Wojny o Północ

Wątki świata gry: Wojny o Północ
Początek wątku: 2014
Status: zakończony
Powiązania: Wielka Wojna, Qa - upadek starożytnych i przebudzenie współczesnych, Minerał, Aidan-Imperator, Wirus Zapołudnia i Czarna Tercja, Wojna Bogów, Rozdarcie, Przymierze, Starzy-nowi bogowie - Opiekunowie

Wojny o Północ - tak nazwano okres niemal 40 lat wyniszczającego konfliktu, głównie między odrodzonym Imperium Zapołudnia i państwami Północy (900-939).

Większość przedstawionych poniżej wydarzeń została rozegrana albo na larpach, albo w trakcie trwających w zimie sesji strategicznych.

Spis treści

I Wojna o Północ

Koniec Wielkiej Wojny, Traktat Vekowarski i Trójprzymierze

Zmagania mocarstw – Wergundii i Styrii – zostały zakończone porozumieniem zawartym w kolonii wergundzkiej w Vekowarze. Trzecią stroną układu było Aenthil, które na mocy porozumienia odzyskiwało od Styrii zajęty wcześniej teren swojego państwa. Dodatkowym świadkiem i gwarantem było Talsoi, dotychczas udzielające wsparcia uciekinierom z Aenthil. Układ nazwany został Trójprzymierzem.

Powstanie imperium Qasyran

W efekcie wydarzeń na Zapołudniu niezwykle liczne plemiona Qa zjednoczyły się pod władzą charyzmatycznej Neyestecae. Gwałtownie przeszli oni próg cywilizacyny i stali się agresywną potęgą.

Upadek Vekowaru

Pierwsze uderzenie nowej potęgi doprowadziło do uzyskania pełnej kontroli nad terenem Zapołudnia i wypchnięcia stamtąd kolonizacyjnych sił północy. Po trzyletnim oblężeniu ostatni upadł Vekowar, nie udało się natomiast Qa wyprzeć ufortyfikowanych na bagnach elfów z Leth Caer. Po zajęciu Vekowaru siły Qasyran ruszyły na Styrię.

Przewrót przymierzy

Podczas wspólnej wergundzko-styryjskiej obrony linii rzeki Loranis doszło do zmiany sojuszników. Aenthil w tajnym układzie, zawartym niemal równocześnie z Trójprzymierzem, zawarło układ wojskowy z Qasyran. Księżna Helethai podjęła decyzję o zaatakowaniu dotychczasowych sojuszników i przejściu na stronę Zapołudnia. Decyzja ta spowodowała rozłam w samym Aenthil i wygnanie części kast elfickich.

Ofir – wycofanie Styrii

Atak Aenthil spowodował klęskę na Loranis i upadek Styrgradu. Styria w tej sytuacji wycofała wszystkie siły z Itharos do obrony własnego terytorium – w efekcie na osamotnione Itharos niemal natychmiast uderzyły państwa Małego Ofiru, rozpoczynając wieloletnią okupację miasta.

Upadek potęg północy

Po Przerwocie Sojuszy podbój Wergundii i Styrii, a także Talsoi, zajął Imperium Qasyran kolejne kilka lat. Ostatnim na drodze podboju był Trynt.

Ostatni bastion – Silbrfjell

W górach północnego Tryntu ostatnie poważne siły tryntyjskie i wergundzkie podjęły próby zatrzymania triumfalnego przemarszu Qa (fabuła 2015). W wyniku desperackiej obrony ostatnie fortecy udało się uzyskać autonomię dla państwa Wysokich Ziem na północy Tryntu. Upadek Silbrfjell dopełnił jednak podboju Północy.

Post scriptum – Dhe Sleibthe, Visnohora i Kalidorea

Po upadku ostatniego bastionu walczyło jeszcze kilka punktów. Jeszcze w trakcie bitwy o Silbrfjell teralski wojewoda Vlad Jastrzębiec (brat Derwana) poprowadził spóźnione siły teralskie do ataku na wojska Qa w Tryncie. W wyniku upadku bastionu tryntyjskiego ta bitwa zakończyła się dramatyczną klęską i śmiercią kniazia. Niedługo później upadły punkty oporu w fortecy Visnohora w Wergundii i w fortecach Kalidorei w Styrii.

Czas Ciemności – okres okupacji Północy

W roku 915 zakończyła się I Wojna o Północ, wojna zakończona spektakularną klęską mocarstw i gigantycznym szokiem kulturowym. Mocarstwo, którego istnienia nikt kilka lat wcześniej nie podejrzewał, zniszczyło i rzuciło na kolana wszystkie siły znanego świata.

Przyczyny zwycięstwa Qasyran w I Wojnie o Północ:

• Minerał - ma swoją nazwę własną, ale na ten błękitny kamień wszyscy i tak mówią po prostu "minerał”. Występuje wyłącznie na Zapołudniu, dla mieszkańców Północy jest wysoce toksyczny. U ludzi z Qasyran zwiększa możliwości mentalne, jest też wielofunkcyjnym składnikiem alchemicznym, umożliwiającym także tworzenie bomb o wielkim potencjale niszczącym. Kilka takich bomb zniszczyło aglomeracje Północy, np. Birkę w Liryzji czy Sliabh Ard w Tryncie.
• Opiekunowie - wojna ludzi uzupełniana była wojną bogów, nowi władcy świata pokonali bóstwa Północy, dając wymierne wsparcie swoim wyznawcom.
• Nieśmiertelni - formacja ludzi, zmienionych pod wpływem Minerału i czynnika wirusowego. Żołnierze, których nie da się zabić, siali spustoszenie na polach bitew.
• Zaskoczenie - jeszcze kilka lat wcześniej Qa nie istnieli na scenie politycznej ani w wyobraźni ludów Północy. Ich błyskawiczna przemiana była nie do przewidzenia i północ nie była na nią gotowa.
• Neyestecae - szamanka, awatar bóstw-Opiekunów, potężna mentatka i mistyczka, stała na czele młodego imperium, prowadząc osobiście do walki swoich wojowników.

Na kolejne 20 lat Północ stała się terytorium zależnym o różnym stopniu autonomii, najczęściej niewielkim lub fasadowym. Ani na chwilę jednak nie ustawała chęć podjęcia walki. Przez 20 lat niewoli, nazwanej Czasem Ciemności przygotowywano bunt. Inicjatorem zjednoczenia stała się styryjska służba wywiadu, a wspólny wróg w sposób naturalny połączył dawnych wrogów i konkurentów. Czas Ciemności trwał od bitwy o Silbrfjel (Trynt, 915 r.) do wybuchu postania w wergundzkim Silberburgu (Werg. Wschodnia 935 r.), w tym czasie wybuchło kilka powstań w podbitych krajach, w których nowi władcy z Zapołudnia bezwzględnie wykorzystywali ludność i zamieniali w niewolników.

Przez lata niewoli przechowywano w tajemnicy tzw. Przepowiednię Aidana, który miał przewidzieć właściwy moment na wybuch powstania (larp Epilog 2015).

II Wojna o Północ

Wybuch i powstanie w Wergundii

Starannie przygotowane powstanie wybuchło we właściwym miejscu o właściwej porze. Zdecydowały o tym przesłanki mistyczne ("przepowiednia Aidana” ) i taktyczne, a umożliwiła starannie zbudowana siatka powiązań, która zapewniła powstańcom wsparcie, zaplecze i szansę koordynacji działań z resztą Północy. Latem 935 r. wergundzcy powstańcy zdobyli więzienie i świątynię Opiekunów w Silberburgu, rozpoczynając łańcuch wydarzeń. (larp wakacje 2016)

Rewolta i Sojusz Północy

Zjednoczenie, nazywane w niewoli Sztabem Konspiracji, realizowało swoją rolę perfekcyjnie. Niemal natychmiast po Wergundii wybuchły rewolty w Tryncie, Fiordzie, straszliwie zniszczonej Styrii i Talsoi. Do powstającego właśnie Sojuszu Północy, czyli zjednoczenia państw walczących o wyzwolenie, dołączyło także nigdy nie podbite Leth Caer na Zapołudniu i ofirskie miasto Itharos. Niespodziewanie Sojusz poparło militarnie państwo elfów z Larionu, oskarżając Qasyran o zamordowanie dyplomatki, krewnej rodziny książęcej. To dawało Sojuszowi wymierną siłę militarną i efekt zaskoczenia, który nie został zmarnowany. Podobnego wsparcia udzieliło krasnoludzkie Kesham, które zerwało dotychczasowy wymuszony sojusz z Qasyran. W przeciągu kilku miesięcy dziesiątki tysięcy ochotników zgłosiły się pod chorągwie wergundzkich magniferów czy tryntyjskich jarlów. Armie Qa rezydujące na północy, zostały zepchnięte do obrony. Sojusz odniósł kilka pierwszych zwycięstw, odzyskując Wschodnią Wergundię, Itharos, część Tryntu i miasta portowe Talsoi.

N1, Czarne Diabły i inne narzędzia Sztabu Konspiracji

I Wojna o Północ została przegrana dzięki kilku istotnym czynnikom i przez 20 lat Sztab Konspiracji przygotowywał na nie odpowiedzi.

• Granaty N1 ("przeciw Nieśmiertelnym”) bazowały na kilku mało etycznie pozyskanych czynnikach, ich eksplozja powodowała uszkodzenie włókien minerałowych i śmierć Nieśmiertelnych, niemal całkowicie eliminując ich z pól bitew lub sprowadzając do roli zwykłych formacji.
• Czarna Tercja (larpy zimowe 2015/2016) - w efekcie poszukiwań, mających swoje korzenie jeszcze w latach kolonizacji Zapołudnia, udało się przetworzyć formę wirusa, częściowo uodparniającą ludzi Północy na Minerał. Na tej bazie stworzono formację oddziałów specjalnych o wysokich możliwościach, choć de facto zmutowaną.

Hird i Tymen - walka do śmierci i poza śmierć

Po klęsce Północy i w wyniku specyficznych warunków po Wojnie Bogów niektóre dusze poległych pozostały by walczyć dalej przeciw najeźdźcom. Wergundia i Trynt mają swoje oddziały upiornych wojowników, zwane Tymenem i Hirdem Mgieł. (epilog 2015)

Operacja na Monta Argenta

Kolejną z odpowiedzi była starannie przygotowana akcja skrytobójcza w styryjskim mieście Monta Argenta. Specjalnie przeszkolony oddział Czarnej Tercji zamordował imperatorkę Qasyran, szamankę Neyestecae. Oddział prowadził jeden z najskuteczniejszych magów Północy, władca Leth Caer, Elidis, który tym samym zasłużył sobie na wieczystą nienawiść Qa. (larp "Imię Bogini”)

Samnia - odłączenie się od wojny

Najpotężniejszy sojusznik imperium Qasyran, koczownicze państwo kaganów samnijskich, zostało skutecznie wyłączone z wojny - najpierw przez śmierć charyzmatycznego władcy, która spowodowała walki watażków o buławę, potem gwałtowną epidemią, która wybiła niemal jedną trzecią populacji.

Tym niemniej samnijskie arbany, w chaosie i bez kontroli, ruszyły po łupy do sąsiednich państw, stając się m.in. jedną z przyczyn ponownego zjednoczenia miast Ofiru.

Stan frontu na początku wojny

Po pierwszej, gwałtownej fazie wojny północne armie Qasyran przestały kontrolować większe obszary. (podstawa gry strategicznej 2016/17)

Punkty zapalne frontu zimą 935/936:

• Harnkott - pogranicze Tryntu i Wergundii, pierwsze wielkie zwycięstwo nad Qa, otworzyło drogę do wsparcia przez Wergundię tryntyjskich powstańców Brynjolfa Gunnarsona. W efekcie siły Qa w Tryncie zostały zmuszone do cofnięcia się do dwóch twierdz - Arden i Askaronu.
• Talsoi - morskie elfy odbiły z rąk okupanta stolicę i główny port, odzyskując część własnej floty
• Akwirgran - stolica Wergundii została odbita jesienią 935 r.
• Trynt - hirdy pod dowództwem Brynjolfa Gunnarsona przejęły kontrolę nad większością kraju, zdobywając kolejne zamki Przedgórza i Wysokich Ziem
• Kocioł pod Erwick - skomplikowana bitwa na pograniczu Styrii i Wergundii, trwająca od jesieni 935 do wiosny 937 r. Ostatecznie siły wergundzko-laryjsko-styryjskie pokonały opór armii Qasyran
• Zjednoczenie Ofiru - początkowy atak pro-qasyrańskich miast Ofiru na Itharos przerodził się w negocjacje, a następnie w akt, inicjujący proces ponownego zjednoczenia Pięciu Miast Ofiru
• Visnohora - potężna górska twierdza na pograniczu Terali i Wergundii została zajęta przez wojska Qasyran wraz z głównodowodzącym, huei Seitirim. W zimie 936 r. Seitiri został zamordowany w skrytobójczym ataku Czarnej Tercji.
• Styrgrad - walki o stolicę Styrii zaczęły się jeszcze jesienią 935 r., kiedy w rejonie sąsiedniego miasta Gereja siły styryjskie rozpoczęły budowanie regularnych oddziałów. Miasto zostało zdobyte przez powstańców i regularne siły styryjskie 14 listopada 936 roku.

Srebrna Rzeka i hołd Opiekunom

(larp "Szachownica”)

Konferencja

Po pierwszych sukcesach państwa Północy zebrały się na formalną konferencję, by ustalić dalsze poczynania i politykę. Na spotkaniu w Srebrnej Rzece odrzucono propozycje pokojowe Qasyran (ceną było oddanie sojuszniczego Leth Caer i gwarancje nietykalności dla sojusznika Qa, elfiego państwa Aenthil).

Nowi Bogowie Północy

Oprócz ustaleń politycznych odbył się tam także brzemienny w skutkach rytuał. Kapłan Baldwin przeprowadził potężny rytuał, w którym domeny świata zostały oddane pod opiekę nowym bóstwom, Opiekunom, a Północ złożyła im hołd, wytrącając tym samym Qa argument, jakim było wsparcie ich bóstw.

Koniec przyjaźni ze Sztabem

Konferencja przyniosła też jedną kluczową zmianę - Sztab Konspiracji okazał się mieć swoją własną wizję polityki, zupełnie rozbieżną z dowódcami frontów. Dalsza współpraca stała się problematyczna.

Sojusz Leth Caer ze styryjską boginią Tavar

Ocaleni przed pogromem bogowie północy schronili się na ziemi, Tavar znalazła schronienie w elfickiej enklawie potężnie ufortyfikowanej magią. Ironią losu było, że pokolenie wcześnie utworzyły ją elfy, uciekające ze zniszczonego przez Styrię Aenthil. Dzieło wielkiego pojednania dopełnił, w każdym razie póki co, władca Caer i jeden z zabójców Neyestecae, cesarz Elidis, przyjmując dar i stając się wybrańcem bogini. Zaowocowało to silnym sojuszem Leth Caer ze Styrią i wzmocnieniem elfie enklawy.

Wymarsz Utzyao

W odpowiedzi na rewoltę Północy imperium Qasyran wysłało na północ kolejną wielką armię, tzw. Armię Wewnętrzną (Utzyao), liczącą pół miliona wojowników. To była siła, której nikt na Północy nie mógł się równać. Utzyao podzielona na trzy wielkie brygady rozpoczęła drogę na fronty północy.

Przełęcz Cor, Arden i Terala

Przełęcz Cor blokowała możliwość ataku na potężną fortecę Arden, która z kolei uniemożliwiała uderzenie na wciąż oficjalnie lojalną wobec Qa Teralę. Sytuacja w Terali była skomplikowana i prowadziła do wojny domowej między zbliżonymi siłami zwolenników Północy i popleczników władzy Zapołudnia. Istotne było, że bez opanowania Terali nie było możliwe uderzenie na Visnohorę. W czerwcu 937 r. siły Północy zdobyły Przełęcz (larp "Sztandary”), a w lipcu - fortecę Arden. Jesienią wergundzki IV Tymen wkroczył do Terali.

Talsoi - Czarny Szkwał

Jedna z trzech wielkich brygad Utzyao przygotowywana do desantu na wybrzeża Wergundii i Tryntu z morza, została w zimie 936/937 r zatrzymana na wysokości Talsoi. Flota morskich elfów nie miała militarnych możliwości by podjąć walkę, jednak dzięki odzyskaniu magicznych narzędzi (świątynia Bogini Tulvy) mogli użyć innych sił. Około listopada rozpętał się sztorm, trwający kilka tygodni (tzw. Sztorm perfekcyjny, niemalże samonapędzający), który zniszczył część inwazyjnej floty i zmusił do lądowania w Talsoi. Bitwa, nazwana Czarnym Szkwałem, doprowadziła do unicestwienia całkowicie floty Talsoi. Morskim elfom pozostały niedobitki oddziałów powstańczych, zmuszone do odwrotu wgłąb lądu.

Liryzja - bomby minerałowe i Concordia

O straszliwej broni, która zniszczyła Birkę i wiele innych miast północy, przypomniano sobie podczas bitwy pod Erwick, gdy wybuch zmiótł z powierzchni ziemi miasteczko Gethenii wraz ze zdobywającymi je żołnierzami Wergundii. Kolejne bomby wybuchły podczas walk o Styrgrad i Perbatasan.

Sojusz rozpoczął poszukiwania rozwiązań i znalazł je w ruinach miasta Birka, gdzie wysłano na ryzykowną akcję żołnierzy Czarnej Tercji. Zyskano schematy budowy tychże bomb i trwają prace nad ich wykonaniem. Jednocześnie w wyniku politycznych zabiegów Liryzja, mająca niebagatelne znaczenie dla światowego handlu, jako leżąca u ujścia 4 głównych spławnych rzek północy, została zmuszona do wyboru protektoratu: Tryntu, Wergundii lub zależnych od Sztabu Konspiracji organizacji. Wówczas pierwszy raz w światowej polityce wyraźnie zaznaczyła się obecność Concordii. Organizacja ta, finansowana przez Sztab Konspiracji, dzięki udostępnionym możliwościom finansowym i naukowym, przejęła kontrolę nad zapleczem medycznym armii Sojuszu, stając się w tej kwestii monopolistą.

Ostatecznie Liryzja wybrała Wergundię i dołączyła do Federacji Wergundzkiej jako siódme autonomiczne księstwo elekcyjne. (larp "Cienie i Popioły” )

Kampania Utzyao 937/38 roku

Kalidorea

Górskie fortyfikacje bronione przez nieliczną armię laryjską stanęły na drodze potężnej armii Zapołudnia (jednej z trzech głównych brygad). Przy kilkukrotnej przewadze Kalidorea nie zdołała się obronić, obrońcy polegli co do jednego. Wkrótce potem w granice Laro uderzył korpus interwencyjny Qasyran, dokonując masakry bezbronnej ludności cywilnej południowych huanów.

Styrgrad

Pod murami miasta jedna z brygad Utzyao pojawiła się ponownie wiosną 938 r. Po krwawo bronionej przeprawie przez Loranis, w której Qa stracili wiele tysięcy wojowników, domknęło się oblężenie miasta. Styrgradu broniły styryskie tercje i ochotnicy, ale także tzw. tymen Rodlingena – 80-tys. korpus złożony z trzech tymenów pod dowództwem byłego księcia protektora.

Talsoi

Morskie elfy po utracie całej floty i większości armii nie miały większych szans by samodzielnie odbić kraj. Jesienią 938 r. Talsoi przyjęli protektorat Federacji Wergundzkiej.

Wybrzeże

Flota Utzyao została zatrzymana na niemal rok i zmniejszona o niemal 30 tys. żołnierzy, ale ostatecznie rozpoczęła uderzenie na wybrzeża Wergundii. Jedna część desantu zajęła zamki i miasta w rejonie Zachodniego Klifu w Wergundii. Druga część wylądowała w ruinach miasta Birka, niedostępnych dla ludzi północy ze względu na skażenie Minerałem. Po początkowych niepowodzeniach armia Qa użyła kolejnych bomb minerałowych, zmuszając armię wergundzką do cofania się do centrum kraju.

Trynt

Kraj ten znalazł się w trudnej sytuacji politycznej, ze względu na rosnącą supremację Wergundii w Sojuszu. Trynt wielokrotnie był podbijany przez Wergundię, obawy nie są zatem bezpodstawne, zwłaszcza po wstąpieniu Liryzji do Federacji.

Nie chcąc mimo wszystko porzucić sojuszu, a próbując budować własną pozycję w regionie, Trynt podjął trudną decyzję. Do odbicia Askaronu użyte zostały wojska ochotnicze i greny krasnoludów z Kesham, które ponosząc wielkie straty zdobyło miasto. Regularne hirdy tryntyskie tymczasem wkroczyły do sąsiedniej Terali z pomocą dla walczącego tam propółnocnego kniazia Derwana Jastrzębca.

Czyn ten spowodował wycofanie krasnoludów z wojny.

Terala

W kraju grodów rozpętała się regularna wojna domowa między zwolennikami i przeciwnikami władzy Qa. Stronę Zapołudniu popierają wojska Qa i Samni, przechylając szalę na ich stronę. Wkroczenie IV tymenu wergundzkiego niewiele zmieniło, Wergundowie rozpoczęli zajmowanie terenu od zajęcia grodu Lęda na północy, gdy na południu ich teralskim sojusznikom groziła klęska. W efekcie wkraczające w aurze wybawców hirdy tryntyjskie zyskały przychylność Terali, stając się podstawą do przyszłego sojuszu.

Ofir

Po raz pierwszy od pół wieku Pięć Miast stanęło wspólnie do obrony kraju. Panoszące się po terenie arbany samnijskie zostały oskrzydlone i zmuszone do negocjacji. Dzięki mediacji Qasyran osiągnięto porozumienie, Samniczycy wycofali się zwalniając za olbrzymim okupem schwytanych jeńców.

Leth Caer

Bronione potężną barierą magiczną miasto na bagnach po ugruntowaniu sojuszu ze styryjską boginią dzięki jej mocy i magii elfickich zaklęć podwoiło terytorium, rozszerzając dwukrotnie Obręcz. Po raz pierwszy to Caer zagroziło Qa i ich miastu, a nie odwrotnie. Pomimo problemów wewnętrznych, buntów, braku żywności miasto trwa w bezkompromisowej walce o przetrwanie, skutecznie odciągając od północnych frontów dużą część sił Qa.

Bitwa o Akwirgran

Dwie olbrzymie armie qasyrańskiej Utzyao latem 938 r. stanęły pod stolicą Wergundii, Akwirgranem. Przeciwko nim stanął pospiesznie sformowany V tymen, wielkokrotnie mniej liczny niż wojska przeciwnika. O wyniku starcia zadecydowało wiele różnych czynników – teren, który nie ułatwiał inwazji (obrońcy wykorzystali dawne umocnienia na górskim paśmie w pobliżu Akwirgranu, tzw. linię Matfrida), przeprawy rzeczne, aktywność miejscowej ludności. Wielotygodniowej bitwie towarzyszyły wybuchające epidemie i głód, trudne warunki pogarszały towarzyszące Qa arbany samnijskie, pustoszące tereny na północ od stolicy.

Finalnie skomplikowane starcie zakończyło brakiem rozstrzygnięcia. Brygada Iltepe Moe nie zdołała przebić się przez Linię Matfrida, wojska Qa z brygady Oepetl Cuilti zmusiły co prawda V tymen do wycofania się za mury miasta, ale zabrakło im już sił, by spróbować oblężenia stolicy. W efekcie bitwy o Akwirgran część armii Qa cofnęła się pod Styrgrad, a druga część - ufortyfikowała fortecę Visnohora na północy Wergundii. („Bitwa Narodów”, fabuła 2018)

Finał wojny i traktat vistanijski 939 r.

Pod koniec 938 r. pozostało już tylko kilka punktów, objętych działaniami wojennymi. Zapowiadana po bitwie o Akwirgran konferencja pokojowa spowodowała gwałtowne ruchy armii, chcących uzyskać możliwie dużo argumentów metodą faktów dokonanych.

Larion

Prowadzone osobiście przez księżną Savrę wojska Laro wtargnęły na teren Qasyran. Gwałtowny atak karnej ekspedycji spowodował duże straty i odciążył oblężone Leth Caer. T’antsan Savra poległa podczas ataku.

W trakcie konferencji Laro reprezentował już nowy t’antsan, Altaris Faltorn z rodu Andhakara. Laro wymusiły na Qa liczne ustępstwa, w tym strefę zdemilitaryzowaną wzdłuż granicy oraz zapowiedź aktu „przeprosin” gdy wybrany zostanie nowy imperator.

Styrgrad

Na pomoc oblężonemu miastu ruszył wergundzki V tymen oraz styryjska partyzantka i oddziały z Larionu. Tymczasem armia oblegająca miasto została osłabiona oddelegowaniem części armii do Talsoi i próbą ataku na Telfambę. Pojawiła się nawet szansa przerwania oblężenia.

W efekcie kilku mniejszych zwycięstw wojsk Sojuszu, w trakcie pertraktacji Zapołudnie zgodziło się wycofać wojska daleko na południe aż za linię Hawren-Perdagan-Kavelia. Styria, której groziło niemalże unicestwienie, niespodziewanie odzyskała większość terenów państwa. Na mocy układu sojuszniczego na granicy z Qasyran stanęły fortyfikacje obsadzone przez wojska wergundzko-styryjskie, Styria oddała także Wergundii w dzierżawę wieczystą miasto i port Kota Laud.

Talsoi

Morskie elfy zdecydowały o przyjęciu protektoratu Federacji Wergundzkiej, dzięki czemu stany wergundzkie zgodziły się wysłać do Talsoi korpus interwencyjny. Tuż przed konferencją pokojową z rąk Qa i Aenthil został odbita stolica państwa, na mocy traktatu zostały odzyskane także pozostałe tereny.

Terala

Jeszcze jesienią 938 r. Terala Wschodnia i Zachodnia podpisały pokój w Dargun, kończący wojnę domową podziałem kraju na dwa państwa. Gwarantem pokoju został z jednej strony Trynt, z drugiej – północne państwo Qa.

Pakt Szlaku Wedry

Tuż przed konferencją pokojową został zawarty tajny układ, skierowany handlowo i militarnie przeciwko Wergundii. Porozumienie skupiało się wokół wzmocnienia szlaku handlowego na północ od Gór Maegros, pomijającego Wergundię. Pakt podpisały oba państwa teralskie, Trynt, Ofir oraz północne Qa.

Powstanie paktu przypieczętowało podział polityczny świata na trzy części, tj. Pakt, Sojusz Północy (Wergundia, Talsoi, Styria) oraz państwa Zapołudnia (Qasyran i Aenthil).

Północne Qa

Wokół fortecy Visnohora powstał obszar broniony przez kilkudziesięciotysięczną armię Zapołudnia. Pomimo chęci Wergundia nie była w stanie przed zawarciem traktatu odbić tego obszaru, zwłaszcza wobec poparcia, jakiego udzielali tej armii kniaziowe Terali Wschodniej. Obszar ten pozostał w rękach Zapołudnia nawet po tym, jak jego reprezentanci zrezygnowali z przyczółku morskiego w ruinach miasta Birka.

Traktat vistanijski

W styczniu 939 r. w Ofirze został podpisany Traktat Vistanijski, kończący Wojny o Północ. Qasyran wycofało się z północy niemal całkowicie, nie licząc Visnohory, zdecydowało się także na liczne ustępstwa wobec Laro w zamian za odstąpienie przez nich od wojny w imię świętej zemsty. Kraje północy – wszystkie – odzyskały niepodległość. Zmieniły się granice, zależności i sojusze. Na powrót zjednoczył się Ofir, Federacja Wergundzka z powrotem objęła Liryzję oraz protektorat Talsoi, Trynt połączył się z Fiordem, Terala podzieliła się na dwa kraje. Samnia zachowała chwilową neutralność od wszelkich trwałych zobowiązań, oczekując na wybranie nowego kagana. Imperium Qasyran stanęło przed wyzwaniem wewnętrznym. Leth Caer przetrwało wojnę i uzyskało gwarancję granic, jednak utraciło swojego cesarza, który ustąpił z tronu by dać swojemu krajowi większe możliwości dyplomatyczne, które on personalnie jako zabójca Neyestecae uniemożliwiał.

Świat wyszedł z wojny odmieniony. Jednak po 39 latach – wyszedł.