Utworzono nową stronę "{{TabelaWątkowa |poczatek=2014 |status=zakończony |powiazania= Wielka Wojna, Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych, Minerał, Aidan-Im..."
{{TabelaWątkowa
|poczatek=2014
|status=zakończony
|powiazania= [[Wielka Wojna]], [[Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych]], [[Minerał]], [[Aidan-Imperator]], [[Wirus Zapołudnia i Czarna Tercja]], [[Wojna Bogów, Rozdarcie, Przymierze]], [[Starzy-nowi bogowie - Opiekunowie]]
}}
'''Wojny o Północ''' - tak nazwano okres niemal 40 lat wyniszczającego konfliktu, głównie między odrodzonym Imperium Zapołudnia i państwami Północy.
''Większość przedstawionych poniżej wydarzeń została rozegrana albo na larpach, albo w trakcie trwających w zimie sesji strategicznych.''
== I Wojna o Północ ==
=== Koniec Wielkiej Wojny, Traktat Vekowarski i Trójprzymierze ===
Zmagania mocarstw – [[Wergundia|Wergundii]] i [[Styria|Styrii]] – zostały zakończone porozumieniem zawartym w kolonii wergundzkiej w Vekowarze. Trzecią stroną układu było [[Aenthil]], które na mocy porozumienia odzyskiwało od [[Styria|Styrii]] zajęty wcześniej teren swojego państwa. Dodatkowym świadkiem i gwarantem było [[Talsoi]], dotychczas udzielające wsparcia uciekinierom z [[Aenthil]]. Układ nazwany został Trójprzymierzem.
=== Powstanie imperium Qasyran ===
W efekcie wydarzeń na Zapołudniu niezwykle liczne plemiona [[Qa]] zjednoczyły się pod władzą charyzmatycznej [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Neyestecae]]. Gwałtownie przeszli oni próg cywilizacyny i stali się agresywną potęgą.
=== Upadek Vekowaru ===
Pierwsze uderzenie nowej potęgi doprowadziło do uzyskania pełnej kontroli nad terenem Zapołudnia i wypchnięcia stamtąd kolonizacyjnych sił północy. Po trzyletnim oblężeniu ostatni upadł Vekowar, nie udało się natomiast [[Qa]] wyprzeć ufortyfikowanych na bagnach elfów z [[Leth Caer]]. Po zajęciu Vekowaru siły [[Qasyran]] ruszyły na [[Styria|Styrię]].
=== Przewrót przymierzy ===
Podczas wspólnej wergundzko-styryjskiej obrony linii rzeki Loranis doszło do zmiany sojuszników. [[Aenthil]] w tajnym układzie, zawartym niemal równocześnie z Trójprzymierzem, zawarło układ wojskowy z [[Qasyran]]. Księżna Helethai podjęła decyzję o zaatakowaniu dotychczasowych sojuszników i przejściu na stronę Zapołudnia. Decyzja ta spowodowała rozłam w samym [[Aenthil]] i wygnanie części kast elfickich.
=== Ofir – wycofanie Styrii ===
Atak [[Aenthil]] spowodował klęskę na Loranis i upadek Styrgradu. [[Styria]] w tej sytuacji wycofała wszystkie siły z Itharos do obrony własnego terytorium – w efekcie na osamotnione Itharos niemal natychmiast uderzyły państwa [[Ofir|Małego Ofiru]], rozpoczynając wieloletnią okupację miasta.
=== Upadek potęg północy ===
Po Przerwocie Sojuszy podbój [[Wergundia|Wergundii]] i [[Styria|Styrii]], a także [[Talsoi]], zajął Imperium [[Qasyran]] kolejne kilka lat. Ostatnim na drodze podboju był [[Trynt]].
=== Ostatni bastion – Silbrfjell ===
W górach północnego [[Trynt|Tryntu]] ostatnie poważne siły tryntyjskie i wergundzkie podjęły próby zatrzymania triumfalnego przemarszu [[Qa]] (fabuła 2015). W wyniku desperackiej obrony ostatnie fortecy udało się uzyskać autonomię dla państwa Wysokich Ziem na północy [[Trynt|Tryntu]]. Upadek Silbrfjell dopełnił jednak podboju Północy.
=== Post scriptum – Dhe Sleibthe, Visnohora i Kalidorea ===
Po upadku ostatniego bastionu walczyło jeszcze kilka punktów. Jeszcze w trakcie bitwy o Silbrfjell teralski wojewoda Vlad Jastrzębiec (brat Derwana) poprowadził spóźnione siły teralskie do ataku na wojska [[Qa]] w [[Trynt|Tryncie]]. W wyniku upadku bastionu tryntyjskiego ta bitwa zakończyła się dramatyczną klęską i śmiercią kniazia. Niedługo później upadły punkty oporu w fortecy Visnohora w [[Wergundia|Wergundii]] i w fortecach Kalidorei w [[Styria|Styrii]].
=== Czas Ciemności – okres okupacji Północy ===
W roku 915 zakończyła się I Wojna o Północ, wojna zakończona spektakularną klęską mocarstw i gigantycznym szokiem kulturowym. Mocarstwo, którego istnienia nikt kilka lat wcześniej nie podejrzewał, zniszczyło i rzuciło na kolana wszystkie siły znanego świata.
== Przyczyny zwycięstwa Qasyran w I Wojnie o Północ: ==
* '''[[Minerał]]''' - ma swoją nazwę własną, ale na ten błękitny kamień wszyscy i tak mówią po prostu "minerał”. Występuje wyłącznie na Zapołudniu, dla mieszkańców Północy jest wysoce toksyczny. U ludzi z [[Qasyran]] zwiększa możliwości mentalne, jest też wielofunkcyjnym składnikiem alchemicznym, umożliwiającym także tworzenie bomb o wielkim potencjale niszczącym. Kilka takich bomb zniszczyło aglomeracje Północy, np. [[Birka|Birkę]] w [[Liryzja|Liryzji]] czy Sliabh Ard w [[Trynt|Tryncie]].
* '''Opiekunowie''' - wojna ludzi uzupełniana była wojną bogów, nowi władcy świata pokonali bóstwa Północy, dając wymierne wsparcie swoim wyznawcom.
* '''Nieśmiertelni''' - formacja ludzi, zmienionych pod wpływem Minerału i czynnika wirusowego. Żołnierze, których nie da się zabić, siali spustoszenie na polach bitew.
* '''Zaskoczenie''' - jeszcze kilka lat wcześniej [[Qa]] nie istnieli na scenie politycznej ani w wyobraźni ludów Północy. Ich błyskawiczna przemiana była nie do przewidzenia i północ nie była na nią gotowa.
* '''Neyestecae''' - szamanka, awatar bóstw-Opiekunów, potężna mentatka i mistyczka, stała na czele młodego imperium, prowadząc osobiście do walki swoich wojowników.
Na kolejne 20 lat Północ stała się terytorium zależnym o różnym stopniu autonomii, najczęściej niewielkim lub fasadowym. Ani na chwilę jednak nie ustawała chęć podjęcia walki. Przez 20 lat niewoli, nazwanej Czasem Ciemności przygotowywano bunt. Inicjatorem zjednoczenia stała się styryjska służba wywiadu, a wspólny wróg w sposób naturalny połączył dawnych wrogów i konkurentów. Czas Ciemności trwał od bitwy o Silbrfjel ([[Trynt]], 915 r.) do wybuchu postania w wergundzkim Silberburgu (Werg. Wschodnia 935 r.), w tym czasie wybuchło kilka powstań w podbitych krajach, w których nowi władcy z Zapołudnia bezwzględnie wykorzystywali ludność i zamieniali w niewolników.
Przez lata niewoli przechowywano w tajemnicy tzw. Przepowiednię Aidana, który miał przewidzieć właściwy moment na wybuch powstania (larp Epilog 2015).
== II Wojna o Północ ==
=== Wybuch i powstanie w Wergundii ===
Starannie przygotowane powstanie wybuchło we właściwym miejscu o właściwej porze. Zdecydowały o tym przesłanki mistyczne ("przepowiednia Aidana” ) i taktyczne, a umożliwiła starannie zbudowana siatka powiązań, która zapewniła powstańcom wsparcie, zaplecze i szansę koordynacji działań z resztą Północy. Latem 935 r. wergundzcy powstańcy zdobyli więzienie i świątynię Opiekunów w Silberburgu, rozpoczynając łańcuch wydarzeń. (larp wakacje 2016)
=== Rewolta i Sojusz Północy ===
Zjednoczenie, nazywane w niewoli Sztabem Konspiracji, realizowało swoją rolę perfekcyjnie. Niemal natychmiast po [[Wergundia|Wergundii]] wybuchły rewolty w [[Trynt|Tryncie]], [[Fiord|Fiordzie]], straszliwie zniszczonej [[Styria|Styrii]] i [[Talsoi]]. Do powstającego właśnie Sojuszu Północy, czyli zjednoczenia państw walczących o wyzwolenie, dołączyło także nigdy nie podbite [[Leth Caer]] na Zapołudniu i ofirskie miasto Itharos. Niespodziewanie Sojusz poparło militarnie państwo elfów z [[Laro|Larionu]], oskarżając [[Qasyran]] o zamordowanie dyplomatki, krewnej rodziny książęcej. To dawało Sojuszowi wymierną siłę militarną i efekt zaskoczenia, który nie został zmarnowany. Podobnego wsparcia udzieliło krasnoludzkie [[Kesham]], które zerwało dotychczasowy wymuszony sojusz z [[Qasyran]]. W przeciągu kilku miesięcy dziesiątki tysięcy ochotników zgłosiły się pod chorągwie wergundzkich magniferów czy tryntyjskich jarlów. Armie [[Qa]] rezydujące na północy, zostały zepchnięte do obrony. Sojusz odniósł kilka pierwszych zwycięstw, odzyskując Wschodnią [[Wergundia|Wergundię]], Itharos, część [[Trynt|Tryntu]] i miasta portowe [[Talsoi]].
=== N1, Czarne Diabły i inne narzędzia Sztabu Konspiracji ===
I Wojna o Północ została przegrana dzięki kilku istotnym czynnikom i przez 20 lat Sztab Konspiracji przygotowywał na nie odpowiedzi.
* '''Granaty N1''' ("przeciw Nieśmiertelnym”) bazowały na kilku mało etycznie pozyskanych czynnikach, ich eksplozja powodowała uszkodzenie włókien minerałowych i śmierć Nieśmiertelnych, niemal całkowicie eliminując ich z pól bitew lub sprowadzając do roli zwykłych formacji.
* '''Czarna Tercja''' (larpy zimowe 2015/2016) - w efekcie poszukiwań, mających swoje korzenie jeszcze w latach kolonizacji Zapołudnia, udało się przetworzyć formę wirusa, częściowo uodparniającą ludzi Północy na [[Minerał]]. Na tej bazie stworzono formację oddziałów specjalnych o wysokich możliwościach, choć de facto zmutowaną.
=== Hird i Tymen - walka do śmierci i poza śmierć ===
Po klęsce Północy i w wyniku specyficznych warunków po Wojnie Bogów niektóre dusze poległych pozostały by walczyć dalej przeciw najeźdźcom. [[Wergundia]] i [[Trynt]] mają swoje oddziały upiornych wojowników, zwane Tymenem i Hirdem Mgieł. (epilog 2015)
=== Operacja na Monta Argenta ===
Kolejną z odpowiedzi była starannie przygotowana akcja skrytobójcza w styryjskim mieście Monta Argenta. Specjalnie przeszkolony oddział Czarnej Tercji zamordował imperatorkę [[Qasyran]], szamankę Neyestecae. Oddział prowadził jeden z najskuteczniejszych magów Północy, władca [[Leth Caer]], Elidis, który tym samym zasłużył sobie na wieczystą nienawiść [[Qa]]. (larp "Imię Bogini”)
=== Samnia - odłączenie się od wojny ===
Najpotężniejszy sojusznik imperium [[Qasyran]], koczownicze państwo kaganów samnijskich, zostało skutecznie wyłączone z wojny - najpierw przez śmierć charyzmatycznego władcy, która spowodowała walki watażków o buławę, potem gwałtowną epidemią, która wybiła niemal jedną trzecią populacji.
Tym niemniej samnijskie arbany, w chaosie i bez kontroli, ruszyły po łupy do sąsiednich państw, stając się m.in. jedną z przyczyn ponownego zjednoczenia miast [[Ofir|Ofiru]].
=== Stan frontu na początku wojny ===
Po pierwszej, gwałtownej fazie wojny północne armie [[Qasyran]] przestały kontrolować większe obszary. (podstawa gry strategicznej 2016/17)
Punkty zapalne frontu zimą 935/936:
* '''Harnkott''' - pogranicze [[Trynt|Tryntu]] i [[Wergundia|Wergundii]], pierwsze wielkie zwycięstwo nad [[Qa]], otworzyło drogę do wsparcia przez [[Wergundia|Wergundię]] tryntyjskich powstańców Brynjolfa Gunnarsona. W efekcie siły [[Qa]] w [[Trynt|Tryncie]] zostały zmuszone do cofnięcia się do dwóch twierdz - Arden i Askaronu.
* '''Talsoi''' - morskie elfy odbiły z rąk okupanta stolicę i główny port, odzyskując część własnej floty
* '''Akwirgran''' - stolica [[Wergundia|Wergundii]] została odbita jesienią 935 r.
* '''Trynt''' - hirdy pod dowództwem Brynjolfa Gunnarsona przejęły kontrolę nad większością kraju, zdobywając kolejne zamki Przedgórza i Wysokich Ziem
* '''Kocioł pod Erwick''' - skomplikowana bitwa na pograniczu [[Styria|Styrii]] i [[Wergundia|Wergundii]], trwająca od jesieni 935 do wiosny 937 r. Ostatecznie siły wergundzko-laryjsko-styryjskie pokonały opór armii [[Qasyran]]
* '''Zjednoczenie Ofiru''' - początkowy atak pro-qasyrańskich miast [[Ofir|Ofiru]] na Itharos przerodził się w negocjacje, a następnie w akt, inicjujący proces ponownego zjednoczenia Pięciu Miast Ofiru
* '''Visnohora''' - potężna górska twierdza na pograniczu Terali i [[Wergundia|Wergundii]] została zajęta przez wojska [[Qa|Qasyran]] wraz z głównodowodzącym, huei [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Seitirim]]. W zimie 936 r. Seitiri został zamordowany w skrytobójczym ataku Czarnej Tercji.
* '''Styrgrad''' - walki o stolicę [[Styria|Styrii]] zaczęły się jeszcze jesienią 935 r., kiedy w rejonie sąsiedniego miasta Gereja siły styryjskie rozpoczęły budowanie regularnych oddziałów. Miasto zostało zdobyte przez powstańców i regularne siły styryjskie 14 listopada 936 roku.
=== Srebrna Rzeka i hołd Opiekunom ===
''(larp "Szachownica”)''
==== Konferencja ====
Po pierwszych sukcesach państwa Północy zebrały się na formalną konferencję, by ustalić dalsze poczynania i politykę. Na spotkaniu w Srebrnej Rzece odrzucono propozycje pokojowe [[Qa|Qasyran]] (ceną było oddanie sojuszniczego [[Leth Caer]] i gwarancje nietykalności dla sojusznika [[Qa|Qa]], elfiego państwa [[Aenthil]]).
==== Nowi Bogowie Północy ====
Oprócz ustaleń politycznych odbył się tam także brzemienny w skutkach rytuał. Kapłan Baldwin przeprowadził potężny rytuał, w którym domeny świata zostały oddane pod opiekę nowym bóstwom, Opiekunom, a Północ złożyła im hołd, wytrącając tym samym [[Qa|Qa]] argument, jakim było wsparcie ich bóstw.
==== Koniec przyjaźni ze Sztabem ====
Konferencja przyniosła też jedną kluczową zmianę - Sztab Konspiracji okazał się mieć swoją własną wizję polityki, zupełnie rozbieżną z dowódcami frontów. Dalsza współpraca stała się problematyczna.
==== Sojusz Leth Caer ze styryjską boginią Tavar ====
Ocaleni przed pogromem bogowie północy schronili się na ziemi, [[Tavar]] znalazła schronienie w elfickiej enklawie potężnie ufortyfikowanej magią. Ironią losu było, że pokolenie wcześnie utworzyły ją elfy, uciekające ze zniszczonego przez [[Styria|Styrię]] [[Aenthil]]. Dzieło wielkiego pojednania dopełnił, w każdym razie póki co, władca [[Leth Caer|Caer]] i jeden z zabójców Neyestecae, cesarz Elidis, przyjmując dar i stając się wybrańcem bogini. Zaowocowało to silnym sojuszem [[Leth Caer]] ze [[Styria|Styrią]] i wzmocnieniem elfie enklawy.
=== Wymarsz Utzyao ===
W odpowiedzi na rewoltę Północy imperium [[Qa|Qasyran]] wysłało na północ kolejną wielką armię, tzw. Armię Wewnętrzną (Utzyao), liczącą pół miliona wojowników. To była siła, której nikt na Północy nie mógł się równać. Utzyao podzielona na trzy wielkie brygady rozpoczęła drogę na fronty północy.
=== Przełęcz Cor, Arden i Terala ===
Przełęcz Cor blokowała możliwość ataku na potężną fortecę Arden, która z kolei uniemożliwiała uderzenie na wciąż oficjalnie lojalną wobec [[Qa|Qa]] [[Terala|Teralę]]. Sytuacja w Terali była skomplikowana i prowadziła do wojny domowej między zbliżonymi siłami zwolenników Północy i popleczników władzy Zapołudnia. Istotne było, że bez opanowania [[Terala|Terali]] nie było możliwe uderzenie na Visnohorę. W czerwcu 937 r. siły Północy zdobyły Przełęcz (larp "Sztandary”), a w lipcu - fortecę Arden. Jesienią wergundzki IV Tymen wkroczył do [[Terala|Terali]].
=== Talsoi - Czarny Szkwał ===
Jedna z trzech wielkich brygad Utzyao przygotowywana do desantu na wybrzeża [[Wergundia|Wergundii]] i [[Trynt|Tryntu]] z morza, została w zimie 936/937 r zatrzymana na wysokości [[Talsoi]]. Flota morskich elfów nie miała militarnych możliwości by podjąć walkę, jednak dzięki odzyskaniu magicznych narzędzi (świątynia Bogini Tulvy) mogli użyć innych sił. Około listopada rozpętał się sztorm, trwający kilka tygodni (tzw. Sztorm perfekcyjny, niemalże samonapędzający), który zniszczył część inwazyjnej floty i zmusił do lądowania w [[Talsoi]]. Bitwa, nazwana Czarnym Szkwałem, doprowadziła do unicestwienia całkowicie floty [[Talsoi]]. Morskim elfom pozostały niedobitki oddziałów powstańczych, zmuszone do odwrotu wgłąb lądu.
=== Liryzja - bomby minerałowe i Concordia ===
O straszliwej broni, która zniszczyła [[Birka|Birkę]] i wiele innych miast północy, przypomniano sobie podczas bitwy pod Erwick, gdy wybuch zmiótł z powierzchni ziemi miasteczko Gethenii wraz ze zdobywającymi je żołnierzami [[Wergundia|Wergundii]]. Kolejne bomby wybuchły podczas walk o Styrgrad i Perbatasan.
Sojusz rozpoczął poszukiwania rozwiązań i znalazł je w ruinach miasta [[Birka]], gdzie wysłano na ryzykowną akcję żołnierzy Czarnej Tercji. Zyskano schematy budowy tychże bomb i trwają prace nad ich wykonaniem. Jednocześnie w wyniku politycznych zabiegów [[Liryzja]], mająca niebagatelne znaczenie dla światowego handlu, jako leżąca u ujścia 4 głównych spławnych rzek północy, została zmuszona do wyboru protektoratu: [[Trynt|Tryntu]], [[Wergundia|Wergundii]] lub zależnych od Sztabu Konspiracji organizacji. Wówczas pierwszy raz w światowej polityce wyraźnie zaznaczyła się obecność Concordii. Organizacja ta, finansowana przez Sztab Konspiracji, dzięki udostępnionym możliwościom finansowym i naukowym, przejęła kontrolę nad zapleczem medycznym armii Sojuszu, stając się w tej kwestii monopolistą.
Ostatecznie [[Liryzja]] wybrała [[Wergundia|Wergundię]] i dołączyła do [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]] jako siódme autonomiczne księstwo elekcyjne. (larp "Cienie i Popioły” )
=== Kampania Utzyao 937/38 roku ===
==== Kalidorea ====
Górskie fortyfikacje bronione przez nieliczną armię laryjską stanęły na drodze potężnej armii Zapołudnia (jednej z trzech głównych brygad). Przy kilkukrotnej przewadze Kalidorea nie zdołała się obronić, obrońcy polegli co do jednego. Wkrótce potem w granice [[Laro]] uderzył korpus interwencyjny [[Qa|Qasyran]], dokonując masakry bezbronnej ludności cywilnej południowych huanów.
==== Styrgrad ====
Pod murami miasta jedna z brygad Utzyao pojawiła się ponownie wiosną 938 r. Po krwawo bronionej przeprawie przez Loranis, w której [[Qa|Qa]] stracili wiele tysięcy wojowników, domknęło się oblężenie miasta. Styrgradu broniły styryskie tercje i ochotnicy, ale także tzw. tymen Rodlingena – 80-tys. korpus złożony z trzech tymenów pod dowództwem byłego księcia protektora.
==== [[Talsoi]] ====
Morskie elfy po utracie całej floty i większości armii nie miały większych szans by samodzielnie odbić kraj. Jesienią 938 r. [[Talsoi]] przyjęli protektorat [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]].
==== Wybrzeże ====
Flota Utzyao została zatrzymana na niemal rok i zmniejszona o niemal 30 tys. żołnierzy, ale ostatecznie rozpoczęła uderzenie na wybrzeża [[Wergundia|Wergundii]]. Jedna część desantu zajęła zamki i miasta w rejonie Zachodniego Klifu w [[Wergundia|Wergundii]]. Druga część wylądowała w ruinach miasta [[Birka]], niedostępnych dla ludzi północy ze względu na skażenie Minerałem. Po początkowych niepowodzeniach armia [[Qa|Qa]] użyła kolejnych bomb minerałowych, zmuszając armię wergundzką do cofania się do centrum kraju.
==== Trynt ====
Kraj ten znalazł się w trudnej sytuacji politycznej, ze względu na rosnącą supremację [[Wergundia|Wergundii]] w Sojuszu. [[Trynt|Trynt]] wielokrotnie był podbijany przez [[Wergundia|Wergundię]], obawy nie są zatem bezpodstawne, zwłaszcza po wstąpieniu [[Liryzja|Liryzji]] do Federacji.
Nie chcąc mimo wszystko porzucić sojuszu, a próbując budować własną pozycję w regionie, [[Trynt|Trynt]] podjął trudną decyzję. Do odbicia Askaronu użyte zostały wojska ochotnicze i greny krasnoludów z [[Kesham]], które ponosząc wielkie straty zdobyło miasto. Regularne hirdy tryntyskie tymczasem wkroczyły do sąsiedniej [[Terala|Terali]] z pomocą dla walczącego tam propółnocnego kniazia Derwana Jastrzębca.
Czyn ten spowodował wycofanie krasnoludów z wojny.
==== Terala ====
W kraju grodów rozpętała się regularna wojna domowa między zwolennikami i przeciwnikami władzy [[Qa|Qa]]. Stronę Zapołudniu popierają wojska [[Qa|Qa]] i [[Samnia|Samni]], przechylając szalę na ich stronę. Wkroczenie IV tymenu wergundzkiego niewiele zmieniło, [[Wergundia|Wergundowie]] rozpoczęli zajmowanie terenu od zajęcia grodu Lęda na północy, gdy na południu ich teralskim sojusznikom groziła klęska. W efekcie wkraczające w aurze wybawców hirdy tryntyjskie zyskały przychylność [[Terala|Terali]], stając się podstawą do przyszłego sojuszu.
==== Ofir ====
Po raz pierwszy od pół wieku Pięć Miast stanęło wspólnie do obrony kraju. Panoszące się po terenie arbany samnijskie zostały oskrzydlone i zmuszone do negocjacji. Dzięki mediacji [[Qa|Qasyran]] osiągnięto porozumienie, Samniczycy wycofali się zwalniając za olbrzymim okupem schwytanych jeńców.
==== Leth Caer ====
Bronione potężną barierą magiczną miasto na bagnach po ugruntowaniu sojuszu ze styryjską boginią dzięki jej mocy i magii elfickich zaklęć podwoiło terytorium, rozszerzając dwukrotnie Obręcz. Po raz pierwszy to Caer zagroziło [[Qa|Qa]] i ich miastu, a nie odwrotnie. Pomimo problemów wewnętrznych, buntów, braku żywności miasto trwa w bezkompromisowej walce o przetrwanie, skutecznie odciągając od północnych frontów dużą część sił [[Qa|Qa]].
=== Bitwa o Akwirgran ===
Dwie olbrzymie armie qasyrańskiej Utzyao latem 938 r. stanęły pod stolicą [[Wergundia|Wergundii]], Akwirgranem. Przeciwko nim stanął pospiesznie sformowany V tymen, wielkokrotnie mniej liczny niż wojska przeciwnika. O wyniku starcia zadecydowało wiele różnych czynników – teren, który nie ułatwiał inwazji (obrońcy wykorzystali dawne umocnienia na górskim paśmie w pobliżu Akwirgranu, tzw. linię Matfrida), przeprawy rzeczne, aktywność miejscowej ludności. Wielotygodniowej bitwie towarzyszyły wybuchające epidemie i głód, trudne warunki pogarszały towarzyszące [[Qa|Qa]] arbany samnijskie, pustoszące tereny na północ od stolicy.
Finalnie skomplikowane starcie zakończyło brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska [[Qa|Qa]] z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii [[Qa|Qa]] cofnęła się pod Styrgrad, a druga część - ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy [[Wergundia|Wergundii]]. („Bitwa Narodów”, fabuła 2018)
=== Finał wojny i traktat vistanijski 939 r. ===
Pod koniec 938 r. pozostało już tylko kilka punktów, objętych działaniami wojennymi. Zapowiadana po bitwie o Akwirgran konferencja pokojowa spowodowała gwałtowne ruchy armii, chcących uzyskać możliwie dużo argumentów metodą faktów dokonanych.
==== Larion ====
Prowadzone osobiście przez księżną Savrę wojska [[Laro]] wtargnęły na teren [[Qa|Qasyran]]. Gwałtowny atak karnej ekspedycji spowodował duże straty i odciążył oblężone [[Leth Caer]]. T’antsan Savra poległa podczas ataku.
W trakcie konferencji [[Laro]] reprezentował już nowy t’antsan, Altaris Faltorn z rodu Andhakara. [[Laro]] wymusiły na [[Qa|Qa]] liczne ustępstwa, w tym strefę zdemilitaryzowaną wzdłuż granicy oraz zapowiedź aktu „przeprosin” gdy wybrany zostanie nowy imperator.
==== Styrgrad ====
Na pomoc oblężonemu miastu ruszył wergundzki V tymen oraz styryjska partyzantka i oddziały z [[Laro|Larionu]]. Tymczasem armia oblegająca miasto została osłabiona oddelegowaniem części armii do [[Talsoi]] i próbą ataku na Telfambę. Pojawiła się nawet szansa przerwania oblężenia.
W efekcie kilku mniejszych zwycięstw wojsk Sojuszu, w trakcie pertraktacji Zapołudnie zgodziło się wycofać wojska daleko na południe aż za linię Hawren-Perdagan-Kavelia. [[Styria|Styria]], której groziło niemalże unicestwienie, niespodziewanie odzyskała większość terenów państwa. Na mocy układu sojuszniczego na granicy z [[Qa|Qasyran]] stanęły fortyfikacje obsadzone przez wojska wergundzko-styryjskie, [[Styria|Styria]] oddała także [[Wergundia|Wergundii]] w dzierżawę wieczystą miasto i port Kota Laud.
==== [[Talsoi]] ====
Morskie elfy zdecydowały o przyjęciu protektoratu [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]], dzięki czemu stany wergundzkie zgodziły się wysłać do [[Talsoi]] korpus interwencyjny. Tuż przed konferencją pokojową z rąk [[Qa|Qa]] i [[Aenthil]] został odbita stolica państwa, na mocy traktatu zostały odzyskane także pozostałe tereny.
==== Terala ====
Jeszcze jesienią 938 r. [[Terala]] Wschodnia i Zachodnia podpisały pokój w Dargun, kończący wojnę domową podziałem kraju na dwa państwa. Gwarantem pokoju został z jednej strony [[Trynt|Trynt]], z drugiej – północne państwo [[Qa|Qa]].
==== Pakt Szlaku Wedry ====
Tuż przed konferencją pokojową został zawarty tajny układ, skierowany handlowo i militarnie przeciwko [[Wergundia|Wergundii]]. Porozumienie skupiało się wokół wzmocnienia szlaku handlowego na północ od Gór Maegros, pomijającego [[Wergundia|Wergundię]]. Pakt podpisały oba państwa teralskie, [[Trynt|Trynt]], [[Ofir]] oraz północne [[Qa|Qa]].
Powstanie paktu przypieczętowało podział polityczny świata na trzy części, tj. Pakt, Sojusz Północy ([[Wergundia|Wergundia]], [[Talsoi]], [[Styria|Styria]]) oraz państwa Zapołudnia ([[Qa|Qasyran]] i [[Aenthil]]).
==== Północne Qa ====
Wokół fortecy Visnohora powstał obszar broniony przez kilkudziesięciotysięczną armię Zapołudnia. Pomimo chęci [[Wergundia|Wergundia]] nie była w stanie przed zawarciem traktatu odbić tego obszaru, zwłaszcza wobec poparcia, jakiego udzielali tej armii kniaziowe [[Terala|Terali Wschodniej]]. Obszar ten pozostał w rękach Zapołudnia nawet po tym, jak jego reprezentanci zrezygnowali z przyczółku morskiego w ruinach miasta [[Birka]].
==== Traktat vistanijski ====
W styczniu 939 r. w Ofirze został podpisany Traktat Vistanijski, kończący Wojny o Północ. [[Qa|Qasyran]] wycofało się z północy niemal całkowicie, nie licząc Visnohory, zdecydowało się także na liczne ustępstwa wobec [[Laro]] w zamian za odstąpienie przez nich od wojny w imię świętej zemsty. Kraje północy – wszystkie – odzyskały niepodległość. Zmieniły się granice, zależności i sojusze. Na powrót zjednoczył się [[Ofir]], [[Wergundia|Federacja Wergundzka]] z powrotem objęła [[Liryzja|Liryzję]] oraz protektorat [[Talsoi]], [[Trynt|Trynt]] połączył się z [[Fiord|Fiordem]], [[Terala]] podzieliła się na dwa kraje. [[Samnia]] zachowała chwilową neutralność od wszelkich trwałych zobowiązań, oczekując na wybranie nowego kagana. Imperium [[Qa|Qasyran]] stanęło przed wyzwaniem wewnętrznym. [[Leth Cae]]r przetrwało wojnę i uzyskało gwarancję granic, jednak utraciło swojego cesarza, który ustąpił z tronu by dać swojemu krajowi większe możliwości dyplomatyczne, które on personalnie jako zabójca Neyestecae uniemożliwiał.
Świat wyszedł z wojny odmieniony. Jednak po 39 latach – wyszedł.
[[File:traktat.png|upright=2|frameless|border|center]]
[[Kategoria:Wątki świata gry]]
|poczatek=2014
|status=zakończony
|powiazania= [[Wielka Wojna]], [[Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych]], [[Minerał]], [[Aidan-Imperator]], [[Wirus Zapołudnia i Czarna Tercja]], [[Wojna Bogów, Rozdarcie, Przymierze]], [[Starzy-nowi bogowie - Opiekunowie]]
}}
'''Wojny o Północ''' - tak nazwano okres niemal 40 lat wyniszczającego konfliktu, głównie między odrodzonym Imperium Zapołudnia i państwami Północy.
''Większość przedstawionych poniżej wydarzeń została rozegrana albo na larpach, albo w trakcie trwających w zimie sesji strategicznych.''
== I Wojna o Północ ==
=== Koniec Wielkiej Wojny, Traktat Vekowarski i Trójprzymierze ===
Zmagania mocarstw – [[Wergundia|Wergundii]] i [[Styria|Styrii]] – zostały zakończone porozumieniem zawartym w kolonii wergundzkiej w Vekowarze. Trzecią stroną układu było [[Aenthil]], które na mocy porozumienia odzyskiwało od [[Styria|Styrii]] zajęty wcześniej teren swojego państwa. Dodatkowym świadkiem i gwarantem było [[Talsoi]], dotychczas udzielające wsparcia uciekinierom z [[Aenthil]]. Układ nazwany został Trójprzymierzem.
=== Powstanie imperium Qasyran ===
W efekcie wydarzeń na Zapołudniu niezwykle liczne plemiona [[Qa]] zjednoczyły się pod władzą charyzmatycznej [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Neyestecae]]. Gwałtownie przeszli oni próg cywilizacyny i stali się agresywną potęgą.
=== Upadek Vekowaru ===
Pierwsze uderzenie nowej potęgi doprowadziło do uzyskania pełnej kontroli nad terenem Zapołudnia i wypchnięcia stamtąd kolonizacyjnych sił północy. Po trzyletnim oblężeniu ostatni upadł Vekowar, nie udało się natomiast [[Qa]] wyprzeć ufortyfikowanych na bagnach elfów z [[Leth Caer]]. Po zajęciu Vekowaru siły [[Qasyran]] ruszyły na [[Styria|Styrię]].
=== Przewrót przymierzy ===
Podczas wspólnej wergundzko-styryjskiej obrony linii rzeki Loranis doszło do zmiany sojuszników. [[Aenthil]] w tajnym układzie, zawartym niemal równocześnie z Trójprzymierzem, zawarło układ wojskowy z [[Qasyran]]. Księżna Helethai podjęła decyzję o zaatakowaniu dotychczasowych sojuszników i przejściu na stronę Zapołudnia. Decyzja ta spowodowała rozłam w samym [[Aenthil]] i wygnanie części kast elfickich.
=== Ofir – wycofanie Styrii ===
Atak [[Aenthil]] spowodował klęskę na Loranis i upadek Styrgradu. [[Styria]] w tej sytuacji wycofała wszystkie siły z Itharos do obrony własnego terytorium – w efekcie na osamotnione Itharos niemal natychmiast uderzyły państwa [[Ofir|Małego Ofiru]], rozpoczynając wieloletnią okupację miasta.
=== Upadek potęg północy ===
Po Przerwocie Sojuszy podbój [[Wergundia|Wergundii]] i [[Styria|Styrii]], a także [[Talsoi]], zajął Imperium [[Qasyran]] kolejne kilka lat. Ostatnim na drodze podboju był [[Trynt]].
=== Ostatni bastion – Silbrfjell ===
W górach północnego [[Trynt|Tryntu]] ostatnie poważne siły tryntyjskie i wergundzkie podjęły próby zatrzymania triumfalnego przemarszu [[Qa]] (fabuła 2015). W wyniku desperackiej obrony ostatnie fortecy udało się uzyskać autonomię dla państwa Wysokich Ziem na północy [[Trynt|Tryntu]]. Upadek Silbrfjell dopełnił jednak podboju Północy.
=== Post scriptum – Dhe Sleibthe, Visnohora i Kalidorea ===
Po upadku ostatniego bastionu walczyło jeszcze kilka punktów. Jeszcze w trakcie bitwy o Silbrfjell teralski wojewoda Vlad Jastrzębiec (brat Derwana) poprowadził spóźnione siły teralskie do ataku na wojska [[Qa]] w [[Trynt|Tryncie]]. W wyniku upadku bastionu tryntyjskiego ta bitwa zakończyła się dramatyczną klęską i śmiercią kniazia. Niedługo później upadły punkty oporu w fortecy Visnohora w [[Wergundia|Wergundii]] i w fortecach Kalidorei w [[Styria|Styrii]].
=== Czas Ciemności – okres okupacji Północy ===
W roku 915 zakończyła się I Wojna o Północ, wojna zakończona spektakularną klęską mocarstw i gigantycznym szokiem kulturowym. Mocarstwo, którego istnienia nikt kilka lat wcześniej nie podejrzewał, zniszczyło i rzuciło na kolana wszystkie siły znanego świata.
== Przyczyny zwycięstwa Qasyran w I Wojnie o Północ: ==
* '''[[Minerał]]''' - ma swoją nazwę własną, ale na ten błękitny kamień wszyscy i tak mówią po prostu "minerał”. Występuje wyłącznie na Zapołudniu, dla mieszkańców Północy jest wysoce toksyczny. U ludzi z [[Qasyran]] zwiększa możliwości mentalne, jest też wielofunkcyjnym składnikiem alchemicznym, umożliwiającym także tworzenie bomb o wielkim potencjale niszczącym. Kilka takich bomb zniszczyło aglomeracje Północy, np. [[Birka|Birkę]] w [[Liryzja|Liryzji]] czy Sliabh Ard w [[Trynt|Tryncie]].
* '''Opiekunowie''' - wojna ludzi uzupełniana była wojną bogów, nowi władcy świata pokonali bóstwa Północy, dając wymierne wsparcie swoim wyznawcom.
* '''Nieśmiertelni''' - formacja ludzi, zmienionych pod wpływem Minerału i czynnika wirusowego. Żołnierze, których nie da się zabić, siali spustoszenie na polach bitew.
* '''Zaskoczenie''' - jeszcze kilka lat wcześniej [[Qa]] nie istnieli na scenie politycznej ani w wyobraźni ludów Północy. Ich błyskawiczna przemiana była nie do przewidzenia i północ nie była na nią gotowa.
* '''Neyestecae''' - szamanka, awatar bóstw-Opiekunów, potężna mentatka i mistyczka, stała na czele młodego imperium, prowadząc osobiście do walki swoich wojowników.
Na kolejne 20 lat Północ stała się terytorium zależnym o różnym stopniu autonomii, najczęściej niewielkim lub fasadowym. Ani na chwilę jednak nie ustawała chęć podjęcia walki. Przez 20 lat niewoli, nazwanej Czasem Ciemności przygotowywano bunt. Inicjatorem zjednoczenia stała się styryjska służba wywiadu, a wspólny wróg w sposób naturalny połączył dawnych wrogów i konkurentów. Czas Ciemności trwał od bitwy o Silbrfjel ([[Trynt]], 915 r.) do wybuchu postania w wergundzkim Silberburgu (Werg. Wschodnia 935 r.), w tym czasie wybuchło kilka powstań w podbitych krajach, w których nowi władcy z Zapołudnia bezwzględnie wykorzystywali ludność i zamieniali w niewolników.
Przez lata niewoli przechowywano w tajemnicy tzw. Przepowiednię Aidana, który miał przewidzieć właściwy moment na wybuch powstania (larp Epilog 2015).
== II Wojna o Północ ==
=== Wybuch i powstanie w Wergundii ===
Starannie przygotowane powstanie wybuchło we właściwym miejscu o właściwej porze. Zdecydowały o tym przesłanki mistyczne ("przepowiednia Aidana” ) i taktyczne, a umożliwiła starannie zbudowana siatka powiązań, która zapewniła powstańcom wsparcie, zaplecze i szansę koordynacji działań z resztą Północy. Latem 935 r. wergundzcy powstańcy zdobyli więzienie i świątynię Opiekunów w Silberburgu, rozpoczynając łańcuch wydarzeń. (larp wakacje 2016)
=== Rewolta i Sojusz Północy ===
Zjednoczenie, nazywane w niewoli Sztabem Konspiracji, realizowało swoją rolę perfekcyjnie. Niemal natychmiast po [[Wergundia|Wergundii]] wybuchły rewolty w [[Trynt|Tryncie]], [[Fiord|Fiordzie]], straszliwie zniszczonej [[Styria|Styrii]] i [[Talsoi]]. Do powstającego właśnie Sojuszu Północy, czyli zjednoczenia państw walczących o wyzwolenie, dołączyło także nigdy nie podbite [[Leth Caer]] na Zapołudniu i ofirskie miasto Itharos. Niespodziewanie Sojusz poparło militarnie państwo elfów z [[Laro|Larionu]], oskarżając [[Qasyran]] o zamordowanie dyplomatki, krewnej rodziny książęcej. To dawało Sojuszowi wymierną siłę militarną i efekt zaskoczenia, który nie został zmarnowany. Podobnego wsparcia udzieliło krasnoludzkie [[Kesham]], które zerwało dotychczasowy wymuszony sojusz z [[Qasyran]]. W przeciągu kilku miesięcy dziesiątki tysięcy ochotników zgłosiły się pod chorągwie wergundzkich magniferów czy tryntyjskich jarlów. Armie [[Qa]] rezydujące na północy, zostały zepchnięte do obrony. Sojusz odniósł kilka pierwszych zwycięstw, odzyskując Wschodnią [[Wergundia|Wergundię]], Itharos, część [[Trynt|Tryntu]] i miasta portowe [[Talsoi]].
=== N1, Czarne Diabły i inne narzędzia Sztabu Konspiracji ===
I Wojna o Północ została przegrana dzięki kilku istotnym czynnikom i przez 20 lat Sztab Konspiracji przygotowywał na nie odpowiedzi.
* '''Granaty N1''' ("przeciw Nieśmiertelnym”) bazowały na kilku mało etycznie pozyskanych czynnikach, ich eksplozja powodowała uszkodzenie włókien minerałowych i śmierć Nieśmiertelnych, niemal całkowicie eliminując ich z pól bitew lub sprowadzając do roli zwykłych formacji.
* '''Czarna Tercja''' (larpy zimowe 2015/2016) - w efekcie poszukiwań, mających swoje korzenie jeszcze w latach kolonizacji Zapołudnia, udało się przetworzyć formę wirusa, częściowo uodparniającą ludzi Północy na [[Minerał]]. Na tej bazie stworzono formację oddziałów specjalnych o wysokich możliwościach, choć de facto zmutowaną.
=== Hird i Tymen - walka do śmierci i poza śmierć ===
Po klęsce Północy i w wyniku specyficznych warunków po Wojnie Bogów niektóre dusze poległych pozostały by walczyć dalej przeciw najeźdźcom. [[Wergundia]] i [[Trynt]] mają swoje oddziały upiornych wojowników, zwane Tymenem i Hirdem Mgieł. (epilog 2015)
=== Operacja na Monta Argenta ===
Kolejną z odpowiedzi była starannie przygotowana akcja skrytobójcza w styryjskim mieście Monta Argenta. Specjalnie przeszkolony oddział Czarnej Tercji zamordował imperatorkę [[Qasyran]], szamankę Neyestecae. Oddział prowadził jeden z najskuteczniejszych magów Północy, władca [[Leth Caer]], Elidis, który tym samym zasłużył sobie na wieczystą nienawiść [[Qa]]. (larp "Imię Bogini”)
=== Samnia - odłączenie się od wojny ===
Najpotężniejszy sojusznik imperium [[Qasyran]], koczownicze państwo kaganów samnijskich, zostało skutecznie wyłączone z wojny - najpierw przez śmierć charyzmatycznego władcy, która spowodowała walki watażków o buławę, potem gwałtowną epidemią, która wybiła niemal jedną trzecią populacji.
Tym niemniej samnijskie arbany, w chaosie i bez kontroli, ruszyły po łupy do sąsiednich państw, stając się m.in. jedną z przyczyn ponownego zjednoczenia miast [[Ofir|Ofiru]].
=== Stan frontu na początku wojny ===
Po pierwszej, gwałtownej fazie wojny północne armie [[Qasyran]] przestały kontrolować większe obszary. (podstawa gry strategicznej 2016/17)
Punkty zapalne frontu zimą 935/936:
* '''Harnkott''' - pogranicze [[Trynt|Tryntu]] i [[Wergundia|Wergundii]], pierwsze wielkie zwycięstwo nad [[Qa]], otworzyło drogę do wsparcia przez [[Wergundia|Wergundię]] tryntyjskich powstańców Brynjolfa Gunnarsona. W efekcie siły [[Qa]] w [[Trynt|Tryncie]] zostały zmuszone do cofnięcia się do dwóch twierdz - Arden i Askaronu.
* '''Talsoi''' - morskie elfy odbiły z rąk okupanta stolicę i główny port, odzyskując część własnej floty
* '''Akwirgran''' - stolica [[Wergundia|Wergundii]] została odbita jesienią 935 r.
* '''Trynt''' - hirdy pod dowództwem Brynjolfa Gunnarsona przejęły kontrolę nad większością kraju, zdobywając kolejne zamki Przedgórza i Wysokich Ziem
* '''Kocioł pod Erwick''' - skomplikowana bitwa na pograniczu [[Styria|Styrii]] i [[Wergundia|Wergundii]], trwająca od jesieni 935 do wiosny 937 r. Ostatecznie siły wergundzko-laryjsko-styryjskie pokonały opór armii [[Qasyran]]
* '''Zjednoczenie Ofiru''' - początkowy atak pro-qasyrańskich miast [[Ofir|Ofiru]] na Itharos przerodził się w negocjacje, a następnie w akt, inicjujący proces ponownego zjednoczenia Pięciu Miast Ofiru
* '''Visnohora''' - potężna górska twierdza na pograniczu Terali i [[Wergundia|Wergundii]] została zajęta przez wojska [[Qa|Qasyran]] wraz z głównodowodzącym, huei [[Kanon postaci#Postaci fabularne|Seitirim]]. W zimie 936 r. Seitiri został zamordowany w skrytobójczym ataku Czarnej Tercji.
* '''Styrgrad''' - walki o stolicę [[Styria|Styrii]] zaczęły się jeszcze jesienią 935 r., kiedy w rejonie sąsiedniego miasta Gereja siły styryjskie rozpoczęły budowanie regularnych oddziałów. Miasto zostało zdobyte przez powstańców i regularne siły styryjskie 14 listopada 936 roku.
=== Srebrna Rzeka i hołd Opiekunom ===
''(larp "Szachownica”)''
==== Konferencja ====
Po pierwszych sukcesach państwa Północy zebrały się na formalną konferencję, by ustalić dalsze poczynania i politykę. Na spotkaniu w Srebrnej Rzece odrzucono propozycje pokojowe [[Qa|Qasyran]] (ceną było oddanie sojuszniczego [[Leth Caer]] i gwarancje nietykalności dla sojusznika [[Qa|Qa]], elfiego państwa [[Aenthil]]).
==== Nowi Bogowie Północy ====
Oprócz ustaleń politycznych odbył się tam także brzemienny w skutkach rytuał. Kapłan Baldwin przeprowadził potężny rytuał, w którym domeny świata zostały oddane pod opiekę nowym bóstwom, Opiekunom, a Północ złożyła im hołd, wytrącając tym samym [[Qa|Qa]] argument, jakim było wsparcie ich bóstw.
==== Koniec przyjaźni ze Sztabem ====
Konferencja przyniosła też jedną kluczową zmianę - Sztab Konspiracji okazał się mieć swoją własną wizję polityki, zupełnie rozbieżną z dowódcami frontów. Dalsza współpraca stała się problematyczna.
==== Sojusz Leth Caer ze styryjską boginią Tavar ====
Ocaleni przed pogromem bogowie północy schronili się na ziemi, [[Tavar]] znalazła schronienie w elfickiej enklawie potężnie ufortyfikowanej magią. Ironią losu było, że pokolenie wcześnie utworzyły ją elfy, uciekające ze zniszczonego przez [[Styria|Styrię]] [[Aenthil]]. Dzieło wielkiego pojednania dopełnił, w każdym razie póki co, władca [[Leth Caer|Caer]] i jeden z zabójców Neyestecae, cesarz Elidis, przyjmując dar i stając się wybrańcem bogini. Zaowocowało to silnym sojuszem [[Leth Caer]] ze [[Styria|Styrią]] i wzmocnieniem elfie enklawy.
=== Wymarsz Utzyao ===
W odpowiedzi na rewoltę Północy imperium [[Qa|Qasyran]] wysłało na północ kolejną wielką armię, tzw. Armię Wewnętrzną (Utzyao), liczącą pół miliona wojowników. To była siła, której nikt na Północy nie mógł się równać. Utzyao podzielona na trzy wielkie brygady rozpoczęła drogę na fronty północy.
=== Przełęcz Cor, Arden i Terala ===
Przełęcz Cor blokowała możliwość ataku na potężną fortecę Arden, która z kolei uniemożliwiała uderzenie na wciąż oficjalnie lojalną wobec [[Qa|Qa]] [[Terala|Teralę]]. Sytuacja w Terali była skomplikowana i prowadziła do wojny domowej między zbliżonymi siłami zwolenników Północy i popleczników władzy Zapołudnia. Istotne było, że bez opanowania [[Terala|Terali]] nie było możliwe uderzenie na Visnohorę. W czerwcu 937 r. siły Północy zdobyły Przełęcz (larp "Sztandary”), a w lipcu - fortecę Arden. Jesienią wergundzki IV Tymen wkroczył do [[Terala|Terali]].
=== Talsoi - Czarny Szkwał ===
Jedna z trzech wielkich brygad Utzyao przygotowywana do desantu na wybrzeża [[Wergundia|Wergundii]] i [[Trynt|Tryntu]] z morza, została w zimie 936/937 r zatrzymana na wysokości [[Talsoi]]. Flota morskich elfów nie miała militarnych możliwości by podjąć walkę, jednak dzięki odzyskaniu magicznych narzędzi (świątynia Bogini Tulvy) mogli użyć innych sił. Około listopada rozpętał się sztorm, trwający kilka tygodni (tzw. Sztorm perfekcyjny, niemalże samonapędzający), który zniszczył część inwazyjnej floty i zmusił do lądowania w [[Talsoi]]. Bitwa, nazwana Czarnym Szkwałem, doprowadziła do unicestwienia całkowicie floty [[Talsoi]]. Morskim elfom pozostały niedobitki oddziałów powstańczych, zmuszone do odwrotu wgłąb lądu.
=== Liryzja - bomby minerałowe i Concordia ===
O straszliwej broni, która zniszczyła [[Birka|Birkę]] i wiele innych miast północy, przypomniano sobie podczas bitwy pod Erwick, gdy wybuch zmiótł z powierzchni ziemi miasteczko Gethenii wraz ze zdobywającymi je żołnierzami [[Wergundia|Wergundii]]. Kolejne bomby wybuchły podczas walk o Styrgrad i Perbatasan.
Sojusz rozpoczął poszukiwania rozwiązań i znalazł je w ruinach miasta [[Birka]], gdzie wysłano na ryzykowną akcję żołnierzy Czarnej Tercji. Zyskano schematy budowy tychże bomb i trwają prace nad ich wykonaniem. Jednocześnie w wyniku politycznych zabiegów [[Liryzja]], mająca niebagatelne znaczenie dla światowego handlu, jako leżąca u ujścia 4 głównych spławnych rzek północy, została zmuszona do wyboru protektoratu: [[Trynt|Tryntu]], [[Wergundia|Wergundii]] lub zależnych od Sztabu Konspiracji organizacji. Wówczas pierwszy raz w światowej polityce wyraźnie zaznaczyła się obecność Concordii. Organizacja ta, finansowana przez Sztab Konspiracji, dzięki udostępnionym możliwościom finansowym i naukowym, przejęła kontrolę nad zapleczem medycznym armii Sojuszu, stając się w tej kwestii monopolistą.
Ostatecznie [[Liryzja]] wybrała [[Wergundia|Wergundię]] i dołączyła do [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]] jako siódme autonomiczne księstwo elekcyjne. (larp "Cienie i Popioły” )
=== Kampania Utzyao 937/38 roku ===
==== Kalidorea ====
Górskie fortyfikacje bronione przez nieliczną armię laryjską stanęły na drodze potężnej armii Zapołudnia (jednej z trzech głównych brygad). Przy kilkukrotnej przewadze Kalidorea nie zdołała się obronić, obrońcy polegli co do jednego. Wkrótce potem w granice [[Laro]] uderzył korpus interwencyjny [[Qa|Qasyran]], dokonując masakry bezbronnej ludności cywilnej południowych huanów.
==== Styrgrad ====
Pod murami miasta jedna z brygad Utzyao pojawiła się ponownie wiosną 938 r. Po krwawo bronionej przeprawie przez Loranis, w której [[Qa|Qa]] stracili wiele tysięcy wojowników, domknęło się oblężenie miasta. Styrgradu broniły styryskie tercje i ochotnicy, ale także tzw. tymen Rodlingena – 80-tys. korpus złożony z trzech tymenów pod dowództwem byłego księcia protektora.
==== [[Talsoi]] ====
Morskie elfy po utracie całej floty i większości armii nie miały większych szans by samodzielnie odbić kraj. Jesienią 938 r. [[Talsoi]] przyjęli protektorat [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]].
==== Wybrzeże ====
Flota Utzyao została zatrzymana na niemal rok i zmniejszona o niemal 30 tys. żołnierzy, ale ostatecznie rozpoczęła uderzenie na wybrzeża [[Wergundia|Wergundii]]. Jedna część desantu zajęła zamki i miasta w rejonie Zachodniego Klifu w [[Wergundia|Wergundii]]. Druga część wylądowała w ruinach miasta [[Birka]], niedostępnych dla ludzi północy ze względu na skażenie Minerałem. Po początkowych niepowodzeniach armia [[Qa|Qa]] użyła kolejnych bomb minerałowych, zmuszając armię wergundzką do cofania się do centrum kraju.
==== Trynt ====
Kraj ten znalazł się w trudnej sytuacji politycznej, ze względu na rosnącą supremację [[Wergundia|Wergundii]] w Sojuszu. [[Trynt|Trynt]] wielokrotnie był podbijany przez [[Wergundia|Wergundię]], obawy nie są zatem bezpodstawne, zwłaszcza po wstąpieniu [[Liryzja|Liryzji]] do Federacji.
Nie chcąc mimo wszystko porzucić sojuszu, a próbując budować własną pozycję w regionie, [[Trynt|Trynt]] podjął trudną decyzję. Do odbicia Askaronu użyte zostały wojska ochotnicze i greny krasnoludów z [[Kesham]], które ponosząc wielkie straty zdobyło miasto. Regularne hirdy tryntyskie tymczasem wkroczyły do sąsiedniej [[Terala|Terali]] z pomocą dla walczącego tam propółnocnego kniazia Derwana Jastrzębca.
Czyn ten spowodował wycofanie krasnoludów z wojny.
==== Terala ====
W kraju grodów rozpętała się regularna wojna domowa między zwolennikami i przeciwnikami władzy [[Qa|Qa]]. Stronę Zapołudniu popierają wojska [[Qa|Qa]] i [[Samnia|Samni]], przechylając szalę na ich stronę. Wkroczenie IV tymenu wergundzkiego niewiele zmieniło, [[Wergundia|Wergundowie]] rozpoczęli zajmowanie terenu od zajęcia grodu Lęda na północy, gdy na południu ich teralskim sojusznikom groziła klęska. W efekcie wkraczające w aurze wybawców hirdy tryntyjskie zyskały przychylność [[Terala|Terali]], stając się podstawą do przyszłego sojuszu.
==== Ofir ====
Po raz pierwszy od pół wieku Pięć Miast stanęło wspólnie do obrony kraju. Panoszące się po terenie arbany samnijskie zostały oskrzydlone i zmuszone do negocjacji. Dzięki mediacji [[Qa|Qasyran]] osiągnięto porozumienie, Samniczycy wycofali się zwalniając za olbrzymim okupem schwytanych jeńców.
==== Leth Caer ====
Bronione potężną barierą magiczną miasto na bagnach po ugruntowaniu sojuszu ze styryjską boginią dzięki jej mocy i magii elfickich zaklęć podwoiło terytorium, rozszerzając dwukrotnie Obręcz. Po raz pierwszy to Caer zagroziło [[Qa|Qa]] i ich miastu, a nie odwrotnie. Pomimo problemów wewnętrznych, buntów, braku żywności miasto trwa w bezkompromisowej walce o przetrwanie, skutecznie odciągając od północnych frontów dużą część sił [[Qa|Qa]].
=== Bitwa o Akwirgran ===
Dwie olbrzymie armie qasyrańskiej Utzyao latem 938 r. stanęły pod stolicą [[Wergundia|Wergundii]], Akwirgranem. Przeciwko nim stanął pospiesznie sformowany V tymen, wielkokrotnie mniej liczny niż wojska przeciwnika. O wyniku starcia zadecydowało wiele różnych czynników – teren, który nie ułatwiał inwazji (obrońcy wykorzystali dawne umocnienia na górskim paśmie w pobliżu Akwirgranu, tzw. linię Matfrida), przeprawy rzeczne, aktywność miejscowej ludności. Wielotygodniowej bitwie towarzyszyły wybuchające epidemie i głód, trudne warunki pogarszały towarzyszące [[Qa|Qa]] arbany samnijskie, pustoszące tereny na północ od stolicy.
Finalnie skomplikowane starcie zakończyło brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska [[Qa|Qa]] z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii [[Qa|Qa]] cofnęła się pod Styrgrad, a druga część - ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy [[Wergundia|Wergundii]]. („Bitwa Narodów”, fabuła 2018)
=== Finał wojny i traktat vistanijski 939 r. ===
Pod koniec 938 r. pozostało już tylko kilka punktów, objętych działaniami wojennymi. Zapowiadana po bitwie o Akwirgran konferencja pokojowa spowodowała gwałtowne ruchy armii, chcących uzyskać możliwie dużo argumentów metodą faktów dokonanych.
==== Larion ====
Prowadzone osobiście przez księżną Savrę wojska [[Laro]] wtargnęły na teren [[Qa|Qasyran]]. Gwałtowny atak karnej ekspedycji spowodował duże straty i odciążył oblężone [[Leth Caer]]. T’antsan Savra poległa podczas ataku.
W trakcie konferencji [[Laro]] reprezentował już nowy t’antsan, Altaris Faltorn z rodu Andhakara. [[Laro]] wymusiły na [[Qa|Qa]] liczne ustępstwa, w tym strefę zdemilitaryzowaną wzdłuż granicy oraz zapowiedź aktu „przeprosin” gdy wybrany zostanie nowy imperator.
==== Styrgrad ====
Na pomoc oblężonemu miastu ruszył wergundzki V tymen oraz styryjska partyzantka i oddziały z [[Laro|Larionu]]. Tymczasem armia oblegająca miasto została osłabiona oddelegowaniem części armii do [[Talsoi]] i próbą ataku na Telfambę. Pojawiła się nawet szansa przerwania oblężenia.
W efekcie kilku mniejszych zwycięstw wojsk Sojuszu, w trakcie pertraktacji Zapołudnie zgodziło się wycofać wojska daleko na południe aż za linię Hawren-Perdagan-Kavelia. [[Styria|Styria]], której groziło niemalże unicestwienie, niespodziewanie odzyskała większość terenów państwa. Na mocy układu sojuszniczego na granicy z [[Qa|Qasyran]] stanęły fortyfikacje obsadzone przez wojska wergundzko-styryjskie, [[Styria|Styria]] oddała także [[Wergundia|Wergundii]] w dzierżawę wieczystą miasto i port Kota Laud.
==== [[Talsoi]] ====
Morskie elfy zdecydowały o przyjęciu protektoratu [[Wergundia|Federacji Wergundzkiej]], dzięki czemu stany wergundzkie zgodziły się wysłać do [[Talsoi]] korpus interwencyjny. Tuż przed konferencją pokojową z rąk [[Qa|Qa]] i [[Aenthil]] został odbita stolica państwa, na mocy traktatu zostały odzyskane także pozostałe tereny.
==== Terala ====
Jeszcze jesienią 938 r. [[Terala]] Wschodnia i Zachodnia podpisały pokój w Dargun, kończący wojnę domową podziałem kraju na dwa państwa. Gwarantem pokoju został z jednej strony [[Trynt|Trynt]], z drugiej – północne państwo [[Qa|Qa]].
==== Pakt Szlaku Wedry ====
Tuż przed konferencją pokojową został zawarty tajny układ, skierowany handlowo i militarnie przeciwko [[Wergundia|Wergundii]]. Porozumienie skupiało się wokół wzmocnienia szlaku handlowego na północ od Gór Maegros, pomijającego [[Wergundia|Wergundię]]. Pakt podpisały oba państwa teralskie, [[Trynt|Trynt]], [[Ofir]] oraz północne [[Qa|Qa]].
Powstanie paktu przypieczętowało podział polityczny świata na trzy części, tj. Pakt, Sojusz Północy ([[Wergundia|Wergundia]], [[Talsoi]], [[Styria|Styria]]) oraz państwa Zapołudnia ([[Qa|Qasyran]] i [[Aenthil]]).
==== Północne Qa ====
Wokół fortecy Visnohora powstał obszar broniony przez kilkudziesięciotysięczną armię Zapołudnia. Pomimo chęci [[Wergundia|Wergundia]] nie była w stanie przed zawarciem traktatu odbić tego obszaru, zwłaszcza wobec poparcia, jakiego udzielali tej armii kniaziowe [[Terala|Terali Wschodniej]]. Obszar ten pozostał w rękach Zapołudnia nawet po tym, jak jego reprezentanci zrezygnowali z przyczółku morskiego w ruinach miasta [[Birka]].
==== Traktat vistanijski ====
W styczniu 939 r. w Ofirze został podpisany Traktat Vistanijski, kończący Wojny o Północ. [[Qa|Qasyran]] wycofało się z północy niemal całkowicie, nie licząc Visnohory, zdecydowało się także na liczne ustępstwa wobec [[Laro]] w zamian za odstąpienie przez nich od wojny w imię świętej zemsty. Kraje północy – wszystkie – odzyskały niepodległość. Zmieniły się granice, zależności i sojusze. Na powrót zjednoczył się [[Ofir]], [[Wergundia|Federacja Wergundzka]] z powrotem objęła [[Liryzja|Liryzję]] oraz protektorat [[Talsoi]], [[Trynt|Trynt]] połączył się z [[Fiord|Fiordem]], [[Terala]] podzieliła się na dwa kraje. [[Samnia]] zachowała chwilową neutralność od wszelkich trwałych zobowiązań, oczekując na wybranie nowego kagana. Imperium [[Qa|Qasyran]] stanęło przed wyzwaniem wewnętrznym. [[Leth Cae]]r przetrwało wojnę i uzyskało gwarancję granic, jednak utraciło swojego cesarza, który ustąpił z tronu by dać swojemu krajowi większe możliwości dyplomatyczne, które on personalnie jako zabójca Neyestecae uniemożliwiał.
Świat wyszedł z wojny odmieniony. Jednak po 39 latach – wyszedł.
[[File:traktat.png|upright=2|frameless|border|center]]
[[Kategoria:Wątki świata gry]]