiły ostoję nadziei, doglądały chorych i zapewniały jedzenie z pielęgnowanych magicznie sadówprzybywają na Północ pierwsze plemiona ludzkie.
Na mocy paktu ==== Kontakty z Qa kapłanki miały zaprzestać swej sztuki i choć nie ludźmi ====Pierwszym państwem założonym przez ludzi był Ofir. Po początkowych walkach Aenthil było spektakularnych egzekucji jak w przypadku kapłanów pierwszym elfickim państwem, które podpisało pokój z podbitych narodów jasne było, że Tawanien nie są dłużej mile widziane w Aenthilludźmi. Wiele z nich postanowiło uciec, kierowały Stało się dalej na północ, na niezajęte jeszcze przez Qa tereny, lub próbowały się przebić na dalekie Zapołudnie do Leth Caerto w 14 roku gwiezdnym 25 loa (1132 r. Wiele z nich zaginęło bez wieścip. Te z kapłanek, które pozostały w Aenthil też zaczęły znikać w tajemniczych okolicznościach. Wreszcie księżna Helethai oficjalnie rozwiązała kastę, jednak w Eailinge wciąż stoi fotel przeznaczony dla najwyższej kapłankie). Zmuszone do odejścia od wiary w Silvę Leśne Elfy zwróciły się w stronę znacznie starszych wierzeń, Ea i Endu znów stały się głównymi bóstwami Przez kolejne loa Aenthil, powoli przeniknął tam także kult Pięciu. Jednak odejście Tawanien miało konsekwencje nie tylko natury teologicznej. Magia Tawanien utrzymywała las wspierało Ofir w zdrowym stanie oraz pozwalała na tworzenie sławnych Aldacoarbudowie ich państwa, lekkich domów pośród konarów wielkich drzewnierzadko udzielając ludziom bezcennych tajników elfickiej wiedzy. Bez ich pomocy elfy musiały zwrócić Laro wyraźnie się temu sprzeciwiało, opóźniając podpisanie pokoju aż do magów i na powrót odkryć Magię Lasu7 roku gwiezdnego 113 loa (515 rok ofirski), kiedy to księżna Savra zawarła pokój ze strategosem Matheusem.
Mimo tych wszystkich niedogodności i zmian wiele elfów było zadowolonych z odzyskania swojego państwa. Po wielu latach wygnania zmęczone przeludnionym Hetanorem elfy wreszcie mogły wrócić do swojego dawnego życia i zająć się mozolną odbudową państwa. Zgodnie z postanowieniami porozumienia Qa nie ingerowali w sprawy wewnętrzne Leśnych Elfów dzięki czemu mieszkańcy mogli swobodnie zająć się swoim świeżo odzyskanym państwem. Wszystko to sprawiaW okrążeniu państw elfickich wciąż trwała Wielka Puszcza, Alta Tavar, że Aenthil trzymana w Czasie Ciemności przypominało nieco idylliczną wyspę spokoju pośród oceanu chaosu jakim dla północy była okupacja Qaryzach przez Morque Ando.
Tylko Po pierwszych przyjaznych kontaktach przyszły także pierwsze konflikty z ludźmi, a dokładniej z Wergundią Elmeryka. W 9 roku gwiezdnym 129 loa (821r. według rachuby ludzkiej) zaatakował on kraj elfów leśnych i, mimo ich brawurowej obrony i wygranej w wąwozie Samaria, zepchnął starszy lud za dopływ Sankary, rzekę Dakme. Sama bitwa w wąwozie Samaria przeszła do legendy i w czasach pokoju wielokrotnie śpiewało się o niezrównanym talencie zarówno Lutha’yaro, łuczników, jak i Nolwe’yaro, magów, którzy ponoć wykorzystali wtedy własną magię do zrzucenia na granicach słychać było echa konfliktówwroga skalnych ścian wąwozu. Podobną legendą cieszyła się talsojsko-fiordyjska bitwa morska na głębinie Meite (3r. 131 loa, 853 rok ludzki). Talsojów wspomagały wtedy sprzymierzone siły wergundzkie, a Fiordyjczycy zostali rozniesieni. W 18 obrocie gwiezdnym 131 loa ery Saiwa nastąpił kres dawnego państwa Aenthil (868 rok ofirski). Siły Alta Tavar wyrwały się spod kontroli. Wzmocniona, udzieloną przez zmanipulowanych ludzi, mocą, Tavar zyskała dostęp do gigantycznych zasobów many w Telfambie (najpotężniejsza znana intersekcja). Dzięki temu dokonało się przeobrażenie - istota z obcego świata narodziła się na nowo, stając się boginią w tym świecie. Jej gniew za tysiąclecia uwięzienia był jednak potężny. Siły ulundo, przeobrażonych przez nią, zmutowanych stworzeń, uderzyły na północ, docierając aż do stolicy w niespełna 10 obrotów gwiazd. Miasto padło, grzebiąc w swoich gruzach księcia Adarnila i wielu bohaterów. Zbrojne zajęcie ziem Ci, którzy ocaleli, wycofali się na zachód, na ziemie pobratymców z Talsoi. Tam, w górach Ilweran w miejscu, które nazwali Hehta-nore, czyli Ziemią Wygnania, stworzyli enklawę, gdzie próbowano ocalić, odbudować i uleczyć to, co zostało z ich kraju, zebrać siły i sojuszników, by w przyszłości odebrać swoją ziemię. Nyerelume oznacza Czas Smutku i tak elfy z Aenthil określiły lata mijające na wygnaniu. Bogini, chaos w Wergundiiktórą przeobraziła się Puszcza znana jest obecnie jako Tavar, patronka Styrii.Na ziemiach dawnej Wielkiej Puszczy, ale także na odebranych elfom ziemiach, powstało nowe państwo - Nowa Styria. Hetanor, czyli elfie państwo na wygnaniu, długie lata pozostawało w stanie wojny nie tylko z Nową Styrią, wewnętrzne niepokoje Ofiru, zaostrzenie tysiącletniego konfliktu ale również z pobratymcami z Laro. Na dawne, archaiczne konflikty nałożył się nowy powód do nienawiści - przejęcie przez Laro spornego rejonu wokół twierdzy Telfamba, najsilniejszej intersekcji magicznej w znanym świecie. Po upadku stolicy rozpoczął się okres zwany Nyerelume (Czas Smutku), na krótko przerwany w siódmym roku 133 loa (895r. ludzki) odzyskaniem utraconego miasta. Tragedia Aenthil, a potem okres Hehtanore, na trwałe ukształtował emocje i nieludzkie okrucieństwo Qa myśli całego pokolenia elfów, stając się głównym wyznacznikiem ich dążeń. === Wielka Wojna ===Na terenie enklawy, którą elfy Talsoi odstąpiły pobratymcom, powstał ostatecznie Hehtanor, tymczasowe elfickie państwo, które nie ustawało w wysiłkach dyplomatycznych, aby zdobyć sojuszników przeciwko Nowej Styrii. W 870 roku księżna Helethai, następczyni poległego Adarnila, podpisała porozumienie z Olafem, księciem-protektorem Wergundii. Dla części Federacji Styria stała się poważnym zagrożeniem, zwłaszcza po piorunujących efektach błyskawicznego uderzenia na Ofir w 882 roku. Niedawny wróg Aenthil zmienił się więc w sojusznika, na którym elfy oparły swoje nadzieje odzyskania ojczyzny. Nadzieje te spełniły się w 895 r. wraz z wybuchem Wielkiej Wojny. Wergundzkie tymeny potężnym uderzeniem odrzuciły siły styryjskie daleko na południe, jednocześnie pozbawiając je wsparcia nowej bogini. Miasto Aenthil zostało odzyskane. Było to jednak krótkotrwałe zwycięstwo. Kontruderzenie, jakie nastąpiło ze strony Styrii, zmusiło Wergundię do cofnięcia się niemalże do linii Sankary, zaś elfy - do ponownego opuszczenia swojej zrujnowanej i krwawiącej ojczyzny. Pogłębiło to jeszcze bardziej dramat elfów były Aenthil, determinując ich kolejne działania. 12 rok 133 loa (900) i lata bezpośrednio go poprzedzające przyniosły krótkotrwałą zmianę priorytetów. Wszystkie trzy kraje (Hetanor, Wergundia i Talsoi), dotąd skupione tylko na walce przeciwko Nowej Styrii, zaczęły rozglądać się za nowymi sposobami ekspansji i tym samym możliwościami do ataku na Styrię. Umożliwiły to odległe sprawyodkrycia nowych ziem na południe od terenu dawnej Alta Tavar, na terenach nazywanych Zapołudniem. W tamtym kierunku ruszyły liczne wergundzkie, talsojskie i laryjskie ekspedycje kolonizacyjne. Tam też powstało, konflikty zewnętrznego światazałożone przez elfy z Hetanoru i Talsoi, tzw. Cesarstwo Świtu - Leth Caer, kolonia na Bagnach Moreinn, dzieło przywódcy i wizjonera, elfa Elidisa Caernotha. Wkrótce na północy, po trwającej pięć lat wojnie, podpisano wreszcie zawieszenie broni pomiędzy Hehta-nore, Wergundią i Nową Styrią. Traktat ten (zwany Porozumieniem Nelramarskim) stanowił podstawę przyszłego Trójprzymierza. Zmiany na południu tymczasem zupełnie zachwiały układem sił, zmuszając państwa do zweryfikowania własnych priorytetów. Nowo skolonizowane ziemie okazały się być zamieszkane, które nie liczyły przez rozbitych na szczepy prymitywnych dzikusów, a przez starożytny lud, który po odzyskaniu pamięci zjednoczył się tak długoi ruszył przeciwko kolonizatorom. Hetanor zyskał na znaczeniu, jako partner w Trójprzymierzu, jednocześnie prowadząc własną, niebezpieczną grę. W miesiącu Nóquelle, gdy podpisywano Trójprzymierze, Hetanor był już zdecydowany na zmianę strony, w podziemiach Vekowaru zawiązując tajne porozumienie z ludem Qa. Tulya’Astendet Meliaor, wysłannik księżnej Helethai, zobowiązał się wtedy do współpracy z Ludem Szamanki i już zimą Tulya’Astendet powrócił do Hetanoru, wraz z Tulya’Setilionem, gdzie ostatecznie przekonał księżną i resztę Tulya’yaro do związania się z Qa. Lata 13-15 133 loa to czas, jak długo gdy państwa Północy wydają się jednoczyć przeciwko Qa i Hetanor początkowo staje się częścią tych poczynań. Kolejny rok przyniósł wydarzenia wielkiej wagi dla elfów Aenthil było bezpieczne. Inni uważaliW okresie Minyen (wiosennej równonocy) w Hetanorze księżna Helethai przekazuje na Eailinge swoją decyzję co do wypowiedzenia układu Trójprzymierza. 7 Ertulie (kwietnia) armia Hetanoru ruszyła w kierunku zaskoczonych Styryjczyków, zmieniając całkowicie warunki wojny.Sojusz Hetanoru z Ludem Qa stanowił także tło dla innego dramatu. Gdy ogłaszana jest decyzja księżnej, natychmiast wzbudza ona sprzeciw kast kapłańskich – Envyn i Tawanien’yaro. Powszechnie wiadomo jest, że Qa wymagają czci dla ich własnych bóstw (tzw. Starych Bogów) i zwalczają kult panteonu Północy, na co kapłani Silvy i Herby nie mogli pozwolić. Wkrótce okazuje się jednak, że ten stan rzeczy muszą ratować się ucieczką. Elfy z kast Tavanien i Envyn na zawsze opuszczają swoich pobratymców. Spora ich część próbuje, z różnym skutkiem, przebić się do Leth Caer, inni próbują dostać się do, wciąż jeszcze walczącej, Wergundii. Od tej pory uzdrowicielki Tavanien można będzie spotkać we wszystkich niemal krajach Północy, ale nie w samym Aenthil, aż do Święta Pojednania w 947 roku. Równo trzy miesiące od Przewrotu Sojuszy, 7 Nólaire (lipca) 16 roku 133 loa armia Hetanoru wkroczyła do zrujnowanego miasta Aenthil. Tym samym kończy się trwający niemal dwa loa Nyerelume. Tego samego dnia rozłam w Eailinge staje się faktem, żaden przedstawiciel Tawanien’yaro nie pojawia się na sali obrad. Do historii przechodzi pytanie przywódcy Nyarr’yaro: „Gdzie jest inueinor Tawanien?” i odpowiedź Envyn’Eruana: „Jeszcze nie przybyła”. Ta wymiana zdań staje się później nagminna w wykonaniu owych dwóch kast na niemal wszystkich, nawet nieoficjalnych posiedzeniach. Na jesieni niewiele brakuje do zaakceptowaniakolejnego sukcesu Aenthil (wreszcie odrzucającego nazwę Hetanor). Te same Wojska Zapołudnia zdobywają laryjską Telfambę (przyczynę większości ostatnich konfliktów między Aenthil i Laro), lecz po przekazaniu jej Ohtat’yaro, Laro znów odbijają fortecę, tym samym konflikt między elfickimi plemionami wybucha od nowa. W 17 roku 133 loa elfy uważały porozumienie z Qa i pozbycie się Tawanien za błądAenthil przekraczają Sankarę wraz z armią Zapołudnia, byli oni jednak w zdecydowanej mniejszościswoim mniemaniu unieważniając podboje Elmeryka (wojny z 9r. 129 loa). Aenthil umacnia się u boku Qa.
brak opisu edycji
== Rys historyczny ==
=== Początki ===Księstwo Aenthil było niegdyś największym spośród to jedno z czterech prawdopodobnie najstarszych państw elfów, położone na granicy Puszczy Południowejobok Talsoi, Larionu i wysp Felnor. Elfy przybyły na te ziemie dużo wcześniej niż ludzie i pozostałe rasyw erze nazwanej Hiswen, na stałe jednak związały swój los z dziwnym i niebezpiecznym wówczas organizmemok 8 tys lat temu, który opanował Wielką Puszczę na południu - Alta Tavar. Wśród ludzi mówiło siępo tym, że ma to związek z potężnym źródłem magicznej energii, jakim jest prastary las, ale starożytna kultura elfów nie dzieli się z ludźmi swoimi tajemnicami. Przez tysiąclecia życie społeczności elfów było podporządkowane obronie rubieży, której broniły, aby ów jak w ziemię uderzył obcy organizm nie pochłaniał kolejnych krain. To, co trwało przez pokolenia, uległo jednak zmianie niemalże w mgnieniu oka, gdy kataklizm wstrząsnął fundamentami elfiego świata.
=== Druga Wojna o Północ ===
Gdy 2 lata później wybuchł konflikt o Visnohorę, cała sytuacja była Aenthil wybitnie nie na rękę. Księżna Helethai użyła wszelkich sił dyplomatycznych, próbując doprowadzić do konsensusu między księciem protektorem, a Iltepe Moe. Przyjęta strategia łącznika była nie do połączenia z kolejnym starciem mocarstw.
Dyplomatyczne wysiłki mające przeciwdziałać wybuchowi nowego konfliktu na Północy poniekąd przyniosły sukces. Kryzys Visnohorski zakończył się ostatecznie dwuletnim oblężeniem Visnohory, a potem eskalacją wojny domowej w Wergundii, co dla Aenthil, jak raz, było całkiem korzystną okolicznością.
Jednak w międzyczasie wydarzyła się wyprawa do Agade i konferencja w Dormenos.
Od czasu powrotu do ojczyzny i zerwania z kultem starych bogów w Aenthil rozkwitła religia czcicieli Ei. Kapłani i druidzi taure’yaro byli obecni w życiu Aentil od początku jego dziejów, jednak w dobie triumfu Nowej Magii stali się dużo bardziej widoczni.
W święto Annan-loe (Długa Noc, święto zimowego przesilenia ) pierwszego roku 136 loa taure’Mylaeri przestawiła przez Ealinge wizję zagrożenia, jakie zawisło nad Eą.
Tajne, dotychczas, informacje, znane jedynie księżnej oraz przywódcom kast, usłyszeli wszyscy - w wizji taure’yaro postępujące zużycie energii Ei, many, powodowało wyjałowienie i wyschnięcie “żył ziemi”, nazywanych powszechnie siatką geomantyczną. Dalsze posługiwanie się magią w formie stałej, nieustannie zużywającą energię Ei, doprowadzi w krótkim czasie do katastrofy.
Co ważniejsze, wizję tę podzielały koweny druidzkie całego świata i została, ona kilka miesięcy później, przedstawiona na pierwszym Kongresie Wolnych Narodów.
O stan rzeczy druidzi jasno obwiniali Kompanię Nowej Magii, to jednak oznaczało uwikłanie w światową politykę, odbierając wystąpieniu wiarygodność - powszechnie zostało uznane za realizację polityki Aenthil, mającą na celu storpedowanie coraz powszechniejszych portali oraz nowo uruchomionego szlaku handlowego rzeką Wedrą.
Tym niemniej, Aenthil radykalnie zamknęło granice dla Nowej Magii, a nawet posunęło się dalej - na terenie kraju zakazana została każdego rodzaju magia. Kasty, takie jak nolwe czy vayle, zostały zmuszone do korzystania z pomocy kapłanów Ei.
Jednocześnie, od początku nowego loa, Aenthil musiało zmagać się z napływem uchodźców, uciekających z Wegundii przed wojną i głodem wywołanym serią katastrof naturalnych.
Istotnym problemem w międzynarodowych relacjach Aenthil byli także taure’yaro, wraz z pozostałymi nurtami druidzkimi, otwarcie wypowiadający się przeciwko ulundo i Felnorowi jako przeciwnym naturze abominacjom.
==== Symboliczny powrót Tawanien ====
Po wyjątkowych uroczystościach w Leth Caer, nazwanych Świętem Wybaczenia i Pojednania, przebywające na wygnaniu kapłanki Tawanien przyjęły zaproszenie do powrotu do domu. Nie zamierzały porzucić swojej nowej ojczyzny, z którą się już zżyły, ale najwyższHa kapłanka w 948 roku wzięła udział w Ealinge jako gość honorowy zgromadzenia, jako Pele’Hinya, Powracające Dziecię.
Był to wielki moment w historii Aenthil, symbolicznie zamykający bolesny okres Neyerelume.
== Państwo i społeczeństwo ==
===== Tawanien’yaro =====
Istniejąca niegdyś kasta, skupiająca kapłanki dawnej bogini lasu, jednak praktycznie wszyscy jej przedstawiciele udali się na wygnanie po przyjęciu opiekunów i kasta samoistnie się rozwiązała.W 948 roku nastąpił przełom, a najwyższa kapłanka wzięła udział Ealinge jako gość honorowy zgromadzenia jako Pele'Hinya, Powracające Dziecię. ===== Taure'yaro =====Jedna z wielu kast kapłańskich Aenthil. Kult samej Ei wśród leśnych elfów był popularny od początku ich dziejów, zwyczajowo jednak kasta nie angażowała się w wydarzenia i politykę, oddając się rytuałom i medytacji. Rola, jaką sobie przypisywali, polegała przede wszystkim na wsłuchiwaniu się w puls naturalnych rzek energii, płynących we wnętrzu Ei, odczytując z nich wiedzę o kondycji i zdrowiu samej natury. Częścią taure’yaro byli także elficcy druidzi. Kasta reprezentuje bezwzględnie punkt widzenia natury, stąd szczególną niechęć żywi do wszystkiego, co uznaje za niezgodną z naturą abominację - nekromancji, eskhar czy potworów, ale także ulundo, elfów z Felnoru czy innych tworów niezgodnych z wolą Ei. Taure’yaro odmawiają uznania za bóstwo bogini Tavar, jako niepochodzącej z Ei. '''Ważni przedstawiciele'''<br>Na czele kasty od czasów Adarnila stoi taure’Mylaeri z rodu Cilivren, wiekowa mistyczka i kapłanka Ei. Przedstawicielem taure’yaro poza Aenthil zwykle jest taure’Laime z rodu Eylon, znana ze swojej surowości i bezwzględności, elficka druidka. '''Cechy szczególne''' <br>Taure’yaro noszą charakterystyczne ozdoby z rogów i kości zwierząt, twarze ozdabiają rytualnymi rysunkami i tatuażem w postaci wzorów z drobniutkich kropek. Im wyżej postawiona osoba w kaście, tym bardziej rozbudowane jest nakrycie głowy, bardzo często połączone z różnego rodzaju rytualnym woalami na twarz, a rysunek na twarzy - bardziej intensywny.
{{RamkaMail}}