Eskhara, Szakal

Co dzieje się z duszami ze słanymi na potępienie? Gdzie znajdują się błędy Stwórcy i ci, którzy zwrócili się przeciw niemu? Zostają zesłani w Pustkę. W miejsce po za ramami kreacji, gdzie kończy się świat i nie ma nic, gdzie pozostają tylko odbicia realnej egzystencji, puste i mdłe, wiecznie nie satysfakcjonujące, wiecznie nieprawdziwe.

Biada tym strąconym w ową otchłań, bowiem ich losem jest wieczna nienawiść i głód, głód świata który utracili, głód który można nasycić jedynie żerując na żywych.

Starożytne elfy i ludzie nazwali ich Eskhara.

Słowo które dziś jest tak samo nieznane jak istoty je noszące. Owe wyrzutki kreacji zgrzeszyły w taki czy inny sposób przeciw Deucesowi, naruszając prawa świata. Czego chcą? Do czego dążą? Któż może wiedzieć? Jednak jest jedna znana nam wola, jedna istota, której się boją, jeden byt który powoli i nieubłaganie pcha je w stronę własnego celu, własnej ambicji.

Czego można dokonać mając do dyspozycji wieczność? Jakie plany ułożyć? Jakich ambicji nabrać?

On zapragnął zająć miejsce Stwórcy.

Dziś znany jest jako Straszliwy Szakal, Pan Pustki, lub po prostu Szakal. Lecz nie zawsze nosił takie miano. Ongiś ludzie składali mu cześć, wyznawali jako jednego z dwóch braci Bogini Równowagi, Pana Nocy. Lecz to było dawno, a on porzucił to imię na rzecz większej mocy i władzy. Dziś włada legionami Eskhara i tysiącami śmiertelnych wyznawców, lecz pozostaje w ukryciu. Planuje, knuje i pociąga za sznurki. Jak daleko sięgają wpływy kogoś kto miał tysiąclecia na przygotowywanie swoich działań? Ile prostych, codziennych czynności i rytuałów ma ukryte drugie dno?

Komu można ufać, a kto jest częścią sieci wpływów Upadłego Boga? Niepojęte są odpowiedzi na te pytania, a groza ich znaczenia paraliżuje umysły władców, zaś cień potęgi samego szakala odziera z rozumu magów i szamanów, którym dane było go zobaczyć.

Strzeżcie się Dzieci Ei, Szakal nadchodzi.