Zmiany

{{ZakładkiZakładkicztery||Trynt i Fiord|nazwaTrzeciejZakladki=Fiord - rozszerzenie|nazwaCzwartejZakladki=informacje skrótowe}}{{RamkaOstrzezenie|entery=<small><br></Rozszerzeniesmall>|tresc='''Ważne''' <br><br>Treści na tej stronie są zaaktualizowane do fabuły "Ciężar Przysięgi" Silberberg 2025. Jednak w ciągu najbliższych tygodni może zmienić się system prezentacji tych danych. <br> }} 

[[File:trynt5.jpg|upright=0.6|frameless|border|right]]Wojna nie przyniosła strat Tryntowi, który zachował unię z Fiordem, silną, zjednoczoną politykę wewnętrzną i względną stabilność ekonomiczną. Obawiając się supremacji Federacji Wergundzkiej oraz w obliczu fiaska prób przejęcia Visnohory Trynt postanowił po raz drugi już w trakcie wojny zdradzić Federację, tym razem zostawiając też za sobą Sojusz Państw Północy i wejść w układ z [[Qa]]. Trynt zawiązał pakt Szlaku Wedry wraz z [[Ofir|Ofierm]], [[Terala|Teralą Wschodnią]], [[Terala|Teralą Zachodnią]] i Visnohorą by odciąć ekonomicznie Wergundię tworząć alternatywny szlak handlowy wzdłuż rzeki Wedry. W efekcie tego posunięcia Federacja zerwała sojusz z Tryntem, który następnie został wydalony z Sojuszu Północy. Plan Szlaku Wedry spalił jednak na panewce, kiedy wergundzcy dyplomaci wynegocjowali zamknięcie samnijskich granic dla wedryjskich kupców.

=== Sytuacja obecna ===[[File:trynt5.jpg|upright=0.6|frameless|border|right]]Po zakończeniu wojny Trynt kontynuował politykę neutralizacji Wergundii. Sojusz Północy był oficjalnie rozwiązany, książę Brynjolf bez zobowiązań zatem podjął kontakty z Qasyran, a po rozpadzie państwa głównie z Imperium i Visnohorą.

W zamian tryntyjska wełna zyskała gigantyczny rynek zbytu na Zapołudniu.

Głównym powodem słabości Polityka prewencyjnego osłabiania Federacji Wergundzkiej w obawie przed jej dominacją w regionie, po drugiej stronie granicy postrzegana była jako zaczepna. W 942 r. rozpoczął kryzys wokół Visnohory, dla Tryntu było jego niskie zaludnienie – administracja Brynjolfa podjęła wielką akcję osadniczą, zmierzając oznaczało to możliwe preludium do zapewnienia godziwego bytu wszystkim rodom klanowymwojny. NieużytkiWergundia przeprowadziła swoje wojska pod przełęcz, część ziem książęcych oraz wyludnione obszary podzielono czyszcząc uprzednio drogę (w tym przyczółki na działki, które można było utrzymać za darmo w zamian za zobowiązanie zagospodarowaniaterenie Tryntu) rękami watah orków z plemienia Tar-Zul. Rosnąca koniunktura w związku Przygotowując się do ewentualnej konfrontacji Trynt podjął liczne działania, zaczynając od umocnienia unii z handlem z Qa umożliwiła wkrótce Fiordem. Dzięki temu fiordyjska flota osłabiła blokadę na Wielkiej Zatoce. Zdobyto także rozdawanie nowym osadnikom zwierząt potencjalną przewagę geomantyczną, zyskując kontrolę nad kluczowym węzłem. W latach 42-44 Trynt podjął również wielkie inwestycje wojenne, podnosząc stan armii do założenia hodowli oraz maszyn i narzędzi30 tys., mając w zapasie drugie tyle. Trynt był na najlepszej ścieżce do znacznego podniesienia zamożnościzawiązał też współpracę z Ormurinem, rekrutując kolejne 5 tys. Spore jednostki najemne zaczęły pojawiać się także bez flagi w okolicach granicy z Teralą i Wergundią.

Z posunięć militarnych – zdecydowano Przyspieszono także prace nad kanałem Wedra - Gjovik oraz budową fortec na Północnej Bramie.  Wergundzka wojna domowa przyhamowała konflikt wokół Visnohory, a cała północ czekała na jej wynik, by wystosować reakcję.  W 942 r. Brynjolf i Givienne zdecydowali poprzeć małżeństwo kniaziewicza teralskiego, syna Derwana (ojca Żywii) z córką kniazia Gocława ze Wschodniej Terali. W atmosferze skandalu pierwotna żona Derwanowica Aoife Borgh Du wyjechała z Terali, zrywając małżeństwo. Jednocześnie jej ojciec, jarl Wysokich Ziem Orm Halfdanson, ogłosił odłączenie Wysokich Ziem od korony tryntyjskiej, a jednocześnie ich wystąpienie z Paktu Wedry. Wysokie Ziemie zawarły wstępne porozumienie z Wergundią, utrzymując jednocześnie gwarancje od Samnii, że ich ziemie pozostaną bezpieczne.  W roku 945 w niejasnych okolicznościach (oficjalnie pod lawiną) zginął jarl Orm Borgh Du oraz, szykowany na jego następcę, jego syn - Jorund. Władzę objęła jedyna dziedziczka Orma, Aoife, wciąż tytułująca się kniahinią Zachodniej Terali. Potwierdziła ona secesję Wysokich Ziem, obwołując się księżną i zwołując niezależny od Tryntu thang. W tym samym roku podpisała oficjalne przymierze z księciem-protektorem Wergundii, dotyczące współpracy i wzajemnego wsparcia na fortyfikację tzwwypadek zagrożenia ze strony Tryntu. Północnej Bramy Wiosną 946 roku na kraj spadł najazd samnijskich arbanów pod wodzą Tsagaana, pustosząc ziemie Przedgórza aż po Askaron, który został zmuszony do zamknięcia bram. Najazd był szczególnie dotkliwy, ponieważ tym razem nie został zatrzymany, ani nawet osłabiony przez fortece Wysokich Ziem. Niepotwierdzone plotki twierdziły wręcz, że księżna Aoife zawarła układ z Samnią, przepuszczając arbany na Trynt w akcie swojej zemsty za upokorzenie, jakiego doznała. Trwające od końca wojny prace nad kanałem zostały zakończone wiosną 947 r., dzięki znacznej pożyczce od Kompanii Nowej Magii. Po przejęciu przez Kompanię kontroli nad Południowym Stepem (po układzie z Kaganatem) szlak handlowy został uroczyście otwarty. W 949 roku nadeszła katastrofalna zima, czyli pasa równin dziesiątkująca ludność Tryntu na wschód północy kraju. Rzeka Szarka zamarzła całkowicie już w listopadzie, a Askaron został zasypany śniegiem do wysokości bram miejskich i stanął oko w oko z widmem głodu. Tylko funkcjonujący w stolicy od 946 roku minerałowy rdzeń magiczny pozwolił na uniknięcie straszliwego losu prowincji, gdzie tej zimy zmarło z zimna i głodu kilka tysięcy osób. === Kryzys geomantyczny ===W roku 950 całą północą wstrząsnęły katastrofy naturalne. W efekcie zaburzeń geomantycznych fala energii zniszczyła rdzenie minerałowe w Askaronie, Iveranan, i Silbrfjell powodując wyciek Minerału i skażenie terenu. Ze względu na wymiar zniszczeń i skażenie, Księżna Aoife została zmuszona, by zamknąć dostęp do stolicy Wysokich Ziem. Fortece Kryzys został szybko opanowany, ale największy problem stanowił trwający już kilka lat kryzys żywnościowy. Dodatkowo wybuchy wulkanów na Fiordzie spowodowały zatrucie całej zatoki i kilka dramatycznie słabych lat połowów, na szczęście Trynt zyskał zupełnie inne już źródło dochodów. Działający od kilku już lat pod zarządem Kompanii Nowej Magii kanał Wedra-Gjovik wiosną 950 roku został przedłużony o odcinek kanału między Gjovik, a portem morskim Akareim. Napływ towarów wzdłuż Wedry spowodował rozwój portów tryntyjskich i umożliwił krajowi szeroko zakrojony eksport głównego “złota” Tryntu - wełny. W 951 roku z Qasyran sprowadzono pierwsze modele krosien, opartych na goblińskiej mechanice magimaszyn, które w przeciągu roku podbiły tryntyjski rynek. Zgodnie z projektem gospodarczym księżnej Givienne Trynt miał wkrótce przekształcić się w tekstylną potęgę.  Wzrost zamożności kraju okazał się zbawienny w krytycznym 950 roku - zakupiono olbrzymie ilości zboża z Terali Zachodniej, której kryzys geomantyczny nie dotknął. Zapobieżono w ten sposób nieuchronnej klęsce głodu. Od 950 r. datuje się też wycofanie z polityki księcia Brynjolfa - oficjalną ceremonią koronacyjną za zgodą Thangu potwierdzono status Givienne jako współ-władcy, nie zaś tylko księżnej małżonki. Plotki głosiły, że książę zapadł na tajemniczą chorobę, choć niektórzy twierdzili, że to efekt zetknięcia z minerałowym skażeniem. Żadna z tych wersji długo nie znalazła oficjalnego potwierdzenia.  == Sytuacja obecna == W trakcie kryzysu geomantycznego na terenie Wysokich Ziem powstała anomalii, która spowodowała aż do roku 952 zastój w konflikcie pomiędzy księżna Aoife Borgh Du a parą książęcą Tryntu. Jednak latem owego roku doszło w końcu do przełomu w sprawie skażenia jak i sytuacji politycznej podzielonego kraju. Spekulacje jakoby książę Brynjolf i księżna Givienne chcieli zakończyć konflikt poprzez mariaż, polityczny okazały się błędne, a jeśli nie błędne to w każdym razie nigdy nie zostały oficjalnie ogłoszone. Bowiem latem 952 roku na terenie Wysokich Ziem wybuchło powstanie przeciw księżnej Aoife prowadzone przeze ród Skaggirad. Siły hirdów północy rozłożyły się w taki sposób, że ostatecznie wierni księżnej przegrali potyczki. Zamieszanie to jednak wykorzystał jeden z samnijskich arbanów, wdzierając się na teren Tryntu aż pod twierdzę Silberfjell. Po zakończeniu potyczek odkryto, że księżna Aoife wraz z córką - Rangveig, będąca dziedziczką zarówno Wysokich Ziem jak i Terali - zniknęły, zaś świadkowie twierdzili, że udały się wraz z samnijskim baskakiem na północ. Twierdzą Silberfjell z nadania książęcego trafiła w ręce Hammonda Skaggirada, który złożył przysięgę lojalności wobec korony tryntyjskiej, zaś jedna trzecia ziem rodu Borgh Du trafiły do Skaggiradów. Tym samym Trynt zakończył wewnętrzny podział i odzyskał jedność mogąc bez przeszkód angażować się w politykę światową.  Księżna Givienne ponownie wystąpiła jako twarz ziem tryntyjskich pozwalając mężowi usunąć się w cień. Udowodniła tym samym, że chociaż nie jest tryntyjką z urodzenia to dla kraju jest gotowa walczyć do ostatniego tchu. Na scenę polityczną wprowadzono również oficjalnie dzieci pary książęcej, potencjalnego dziedzica - Tearlacha - oraz córkę - Sigdrin. Ze względu na wyjście Liryzji z protektoratu wergudzkiego, Trynt ponowił próby zbliżenia się do tych ziem przy pomocy dyplomacji. Pod koniec roku 956 zaczęto spekulacje, że być może dojdzie do poszerzenia Unii Tryntyjsko-Fiordyjskiej poprzez mariaż szesnastoletniego Tearlacha z kimś z linii Freyry Aslodottir Rosgalen, tym samym dążąc do stworzenia nowego mocarstwa.  W Fiordzie natomiast pomimo zażegnania efektów kryzysu geomantycznego nie dzieje się najlepiej. Okazało się, że anomalie magiczne dotykające półwysep Falarskad nie miały zabezpieczyć przed najazdami samnijskimiźródła w wybuchu rdzeni. Dopatrując się wpływu mocy eshkar w tragediach, które rozpełzły się już po całym kraju jarl Yrna zwróciła się po pomoc do rodziny Książęcej Tryntu, a wraz z ich poparciem postanowiła zaangażować w to Inkwizycję. Wielu młodych Fiordyjczyków postanowiło szukać szczęścia poza rodzinną ziemią: większość z nich zaczęła zaciągać się na kontrakty najemnicze, w tym po raz pierwszy tak wielu ruszyło do Ofiru by dołączyć do Warangii.